Φωτιά στη βενζίνη

Είναι χρόνια ταραγμένα. Χρόνια δύσκολα. Μακριά από την Ελλάδα φέρνουν θάνατο και δυστυχία. Μέσα σε αυτή φέρνουν δυστυχία και θάνατο σε μικρότερο ίσως βαθμό. Όχι με την ίδια μαζικότητα, που μας γίνεται συνήθεια. Αλλά είναι εδώ γύρω μας. Σαν αποτέλεσμα της αδυναμίας, της κατάθλιψης και της παραίτησης. Της κοινωνίας ολόκληρης και του καθενός μας ξεχωριστά.

Θερίζουν οι αρρώστιες. Χτυπάνε από παντού. Και μέσα σε αυτές που γνωρίζουμε η πιο ύπουλη. Η ηθική κατάπτωση. Αυτή που φέρνει μίσος. Μένος προς κάθε κατεύθυνση και με μεγάλη ευκολία. Η ευκαιρία να εκτονώσεις βίαια, λεκτικά ή και με πράξεις όλη αυτή την αδικία που βιώνεις (ή θεωρείς ότι βιώνεις). Μια ευκαιρία που την ψάχνεις, τη ζητάς ουσιαστικά και είσαι πρόθυμος να ακούσεις και να ακολουθήσεις όποιον κηρύττει της “αλήθεια” της βίας. Είναι εύκολο. Πάντα ήταν σε ταραγμένες, δύσκολες εποχές στην ιστορία της ανθρωπότητας.

Είναι υπερβολικά όλα αυτά; Αν ζεις σε ένα συννεφάκι ή σε καμία βουνοκορφή και δεν σε έχει αγγίξει τίποτα από αυτά που συμβαίνουν στη χώρα, τα τελευταία 6-7 χρόνια, είσαι μια χαρά και δεν πρέπει να ανησυχείς για τίποτα. Το πολύ-πολύ, μια ημέρα, να ξυπνήσεις και να βγεις σε ένα δρόμο τίγκα στα ζόμπι σε φάση, walking dead. Αλλά ας μιλήσουμε για όλους εμάς τους υπόλοιπους...

Είναι ακριβώς μέσα σε αυτή την κατάσταση, υπό αυτές τις συνθήκες, που κανένας δεν έχει το δικαίωμα να παίζει με την πρόκληση να δημιουργεί τους δικούς του “τζιχαντιστές”. Αν συγκρίνουμε αυτούς που παίρνουν τα μαχαίρια και σφάζουν κόσμο στο δρόμο και σε εστιατόρια με χουλιγκάνους που ανά πάσα στιγμή μπορούν να κάνουν το ίδιο, σε έναν αθλητικό αγώνα ή σε ένα “ραντεβού”, σε έναν “αλλόθρησκο”; Και μόνο η περιγραφή δίνει την απάντηση. Σε άλλα μεγέθη, σε διαφορετική κλίμακα. Αλλά αν δούμε την καρδιά του προβλήματος αυτή είναι η ρητορική του μίσους. Η εκμετάλλευση της οργής του κόσμου, η βεβαιότητα ότι σε αυτούς τους δύσκολους καιρούς θα βρεις αυτιά ορθάνοιχτα να ακούσουν και μυαλά πανέτοιμα να πολλαπλασιάσουν το μίσος. Ξέρεις καλά ότι πρέπει απλά να σπρώξεις λίγο. Να ανάψεις ένα σπίρτο σε ένα χωράφι που είναι γεμάτο κακομοιριασμένα ξερόχορτα γιατί πολύ απλά...γουστάρεις να δεις τη φωτιά να καίει.

Η προτροπή, έστω και έμμεση, σε βία από παράγοντες του ελληνικού αθλητισμού δεν είναι κάτι καινούργιο. Γίνεται δεκαετίες. Με άμεσο ή έμμεσο τρόπο. Με άμεση στόχευση ή με πλάγιες κουβέντες. Έχει να κάνει και με τον χαρακτήρα που “πουλάει” αυτός που φτάνει σε αυτό το σημείο. Έχουν ειπωθεί φοβερά πράγματα και από αρκετούς...”συμπαθητικούς” αλλά τα είπαν με το χαμόγελο και δεν έγινε και τόσο θέμα. Όπως και να το πεις όμως είναι σαφές ότι οι μεγαλοπαράγοντες που ασχολήθηκαν και ασχολούνται με τα αθλήματα που προσφέρουν θέση “πρώτο τραπέζι πίστα”, με προνομιακό κοινό, ηδονίζονται να ελέγχουν το πλήθος. Να το βλέπουν ως το χωράφι με τα ξερόχορτο που μπορούν να το φουντώσουν όποτε γουστάρουν.

Δεν είναι όλοι οι ίδιοι, ούτε χρησιμοποιούν την ίδια ρητορική. Προφανώς έχουν διαφορετικά χαρακτηριστικά και ως άνθρωποι. Αλλά είναι οι περισσότεροι εξαιρετικοί ως δημαγωγοί. Έχουν χαρακτηριστικά πολιτικών, αλλά έχουν και το χρήμα να προσφέρουν παροχές. “Αρτο και θεάματα”. Χωρίς αυτά ο κόσμος, ο...”λαός” θα τους έβαζε απλά τη στάμπα του “γραφικού” και θα έκανε πλάκα. Αυτοί όμως πληρώνουν. Και μαζί αποκτούν και το δικαίωμα να παίζουν με το μυαλό του κόσμου (που είναι στην πλειοψηφία του έτοιμος γι αυτό). Αυτοί μπορούν να χρηματοδοτούν το “βίτσιο” τους και -επιπλέον- να μη δίνουν λόγο σε κανένα. Γιατί είναι σαφές, από το πως τους αντιμετωπίζει η (λέμε τώρα) συντεταγμένη πολιτεία, χρόνια τώρα ότι δεν υπάρχει φραγμός και όριο. Παράδειγμα; Ακόμα και ο ασυγκράτητος πρώην υφυπουργός Αθλητισμού και νυν υπουργός Δικαιοσύνης, δεν έκανε ποτέ καμία...λάθος κίνηση προς αυτή την κατεύθυνση. Και η “λεβεντιά” έχει τα μέτρα της προφανώς.

Κάποια στιγμή όμως πρέπει να γίνει σαφές ότι τα “αυτονόητα” που έχουμε χτίσει στις σχέσεις κράτους, δικαιοσύνης και ισχυρών (σε οποιοδήποτε τομέα) παραγόντων είναι παραδοχή ήττας της κοινωνίας μας συνολικά. Ακόμα και οι “στρατοί” που κουβαλάνε είναι μισθοφορικοί που εύκολα σκορπίζονται, όπως δημιουργήθηκαν. “Μισθοφορικοί” όχι γιατί πληρώνονται (στην πλειοψηφία τους τουλάχιστον) άμεσα, αλλά έμμεσα με τις...επενδύσεις για το μεγαλείο της ομάδας. Ο οπαδός μπορεί να έχει το δικαίωμα να κρύβεται πίσω από το αυτονόητο (για τον ίδιο) μίσος και να λειτουργεί γι αυτό. Το κράτος όμως δεν μπορεί να βολεύεται με αυτή την παραδοχή. Σε τελική ανάλυση οφείλουμε ακόμα να πιστέψουμε ότι υπάρχει μια μεγάλη μερίδα του κόσμου, ακόμα και αν δεν ασχολείται με το ποδόσφαιρο ή το μπάσκετ ενεργά που θα χειροκροτήσει όποιον πει έμπρακτα σε όλους αυτούς “μέχρι εδώ”. Η πολιτεία λοιπόν έχει όπλα και δεν πρέπει να φοβάται να τα χρησιμοποιήσει. Πάνω απ' όλα δεν πρέπει να φοβάται τον ίδιο της τον εαυτό. Τις όποιες αντιδράσεις από το εσωτερικό της.

Κάποια στιγμή οφείλεις να κοιτάξεις το υγιές κομμάτι αυτής της ρημάδας της κοινωνίας στα μάτια και να του αποδείξεις ότι υπάρχει ελπίδα. Ότι δεν φταίει αυτό που νιώθει καθημερινά όλο και πιο άρρωστο, επειδή περικυκλώνεται από από κάφρους που του κλέβουν ότι έχει αγαπήσει και λειτουργούν ασύδοτοι. Δύναμη δεν πρέπει να είναι το θράσος του να προκαλείς συνέχεια, να είναι στον άμβωνα του μίσους και να ζητάς και προστασία, αλλά το θάρρος να αντιμετωπίζεις τις προκλήσεις και τους υποκριτές.