Ποδόσφαιρο το λένε το ρημάδι και έχει μπάλα. Έχει και ένα τέρμα που πρέπει να βάλεις τη μπάλα μέσα για να κερδίσεις. Αυτός είναι ο στόχος του παιχνιδιού. Το γκολ! Για να το βάλεις πρέπει να πιέσεις. Να σε νιώσει ο αντίπαλος. Να έχεις στιγμές για να το πετύχεις. Ευκαιρίες τις λένε! Και για να το κάνεις αυτό σε υψηλό επίπεδο, πρέπει να έχεις αρκετές τέτοιες στιγμές. Να κάνεις τον άλλον να αναθεωρήσει, αν σε βλέπει σαν κατώτερο. Εσύ θα τα κάνεις όλα αυτά. Δεν θα σου τα χαρίσει κανένας. Δεν τα κάνεις; Πας άπατος και είσαι για τα μπάζα. Όχι όταν δεν έχεις τύχη, που μπορεί να συμβεί στον οποιονδήποτε σε έναν αγώνα, αλλά όταν δεν διεκδικείς τον ρόλο σου στο παιχνίδι που λέγεται ποδόσφαιρο. Αν πας να το κάνεις κάτι άλλο από αυτό που είναι, γίνεσαι σημείο αναφοράς αλλά από την ανάποδη. Αρνητικά.

Η εθνική μας ομάδα έφτασε στο όριο να μας προκαλέσει θλίψη, για εντελώς διαφορετικό λόγο απ' ότι στα δύο πρώτα παιχνίδια της. Αυτή τη φορά όχι γιατί έβαλε μέσα στο γήπεδο 11 κουρασμένα (ψυχικά) παλικάρια που φοβόντουσαν τη σκιά τους, παγιδευμένα σε μια τακτική (αλλά και στην ριζωμένη πλέον πεποίθηση της καταστροφής) που παγιδεύει το ταλέντο τους και τους ευνουχίζει, αλλά γιατί στην βραδιά που αποφάσισε -επιτέλους- να παίξει αυτό που το λένε ποδόσφαιρο θα έμενε εκτός συνέχειας μετά από επιθετικό κρεσέντο.

Ομολογώ πως σε κάποια στιγμή όπως πήγαινε το ματς σκέφτηκα ότι πληρώναμε τις αμαρτίες της βεβήλωσης του ποδοσφαίρου στα προηγούμενα ματς μας. Ευτυχώς η τιμωρία δεν έφτασε μέχρι τέλους. Ακόμα και ο διαιτητής είδε πέναλτι στο μπουρδούκλωμα (και όχι το θέατρο γιατί τέτοιο δεν υπήρξε) του Σαμαρά και έδωσε το πέναλτι στην κορυφαίο έκφραση αυτού που ονομάζουμε “Θεία Δίκη” και είναι καλό. Όταν είναι υπέρ σου βέβαια.

Ευφορία! Αυτό είναι που νιώθεις όταν βλέπεις καλό ποδόσφαιρο, μπάσκετ, βόλεϊ, στίβο ακόμα και κρίκετ. Ότι γουστάρεις να βλέπεις εν πάση περιπτώσει. Άμα θέλεις μόνο να κερδίζεις για να τραγουδάς Δερβενάκια και Τριπολιτσές έχεις μπερδέψει λίγο το πράγμα. Είναι δικαίωμά σου όμως. Έτσι το ζεις αδερφέ και μαγκιά σου. Εγώ πάλι που το ζω αλλιώς πρέπει να έχω αυτό το δικαίωμα έτσι δεν είναι;

Όταν ζητάς για καιρό να δεις την ομάδα ΣΟΥ να παίζει μπάλα και όχι το φτου ξελευτερία μέσα σε ένα ποδοσφαιρικό γήπεδο και έχεις φτάσει να νιώθεις απόβλητος και να χαρακτηρίζεσαι “κομπλεξικός” επειδή λες ότι αυτό -ακόμα και όταν κερδίζει- είναι μαρτύριο και όχι ποδόσφαιρο, δεν μπορείς να εγκαλείσαι και τώρα που αποδεικνύεται ότι αυτό που... πρότεινες (sic) μπορεί να είναι τελικά η λύση.

Αυτά τα παιδιά που είναι στην ομάδα έχουν ταλέντο. Τα περισσότερα από αυτά έχουν και διάθεση και τρέλα και πνευμόνια και τρεξίματα αλλά και δίψα για διάκριση. Γουστάρουν αυτό που κάνουν και οφείλεις να τους δώσεις την ευκαιρία να το αποδείξουν. Να τους εμπιστευθείς. Αν κάτι έκανε ο Σάντος, σε σχέση με τον Ρεχάγκελ, ήταν να διαλύσει το κλειστό παρεάκι που μεγαλούργησε το 2004 και άρχισε να παίρνει την κατηφόρα από εκεί και πέρα. Μεγάλωσε τη δεξαμενή, έδωσε ελπίδα σε πολλούς περισσότερους παίκτες ότι θα βάλουν τη φανέλα της εθνικής. Υπάρχει λόγος σε αυτό το μεγάλο ραντεβού να παίρνει κάποιος τη φανέλα σπίτι του; Να νιώθει πως ότι και να κάνει κρίνεται όχι για το παρόν αλλά για το (ένδοξο μεν αλλά) παρελθόν του; Πως ότι και να συμβεί, αυτό θα πατάει πάντα το χορτάρι σαν βασικός;

Από την ώρα που τελείωσε ο αγώνας λοιπόν οι κωλοτούμπες είστε εσείς που αρκείστε στο “μισό-μηδέν” και δεν ζητάτε από την εθνική μας να παίξει ποδόσφαιρο. Μην γυρίζετε τώρα με θαυμασμό και λέτε τι μπάλα έπαιξε η ομάδα, γιατί ποτέ δεν σας ενδιέφερε αυτό. Ταγμένοι απλά στο πλευρό της “Ελλαδάρας” είχατε απολέσει την ιδιότητα του φιλάθλου του ποδοσφαίρου. Είσαστε απλά οπαδοί της εθνικής. Τι είναι πιο δύσκολο; Να κρίνεις την ομάδα σου (και) για την ποιότητά της και να μην αρκείσαι στο ξενέρωτο (τις περισσότερες φορές) τριποντάκι της ή να ζητάς κάτι παραπάνω; Ούτε υπερθέαμα απαίτησε κανείς, ούτε να παίζεις σαν τρελός φουλ επίθεση. Να σεβαστείς το ποδόσφαιρο ζητάμε. Όπως το έκανες στο προηγούμενο Euro όταν αποφάσισες να δημιουργήσεις κιόλας. Όπως το έκανες και κόντρα στην Ακτή και έδειξες στο εαυτό σου ότι δεν είσαι το ανέκδοτο της διοργάνωσης.

Όλα αυτά οι παίκτες και ο Σάντος δεν το έκαναν για εμάς. Εμείς είμαστε το καφενείο της υπόθεσης. Πρώτα απ' όλα το κάνουν για πάρτη τους. Όταν οι ίδιοι νιώθουν καλά με το ποδόσφαιρό τους και τον εαυτό τους, τότε θα μας δίνουν βραδιές όπως αυτή στη Φορταλέζα. Μπορεί να μην είναι όλες επιτυχημένες αλλά θα είναι βραδιές αξιοπιστίας και σύγχρονου ποδοσφαίρου. Μαζί με αυτά το μέταλλο που έχει θα την κρατήσουν στη διεθνή ποδοσφαιρική σκηνή, όπως αυτή διαμορφώνεται μετά από αυτό το Μουντιάλ. Όλοι όσοι ονειρεύονται φουστανέλες και περικεφαλαίες υπάρχουν οι θεατρικές παραστάσεις στις εθνικές εορτές όπου δεν απαιτείται και μπάλα.