Εθισμός στο football manager

Υπάρχει ισχυρή πιθανότητα η εμφάνιση και η ήττα του Ολυμπιακού στη Σουηδία να επηρεάσουν την ψηφοφορία της Δευτέρας για την παροχή ψήφου εμπιστοσύνης στην κυβέρνηση; Δεν είναι απίθανο, γιατί αν κρίνεις πως αντιμετωπίζεται το θέμα από το βράδυ της Τετάρτης μάλλον κρίνεται το μέλλον της χώρας από αυτό τον αγώνα.

Οκ, κάθε ποδοσφαιρικός αγώνας είναι σημαντικότερος από μια κυβέρνηση «σφραγίδα». Θα συμφωνήσουμε σε αυτό, αλλά υπάρχουν και πολλά άλλα ζητήματα για τα οποία δεν θα συμφωνήσουμε. Καλό αυτό. Το λένε και «δημοκρατία». Ή το λέγανε παλιά.

Τη μεγάλη πλάκα (γιατί όλη η ιστορία γύρω από το ποδόσφαιρο πλάκα και καλός χαβαλές θα έπρεπε να είναι) μετά από τέτοιες βραδιές την έχουν οι οπαδοί της ομάδας που έχει χάσει. Οι άλλοι κάνουν το κομμάτι τους και καλά κάνουν γιατί «εθνική υπόθεση» στο ποδόσφαιρο δεν υπάρχει παρά μόνο όταν παίζει η εθνική ομάδα και αυτό μόνο σε αθλητικό επίπεδο. Κανένας δεν είναι υποχρεωμένος να είναι με την «ελληνική» ομάδα άμα παίζει στην Ευρώπη και για να είμαι ειλικρινής βλέπω με θαυμασμό αλλά και…ελαφρά ανησυχία όσους δηλώνουν «υπερέλληνες» σε τέτοιες περιπτώσεις. Μαγκιά τους, αλλά δεν είναι και επιβεβλημένο. Στην τελική, με την περίφημη βαθμολογία την ΟΥΕΦΑ, ένας παίρνει τα πολλά λεφτά όσο πιο πάνω βρεθεί η χώρα. Γιατί πρέπει να χαίρονται όλοι γιατί στο τέλος της περιόδου θα κονομήσει μόνο ένας;

Οι «άλλοι» λοιπόν το χαίρονται (δεν συμβαίνει μόνο στην Ελλάδα), προσπαθούν να κάνουν χιούμορ, λίγοι τα καταφέρνουν, γράφουν και καμιά παπάτζα (και καλά εμπνευσμένη) οι οπαδικές εφημερίδες και περνάει η μέρα τους. Οι «δικοί» μας, οι οπαδοί όμως…άστα να πάνε.

Νίκη του Ολυμπιακού επί της Ατλέτικο. Βέρτιγκο! Έχει πέσει (πριν) μπινελίκι άφθονο για τις πωλήσεις του Μαρινάκη και τις μη πειστικές αντικαταστάσεις, προσεύχονται όλοι να πέσει καμιά δυσεντερία στην Ατλέτικο, μπαίνουν στο γήπεδο οι δύο ομάδες και γίνεται η βραδιά τον θαυμάτων. Ο Μαζουάκου κάνει το…who is this Giourkas 2014, ο Ολυμπιακός το 100% στον δείκτη «γκολ/ευκαιρία», η Ατλέτικο παίζει άμυνα άλλης ομάδας και γίνεται το πάρτι. Ήταν λογικό; Όχι. Αλλά αν ψάξουμε πόσα πράγματα είναι παράλογα στο ποδόσφαιρο δεν θα βγάλουμε άκρη. Αυτοί που ήταν με την καραμπίνα, έβαλαν το όπλο παρά πόδα και περίμεναν. Οι άλλοι βγήκαν στα ανοιχτά και να τα «πείτε μας τώρα για τον Μιλιβόγεβιτς» και τα… «στρίβει ή όχι ρε ο Μποτία;» και τα «Τι καρύδια έχει ο Κασάμι!» και έκαναν κρουαζιέρα. Μόκο η «αντιπολίτευση»…

Ήττα στη Σουηδία. Αντεπίθεση! Μποτία, Αμπιντάλ, Ομάρ εκτελούνται με συνοπτικές διαδικασίες, μαστιγώνονται οι υπόλοιποι και την γλιτώνει και ο Μαζουάκου για να έχει να διηγείται τι έπαθαν οι υπόλοιποι, για παραδειγματισμό. Ο Μαρινάκης αυτές τις μέρες ζει στον αστερισμό του «πουλάς και παντελονιάζεις». Μέχρι να βγει (αν βγει αποτέλεσμα) με τη Γιουβέντους και να γίνει η «προεδράρα που έχει φοβερό μάτι και βλέπει τις ταλεντάρες και τις φέρνει στον Πειραιά».

Η αλήθεια είναι ότι απέναντι σε μια μέτρια ψαρωμένη ομάδα ο Ολυμπιακός ήταν κατώτερος των περιστάσεων. Με τη διαφορά ότι η εικόνα του αγώνα (και όχι 100% η δικιά του) με την Ατλέτικο τον έκανε να φαίνεται πολύ ανώτερος της συγκεκριμένης περιόδου. Και αυτός ο αγώνες, που είναι ότι καλό έχει να επιδείξει ο Ολυμπιακός στο ξεκίνημα της περιόδου, είναι μόνο δείγμα της προοπτικής τους. Όχι της ετοιμότητάς του, της συνοχής του και των προσωπικοτήτων που θα τραβήξουν το «κάρο» στα δύσκολα. Ήταν μια αρκετά στρεβλή εικόνα του ποιος είναι ο Ολυμπιακός αυτή τη στιγμή. Επειδή όμως κάθε ομάδα, από τα μέσα, γνωρίζει καλύτερα τον εαυτό της στον Ολυμπιακό ξέρουν τι δεν έχουν, πόσα τους λείπουν και αυτό βγήκε στην πορεία του αγώνα με την Μάλμε. Όταν κόμπλαραν, γιατί οι γηπεδούχοι…ξεψάρωσαν, είδαν ότι δεν έχουν κανένα θηρίο απέναντί τους, ότι ο αντίπαλος τους μπροστά στο πάθος, την κλωτσιά και το «πάμε παλικάρια Βίκινγκ» κωλώνει. Και έκαναν εύκολα τελικά τη ζημιά με ευκαιρίες και για πάνω από δύο γκολ.

Γιατί παίκτης να τραβήξει τον Ολυμπιακό όταν κουτουλάει δεν υπάρχει. Αυτό ήταν και ο λόγος που ο Μίτσελ ρίσκαρε να κρατήσει μέσα στο ματς τον μαινόμενο Μανιάτη με τον κίνδυνο να παίξει με δέκα. Έφτασε σχεδόν στην απόγνωση μπας και δει κάποιον με πραγματικό πάθος για τη φανέλα. Γιατί συνολικά όσο περνούσε η ώρα τόσο έπεφταν οι σφυγμοί του Ολυμπιακού.

Με όλα τα προβλήματα του ο Ολυμπιακός καλείται να ζήσει αυτή σεζόν. Ο Μποτία δεν θα γίνει πιο γρήγορος, ο Αμπιντάλ και ο Τσόρι πιο νέοι, ο Κασάμι πιο έμπειρος μέσα σε λίγους μήνες και ο Ντουρμάζ κανονικός (με την έννοια της συνέπειας) ποδοσφαιριστής. Ο Μίτσελ πρέπει να βρει εκεί τρικ για να λύσει τα ζητήματά του. Μπορεί βέβαια ο Μήτρογλου να ξαναβρεί κάτι από τον εαυτό του αφού το βασικό του πρόβλημα είναι ψυχολογικό και ο Ομάρ να μάθει να παίζει σαν δεξί μπακ (που τώρα δεν είναι). Αντε και ο Αφελάι να έχει μεγαλύτερη διάρκεια (δύσκολο). Αυτά με κάποιον τρόπο μπορούν να στρώσουν και η ομάδα που τώρα φτιάχνεται να γίνει καλύτερη. Αλλά ηγέτη δεν ξέρω πως δημιουργείς. Οι προσωπικότητες αν δεν έχουν βγει από το φυτώριο της ομάδας σου από τα σπλάχνα της, αγοράζονται. Ψάχνεις ειδικά για τέτοιους παίκτες στην αγορά.

Καρφάκι δεν μου καίγεται να ο Μαρινάκης πουλάει. Καλά κάνει! Τον Μανωλά τον έδινα κι εγώ χωρίς δεύτερη σκέψη, με τέτοια πρόταση. Σιγά μην περιμένω (με πολύ ρίσκο) το επόμενο Μουντιάλ ή Euro μπας και μου κάτσει ίδια πρόταση. Τον Χολέμπας επίσης. Για λόγους περισσότερους απ’ όσους φανταζόμαστε όλοι. Για τον Σάμαρη πολλά τα λεφτά επίσης. Και ο «έτοιμος» υπερπαίκτης για να κλαίνε όλοι.

Να σας πω την αλήθεια είναι εθισμός να παίρνεις παίκτες φτηνά, να τους «φτιάχνεις» και μετά να πουλάς ψηλά. Δεν έχει να κάνει μόνο με το κέρδος αλλά με την ικανοποίηση της επιτυχίας. Αυτό σε φτιάχνει περισσότερο απ’ όλα. Εδώ την παθαίνουμε τη ζημιά στο…football manager. Φαντάζομαι ότι θα είναι άλλη φάση να το κάνεις και στην πραγματική ζωή. Δεν χαίρονται και πολύ οι ολυμπιακοί αλλά όποιος έχει το μαχαίρι έχει και το…manager.

Έχεις την απαίτηση όμως, όποιος γουστάρει αυτό το παιχνίδι, να γουστάρει και να κάνει καλά ψώνια σε όλες τις θέσεις και με τα σωστά χαρακτηριστικά. Για τον εαυτό του πρώτα απ’ όλα. Δεν μπορείς να χαίρεσαι μόνο όταν πουλάς. Είναι μισή η δουλειά. Και στις αγορές του (ή προσθήκες) ο Ολυμπιακός πήρε ρίσκο σε θέσεις κλειδί. Στα στόπερ και στην επίθεση. Γιατί πχ αν ο Μήτρογλου ήταν πρόβλημα και αμφιβολία για τη Φούλαμ πως θα γίνει ξαφνικά ετοιμοπόλεμος για ομάδα του Τσάμπιονς Λιγκ; Επειδή ξέρει τα αποδυτήρια από παλιά; Ο Ολυμπιακός τον χρειάζεται απεγνωσμένα τώρα, όχι σε ένα μήνα.

Αυτά είναι τα δεδομένα, αυτό το ρόστερ, εκεί η…Ρόδος και κάπου κοντά πρέπει να γίνει και το «πήδημα». Και ανάλογα με το που θα προσγειωθεί η ομάδα μετά από αυτό κοντά στα τέλη Οκτωβρίου θα ξέρουμε και αν ο (εφτάψυχος πάντως) Μίτσελ θα ζήσει τη μέρα την μαρμότας με λίγες μέρες διαφορά σε σχέση με πέρυσι. Αν θα είναι ακόμα ο βασιλιάς του Πειραιά ή ακόμα ένας «καλός φίλος». Δεν είναι κινδυνολογία αλλά η αναπόφευκτη ελληνική πραγματικότητα.