Οι μικροί δικτάτορες

Θα έπρεπε να με ενδιαφέρει πολύ τι συμβαίνει στην εθνική ομάδα ποδοσφαίρου. Λόγω της εμπορικότητας του “προϊόντος”. Μπαλίτσα θέλει να βλέπει ο κόσμος, αυτό αγοράζει και η αγορά. Πηγαίνει η ομάδα σε μεγάλες διοργανώσεις; Τρέχουν όλοι να ακουμπήσουν τα ευρώ επάνω της. Γι αυτό άλλωστε γεμίζουν και τα ταμεία της ΕΠΟ, από τους χορηγούς.

Γι αυτό και το πρώτο πράγμα που έτρεξαν να συζητήσουν οι παίκτες με την διοίκηση της ομοσπονδίας πριν καν ξεκινήσουν τα προκριματικά του Euro ήταν το πριμ. Γιατί, όπως φάνηκε και το Σάββατο κόντρα στα Φερόε, είχαν κάργα όρεξη για να παίξουν μπάλα και έπρεπε να έχουν ρυθμίσει και τα οικονομικά τους πρώτα για να έχουν το κεφάλι τους ήσυχο. Καθαρά πράγματα...

Ε λοιπόν, δεν μου καίγεται καρφάκι τι γίνεται στην εθνική ομάδα του ποδοσφαίρου. Για να σας πω την πλήρη αλήθεια, πέρα από το μαγικό του 2004 τα περισσότερα ματς της εθνικής στη δεκαετία που ακολούθησε ήταν αφόρητα βαρετά για κάποιον που θέλει να δει ποδόσφαιρο και δεν κρέμεται από το νικηφόρο αποτέλεσμα και τους γραφικούς “εθνικούς θριάμβους” για να του ανυψωθεί το φρόνημα. Μια παράκληση μόνο θα ήθελα να κάνω για να το κλείσουμε εδώ το θέμα. Να ρυθμίσουμε κάπως και νομικά το να μην πάρουν πριμ οι διεθνείς αν τυχόν παίξουν μπαράζ ως τρίτοι και καταφέρουν να πάνε στα τελικά του Euro του 2016. Εκτός και αν θέλουν να δώσουν τα λεφτά σε κάποια ίδρυμα. Πρόκριση μέσω μπαράζ από αυτό τον όμιλο δεν την πληρώνεσαι. Την πληρώνεις! Καθαρά πράγματα, επίσης...

Το θέμα μου είναι άλλο. Γιατί αλλού υπάρχουν αθλητές που πραγματικά παλεύουν, που δεν έχουν την ίδια προβολή, αλλά παρ όλα αυτά στο δικό τους άθλημα καταφέρνουν να πρωταγωνιστούν τόσο με την εθνική ομάδα όσο και με τους συλλόγους τους. Μέσα από αντιξοότητες που είναι ακόμα μεγαλύτερες τώρα που -λόγω της κρίσης- οι χορηγοί δεν κοιτάνε πλέον πιο χαμηλά. Και γιατί να το κάνουν άλλωστε; Αν δεν έχει αθλητική παιδεία ο πελάτης (τους) γιατί να την έχουν οι ίδιοι;

Σα να μην έφτανε όμως αυτό το χάντικαπ στα περισσότερα σπορ οι αθλητές έχουν να αντιμετωπίσουν σε αρκετές περιπτώσεις και το νταβατζιλίκι των ομοσπονδιών τους. Το λέω καθαρά και εν γνώση των... συνεπειών του νόμου. Ωμό, αμείλικτο, ξετσίπωτο νταβατζιλίκι. Και πρόστυχο να πεις και χυδαίο και πάλι λίγα θα έχεις πει. Αθλητές και αθλήτριες που εξαφανίζονται μέσα σε μια στιγμή από εθνικές ομάδες γιατί απλά έτσι γουστάρει κάποιος.

Το “αφεντικό”! Και στα περισσότερα αθλήματα η εθνική ομάδα είναι η μοναδική σχεδόν πηγή εσόδων για αθλητές που σκοτώνονται όλη μέρα στην προπόνηση και ψάχνουν μια επιτυχία για να πληρωθούν όλες αυτές τις θυσίες. Αν τις πληρωθούν και ποτέ. Κι εδώ ερχόμαστε στην περίπτωση του Χρήστου Αφρουδάκη, αλλά κυρίως σε αυτή του Δημήτρη Διαθεσόπουλου. Του αρχηγού της εθνικής ομάδας πόλο που εκπαραθυρώθηκε από τον εκλεκτό του προέδρου ομοσπονδιακό τεχνικό, από το σπίτι του που είναι δεκαετίες τώρα και το μαγαζάκι του μεγάλου αφεντικού της νυν ΚΟΕ και πρώην ΕΚΟΦ.

Χωρίς λόγο και αιτία; Οχι βέβαια. Ο αιώνιος πρόεδρος της φαμίλιας του υγρού στίβου δεν μπορεί να δεχθεί ότι κάποιος μπορεί να είναι απέναντί του. Ούτε καν ο πρόεδρος του συνδέσμου των παικτών. Με το γνωστό τρόπο του, με το γνωστό ύφος του θα δώσει εντολή να “θάψουν” όποιον τολμάει να πει άλλη άποψη. Θα το φυλάει και θα χτυπήσει κάποια στιγμή.

Δεν έχει σημασία αν χρωστάει στους διεθνείς λεφτά από τους Ολυμπιακούς του 2008. Δεν έχει σημασία αν τους ψήνει το ψάρι στα χείλη κάθε φορά για να τακτοποιηθούν τα οικονομικά τους. Δεν έχει σημασία αν οι εθνικές ομάδες πόλο είναι αυτές που, παρ' όλα αυτά, τον κάνουν μάγκα τόσα χρόνια και του φτιάχνουν τη βιτρίνα, ακόμα και όταν επιλέγει ανεπαρκείς, αλλά απόλυτα ελεγχόμενους, προπονητές γιατί οι παίκτες είναι αυτοί που ξέρουν να πονάνε την ομάδα τους.

Το μόνο που έχει σημασία είναι να διοικεί μαζί με την (επίσης αιώνια) παρέα του το άθλημα για όλη του τη ζωή. Γιατί στη θητεία των προέδρων των ομοσπονδιών δεν υπάρχει τέλος. Δεν έχει θεσπιστεί το “νισάφι”, για να πάψουν τα υπολείμματα των “χρυσών” (γι αυτούς) δεκαετιών του '80 και του '90 να εκμεταλλεύονται τον χώρο του αθλητισμού για να ικανοποιήσουν το ναπολεόντειο σύνδρομό τους. Πόσοι και πόσοι άνθρωποι που ήθελαν πραγματικά να προσφέρουν στο άθλημά τους, δεν άντεξαν τέτοιου είδους παραγοντίσκους και πήγαν σπίτι τους γιατί απλά δεν μπορούσαν να ζουν όλη μέρα μέσα στην ίντριγκα;

Πόσοι αθλητές έσκυψαν τελικά το κεφάλι για να μπορούν να παίξουν στην εθνική ομάδα ή είπαν ένα “αι σιχτίρ” και πήγαν σπίτι τους; Τα φώτα της δημοσιότητας δύσκολα πέφτουν επάνω σε αυτά αθλήματα. Ή απλά κάνουν ένα πέρασμα σε τέτοιες περιπτώσεις και σβήνουν γρήγορα. Όμως εδώ η ευθύνη του κράτους είναι τεράστια. Ο εκάστοτε αρμόδιος υφυπουργός είναι αρμόδιος να ελέγχει, να παρακολουθεί και να παρεμβαίνει. Όσο “κωλοπετσωμένοι” είναι αυτοί οι “αρχαίοι” παράγοντες άλλο τόσο ανοιχτοί είναι μέσα στην αυθαιρεσία τους. Και αυτά που κάνουν δεν αφορούν μόνο τη βιτρίνα. Σε κάθε άθλημα δραστηριοποιούνται δεκάδες χιλιάδες παιδιά.

Οι οικογένειες ματώνουν οικονομικά για να τα στηρίξουν χωρίς βοήθεια (πλέον) από πουθενά. Και κάποια στιγμή, ορισμένα από αυτά, θα φτάσουν να χτυπήσουν την πόρτα μιας εθνικής ομάδας. Μπορεί η συμμετοχή τους σε αυτή να εξαρτάται από τις ορέξεις του κάθε δικτατορίσκου παράγοντα;