Μόνο "Ριζουπολόμετρο"
Έξαλλος με αυτούς που θέλουν να καταστρέψουν την ποδοσφαιρική μας κουλτούρα, ο Δημήτρης Κωνσταντινίδης γράφει για το «Ριζουπολόμετρο» που κάνει την Ελλάδα να ξεχωρίζει μέσα στην ισοπέδωση του δυτικού πολιτισμού.
Στην υπέροχη χώρα που λέγεται Ελλάδα, υπάρχει ένα μέτρο με το οποίο κρίνουμε την ένταση, έκταση και επικινδυνότητα των επεισοδίων σε ποδοσφαιρικούς (κυρίως) αγώνες. Είναι το «Ριζουπολόμετρο». Καθιερώθηκε στην εγχώρια ποδοσφαιρική «κουλτούρα», από το 2003 μετά από τα οργανωμένα καφριλίκια των οπαδών του Ολυμπιακού πριν και κατά την διάρκεια αγώνα με τον Παναθηναϊκό. Τα διευκρινίζουμε αυτά γιατί μπορεί να διαβάζει και κανένας…αγράμματος που δεν ξέρει την ελληνική ποδοσφαιρική ιστορία.
Το «Ριζουπολόμετρο» χρησιμοποιείται, από τότε, κυρίως από τους αντίπαλους του Ολυμπιακού οπαδούς όποτε γίνονται καφριλίκια από την δικιά τους πλευρά. Οι ατάκες που συνοδεύουν τη «μέτρηση» των επεισοδίων είναι συνήθως: «Ναι αλλά τι έγινε στη Ριζούπολη», «Τώρα φωνάζετε ε; Για τη Ριζούπολη δεν λέτε τίποτα», όπως και άλλες παραλλαγές στην ίδια φράση.
Το «Ριζουπολόμετρο» χρησιμοποιείται για τον ίδιο σκοπό, αλλά έμμεσα, κάποιες φορές και από τους οπαδούς του Ολυμπιακού, εις απάντηση των καφριλικίων των άλλων οπαδών στο στιλ: «Ε ρε μια Ριζούπολη που σας χρειάζεται» ή «Άμα το κάνουμε εμείς Ριζούπολη στον δεύτερο γύρο να δούμε τι θα λέτε».
Κάπως έτσι χτίστηκε ένας Παρθενώνας στην λαμπρή ιστορία του ποδοσφαίρου στην Ελλάδα. Μια χρονιά αργότερα προστέθηκε και η κατάκτηση του Euro από την εθνική ομάδα. Αυτή όμως είναι μια ιστορία που, έντεκα χρόνια μετά, έχει αρχίσει να ξεφτίζει σε αντίθεση με τη Ριζούπολη και τα διδάγματά της που μένουν αθάνατα. Γιατί, από τότε μέχρι σήμερα, είναι αρκετοί αυτοί που, από διάφορες ομάδες, προσπαθούν να χτίσουν το δικό τους αντίστοιχο μνημείο πολιτισμού, με αντίστοιχη κουλτούρα και τεχνοτροπία. Ομολογούν βέβαια, όταν χρησιμοποιούν το «Ριζουπολόμετρο» ότι δεν τα έχουν καταφέρει, οπότε –είναι προφανές- πως θα συνεχίσουν να προσπαθούν. Μέχρι τη στιγμή που κάποιος θα καταφέρει να ξεπεράσει εκείνο το επίτευγμα και να γράψει το δικό του όνομα στο αντίστοιχο «μέτρο».
Προς ενημέρωση των αδαών οι προσπάθειες θα συνεχίζονται, μέσα και έξω από γήπεδα, με την φιλική συμμετοχή και διακριτική παρουσία των διωκτικών αρχών, η οποία συνήθως σέβεται τέτοιους είδους προσπάθειες και παρεμβαίνει μόνο αφού το κέφι έχει ανάψει για τα καλά. Παράλληλα οι ιδεολόγοι δημοσιογράφοι όλων των πλευρών θα κρατάνε στον λογαριασμό, κρίνοντας αν ένα παιχνίδι πρέπει να γίνεται ή όχι, ανάλογα με την κλίμακα μέτρησης στο «Ριζουπολόμετρο». Και να εκδηλώνουν την οργή τους, όταν δεν υπάρχει σεβασμός στην παράδοση και δεν ξεκινάνε παιχνίδια που δεν πλησιάζουν σε σκηνοθεσία το πρωτότυπο του 2003.
Αυτό που πρέπει να τονιστεί, στην αναφορά αυτή για την ελληνική ποδοσφαιρική κουλτούρα είναι ότι, είναι χρόνια μπροστά από την αντίστοιχη ευρωπαϊκή. Οι Δυτικοί φίλοι και εταίροι μας, δεν έχουν καταφέρει να κρατήσουν όσο θα έπρεπε αναμμένο τον φάρο του δικού τους πολιτισμού. Παρ’ ότι έχουν περιπτώσεις, πολύ σημαντικότερες, όπως το Χέιζελ δεν κατάφεραν να φτιάξουν το δικό τους «μέτρο». Δεν γίνεται καμία αναφορά στο «Χεϊζελόμετρο» και κανένας δεν προσπαθεί να το ξεπεράσει μέσα στα γήπεδα. Οι όποιος λίγες φιλότιμες προσπάθειες έγιναν κατά καιρούς έχουν αντιμετωπιστεί άμεσα από τις αστυνομικές αρχές που στόχο έχουν να χαλάνε τη διασκέδαση, ώστε ο κόσμος να ξενερώνει και να ασχολείται μόνο με το ποδόσφαιρο μέσα στο γήπεδο. Γι αυτό άλλωστε οι Δυτικοί φίλοι μας είναι γνωστοί, στην Ελλάδα, και ως «κουτόφραγκοι».
Το αποτέλεσμα είναι σε άλλες χώρες να βλέπουμε τραγικά μονότονους ποδοσφαιρικούς αγώνες όπως αυτό το Σαββατοκύριακο το Ρεάλ - Μπαρτσελόνα και το Μάντσεστερ Σίτι – Λίβερπουλ. Είναι απορίας άξιο, πραγματικά, πως δεν ντρέπονται σε αυτά τα γήπεδα να ζητάνε από τον κόσμο να πληρώνει εισιτήριο για τέτοια event που δεν έχουν παράπλευρη διασκέδαση.
Με τον κίνδυνο να καταλυθούν οι αξίες μας είναι καθήκον των φίλων του ποδοσφαίρου, στην Ελλάδα, να κρατήσουν άσβεστη την φλόγα της παράδοσης, όχι μόνο με την συμμετοχή τους σε ανάλογα δρώμενα, αλλά και με την επίκλησή του «Ριζουπολόμετρου» σε κάθε ανάλογη περίσταση, σε κάθε συζήτηση, μέχρι να καταφέρουμε να χτίσουμε τον νέο Παρθενώνα. Οι συνθήκες, κοινωνικά, οικονομικά και πνευματικά σε αυτή την (υπέροχη λέμε) χώρα είναι ιδανικές για να ξεπεράσουμε τα επιτεύγματα του παρελθόντος. Ας προσπαθήσουμε κι άλλο!