Τα έσπασαν οι κάφροι στο χάντμπολ. Αυτοί που δύο μέρες πριν έβριζαν και έφτυναν μια 17χρονη παίκτρια στο ίδιο γήπεδο. Άλλοι είχαν ραντεβού και στο Αγρίνιο για να... αγκαλιαστούν πριν το βόλεϊ. Έκπληξη έτσι; Αφού όλοι είχαμε πιστέψει πως μετά την διακοπή στη Super League και τον νέο αθλητικό νόμο, είχαν γεμίσει τα μοναστήρια με μετανοημένους χουλιγκάνους.

Τα γράφαμε και την Παρασκευή εδώ στο Sport24.gr όταν δόθηκε στη δημοσιότητα ο νέος αθλητικός νόμος. “Νόμοι υπάρχουν” ήταν ο τίτλος και τονίζαμε ότι (και) αυτός θα είναι πολύ καλός αν, τελικά, εφαρμοστεί. Ομολογώ ότι δεν είχαμε καμία ελπίδα πως θα γίνει κάτι τέτοιο και δεν έχουμε και τώρα. Πείτε μας μίζερους ή όπως αλλιώς θέλετε, αλλά είμαστε εδώ και περιμένουμε το θαύμα περισσότερα χρόνια απ' όσα έχει κάτσει κάθε υφυπουργός στη θέση του. Και όπως σε πολλούς άλλους τομείς σε αυτή την έρμη χώρα, το θέμα δεν είναι η επάρκεια των νόμων, ούτε ποσοτικά, ούτε “ποιοτικά”. Το θέμα ήταν, πάντα, η βούληση για την τήρησή τους.

Συγγνώμη κύριε υπουργέ αλλά δεν είστε τόσο σημαντικός

Φταίει ο Σταύρος Κοντονής για όλα αυτά που βλέπουμε και ξαναβλέπουμε (και) τον τελευταίο καιρό; Αν έφταιγε αυτός θα σήμαινε πως ήταν τόσο σημαντικός ώστε να επηρεάσει τις εξελίξεις. Θα αρκούσε, λοιπόν, κάτι να διορθώσει μόνο αυτός για να πάνε όλα καλά. Συγγνώμη κύριε υπουργέ αλλά δεν είστε τόσο σημαντικός. Δυστυχώς! Δεν είναι προσωπικό. Ισχύει ότι και για τους προκατόχους σας. Απλά αυτοί, πιο μπασμένοι ίσως στα πολιτικάντικα κόλπα, φρόντιζαν να ασχοληθούν (από κάποια στιγμή και μετά τουλάχιστον) με τις επιχορηγήσεις των ομοσπονδιών και τις φωτογραφίες με τους πρωταθλητές. Δεν είναι καλό ότι έγιναν γλάστρα, αλλά ήταν μια “ασφαλής” επιλογή.

Μπαίνοντας με φόρα στο παιχνίδι ο κ. Κοντονής πίστεψε ότι για κάποιον υφυπουργό θα έρθουν όλα για πρώτη φορά...δεξιά (όσον αφορά την επιτυχία στο έργο του). Ως οπαδός, προφανώς, του ποδοσφαίρου φρόντισε να εστιάσει στην βιτρίνα, να χτυπήσει “ψηλά” για να τη ραγίσει. Δεν θα πούμε ότι έκανε προσωπική πολιτική ώστε να φανεί ο ίδιος. Θα ήταν άδικο ίσως (το μέλλον, όμως, θα δείξει αν ισχύει και αυτό). Μπορεί να πίστεψε πραγματικά, ότι χτυπώντας εκεί ψηλά στα “σαλόνια” της Super League θα ανάγκαζε το τέρας του χουλιγκανισμού να αναδιπλωθεί. Αυτή είναι η μια εξήγηση. Η άλλη είναι πως έκανε ότι βρήκε πρόχειρο και πιο επικοινωνιακό. Ας διαλέξει ο ίδιος όποια εκδοχή τον εκθέτει λιγότερο.

Στην ουσία όμως, για κάποιο λόγο που δεν μπορέσαμε ποτέ να κατανοήσουμε, όλοι οι υπόλοιποι, πίστεψε ότι με δύο αγωνιστικές χωρίς κόσμο στη Super League θα μπορούσε να βελτιώσει την κατάσταση. Την ίδια ώρα έπεφτε ξύλο σε όλη την Ελλάδα, σε football league, Γ' Εθνική, τοπικά, βόλεϊ, πόλο και εσχάτως χάντμπολ. Ο υφυπουργός εξακολουθούσε να ζει πεισματικά προσκολλημένος στη Super League και (μετά) στην γκλαμουριά της UEFA. Ραντεβού με Πλατινί, αναμενόμενη άφιξη στην Ελλάδα παραγόντων της ευρωπαϊκής ομοσπονδίας. Όλα γύρω από το ποδόσφαιρο σε υψηλό επίπεδο. Ο μπαμπούλας της απαγόρευσης συμμετοχής στις ευρωπαϊκές διοργανώσεις μπας και συμμαζέψουν τα μεγάλα αφεντικά τα “σκυλιά” τους. Μοιάζει με προσωπική βεντέτα και δεν θα είχαμε κανένα πρόβλημα, ακόμα και με αυτό, με τον υφυπουργό σε ρόλο Έλιοτ Νες αν υπήρχε σχέδιο για να βγει κάτι ουσιαστικό από αυτό. Αν μπορούσε δηλαδή να υποστηρίξει αυτό τον ρόλο, πραγματικά.

Κανένας υφυπουργός δεν μπορεί να κάνει τίποτα μόνος του

Για να το κάνουμε σαφές. Όχι μόνο ο Σταύρος Κοντονής αλλά οποιοσδήποτε υφυπουργός αθλητισμού δεν μπορεί να κάνει τίποτα μόνος του, ούτε για τη βία στους αθλητικούς χώρους, ούτε για την διαφθορά στο ποδόσφαιρο (που δεν αφορά μόνο το ποδόσφαιρο). Αν δεν συντονιστούν μαζί του τα αρμόδια για τη δημόσια τάξη και τα οικονομικά υπουργεία με πραγματική πρόθεση να ξεκαθαρίσουν αυτή την τεράστια χαβούζα που βρωμάει και ζέχνει, μόνο ένα πράγμα θα γίνει. Θα ψάχνουμε να βρούμε ελεύθερες ημερομηνίες για να καλύψουμε τις αγωνιστικές που θα αναβάλουμε. Στην Super League πάντα. Την ίδια ώρα οι περιφερόμενες ορδές θα βρίσκουν πάντα μια σκηνή για να κάνουν ό,τι γουστάρουν σε όποιο άθλημα γουστάρουν, σε όποια πόλη γουστάρουν, σε όποιον δρόμο γουστάρουν. Ελπίζοντας, όλοι οι υπόλοιποι, πως απλά θα βρίσκεται κάπου κάποιος αξιωματικός που θα «στρίβει» (ή θα επιθυμεί να το κάνει) περισσότερο από τους άλλους για να προλάβει το κακό. Γιατί, προφανώς και αυτό στην «ιδιωτική πρωτοβουλία» το έχουμε αφήσει.

Δεν είναι οι νόμοι κύριοι. Είναι η επιθυμία να τους επιβάλεις. Είναι η βούληση να ζεις σε ευνομούμενη κοινωνία και όχι να λες πως θέλεις, ιδανικά, να είναι αυτή η κοινωνία. Σε αυτή τη δεύτερη περίπτωση αντί για νόμους γράφεις ένα βιβλίο με πιασάρικες παπάτζες όπως του Κοέλιο(υ) για να κάνεις και όνομα.

Υπάρχουν δεκάδες ερωτήματα τα οποία θα μπορούσαν να τεθούν σε αυτούς που υποτίθεται ότι έχουν την ευθύνη να αντιμετωπίσουν τέτοια φαινόμενα σε επίπεδο πρόληψης κυρίως και μετά καταστολής. Δεν τους καίγεται καρφάκι να απαντήσουν ούτε σε μια. Γιατί π.χ πως λίγες ώρες μετά την δολοφονία Φιλόπουλου, ήξεραν που να μπουν για να βρουν τα οπλοστάσια των στρατών. Ένα μικρό παράδειγμα. Ένα ερώτημα που δεν έχει απαντηθεί ποτέ. Η ουσία είναι ότι το οργανωμένο έγκλημα (αυτό είναι πλέον) δεν μπορείς να το αντιμετωπίσεις μόνο όταν φτάνει να εκδηλωθεί. Εκεί θα θρηνήσεις θύματα. Το κάνουμε με μεγάλη συχνότητα πλέον. Το να βάζεις ανθρώπους κακοπληρωμένους, γι αυτό που καλούνται να κάνουν, να μπαίνουν συνέχεια σε μάχη σώμα με σώμα, είναι ο πιο ασφαλής δρόμος για να αποτύχεις. Αλλά και αυτό δεν ενδιαφέρει κανέναν.

Το κράτος δεν πρέπει να δίνει ούτε ευρώ για τίποτα σε ιδιωτικές επιχειρήσεις

Πιθανότατα τώρα ο κ. Κοντονής να διακόψει το πρωτάθλημα χάντμπολ. Εκτός και αν διακόψει πάλι τη Super League. Aν όμως επιμένει να ρίχνει τα βάρος του στην βιτρίνα του ποδοσφαίρου υπάρχει μια πρόταση. Να μην ασχολείται! Καθόλου. Όχι αυτός αλλά η κυβέρνηση, το κράτος. Υπάρχει άραγε λόγος να προσφέρει το ελληνικό κράτος πόρους, για την προστασία ιδιωτικών επιχειρήσεων κάποιων μεγάλων ή μικρών (σε οικονομική επιφάνεια) παραγόντων; Το ποδόσφαιρο, το μπάσκετ, ο αθλητισμός γενικότερα είναι κοινωνικό αγαθό που πρέπει να αφορά το κράτος όσο είναι αθλητισμός και όχι εμπόριο, προσωπικό γινάτι, ή power game μεταξύ επιχειρηματιών. Το κράτος δεν πρέπει να δίνει ούτε ευρώ, άμεσα ή έμμεσα για τίποτα σε ιδιωτικές επιχειρήσεις. Ούτε για ασφάλεια, ούτε για γήπεδα, ούτε για τίποτα άλλο. Φτάνει πια 30 χρόνια με αυτή την τακτική, που κάνει του θρασείς, θρασύτατους. Αυτό δεν είναι ακόμα μια «χορηγία» σε ένα σύστημα που παράγει μίσος, βία και διαφθορά;

Θα λύσει αυτό το πρόβλημα της βίας; Οι ίδιοι δεν θα δέρνονται ακόμα και σε παιδικούς αγώνες αν το θέλουν; Πολύ πιθανό. Αλλά προσπαθούμε να μιλήσουμε στη γλώσσα μια κυβέρνησης που έχει εστιάσει στο ποδόσφαιρο, χωρίς να θέλει να παραδεχθεί και να πολεμήσει μια αλήθεια που θα έπρεπε να προκύπτει μέσα από την ιδεολογική της τοποθέτηση. Ότι από το κεφάλι μέχρι τα πόδια, αυτό το φαινόμενο είναι βαθιά κοινωνικό. Όχι μόνο γιατί είναι (και) αποτέλεσμα της κοινωνικής κρίσης, αλλά γιατί η σήψη και η διαφθορά που έχει ποτίσει τη χώρα εκφράζεται και σε αυτούς τους χώρους στην χειρότερη μορφή της. Όχι μόνο στα χαμηλά στρώματα, αλλά σε όλο το δρόμο μέχρι την κορυφή.

Θέλετε να σώσετε τη χώρα από τον χουλιγκανισμό; Κοιτάξτε πιο χαμηλά, κοιτάξτε στα σχολεία, στην εκπαίδευση. Εστιάστε εκεί για να σπάσετε την αλυσίδα της καφρίλας. Γιατί αφού είναι τώρα της μόδας (έστω κι έτσι είναι κάτι κι αυτό) το bullying, ο εκφοβισμός, ξέρετε που βρίσκεται η άκρη του νήματος. Και αυτό ασφαλώς δεν αφορά (μην του τα φορτώνουμε όλα) τον υφυπουργό Αθλητισμού, αλλά έναν κεντρικό κυβερνητικό σχεδιασμό. Όσο και αν το «εφέ» είναι μέρος τους επικοινωνιακού παιχνιδιού που έχει μπει για τα καλά στο παιχνίδι της διακυβέρνησης, η αλήθεια βρίσκεται στα αποτελέσματα. Σε τελική ανάλυση μπορεί ο Γιάνης Βαρουφάκης να κάνει ότι πρέπει μόνος του σε αυτό το κομμάτι. Οι υπόλοιποι μπορούν και να αρχίσουν να κυβερνάνε σε άλλη κατεύθυνση ή να μην μας κουράζουν με τα ίδιες ανεπάρκειες των προκατόχων τους.