Είναι λογικό μετά από τέτοια μεγάλα ραντεβού, όπως ένα Final Four να υπάρχουν αρκετές αντικρουόμενες απόψεις ακόμα και αν αναφερόμαστε στην ανάγνωση αποτελεσμάτων. Θεωρητικά ένα αποτέλεσμα λέει από μόνο του αλήθεια. Ειδικά στο μπάσκετ που έχουμε “νίκη-ήττα” τα πράγματα μοιάζουν πιο απλά. Σε τελική ανάλυση, όταν θα διαβάσεις την ιστορία μιας διοργάνωσης μετά από 10-20-30 χρόνια και αν δεν έχει συμβεί τίποτα εξαιρετικό (όπως το πεταχτάρι του Πρίντεζη το 2012) αυτό θα έχει καταγραφεί. Το σκορ ενός αγώνα, ενός τελικού και οι πόντοι των παικτών.

Αυτές τις ώρες όμως είμαστε (ακόμα) στον αστερισμό των social media και της αρθρογραφίας. Του κραξίματος, της αποθέωσης και του υψωμένου δαχτύλου σε όποιον δεν συμφωνεί μαζί μας. Άντε και του...υψωμένου φρυδιού όταν θέλουμε να είμαστε ήπια επικριτικοί. Έτσι έχει η κατάσταση, με αυτό ζούμε. Να διευκρινίσουμε μόνο ένα πράγμα. Όλες οι απόψεις είναι υποκειμενικές. Αλλιώς δεν θα ήταν απόψεις. Αντικειμενική προσέγγιση (100%) είναι ότι “1+1=2”, τουλάχιστον μέχρι να φτάσει η ώρα που θα αμφισβητηθεί και αυτό επιστημονικά. Το να βρίζεις λοιπόν κάποιον χαρακτηριζοντάς τον “αντικειμενικό” (επειδή απλά δεν συμφωνείς με την άποψη που εκφράζει), πέρα από το ότι είναι εφεύρεση “εμποράκων” της δημοσιογραφίας, είναι και εξαιρετικά γραφικό.

Άντε λοιπόν να καταγραφεί και η δικιά μας άποψη επί του τριημέρου του Final Four και ειδικά επί των θεμάτων που μας απασχόλησαν μετά τον τελικό. Κρατήστε ότι ο υπογράφων έχει μια λόξα με το μπάσκετ, συνολικά. Οπότε άμα φοράτε τίποτα χρωματιστά γυαλιά (οποιουδήποτε χρώματος) είναι καθαρά δικό σας θέμα το πως, αυτό, θα επηρεάσει την κρίση σας. Καλή καρδιά πάνω απ όλα...

ΔΙΚΑΙΑ ΣΤΟΝ ΤΕΛΙΚΟ, ΔΙΚΑΙΟΤΑΤΑ ΔΕΝ ΤΟ ΣΗΚΩΣΕ

Ο Ολυμπιακός, λοιπόν, δίκαια έφτασε στον τελικό, δικαιότατα... δεν το σήκωσε. Έχει πάρει τον αέρα και την ψυχή της ΤΣΣΚΑ και τέτοιες παραδόσεις είναι γνωστό ότι γεφυρώνουν το χάσμα που μπορεί να δημιουργήσει το μπάτζετ. Έτσι κατάφερε να φτάσει στον τελικό έστω και με ένα καλό ημίχρονο στον ημιτελικό. Γιατί αυτό το καλό ήταν το δεύτερο και αρκούσε εκείνη η περίοδος για να πιάσει τους Ρώσους από το λαιμό και να τους κάνει να δουν τα φαντάσματα κατά πρόσωπο.

Βέβαια final four με ένα καλό ημίχρονο, σε δύο αγώνες, είναι απίθανο να κερδίσεις. Και για τα δικά του μέτρα και σταθμά, για αυτά που είδαμε στην κανονική περίοδο και για τις ανάγκες των αναμετρήσεων στην Πόλη, ο Ολυμπιακός είχε μόνο ένα καλό “δικό του” ημίχρονο. Όσο έμεινε μέσα στον αγώνα με τη Φενέρ, δεν το έκανε με οδηγό το παιχνίδι του αλλά όσες λύσεις βρέθηκαν ατομικά και με κάποια μεγάλα σουτ. Πιστέψαμε ότι στο δεύτερο θα είναι ο Ολυμπιακός του δευτέρου ημιχρόνου της Παρασκευής. Τελικά, η Φενέρ ήταν καλύτερη. Απλά πράγματα. Κατάπιε τον αντίπαλό της και δεν του έδωσε την ευκαιρία να την ζορίσει, να τη φτάσει στο όριό της και να μεταφέρει στην πλάτη της το άγχος της προσδοκίας 15.000 οπαδών της. Η διαπίστωση δεν ακυρώνει την επιτυχία του Ολυμπιακού να φτάσει μέχρι την Πόλη και τον τελικό.

ΘΕΤΙΚΟΤΑΤΟΣ Ο ΑΠΟΛΟΓΙΣΜΟΣ ΤΗΣ ΣΕΖΟΝ

Ο γενικός απολογισμός της σεζόν, μέχρι σήμερα, για τους ερυθρόλευκους είναι θετικότατος. Ο ειδικός, αυτός του τελικού, όχι! Το γνωρίζουν καλά οι ίδιοι οι παίκτες και ο Σφαιρόπουλος. Γιατί πολύ απλά δεν μπήκαν την Κυριακή στο γήπεδο για να χάσουν, ώστε μετά να κάθονται να ακούνε (Κυριακή βράδυ) συχαρίκια για το τι έκαναν...την Παρασκευή. Ήθελαν την κούπα. Πολλές φορές όμως και ο οπαδός αλλά κυρίως ο δημοσιογράφος στην προσπάθεια του να κολακεύσει μια ομάδα κάνει τη γκέλα. Παίζεις στον τελικό; Θέλεις να κερδίσεις τον τελικό. Χάνεις; Δεν νιώθεις καλά. Πικραίνεσαι! Το να σε χτυπάει ο άλλος συγκαταβατικά στην πλάτη με το άρθρο του, μπορεί να είναι εντέλει και άκρως εκνευριστικό.

Δικαιολογίες υπάρχουν. Και η ένταση του αγώνα με την ΤΣΣΚΑ και οι απουσίες (όσο και αν έμαθε να ζει με αυτές). Αλλά υπάρχει και η αλήθεια που λέει ότι η πλήρης και υγιής Φενέρ με προπονητή τον μετρ (και) των final four Ομπράντοβιτς, μέσα στο σπίτι της, είχε τριπλό προβάδισμα κόντρα στον Ολυμπιακό που θα έπρεπε να παίξει στο 110% για να ανατρέψει την κατάσταση. Έπαιξε στο 70% οπότε, λογικά, δεν τα κατάφερε. Διευκρίνηση: Ναι υπήρχε και το θέμα του κόσμου. Η Φενέρ έπαιζε στην έδρα της. Μήπως δεν το ήξεραν όλοι από την αρχή ότι θα γίνει η διοργάνωση στην Κωνσταντινούπολη; Η' μήπως αν το final four ήταν στην Αθήνα και είχε στο γήπεδο 15.000 ολυμπιακούς θα έλεγαν στο τέλος οι πρόεδροι του Ολυμπιακού: “Ναι αλλά αυτό ήταν και λίγο άδικο για τον αντίπαλο”; Σοβαροί να είμαστε. Πάμε παρακάτω...

Αν θυμηθεί κάποιος την εικόνα και τις διαπιστώσεις μετά τον πρώτο αγώνα της σεζόν, για τον Ολυμπιακό, στη Μαδρίτη έχει γίνει υπέρβαση μεγαλύτερη του αναμενομένου. Περσινά (στην κυριολεξία) ξινά σταφύλια, θα πείτε αλλά τότε ακόμα και η οκτάδα φάνταζε μεγάλη υπόθεση για τον Ολυμπιακό. Επειδή όμως πιάσαμε τη γενική εικόνα, οφείλουμε πάντα να βλέπουμε το μοντέλο. Αυτό το πιο “οικονομικό” και “γηγενές” που έχει αναπτύξει ο Ολυμπιακός από τη σεζόν 2011-12. Όχι βάσει συγκεκριμένου πλάνου από την αρχή, αλλά επειδή το μπάτζετ (τότε) μαζεύτηκε και έπρεπε να βρεθεί μια άλλη λύση. Δεν πίστευαν και πολλοί ότι θα λειτουργήσει, αλλά συνέβη. Η κρίση δημιουργεί και ευκαιρίες, έτσι δεν λέμε; Επειδή όμως είναι ακριβώς, αυτό, το ιδιαίτερο μοντέλο, οποιαδήποτε απώλεια παίκτη, μέσα στη σεζόν ή μια επιλογή που δεν θα κουμπώνει 100% με το σύνολο, μετράνε πολύ περισσότερο απ ότι σε άλλες ομάδες.

ΤΟ ΕΡΩΤΗΜΑ ΜΕ ΤΑ ΣΥΜΒΟΛΑΙΑ ΠΟΥ ΛΗΓΟΥΝ ΥΠΑΡΧΕΙ

Υπό αυτό το πρίσμα είναι λογικό να σκέφτεται κάποιος τι θα γίνει με τα συμβόλαια των παικτών που λήγουν. Και αν η ερώτηση δεν απευθύνεται σε αυτούς που πληρώνουν τα συμβόλαια σε ποιον να γίνει; Άλλο το “δεν θα το δούμε τώρα” και άλλο το “η ερώτηση είναι εκτός τόπου και χρόνου”. Ο “τόπος” και ο “χρόνος” για το συγκεκριμένο θέμα στον Ολυμπιακό, είναι πολύ κοντά. Το πότε δέχονται να τους γίνει η ερώτηση οι αδελφοί Αγγελόπουλοι δεν έχει καμία σημασία. Το ερώτημα υπάρχει και το θέμα θα προκύψει. Και πάλι πάντως υπήρχε και καλύτερη απάντηση από αυτή που έδωσε ο Παναγιώτης Αγγελόπουλος on air, μετά τον τελικό. Ότι, όποιος και αν έφυγε ο Ολυμπιακός έχει καταφέρει μέχρι τώρα να το διαχειριστεί και να παραμείνει σε υψηλό επίπεδο. Μέχρι να δεις τι σου προκύπτει το καλοκαίρι (άρα και την επόμενη σεζόν) έχεις σίγουρα κάτι να πεις.

Είναι σαφές ότι στον Ολυμπιακό δεν θα είναι κάθε χρονιά του...αγίου final four. Το μοντέλο του μαζεμένου μπάτζετ απαιτεί την κατάλληλη χημεία, μπόλικο ψάξιμο, καλές κινήσεις, αρκετή τύχη. Με τη νέα πιο σκληρή ευρωλίγκα βάλτε σε όλα τα παραπάνω ένα 20% (φιλική τιμή) επιπλέον “απαίτησης” για να είναι οι ερυθρόλευκοι σταθερά στην οκτάδα και να διεκδικούν το final four. Και μην ξεχνάμε το πιο σημαντικό. Όταν περηφανεύεσαι (και σωστά) ότι αναδεικνύεις παίκτες και τους δίνεις την ευκαιρία να παίξουν σε υψηλό επίπεδο, πρέπει να αποδεχθείς ότι την υπεραξία που δημιουργείται μπορεί να έρθει κάποιος άλλος να την πληρώσει, αν εσύ δεν θέλεις. Ακριβώς γι αυτό η απάντηση στο ερώτημα που αναφέραμε πιο πάνω απασχολεί πολύ κόσμο. Προφανώς και τα αφεντικά του Ολυμπιακού.

Το μπάσκετ όπως όλος ο αθλητισμός είναι μια συνεχής διαδικασία κρίσης. Όσο είναι μέσα στο γήπεδο ή πέριξ αυτού (μετέχοντας με οποιοδήποτε ρόλο στην ομάδα) θα κρίνεται σε κάθε αγώνα, κάθε σεζόν. Προσοχή! Θα κρίνεται, όχι θα ισοπεδώνεται. Το ξέρουν πρώτοι απ' όλους αυτοί που είναι μέσα στο γήπεδο. Οπότε και κρίσεις θα υπάρχουν και ερωτήσεις που δεν είναι ευχάριστες. Στο χέρι αυτού που δίνει απαντήσεις είναι να τις δώσει με τον δικό του τρόπο και να είναι πειστικές. Όχι στα λόγια αλλά στην πράξη.

ΤΑ... ΣΑΛΙΑ ΚΑΙ Ο ΟΜΠΡΑΝΤΟΒΙΤΣ

Κατά τα άλλα τα...σάλια μετά από έναν έναν χαμένο αγώνα, ένα χαμένο κύπελλο, τα “πρώτοι στην καρδιά μας” κλπ έχουν να κάνουν περισσότερο με την οπαδική πίκρα ή την μιντιακή προσπάθεια να μην χαθούν “πελάτες”. Το ίδιο μπορεί να πει κάποιος και από την ανάποδη (σε αυτή την περίπτωση) για την περίπτωση του Ομπράντοβιτς. Όσο αστείο είναι να αμφισβητείς την αξία του κορυφαίου ευρωπαίου προπονητή μπάσκετ άλλο τόσο γραφικό είναι να προσπαθείς να πείσεις ότι έχει πάντα δίκιο. Ακόμα και όταν δεν πετυχαίνει! Η εκτίμηση στο πρόσωπο κάποιου (ή κάποιων) είναι μεγάλη υπόθεση. Είναι πολύ σημαντικό λοιπόν να προσέχεις με τη συμπεριφορά σου να μην τον μικραίνεις. Οι πραγματικά μεγάλοι (αφορά και ανθρώπους και ομάδες) θα πρέπει να σιχαίνονται το λιβάνισμα. Αλλιώς (αν τους αρέσει) είναι μικρότεροι απ΄ όσο δείχνουν.