Φασισμός #GREECEVOTE

Με αφορμή ένα εξαιρετικό άρθρο του Γιώργου Καλαϊτζή στο site της ΕΣΚΑ, για το «φρούτο» των μάνατζερ στο μπάσκετ, το οποίο ευδοκιμεί πλέον και σε παιδιά 13-14 ετών με βασική ευθύνη γονιών που βλέπουν το παιδί τους σαν «επιχείρηση», εδώ στο Sport24.gr στήνουμε μια έρευνα για το ρόλο του Έλληνα γονιού στον αθλητισμό. Όχι μόνο τον ομαδικό, αλλά παντού. Όχι απαραίτητα με αρνητικό πρόσημο, στο τέλος αυτής της έρευνας (πολλές οικογένειες ματώνουν για να στηρίξουν κάτι απόντος του κράτους), αλλά όχι με πολλές ελπίδες να βγει κάτι θετικό. Άλλωστε είναι το αρνητικό φαινόμενο αυτό που δίνει την αφορμή για να κάνουμε αυτή τη δουλειά. Ακόμα και αν δεν αφορά τους πολλούς όμως, αφορά τόσους όσοι χρειάζονται για να μεταφέρουν αυτόν τον «ιό» σε ολόκληρο τον οργανισμό.

Το αποτέλεσμα αυτής της δουλειάς θα το δείτε δημοσιευμένο στο site στο άμεσο μέλλον. Να όμως μου έρχονται περιστατικά που μπορεί να μην αφορούν τον αθλητισμό, αλλά αφορούν γονιούς αυτής της έρμης χώρας και δεν μπορείς να μη σκεφτείς ότι τίποτα δεν είναι τυχαίο. Ότι δεν μπορούν κάποια φαινόμενα να μην έχουν –τελικά- την αντανάκλασή τους παντού σε αυτή την κοινωνία. Η διασπορά του ιού είναι πολύ μεγαλύτερη από αυτή που θέλουμε να φανταζόμαστε.

Η κουβέντα για την εισβολή και τους προπηλακισμούς ομάδας μελών της χρυσής αυγής, μετά από…αίτημα των γονέων δημοτικού σχολείου στο Πέραμα το οποίο θα υποδεχόταν προσφυγόπουλα που θα συνέχισουν μακριά από τον τόπο τους (διωγμένα βίαια από αυτόν) την προσπάθεια να μην μείνουν ξύλα απελέκητα. Να μην γίνουν δηλαδή σαν τους τραμπούκους που προπηλακίζουν δάσκαλους και παιδιά και σαν αυτούς που τους φώναξαν για να κάνουν αυτή τη δουλειά, δίνοντας τους ρόλο «εθνικού εκκαθαριστή». Ενέργεια που θα έπρεπε να είναι ποινικό αδίκημα από μόνη της. Αλίμονο όμως αν μόνο με τον φόβο του δικαστηρίου και της ποινής θα έπρεπε κάποιος να είναι σωστός πολίτης και γονιός.

Η ΖΗΜΙΑ ΣΤΗΝ ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΚΟΙΝΩΝΙΑ ΕΙΝΑΙ ΠΟΛΥ ΜΕΓΑΛΥΤΕΡΗ

Το πρόβλημα βέβαια και η θλίψη στην οποία καταλήγεις όταν αρχίζεις να ξετυλίγεις το νήμα τέτοιων σκέψεων είναι πως η ζημιά στην ελληνική κοινωνία είναι πολύ μεγαλύτερη απ’ όσο δείχνουν τέτοια φαινόμενα. Μπορεί να ακουστεί αιρετικό, αλλά ακόμα και αν πολλοί από αυτούς που ψήφισαν ένα νεοναζιστικό μόρφωμα που εξελίχθηκε σε κοινοβουλευτική δύναμη (στο πλαίσιο της δημοκρατίας που δεν αναγνωρίζει αλλά χρησιμοποιεί) κρύβονται στις σκιές και ντρέπονται, ακόμα, να δηλώσουν δημόσια την επιλογή τους, είναι οι πιο… «έντιμοι» της υπόθεσης. Ξενοφοβικοί, ρατσιστές, εθνικιστές (και όχι πατριώτες γιατί η διαφορά είναι πολύ μεγάλη) με τη βούλα. Έτοιμοι να δικαιολογήσουν οποιαδήποτε τραμπούκικη, δολοφονική επίθεση βασισμένη πάνω σε ένα πλέγμα επιχειρημάτων εθνικού μεγαλείου που μπλέκει το δωδεκάθεο, την ορθοδοξία, τον περιούσιο λαό και τον μαρμαρωμένο βασιλιά μαζί με μια παγκόσμια συνωμοσία που έχει σαν στόχο να φράξει τον δρόμο των εκλεκτών με τον φαρδύ σβέρκο προς την εξουσία.

Γνωστά πράγματα. Τα ζούμε και θα τα ζήσουμε για πολύ ακόμα γιατί τα εξέθρεψε ένα σύστημα που έφτιαξε απαιτητικούς, κακομαθημένους, κουτοπόνηρους, αγράμματους πολίτες που αισθάνονται ότι πάντα τους χρωστάνε και δεν χρωστάνε ποτέ. Και το «χρέος» στο «χρωστάνε» δεν έχει να κάνει με το οικονομικό. Αυτό είναι το λιγότερο. Έχει να κάνει με το χρέος απέναντι στην κοινωνία. Και εκεί μπαίνει το μεγαλύτερο πρόβλημα.

Πέρα από αυτούς που έκαναν αυτή την επιλογή, το ερώτημα είναι πόσοι άλλοι γύρω μας, δίπλα μας ποτίζουν με κάθε ευκαιρία τα ίδια φαινόμενα αλλά είναι (στα λόγια) ενταγμένοι σε κάποιον άλλο χώρο; Πόσοι είναι αυτοί που δεν γουστάρουν τα μικρά προσφυγόπουλα δίπλα στο παιδί τους αλλά «ευτυχώς» το πρόβλημα δεν έχει φτάσει σε αυτούς; Πόσοι εξαντλούν τα αποθέματα ευαισθησίας τους στα social media και στην πράξη αποστρέφουν την κεφαλή μετά βδελυγμίας; Πόσοι τροφοδοτούν τον καθημερινό φασισμό της πόλης απέναντι σε ομάδες που μειονεκτούν; Ας μην πάμε στα γήπεδα γιατί εκεί τα πράγματα είναι ευδιάκριτα.

ΠΩΣ ΜΠΟΡΕΙΣ ΝΑ ΤΑ ΒΑΖΕΙΣ ΜΕ ΠΑΙΔΙΑ;

Για να το διευκρινίσουμε (καθότι η βλακεία κυκλοφορεί αδέσποτη) η ύπαρξη των δεύτερων δεν δικαιολογεί τους πρώτους. Είναι απλά σε διαφορετική ομάδα φασίζουσας συμπεριφοράς. Απλά μερικοί τα βάζουν με παιδιά που έχουν φτάσει μέχρι εδώ, ενώ κάποιοι άλλοι παρακαλάνε να μην είχαν φτάσει ποτέ εδώ τα… «τσογλανάκια», η μάνα τους και ο πατέρας τους και όλο τους το σόι.

Δεν κατανοώ πως μπορείς να τα βάζεις με παιδιά ακόμα και να θριαμβολογείς (ναι υπήρξαν και αυτοί και δεν είναι λίγοι) με εικόνες πνιγμένων προσφυγόπουλων στα ελληνικά νησιά. Από τη στιγμή όμως που έχω δει ελληναράδες γονείς να χλευάζουν στα γήπεδα μικρά παιδιά της αντίπαλης ομάδας που κάνουν ένα σφάλμα, να βρίζουν χυδαία και να δέρνονται μεταξύ τους για ένα λάθος σφύριγμα του διαιτητή σε παιδικά πρωταθλήματα, μπορεί η εικόνα να είναι πιο καθαρή για το που πατάει ένα σημαντικό κομμάτι των συμπολιτών μας. Δεν είναι ίδια τα μεγέθη αλλά το ένα φέρνει το άλλο. Ο ίδιος γονιός θα φτάσει μέχρι και να σηκώσει χέρι σε ένα προσφυγόπουλο αφού δεν το αναγνωρίζει σαν άνθρωπο ή επειδή είναι κότα θα καλέσει έναν τραμπούκο να το κάνει για να έχει τα χέρια του καθαρά.

Υπό τις παρούσες συνθήκες δεν υπάρχουν λύσεις σε όλα αυτά. Τα πράγματα θα γίνονται χειρότερα. Είναι όμως θλιβερό να σκέφτεσαι πως μόνο την εποχή της οικονομικής ευμάρειας εκδηλώνεται (εκ του ασφαλούς) κάποια στρεβλή μορφή αλληλεγγύης προς αυτούς που την έχουν ανάγκη και εκεί που υπάρχει ακόμα μεγαλύτερη ανάγκη (πρακτικά και ψυχολογικά) σχεδόν όλοι είμαστε «παρτάκηδες». Με φωτεινές εξαιρέσεις αυτούς που εξακολουθούν και προσφέρουν για να τα ακούνε κιόλας από αρθρογράφους του «άμβωνα» που αφού μάζεψαν ότι χρήμα υπήρχε από κάτι αρπαχτές τύπου Αθήνα 2004 τώρα τους ενοχλούν και οι εθελοντικές δράσεις. Υποκριτές και λαμόγια υψηλού επιπέδου!

Ξέφυγε η κουβέντα αλλά είναι ούτως ή άλλως μεγάλη. Εμείς μπορούμε να συνεχίζουμε να ψηφίζουμε για τον Ατεντοκούνμπο (μπορεί να το έκαναν και κάποιοι από τους γονείς που τραμπούκισαν στον Πέραμα) γιατί είναι παικταράς και μέσω αυτού μιλάνε οι ξένοι για την Ελλάδα (το μεγάλο ψώνιο του παγκόσμιου «χωριάτη») οπότε δεν τον βρίζουμε πλέον γιατί πουλάει cd στο δρόμο, ενώ παράλληλα στην καθημερινή μας ζωή ψηφίζουμε «φασισμό» είτε (κάποιοι) με τη συμμετοχή τους σε αυτόν, είτε με την αποχή μας.

Υ.Γ: Ασφαλώς και θα βρίσετε (πολλοί). Πέρα από την ανοσία πλέον μπορείτε πολύ εύκολα να συμπεράνετε ότι αυτό είναι και τίτλος τιμής έτσι;