Παιχτάρα ο Ροναλντίνιο. Μπορείς ελεύθερα να ομολογήσεις ότι χαιρόσουν να τον βλέπεις. Το ξεπεταγμά του, η ταχυτητά του, η κοφτή ντρίμπλα του, η ποδοσφαιρική ευφυία του αλλά κυρίως αυτή η αίσθηση της ελευθερίας στο παιχνίδι του. Αυτό ακριβώς που αναφέρεται στο περίφημο γράμμα προς τον 8χρονο εαυτό του. Ωραία ιδέα, την έχουμε δει και σε κανά-δυό ταινίες. Από εκεί πρέπει να την ξεσήκωσε και αυτός που έγραψε το γράμμα.

Δεν έχουμε την απαίτηση να γίνει λογοτέχνης ο Ροναλντίνιο. Δεν έχουμε διάθεση να μειώσουμε την όποια πνευματική του καλλιέργεια. Αν βέβαια πρέπει να πειστούμε ότι ξαφνικά τον έπιασε... Κοέλιο άνοιξε την πένα του τη βούτηξε στο μελάνι και άρχισε να γράφει με πόνο ψυχής, μπορούμε να το κάνουμε προς χάριν μιας ωραίας ιστορίας. Άρεσε σε πολύ κόσμο η συγκεκριμένη επιστολή. Λογικό γιατί θυμήθηκαμε τι έκανε ο Ρόνι μέσα στο γήπεδο και υπήρχε και το απαραίτητο “περιτύλιγμα”.

Ποιο είναι το θέμα; Ότι στην εποχή μας δεν υπάρχει κάτι (ειδικά όταν αυτό είναι... ξεκούδουνο) που να μην το συνδέσεις με κάποια επικείμενη εμπορική ενέργεια. Με την πρόθεση, ένα ίνδαλμα του παρελθόντος, να αναβαπτιστεί μέσα από μια ενέργεια που θα βγάζει λίγο δάκρυ, γιατί -όπως και να το κάνουμε- ο καθένας έχει τις ανάγκες του. Και ο Ροναλντίνιο που έβγαλε πολύ χρήμα σκόρπισε άλλο τόσο και με τον τρόπο που χειρίστηκε την καριέρα του, στο (πρώιμο) φινάλε της, μάλλον έδιωξε παρά προσέλκυσε χορηγούς. Στερνή μου γνώση να σ' είχα πρώτα.

Είμαστε καχύποπτοι; Τι να κάνουμε... Απλά έτσι είναι τα πράγματα. Από τη στιγμή που οποιοδήποτε ανθρώπινο συναίσθημα γίνεται μια πολυδάπανη διαφημιστική παραγωγή και κλαίμε με μαύρο δάκρυ για να πλασαριστεί καλύτερα ένα προϊόν, μπορούμε να είμαστε και δύσπιστοι απέναντι στη αιφνίδια συγγραφική ανησυχία ενός ποδοσφαιριστή.

Αλλά ας το ξεπεράσουμε αυτό. Δικαίωμά του να γράφει ότι θέλει. Το κέρδισε με την δημοσιότητα, που και αυτή κατακτήθηκε με τον ταλέντο του. Αλλά όταν γράφεις ένα γράμμα στον 8χρονο εαυτό σου, άρα σε κάθε παιδί που θέλει να ξεκινήσει την καριέρα του (να κάνει την προσπάθειά του) μη μου το παίζεις (μόνο) διαφήμιση. Δικαίωμα σου είναι να σέρνεις την καριέρα σου στα ξενύχτια από τα 28 σου χρόνια. Δικιά σου είναι άμα θέλεις την καις. Δεν έχουμε την απαίτηση να γράψεις στο γράμμα ότι έπαιρνες το αεροπλάνο και ερχόσουν για ένα βράδυ στην Αθήνα γιατί σου άρεσαν τα μπουζούκια, αλλά αν θέλεις να σε θυμόμαστε γιατί ήσουν παικταράς (που ήσουν!) μπες στον κόπο να μας πεις γιατί από τα 28 σου σε χάσαμε ουσιαστικά από τα γήπεδα. Για να μάθουν και τα 8χρονα παιδιά τι δεν πρέπει να κάνουν μετά από 20 χρόνια αν έχουν φτάσει να γίνουν Ροναλντίνιο. Τι πρέπει να αποφεύγουν.

Ή ακόμα καλύτερα, επειδή ακριβώς αυτό ήθελες να κάνεις όπως φαίνεται, γράψε ότι μπούχτισες ρε αδερφέ από την υποχρέωση να είσαι συνεπής τόσα χρόνια και από τη στιγμή που έβγαλες τα λεφτά, αποφάσισες ότι ήρθε η ώρα να βουτήξεις μέσα στο βάζο με το μέλι των απολαύσεων. Αν δεν το λες αυτό, αλλά πουλάς την ιστορία σου μέχρι κάποιο σημείο τότε έχουμε κάθε λόγο να πιστεύουμε ότι κάτι κρύβεται πίσω από αυτό το συγκινησιακό πυροτέχνημα. Σε αυτή τη φάση θα ήταν όμως πιο συγκινητικό να δούμε τον Ρόνι με τη φανέλα της Σαπεκοένσε, όπως είχε υποσχεθεί, αλλά ακόμα τον περιμένουν να εμφανιστεί εκεί.

Και κάτι ακόμα... Επειδή πολλά ειπώθηκαν από χθες για το ποδόσφαιρο “μιας άλλης εποχής” που μας θύμισε ο Ροναλντίνιο με την επιστολή του, απλά να σημειώσουμε ότι δεν έπαιζε πριν από 20 χρόνια μπάλα. Το 2006 και το 2008 δεν θεωρείται μια άλλη εποχή. Αφήστε που αν το ήθελε ο ίδιος το ίδιο ποδόσφαιρο θα μπορούσε να το παίζει μέχρι το 2012-13.

Κατά τα άλλα, για να τελειώσουμε από εκεί που ξεκινήσαμε, κανένας δεν αμφισβητεί το μέγεθος και το ταλέντο του Ροναλντίνιο. “Συγκλονιστική” όμως δεν την λες την επιστολή. Πέρα από το κομμάτι του θανάτου του πατέρα του που είναι τραγικό για κάθε παιδί. Αλλά αν πρέπει ντε και καλά να ραγίζουν καρδιές με κάτι, κάθε μέρα ας το δεχθούμε και αυτό.