Να τις μετρήσουμε
Ο Δημήτρης Κωνσταντινίδης θέλει κι άλλους μεγάλους παίκτες στα ελληνικά γήπεδα, σκέφτεται με πόνο την κακομοίρα την κατσίκα του γείτονα και τη μανία που έχουμε να κρίνουμε πριν δούμε
Υπάρχουν αυτοί που ξέρουν ότι ο κάθε Μπερμπάτοφ, Καμπιάσο, Εσιέν που πατάει το πόδι του στην Ελλάδα πρέπει να παρακαλάς να παίξει αυτό που περιμένουμε από αυτόν, αν γουστάρουμε να δούμε λίγη μπαλίτσα. Δεν έχει σημασία τι καπνό φουμάρουν οπαδικά αυτοί. Πολύ απλά γνωρίζουν πως, τέτοιοι παίκτες, αν δώσουν αυτό για το οποίο αποκτήθηκαν, κάνουν όλη την παράσταση καλύτερη. Και το θέμα είναι πάντα η παράσταση. Να γουστάρεις να τη βλέπεις. Όχι να μερακλώνεις με έναν ηθοποιό και οι άλλοι να είναι για πατσαβούρες. Άμα αυτή η παράσταση, στο πρωτάθλημα, είναι καλύτερη δεν σιχτιρίζεις στο τέλος της σεζόν ακόμα κι αν η ομάδα σου έχει πάρει τίτλο, αλλά εσύ νιώθεις σα να έχεις φάει φιδέ νοσοκομείου.
Ανάλατο και νερόβραστο.
Υπάρχουν και οι άλλοι. Πρέπει να είναι περισσότεροι. Μπορεί μέχρι εκεί να πηγαίνει το μυαλό τους ή απλά να έχουν βουτήξει μέσα στη μιζέρια που έχει σαπίσει αυτή τη χώρα και είναι σαν τα ζόμπι. Αυτοί που παρακαλάνε να σπάσει το πόδι της η καλή μεταγραφή του αντιπάλου ή να είναι τόσο χάλια που θα τους δώσει το δικαίωμα να κάνουνε καζούρα στα σχόλια (βλέπετε οι άνθρωποι δεν τα λένε πια σαν άνθρωποι αλλά σαν... χρήστες κυρίως). Αυτοί που λένε “ρε, να κερδάω και να είναι με γκολ οφσάϊντ στο 90'”. Σάπια η κατάσταση...
Έγινε μεγάλη πλάκα στην ιστορία Μπερμπάτοφ, που ήρθε να κολλήσει σε αυτή του Καμπιάσο, που είχε κολλήσει σε αυτή του Εσιέν. Όταν ο αντίπαλος παίρνει παίκτη 33+ κάνεις χαβαλέ τρελό για να του την πεις. Όταν η δικιά σου ομάδα παίρνει 33+ γκουγκλάρεις σαν τρελός για να βρεις τις συμμετοχές των τελευταίων 3-4 ετών, να βγάλεις μέσους όρους συμμετοχής, γκολ, σφυγμών, παλμών και ό,τι άλλο μπορεί να πετύχεις για να αποδείξεις ότι η παικτούρα θα παίζει στο φουλ μέχρι τα σαράντα (χρόνια του) τουλάχιστον. Για τον αντίπαλο βέβαια έψαχνες το ιατρικό αρχείο μπας και βρεις τραυματισμό να μπορέσεις να γράψεις την παπαρίτσα σου.
Είναι μεγάλο θέμα αυτό. Το να μην μπορείς να χαρείς με τίποτα και να είσαι συνέχεια στην τσίτα σα να έχεις φορτώσει αναβολικό. Και το χειρότερο να μη γουστάρεις με τίποτα να χαίρονται και οι άλλοι. Δεν ξέρω αν το είχαμε πάντα αυτό. Επειδή είμαι και κάποιας ηλικίας προσπαθώ να ανακαλέσω μνήμες (όχι απαραίτητα ποδοσφαιρικές/μεταγραφικές) από το παρελθόν. Για να έχει βγει όμως αυτή η ατάκα, με την κατσίκα του γείτονα, μάλλον πάντα την είχαμε την βίδα μας σαν λαός. Έχει παραγίνει το κακό όμως και έχει ξεπεράσει το όριο της γραφικότητας.
Μεράκλωσαν οι ΠΑΟΚτσήδες με τον Μπερμπάτοφ και καλά κάνανε. Δηλαδή με όσα τραβάνε τόσα χρόνια για να φτιάξουν ομάδα και να δούνε και πραγματικά μεγάλη μεταγραφή στην Τούμπα τι να κάνουν; Να το παίξουν σνομπ και κυριλέ μήπως και ενοχληθούν οι άλλοι από τη φασαρία; Αλλά σε αυτή τη χώρα μπορείς να είσαι κάγκουρας και να οδηγάς με το στέρεο στη διαπασών σε ενοχλεί όμως άμα το κάνει ο άλλος. Ανωμαλία...
Όλες αυτές οι μεταγραφές και οι αντίστοιχες που έχουν προηγηθεί με αποτέλεσμα να πατήσουν μεγάλα ονόματα σε τούτα τα κακοτράχαλα (ποδοσφαιρικά) εδάφη είναι μεγάλη δουλειά. Δεν έχει σημασία για ποιο λόγο έγιναν. Αν δηλαδή το αφεντικό της ομάδας είδε τελευταία στιγμή ότι δεν καθαρίζει με την εξέδρα αν δεν κάνει ένα δώρο και αποφάσισε να βάλει το χέρι στην τσέπη (δεν μιλάω μόνο για τον Σαββίδη λεβέντες). Ακόμα καλύτερα αν η ζοχάδα του κόσμου μετράει και κάπου ακόμα.
Το αν όλοι ή κάποιοι από αυτούς θα παίξουν και μπάλα μέσα στο γήπεδο είναι άλλη υπόθεση. Συμβόλαιο γι αυτό δεν κάνεις ποτέ. Μαζί με την εμπειρία, το ταλέντο και το σταριλίκι τους (με την καλή έννοια που τη χρειάζεται το ποδόσφαιρό μας) αγοράζεις και ρίσκο. Πολύ ή λίγο ανάλογα με το τι κουβαλάνε (αν κουβαλάνε). Αν ήταν δύο χρόνια μικρότεροι θα περνούσαν πάνω από την Ελλάδα με αεροπλάνο (για μπάλα μιλάμε, όχι για διακοπές). Τώρα είναι εδώ και είναι τιμή σου που τους έχεις. Εκτός και αν είσαι σαν τη μαντάμ Σουσού και πιστεύεις ότι σου αξίζει καλύτερο, ενώ μπάζει η σκεπή όταν βρέχει.
Θα τις μετρήσουμε τις μεταγραφές μέσα στο γήπεδο και θα δούμε τι θα προσφέρουν. Δεν κρύβεται εκεί ο παίκτης. Δεν είναι πολιτική που τα έχει κάνει όλα ο άλλος μπάχαλο και μετά πανηγυρίζει γιατί μας έσωσε. Παίζεις; Υπάρχεις! Δεν παίζεις, έχασες και κλαίει και αυτός που σε έφερε τα λεφτά του. Και βέβαια το αν θα παίξεις ή όχι δεν έχει να κάνει μόνο με εσένα. Καλές είναι οι σούπερ μεταγραφές, αρκεί να υπάρχει και συνολικό πλάνο να τις υποστηρίξεις. Και το πλάνο έχει μέσα μπόλικο κόσμο. Ιδιοκτήτη, τεχνικό διευθυντή, προπονητή, ρόστερ. Δεν φτάνει να λες μόνο...”πάρε τον καλό τον παίκτη έκανα το καθήκον μου” αν όλο το περιβάλλον που έχεις φτιάξει δεν υποστηρίζει μια τέτοια επένδυση. Και ο κόσμος ξέρει πλέον και θα αγοράσει με μεγαλύτερη ευχαρίστηση το πλάνο που θα του φέρει υγιή ομάδα και ωραία, χορταστική μπάλα. Όχι μόνο το “προεκλογικό” με τον μεγάλο παίκτη για να βγει η υποχρέωση.
Λόγος να βιαζόμαστε εμείς δεν υπάρχει. Βλέπουμε και κρίνουμε. Όποιος έχει μαντική ικανότητα μπορεί να παίζει στο στοίχημα όσα (προ)βλέπει και να κονομήσει. Κατα τα άλλα η μανία να τις μετράμε συνέχεια (και τις μεταγραφές μας) μεταξύ μας, δείχνει και ένα γενικότερο άγχος για το μέγεθός μας. Να το προσέξουμε.
