Έτσι θα πάμε στα ημιτελικά: Θα κερδίσουμε την Ακτή. Όχι 3-0 για να καβατζάρουμε την Ιαπωνία. Δεν θα χρειαστεί γιατί οι Κολομβιανοί δεν θα κάτσουν να χάσουν (το να «κάτσουν να χάσουν» είναι κάτι που παίζει πάντα στην ελληνική ποδοσφαιρική «κουλτούρα») αφού ο τέταρτος όμιλος έχει γίνει μπάχαλο, με την αγριεμένη την Κόστα Ρίκα και δεν ξέρουν στα σίγουρα τι θέλουν και τι δεν θέλουν.

Θα περάσουμε στους 16 και θα παίξουμε με την Κόστα Ρίκα που, επειδή είναι νέα και άπειρη -και η FIFA την έβαλε στην μπούκα και της έκοψε το φάρμακο- (το «φάρμακο» είναι στην κουβέντα, επειδή το παίρνουν –πάντα- οι άλλοι) θα την πετάξουμε έξω και εύκολα. Κάπου εδώ είμαστε στους οκτώ…

Στους οκτώ παίζουμε με Μεξικό, το οποίο θα βρεί στους 16 τη Χιλή και επειδή έχουν ίδια μενταλιτέ θα την καθαρίσει. Γιατί τι είναι το Μεξικό; Μια Ελλάδα της Λατινικής Αμερικής που σου βγάζει το λάδι. Εμείς όμως δεν τρομάζουμε από τα τέτοια ονόματα. Θα το βάλει ο Σάλπι και φτάσαμε ημιτελικό.

Εκεί τώρα, συγχωρέστε με, αλλά δεν έχω να σας πω τι θα γίνει, γιατί μπλέκονται κάτι Γαλλίες, Γερμανίες και Βέλγια. Αλλά όπως και να το κάνεις άμα φτάσεις ως Ελλάδα στο ημιτελικά του Μουντιάλ επιτυχία είναι. Όχι; Ότι και να πείτε δεν το δέχομαι. Δεν μπορούμε να τα σηκώνουμε και όλα…

Είναι ωραίο το καφενείο και το ΣουΚου ακόμα καλύτερο. Άλλωστε διάβασα στα σόσιαλ μίδια και κάποιες (σοβαρές) απόψεις που λένε ότι είναι υπέρ μας αυτό που κάνει η Κόστα Ρίκα γιατί θα πέσουμε επάνω της στους 16. Εκεί κατάλαβα ότι το δικό σου καφενείο μπορεί να είναι η εκκλησία του άλλου. Τελικά, δεν ξέρω τι είναι σοβαρό και τι όχι για τον καθένα. Κατατρόμαξα μάλιστα γιατί έφτασα σε μια ακραία σκέψη πως, αυτό το παλικάρι ο football philosopher, που τα γράφει τόσο ωραία και αναλυτικά κάθε φορά (και τρομάζω ότι έχει μπει το πνεύμα του Ερνστ Χάπελ μέσα του) εδώ στο Sport24.gr, μπορεί απλά να μας τρολάρει.

Μακάρι να περάσει η εθνική πάντως. Θα αποδειχθεί ότι υπάρχει ζωή και στην έρημο του ποδοσφαίρου και θα μπούμε στο μάτι κάτι φλώρων Ευρωπαίων που -και καλά- βαριούνται να μας βλέπουν. Πρώτα απ’ όλα ζηλεύουν γιατί δεν έχουν ξεπεράσει το τραύμα του 2004 και δεύτερον λένε ψέματα! Σιγά μην κάθισαν να δουν μεσάνυχτα Πέμπτης Ελλάδα-Ιαπωνία για να βαρεθούν κιόλας. Να λέμε αλήθειες εδώ πέρα έτσι; Απλά τα χώνουν στην εθνική μας, γιατί έχουν προηγούμενα μαζί μας, όχι γιατί δεν παίζουμε ελκυστικό ποδόσφαιρο. Και στην τελική γιατί να παίζουμε ελκυστικό ποδόσφαιρο; Δεν ψάχνουμε νύφη…

Έχω ένα σοβαρό θέμα σε αυτό το μουντιάλ. Πραγματικά δεν θέλω να αναφέρομαι στην εθνική μας ομάδα, σκεπτόμενος την ψυχική ισορροπία όλων μας. Αυτών που την έχουν καψουρευτεί πραγματικά και τους σέβομαι απεριόριστα (χωρίς πλάκα και ειρωνεία), τους ταλιμπάν των media που λες κι έχουν πάρει λετφά από κάπου για να «εκτελούν» όποιον αρθρώσει κουβέντα για τα φιλαράκια τους, αυτών που την βλέπουν αναγκαστικά (γιατί η… εθνική μας είναι) αλλά βλασφημούν την ώρα και τη στιγμή και των ακραίων της… αντιπολίτευσης που βρίζουν με κάθε ευκαιρία και ξεπερνούν το άλλο όριο της γραφικότητας. Η λήθη, λοιπόν, στο διάστημα ανάμεσα στους αγώνες της είναι αυτό που πραγματικά θα κάνει καλό σε όλους μας. Αλλά υπάρχει ένα θέμα…

Σε αυτό το ρημάδι το παγκόσμιο κύπελλο παίζεται μπάλα! Πολλή και καλή μπάλα. Με ρυθμό, με ταχύτητα, με ομαδική και ατομική προσπάθεια. Με τακτική, με πρωταγωνιστές μέσα στο γήπεδο και έξω από αυτό. Όταν κάθε μέρα βιώνεις αυτή τη γιορτή δεν μπορείς να μη σκέφτεσαι πού είσαι εσύ. Έχω την αίσθηση ότι γίνονται δύο Μουντιάλ και εμείς επειδή δεν είχαμε γεμάτο πορτοφόλι πήραμε ένα πάσο να παίξουμε στο φτηνό κομμάτι. Ότι δεν μπορούμε να φτάσουμε στις πάνω πίστες. Και το χειρότερο; Την έχουμε ψωνίσει τόσο που πιστεύουμε ότι πραγματικά είμαστε ίδιοι με τους άλλους.

Όχι δεν είμαστε. Μην κουραζόμαστε με τα ίδια. Όταν μας δίνεται η ευκαιρία να γίνουμε ηρωϊκοί όπως στον αγώνα με την Ιαπωνία θα παίζουμε στο σύστημα «Θερμοπύλες» και την άλλη μέρα στις εφημερίδες θα κάνουν παρέλαση ο Τσώρτσιλ, ο Λεωνίδας και ο Κολοκοτρώνης, για να φτιαχνόμαστε μεταξύ μας. Την ίδια ώρα σχεδόν όλες οι υπόλοιπες ομάδες παίζουν στο Μουντιάλ.