Υπάρχει πάντα ένα πρόβλημα όταν καλείσαι να γράψεις κάτι μετά από μια μεγάλη αθλητική επιτυχία. Πέρα από την ιστορία των ανθρώπων πίσω από αυτή (σημαντικό κομμάτι) τι άλλο να γράψεις για κάτι που μιλάει από μόνο του; Αν έχεις δει την προσπάθεια των παιδιών του πόλο έχεις καταλάβει. Αν όχι κανένας δεν μπορεί να σου μεταφέρει την αίσθηση των στιγμών. Της προσπάθειας, την ανατροπής, την έκρηξης. Είναι αυτά που βιώνουν πρώτοι απ όλους οι πρωταγωνιστές.

Αυτά που εμείς τα βλέπουμε από την “κλειδαρότρυπα” και χαιρόμαστε γύρω από αυτούς. Παίρνοντας ανάσες και νιώθοντας την ανάταση που προκαλεί η ευφορία τέτοιες στιγμές. Αυτή τη...ρημάδα την ευφορία που την αναζητάμε τόσο σε αυτές τις δύσκολες μέρες.

Δεν αποφασίζουν οι "ταλιμπάν" των social media

Θα διαφωνήσω με αυτούς που σε έναν ρόλο ιδιότυπου ταλιμπάν επιχειρούν μέσω των social media να “προστατέψουν” τους αθλητές, από αυτή την έκφραση της κοινής γνώμης. “Οχι δεν έχετε δικαίωμα! Ανήκει μόνο σε αυτούς”. Συγχωρέστε με αλλά αυτό δεν ελέγχεται. Και το σε ποιους ανήκει θα το αποφασίσουν οι ίδιοι. Απλά στην προσπάθεια να κρατήσουν έξω από αυτή την ιστορία πολιτικούς και πολιτικάντηδες κάποιοι βγάζουν απαγορευτικά για κάτι που δεν ανήκει ούτε σε αυτούς, στηριζόμενοι (εντούτοις) στην παραδοχή ότι η επιτυχία ανήκει μόνο στους ίδιους τους αθλητές και τους προπονητές τους. Οξύμωρο έτσι; Αλλά αν έχετε την καλοσύνη αφήστε μας να χαρούμε. Το έχουμε ανάγκη. Χωρίς περιορισμούς.

Ζούμε άλλωστε σε μια εποχή που, ενώ θα έπρεπε να έχει άλλα χαρακτηριστικά, προβάλει τόσο πολύ τους περιορισμούς και τις διακρίσεις ανάμεσα στους πολίτες αντί για την κατανόηση και την αλληλεγγύη. Μπλεγμένη μέσα σε μια ιδεολογική θολούρα, στην έμπρακτη (και όχι ακαδημαϊκή) ημιμάθεια και τις (αθάνατες) κομματικές αγκυλώσεις, που θεριεύουν ξανά, αποθεώνει την αμερικάνικη λογική του “ο πρώτος είναι πρώτος και ο δεύτερος σκατά”! Συγγνώμη για την...ακαθαρσία αλλά αυτό ακριβώς γίνεται.

Αν τελικά, έχαναν στα πέναλτι;

Και το ερώτημα που προκύπτει είναι το εξής. Αν αυτά τα παιδιά που βρέθηκαν στην κορυφή του κόσμου στο Βελιγράδι έχαναν στα πέναλτι, αφού πρώτα ισοφαρίστηκαν στο τελευταίο δευτερόλεπτο του αγώνα (έχοντας ανατρέψει ακόμα μια εις βάρος τους κατάσταση) θα ήταν...Αριστοι ή όχι; Θα είχαν δικαίωμα να κρατήσουν την ελληνική σημαία; Ακόμα και αν είχαν χάσει στον ημιτελικό από τους οικοδεσπότες Σέρβους και ήταν π.χ. στην τρίτη θέση. Τι λέτε; Η προσπάθειά τους θα υπήρχε ή θα την διαγράφαμε επειδή θα δεν θα ήταν πρώτοι και μόνο πρώτοι; Που ακριβώς θα τους τοποθετούσε το...αριστόμετρο που βαθμολογεί και βγάζει τους πιο άξιους της χώρας μέσα από έναν “βαθμό” χωρίς να συνεκτιμάει τίποτα άλλο;

Ο καθένας έχει την άποψή του. Είναι σεβαστή και βάση για κουβέντα, αν κάποιος θέλει να την κάνει βέβαια και δεν αράζει στη δικιά του γωνιά του ρινγκ (των social media πλέον γιατί ο κόσμος δεν συζητάει πραγματικά) έτοιμος απλά για τσαμπουκά. Γι αυτό το λέγαμε κάποτε “διάλογο”. Γιατί κάπου εκεί μέσα κρύβεται η σύνθεση που μας κάνει σοφότερους και ικανότερους. Οπότε να πω κι εγώ την ταπεινή δικιά μου άποψη.

Τελικά, είναι υπέροχη η ίδια η προσπάθεια

Είναι υπέροχο πράγμα ο αθλητισμός. Όπως είναι υπέροχη η μόρφωση. Η γενικότερη, πολύπλευρη παιδεία. Αυτή που δεν πρέπει να θεωρείς ότι την κατακτάς μόνο με τους καλούς βαθμούς στο σχολείο. Αυτή που θέλει συνεχή προσπάθεια, βελτίωση στο μέτρο που ο κάθε άνθρωπος μπορεί να δώσει τη δικιά του μάχη. Ξέρετε κάτι; Είναι υπέροχη η ίδια η προσπάθεια τελικά! Η δημιουργία. Το να βρίσκεις λύσεις στα προβλήματα. Αυτό συμβαίνει στον αθλητισμό, στο σχολείο, στη δουλειά (όποια και αν είναι αυτή). Αν μάθουμε τα παιδιά μας να προσπαθούν πραγματικά και να μην παπαγαλίζουν απλά (στο σχολείο) ή να μην επαναπαύονται στο ταλέντο τους στον αθλητισμό και στην (μέχρι κάποια στιγμή) σίγουρη θέση σε μια ομάδα μόνο και μόνο λόγω του ταλέντου, τότε πραγματικά θα έχουν κερδίσει κάτι για το μέλλον. Και μετά, μπορεί, να κερδίσουν και το “έπαθλο” όποιο και αν είναι αυτό. Το θέμα είναι ότι εδώ που είμαστε πλέον έχουμε πάρει τα μάτια από την προσπάθεια και φτάνουμε απευθείας στο...ιερό δισκοπότηρο. Ότι άλλο υπάρχει ανάμεσα είναι αόρατο, όπως και οι άνθρωποι που προσπαθούν.

Η ομάδα αυτή που θαυμάσαμε, στο παγκόσμιο πρωτάθλημα νέων του πόλο, είναι αποτέλεσμα προσπάθειας. Ατομικής και ομαδικής δουλειάς, τόσο μέσα στην εθνική αλλά κυρίως έξω από αυτή όπου τα ίδια τα παιδιά και κάποιοι καλοί προπονητές έχουν μια ωραία σχέση μαθητή-δασκάλου και προοδεύουν. Και νιώθουν υπέροχα όταν κατακτούν τον στόχο τους, που μπορεί να είναι και κάτι μικρό. Ένα βήμα τη φορά. Μια άμυνα με παίκτη λιγότερο, ένα μπλοκ, ένα σύστημα που βγαίνει. Τους αρέσει η επιτυχία, τρελαίνονται όπως όλοι με αυτή αλλά ξέρουν ότι ποτέ δεν θα γίνουν σταρ και χρυσοπληρωμένοι. Και καλύτερα για να λέμε την αλήθεια για να μην μπλέκουν από 14-15 ετών με την μάστιγα των μανατζαράκων και του μούρλια των οικογενειών που πιστεύουν ότι μέσω των παιδιών θα λύσουν το πρόβλημά του. Η μάστιγα άλλων αθλημάτων.

Ο Αργύρης και ο πυροσβέστης...

Τι λέμε τόση ώρα και σας κουράζουμε; Ότι μάλλον πρέπει να κοιτάμε καλύτερα την επιτυχία. Να βλέπουμε μέσα της ότι ακόμα πιο σημαντικό είναι το δίδαγμα της ομαδικής δουλειάς, της προσπάθειας και της συνεργασίας. Όταν κάθε οργανισμός αναδεικνύει ως σημαντικό (σε κάποια χρονική στιγμή) ένα γρανάζι του. Όταν ο “εργάτης” της ομάδας μπορεί να είναι αυτός είναι ο καθόριστικος παίκτης. Ο Αργύρης Καμπούρης κάθε εποχής ή ο πυροσβέστης που μπορεί να μην είχε καλούς βαθμούς στο σχολείο, αλλά θα παλέψει σαν θηρίο μερόνυχτα άυπνος για να νικήσει το θεριό της πυρκαγιάς. Ο Άριστος της διπλανής πόρτας.