Μόνος μου και όλοι σας!
Η μουρμούρα περισσεύει στη Λεωφόρο και ο Δημήτρης Κωνσταντινίδης αναρωτιέται που πάει το πράγμα με τον Γιάννη Αναστασίου να παρουσιάζει μια εικόνα που βλέπει μόνο αυτός και να πιστεύει πως έχει ρόλο “σούπερμαν”
Δεν είχα σκοπό να γράψω κάτι για τον Παναθηναϊκό γιατί το μόνο που δεν έχει ανάγκη αυτή την περίοδο αυτή η ομάδα είναι κι άλλοι μυαλοπώληδες να καταθέτουν την άποψή τους, επιτακτικά κιόλας, για το τι χρειάζεται για να φύγει από την ολοένα αυξανόμενη μουρμούρα που οδηγεί ολοταχώς στο κέντρο του...κυκλώνα της μιζέριας.
Εκτός αυτού είχα δει το μεσημέρι και ένα αγώνα παιδικού μπάσκετ που ήταν τόσο κακός όσο το παιχνίδι στη Λεωφόρο (με τη διαφορά ότι τα παιδιά αυτά λογικά θα βελτιωθούν) οπότε μου είχε σωθεί το κουράγιο. Αλλά ο Γιάννης Ανστασίου έχει τον τρόπο του να σε βάζει στο τρυπάκι να ασχοληθείς μαζί του.
Να καταλάβω ότι ο πνιγμένος από τα μαλλιά του πιάνεται και ότι, αφού έχεις κερδίσεις έστω και με “μισό μηδέν” και έχει αποφύγει τα χειρότερα θέλεις να ηρεμήσεις την κατάσταση, για ακόμα μια φορά και να σουλουπώσεις κάπως την κακή εικόνα. Από αυτό το σημείο μέχρι να λες ότι ο αντίπαλος δεν έκανε καμία ευκαιρία, ενώ σου έκανε μέσα στο σπίτι σου δέκα τελικές, υπάρχει διαφορά. Ότι ο Πλατανιάς δεν έχει την ποιότητα αυτές τις τελικές να τις κάνει καραμπινάτες ευκαιρίες δεν σημαίνει ότι εσύ έπαιξες καλά, ότι έπαιξες ποδόσφαιρο κυριαρχίας, ότι ήσουν σοβαρός. Και κυρίως δεν σημαίνει ότι μπορείς να λες ότι θέλεις.
Ομολογώ ότι αυτό είναι κάτι που το συναντάμε συχνά (διαχρονικά) στα γήπεδα. Έχεις δει έναν αγώνα που είναι σούπα κρύα και ανάλατη και πας στη συνέντευξη Τύπου και οι προπονητές μιλάνε σαν να έχουν παίξει τουλάχιστον ημιτελικό τσάμπιονς λιγκ. Μάλλον ότι μέσα στην αγωνία σου για το αποτέλεσμα μπορεί να τα βλέπεις αλλιώς τα πράγματα όταν είσαι στον πάγκο. Το πρόβλημα στον Παναθηναϊκό είναι ότι Γιάννης Αναστασίου τα παραβλέπει αλλιώς τελευταία, οχυρωμένος πίσω από τον εγωισμό του που του λέει ότι και αυτή την παρτίδα θα την κερδίσει. Οτι θα βρει το φάρμακο και θα στρώσει τα πράγματα. Το είπε, περίπου, και αυτό μετά τον αγώνα με τον Πλατανιά.
Σημαντικός προπονητής δεν γίνεσαι άμα δεν έχεις και εγωισμό. Το ξέρουμε καλά. (Και) αυτός ήταν που βοήθησε τον (άπειρο σε μεγάλο πάγκο) Αναστασίου να πάει καλά το καράβι κυρίως στην πρώτη σεζόν του, αλλά να σώσει ότι μπορούσε και από τη δεύτερη στο τέλος της. Αυτός του μιλάει και τώρα. Πιθανότατα να νιώθει και λίγο σούπερμαν επειδή έχει φτάσει να είναι σε φάση “μόνος μου και όλοι σας”. Αποδεκτά όλα αυτά γιατί άσχετα με το τι συμβαίνει μέσα στο γήπεδο, οφείλουμε να σεβόμαστε κάθε άνθρωπο. Όμως ακόμα και ο Μουρίνιο έχει πέσει (όχι μια και δύο) θύμα ακριβώς αυτού του εγωισμού. Και είναι και ο Ζοσέ έτσι;
Ο κόσμος, ειδικά στην Ελλάδα και εσχάτως ακόμα...ειδικότερα στη Λεωφόρο μουρμουράει πολύ εύκολα. Άδικο έχει; Οχι! Δεν το γράφω για να κερδίσω το “λαϊκό αίσθημα”. Μπορεί να μην μπορούμε (και να μην πρέπει) να κρίνουμε αυστηρά έναν προπονητή όσα χρόνια κι αν βλέπουμε μπάλα γιατί η δουλειά μέσα στο γήπεδο είναι κανονική δουλειά με πολλούς και δύσκολους κανόνες και όχι καφενείο από την εξέδρα, αλλά σε αυτή τη φάση δεν ρίχνεις το φταίξιμο στον οπαδό. Οι άνθρωποι έχουνε πάθει ίλιγγο από τα “πάνω- κάτω”. Αφήστε που αυτά τα λίγα “πάνω” δεν λένε και τίποτα, αν είναι π.χ με την Καλλονή στην έδρα σου.
Ακόμα και όταν ακούστηκαν (όχι αυτή την σεζόν) οι πρώτες σοβαρές ενστάσεις για τον Αναστασίου η (ταπεινή) άποψη μου ήταν πως ο Αλαφούζος έπρεπε να συνεχίσει να επενδύει σε αυτή την επιλογή. Ήταν η καταλληλότερη γι αυτό το μοντέλο που ήθελε να υπηρετήσει. Το “οικονομικό”, μνημονιακό και ελπιδοφόρο. Αν προσπαθούσε να το αλλάξει δύσκολα θα έβρισκε προπονητή να δεθεί με αυτό καθώς ήταν αυτός που είχε αναλάβει όχι μόνο να το υπηρετήσει, αλλά και να το οργανώσει στο στήσιμό του (με Νταμπίζα αρχικά).
Μην κουραζόμαστε. Δεν είναι καινούργια αυτά. Το καινούργιο είναι ότι ο Αναστασίου προσπαθεί πλέον να υποστηρίξει τον εαυτό του περισσότερο από την ομάδα. Με μια εικόνα που βλέπει περισσότερο ο ίδιος παρά οι άλλοι να πειστεί ότι τα πράγματα θα αλλάξουν και θα δικαιωθεί και πάλι στο τέλος. Το πρόβλημα γι αυτόν είναι πως πλέον, ακόμα και αν ισχύουν (εν μέρει πάντως με τα έξοδα που έγιναν για Εσιέν, Σάντσεθ) οι δικαιολογίες περί μνημονιακού μοντέλου και ρόστερ ειδικών καταστάσεων, ο κόσμος κουράστηκε. Το να έχεις χάσει, από νωρίς, όλους τους στόχους σου και να φτάσεις στο τέλος της σεζόν να κυνηγάς πάλι το μίνιμουμ για να θεωρηθείς επιτυχημένος είναι ένα “τρικ” που δεν μπορεί να δουλεύει κάθε σεζόν. Στην τελική μετά από τρία χρόνια γίνεται και ένα απολογισμός για το τι αφήνει πίσω του αυτό το “οικονομικό αλλά υγιές” μοντέλο, όπως προβλήθηκε. Και βέβαια στον απολογισμό αυτό (για να είμαστε δίκαιοι) δεν είναι μόνο ο Αναστασίου αυτός που έχει να δώσει εξηγήσεις.
