Μια ζωή (θα) εκθέτουν

Μπορώ να σας διαβεβαιώσω πως, όχι μόνο όταν κερδίζουν μετάλλιο σε παγκόσμιο πρωτάθλημα αλλά και κάθε μέρα οι πολίστες νιώθουν μια χαρά με τον εαυτό τους (σε σχέση πάντα με το άθλημά τους). Την…καταβρίσκουν με αυτό που κάνουν. Χωρίς άγχη και σύνδρομα. Επειδή ποτέ δεν ήταν τα αγαπημένα παιδιά του κράτους, παρά μόνο σε φωτογραφήσεις μετά από επιτυχίες. Πολλές φορές ούτε καν της ομοσπονδίας τους, η οποία κατά καιρούς προσπαθήσει να επιδείξει το…ιδιοκτησιακό καθεστώς που θεωρεί ότι ισχύει επάνω στους διεθνείς, από την πλευρά της.

Το ελληνικό πόλο όσον αφορά τις εθνικές του ομάδες εκθέτει πολλούς. Είναι η δεύτερη μεγαλύτερη νίκη του. Δεν το κάνουν γι αυτό τα παιδιά. Το κάνουν για την πάρτη τους. Κατά διαστήματα και μόνο αν κάνουν κάτι καλό μπορεί να βάλουν και δύο ευρώ στην τσέπη αν η πολιτεία θυμηθεί να δώσει κάποιο πριμ με (μακρά) καθυστέρηση και αν δεν γίνει κανένα μπέρδεμα με τα ναπολεόντεια σύνδρομα κανενός αιώνιου παράγοντα. Δεν ζουν από αυτά.

Οι πολίστες έχουν όλα τα «ψηλά καπέλα» γραμμένα κανονικά στα ατσάλινα προσόντα τους. Γελάνε κανονικά με δηλώσεις «παραγόντων» όπως αυτή του αξιότιμου κ. Κοντονή για την αδιαφορία των… προηγούμενων κυβερνήσεων που δημιούργησε τεράστια προβλήματα στο άθλημα. Ας πούμε και στον υφυπουργό αθλητισμού πως αυτό το κατάλαβε το εκλογικό σώμα πριν μας το πει ο ίδιος. Οπότε οκτώ μήνες μετά θα πρέπει να αρχίσει να κυβερνάει και να λύνει τα προβλήματα. Και για τους πολίστες, όπως και για τον υπόλοιπο κόσμο, έχει αλλάξει κυβέρνηση. Οπότε ο κ. Κοντονής μπορεί να σταματήσει να θρηνεί για τα βάσανα που μας κληροδότησε η προηγούμενη. Το κάνουμε και μόνοι μας.

Αυτό που δεν έχουν γραμμένο οι πολίστες είναι ο κόσμος. Η αποδοχή και ο καλός λόγος. Δεν είναι ματαιοδοξία, αλλά σε αυτή τη ρημάδα τη ζωή αν δεν έχει και πολλά να κερδίσεις από ότι καλό κάνεις. Η όμορφη κουβέντα και το χτύπημα στην πλάτη, το «μπράβο ρε λεβέντη» (αυτό το υπέροχο μοναδικό «ρε λεβέντη») είναι τεράστιο πριμ.

Πάντα ήξεραν τα παιδιά του πόλο, από τότε που άρχισαν να φτιάχνονται οι γενιές των επιτυχιών στα μέσα της δεκαετίας του ’90, ότι δεν θα γεμίζουν γήπεδα όπως οι ποδοσφαιριστές και οι μπασκετμπολίστες, αν και αυτό ακόμα το έχουν καταφέρει. Ξέρουν όμως ότι είναι αποδεκτοί δεκαετίες τώρα ως οι πιστοί και συνεπείς φρουροί του ελληνικού ομάδικού αθλητισμού στις μεγάλες διοργανώσεις. Αν η εθνική μπάσκετ είναι η επίσημη αγαπημένη, η εθνική ποδοσφαίρου η σύζυγος, η εθνική ομάδα πόλο είναι ο φίλος που δεν σε πρόδωσε ποτέ.

Θεωρώ το πόλο το πιο δύσκολο ομαδικό άθλημα, χωρίς να υποτιμάω τα υπόλοιπα (ο αθλητισμός είναι συνολικά όμορφος) και με μπόλικο υποκειμενικό κριτήριο γιατί αγάπησα τους φίλους από τις πρώτες γενιές των επιτυχιών και τους ζήλεψα γι αυτό που δεν μπόρεσα κι εγώ, ποτέ, να κάνω. Αυτό που μπορώ να πω με σιγουριά είναι πως με απλές κινήσεις, ηρεμία και ελάχιστη βοήθεια αυτή η ομάδα μπορεί να μας κρατάει ψηλά τα επόμενα τέσσερα χρόνια τουλάχιστον.

Η αλήθεια είναι ότι με ένα γύρισμα της τύχης, με ένα-δύο ματς να κρίνονται στο τέλος κατά ημών και όχι υπέρ μας στο Καζάν δεν θα κάναμε αυτή την κουβέντα. Αλλά έτσι γράφονται οι ιστορίες στον αθλητισμό και όταν βάζεις εσύ τον νικηφόρο επίλογο οι ιστορίες γίνονται ταινίες.

Να ρίχνετε μια ματιά πάντα σε αυτά τα παιδιά, που δεν κουβαλάνε κανένα κόμπλεξ κατωτερότητας. Αντίθετα είναι απόλυτα εξοικειωμένα με τη θέση τους στο σκηνικό του ελληνικού αθλητισμού. Αυτό τους κάνει ακόμα περισσότερο μαχητές και δίνει άγρια χαρά σε αυτά που καταφέρνουν. Παραπάνω από άξιοι λοιπόν…

Το «διπλό» του Δίπλαρου

Θα ήμουν πραγματικά ευτυχής αν ο Νίκος Δίπλαρος έκανε πλάκα σε όλους. Αν σε μια χαλαρή καλοκαιρινή διάθεση αποφάσιζε να δηλώσει κάτι που θα αναδείκνυε σε όλο της το μεγαλείο την οπαδική βλακεία, μέσω των αντιδράσεων. Δεν θα έλεγα την «ελληνική οπαδική βλακεία» γιατί υπάρχει το ενδεχόμενο και σε 2-3 άλλες χώρες (μεσογειακές κατά κανόνα) να υπήρχαν οπαδοί που θα αντιδρούσαν με τον ίδιο τρόπο σε μια τέτοια δήλωση. Η αλήθεια είναι πως, από τη στιγμή που ο άνθρωπος αποφάσισε να προσδώσει στις οπαδικές επιλογές του χαρακτηριστικά θρησκείας καταφέρνει να επιδείξει πιο αστεία συμπεριφορά ακόμα και σε σχέση με τα όσα κάνει (διαχρονικά) με τους θεούς του. Και για να μην τους βάζουμε όλους στο ίδιο τσουβάλι δεν μιλάω για την πίστη (αποδεκτή και χρήσιμη σε όλα τα πράγματα στη ζωή μας) αλλά για την…ταλιμπανική προσέγγιση. Της θρησκείας, αλλά και του «αθλητισμού».

Δεν θα ήταν πρόβλημα αυτό αν οι κάθε είδους ταλιμπάν, τζιχαντιστές και σταυροφόροι δεν ήταν επικίνδυνοι. Προφανώς ο κάθε Δίπλαρος δεν κινδυνεύει να αποκεφαλιστεί, αλλά και λίγο bullying ή καμιά σφαλιάρα είναι μέσα στο πρόγραμμα σε αυτές τις περιπτώσεις εδώ που ζούμε. Έτσι λειτουργούμε. Ακραία και ισοπεδωτικά.

Ο Δίπλαρος λοιπόν κατάφερε με αυτά που δήλωσε να τον κοιτάνε όλοι οι οπαδοί με στραβό μάτι. Οι αεκτζήδες για προφανείς λόγους, οι παναθηναϊκοί γιατί είπε ότι είναι ερυθρόλευκων αισθημάτων και οι ολυμπιακοί γιατί είπε ότι θα ήθελε να παίξει και στον Παναθηναϊκό. Τέτοια κέντα δύσκολα την πετυχαίνεις! Θα ήμουν ευτυχής λοιπόν αν ο μικρός απλά τα είπε όπως τα σκέφτεται, πολύ χαλαρά και καθαρά μπασκετικά μακριά από κόλλημα του καθενός. Αν κάτι από όλα αυτά έχει γίνει «εκ του πονηρού», η κουβέντα (για τον ίδιο) είναι διαφορετική. Όχι όμως και για τις αντιδράσεις…

Ηρεμήστε λοιπόν. Θα τον καθαρίσει η ΑΕΚ (όπως θα έκαναν και οι άλλοι προφανώς) και θα ικανοποιηθεί το «κοινό περί… οπαδισμού αίσθημα». Η «θρησκεία» θα κερδίσει και πάλι και θα μείνει αμόλυντη. Και τα μικρά τρωκτικά που ζουν στα λαγούμια της σύγχρονης κατακαημένης δημοσιογραφίας και λέγονται «οπαδογράφοι» δεν θα αναγκαστούν να διαγράψουν φίλους από το facebook. Όλα καλά…