Το χειρότερο που μπορεί να ζήσει μια ομάδα είναι να μην ασχολείται κανένας μαζί της. Το χειρότερο που μπορεί να ζήσει η εθνική ομάδα ποδοσφαίρου είναι να επιστρέψει ξανά αυτός ο (προ 2004) εφιάλτης. Δεν τον έχουν ζήσει αυτοί που φοράνε τώρα τη φανέλα της ομάδας, το έχουν ζήσει ίσως κάποιοι από τους παράγοντες της ομοσπονδίας αλλά δεν ξέρω αν ασχολούνταν από τότε με το ποδόσφαιρο. Το κανονικό εννοώ, όχι αυτό με το σκορ των... Ενώσεων. Πόσες έχει καθένας για να κερδίσει τις εκλογές.

Η εθνική ομάδα ποδοσφαίρου βρίσκεται πολύ κοντά σε αυτό το σημείο. Μην αρχίσετε τα κλισεδάκια για το μέλλον μετά τη νίκη με την Ουγγαρία. Τα ζητήματα παραμένουν ακριβώς τα ίδια, όπως μετά το ματς της Πέμπτης που μας έβαλαν τρία γκολ οι Βορειοιρλανδοί και πρέπει να το είχε ποντάρει ένας άνθρωπος σε ολόκληρο το Μπέλφαστ. Το ότι οι Ούγγροι έχουν τα ίδια χάλια με εμάς και είναι επίσης στη φάση “και διηγώντας τα να κλαις” για τα δικά τους μεγαλεία, που είχαν προηγηθεί κατά πολύ (χρονικά) των δικών μας, δεν επιτρέπει ενθουσιασμούς και μεγάλες κουβέντες. Όποιος είδε το βράδυ της Κυριακής, φωτιές και πάθος στο Καραϊσκάκη μπορεί να είχε πιει κανένα ποτηράκι το μεσημέρι.

Όχι δεν γουστάρω τον δρόμο της απαξίωσης. Δεν πιστεύω ότι υπάρχει παίκτης που μπαίνει στο γήπεδο να παίξει και δεν του καίγεται καρφάκι αν χάνει. Πόσω μάλλον, όταν αυτό γίνεται κατ εξακολούθηση και είναι ταπεινωτικό. Επίσης δεν μου καίγεται καρφάκι αν αυτοί οι παίκτες πάνε διακοπές στη Μύκονο ή τη Σαλαμίνα και βγαίνουν στα μπουζούκια. Υπάρχουν άνθρωποι να τους ελέγξουν αν όλα αυτά είναι παραβίαση κάποιοι κανονισμού. Κατά τα άλλα δεν θα είχαμε πρόβλημα αν κέρδιζαν. Πιστέψτε με και οι προηγούμενοι, που κέρδιζαν, δεν πήγαιναν διακοπές στον Άγιον Όρος και λαϊκή απογευματινή στο θέατρο.

Η διαφορά είναι ότι με εκείνους, ακριβώς επειδή κέρδιζαν ήθελες να βγεις φωτογραφία στα μπουζούκια και στη Μύκονο. Χώρια που οι ίδιοι δημοσιογράφοι που τους κράζουν τώρα, για τους λάθους λόγους, ήθελαν όχι μόνο να έχουν σχέση μαζί τους, αλλά να είναι στον στενό κύκλο των...κολάκων. Και στο μπουζούκι και στο κλαρινογαμπριλίκι.

Μας απασχολεί η εθνική ομάδα για τους λάθους λόγους. Πολύ απλά γιατί πέσαμε από τα σύννεφα, όταν το “ειδικό” μοντέλο που μας έφερε από το 2004 και μετά και σε άλλα μεγάλα ραντεβού δεν μπορούμε να το υπηρετήσουμε πια. Σιγά το περίεργο! Γιατί να μην γίνει; Αυτό που συζητάμε όμως είναι αν την ψώνισαν οι παίκτες και όχι αν πραγματικά όλα αυτά που κερδίζαμε αντιστοιχούσαν σε μια πραγματική εικόνα του ελληνικού ποδοσφαίρου. Δεν μιλάω μόνο για την γνωστή κουβέντα “ΕΠΟ, διαπλοκή κ.λ.π” εκτός και αν πιστεύετε ότι το 2004 που πήραμε το EURO πετούσαν αγγελάκια πάνω από την ομοσπονδία. Για να δούμε όμως...Από ποια παραγωγική διαδικασία βγαίνουν οι παίκτες σε αυτή τη χώρα, που βρέθηκε (ως εθνική ομάδα) και στο πάνω ράφι της Ευρώπης; Πως φτάνουν μέχρι τις εθνικές ομάδες; Πως λειτουργούν τα -όποια- “κλιμάκια και το φίλτρο για να βρουν τα ταλέντα; Υπάρχει “εθνική σχολή” ποδοσφαίρου; Υπάρχει τεχνική επιτροπή στην...οικεία ομοσπονδία;

Ωχ μωρ΄ αδερφέ ποιος ασχολείται με αυτά τώρα... Σωστό. Κανένας δεν ασχολείται. Και όταν ένας πήγε να ασχοληθεί και έκανε και συνέντευξη Τύπου, ορεξάτος και έτοιμος να προσπαθήσει να τα φτιάξει όλα αυτά, τα έφαγε η μαρμάγκα και δεν τα ξανακούσαμε ποτέ.

Έχουμε ταλαντούχους ποδοσφαιριστές. Πάντα είχαμε. Αν υπήρχε “ταλαντουχόμετρο” μπορεί κάποιος να έλεγε ότι οι τωρινοί έχουν καλύτερη βαθμολογία σε αυτό και από την γενιά του 2004. Και λοιπόν; Από μόνο του δεν λέει τίποτα. Ούτε το ότι έχουν συμβόλαια και σε ομάδες στην Ευρώπη τους κάνει πιο συνεπείς στην εθνική. Ποιους, ποιον θα σεβαστούν; Ποιος θα τους αναγκάσει να σέβονται την ομάδα και να την γουστάρουν πραγματικά; Ποιος θα δείξει την πόρτα σε όποιον δεν τα υπηρετεί αυτά; Σε μια πραγματικά προηγμένη ποδοσφαιρικά χώρα αυτά θα ήταν τακτοποιημένα και δεν θα έψαχνες όχι μόνο προπονητή αλλά και παιδονόμο. Τώρα αυτό που σου μένει να κάνεις είναι να βρεις αυτόν που θα τους εμπνεύσει και θα καθοδηγήσει αυτούς που ο ίδιος θα επιλέξει για να κάνουν τη δουλειά. Πέρα από “υποχρεώσεις” σε παίκτες και συλλόγους και σε κολλήματα άλλων και όχι του προπονητή. Αλλά πως να τον βρεις αν εσύ που επιλέγεις δεν έχεις την υποδομή να το κάνεις; Δεν είναι μομφή, είναι η πραγματικότητα. Αν το θεωρείς μομφή (ως ΕΠΟ) τότε βάζεις τον εγωισμό σου πάνω από την εθνική ομάδα.

Το συμπέρασμα; Σε μια χώρα που η επόμενη μέρα της εθνικής για πολύ κόσμο είχε να κάνει με τα...σημάδια που έδειχναν ότι θα ξαναπάρουμε το Euro ή θα παίξουμε τελικό με τη Βραζιλία στο Μουντιάλ και πολύ κράτησε ο “γάμος”. Κάποια στιγμή θα έχουμε πάλι αξιοπρεπή ομάδα. Μάλλον κατά τύχη και επειδή μια συγκεκριμένη φουρνιά παικτών θα βρει τις άκρες μεταξύ της και θα κάνει που θα το γουστάρει. Και πάλι για πάρτη της. Έτσι γίνονται όλα στην Ελλάδα και όχι επειδή κάποιος το οργάνωσε, το σχεδίασε και το έκανε πράξη. Η αλήθεια είναι ότι ακριβώς γι αυτό πανηγυρίζουμε σαν τρελοί όλα τα μεγάλα μας “παράλογα” επιτεύγματα. Γιατί στην πραγματικότητα δεν μπορούμε να καταλάβουμε πως εμείς, που είμαστε χύμα σε όλα, το καταφέραμε αυτό!