Δεν έχει γούστο να βλέπεις την σούπερ λιγκ χωρίς την ΑΕΚ. Δεν έχει γούστο να την βλέπεις με την Καλλονή ξεσπιτωμένη και στο σουρεαλιστικό σκηνικό του ΟΑΚΑ. Δεν θα έχει γούστο να την βλέπεις την νέα περίοδο χωρίς τον Άρη. Γιατί καθαρά αγωνιστικά, όπως είναι το πράγμα, μέχρι τώρα, ο Άρης είναι η χειρότερη ομάδα του πρωταθλήματος και μέσα στο γήπεδο είναι δύσκολο να αλλάξει το χαρτί παίζοντας μπάλα.

Αν τα καταφέρει με την... λεβεντιά της έδρας, παίκτες "σαμουράϊ" και τον Σούλη να πιάνει λαιμούς στο Βικελίδης, δεν θα έχουμε δει τίποτα διαφορετικό από αυτά που βλέπουμε χρόνια τώρα στο τελευταίο ένα τρίτο του πρωταθλήματος από πολλές και διαφορετικές ομάδες. Το πρόβλημα για τον Άρη είναι ότι τα τελευταία χρόνια, αυτά, τα βλέπουμε πολύ συχνά από αυτόν.

Οι οπαδοί κάθε ομάδας θέλουν να την βλέπουν στη μεγάλη κατηγορία. Δεν τους νοιάζει αν είναι ένα μάτσο χάλια, αν προσφέρει αντιαισθητκό θέαμα, αν ο προπονητής τους έρχεται από άλλη εποχή. Τους αρκεί η προσπάθεια και η ιδέα πως κάποιος τους κυνηγάει για να τους καταστρέψει, ώστε να συσπειρωθούν. Κάπως έτσι φτιάχνονται με τον εαυτό τους και πιστεύουν ότι είναι οι 300 πίσω από τον Λεωνίδα και βαστάνε τις Θερμοπύλες τους.

Ο Άρης είναι από τα βαριά ονόματα του ελληνικού ποδοσφαίρου. Δεν μας ενδιαφέρει αν είναι τέταρτος, πέμπτος ή έκτος στην κατάταξη. Δεν θα φέρουμε μια εταιρία δημοσκοπήσεων να μας βγάλει αποτελέσματα ούτε θα μπούμε στο παιχνιδάκι της σύγκρισης με τον ΠΑΟΚ. Αυτά είναι κουσούρια που σε κρατάνε καθηλωμένο στις ίδιες αγκυλώσεις δεκαετίες τώρα. Η ουσία είναι ότι κάποτε λέγαμε "ντέρμπι" και μέσα σε αυτά βάζαμε και τα ματς με τον Άρη. Ότι (μέχρι πρόσφατα) ανηφόριζαν οι του "ΠΟΚ" στη Θεσσαλονίκη και έτρεμε το φυλλοκάρδι τους επειδή θα έμπαιναν στο Χαριλάου. Όχι ότι τότε οι αρειανοί ήταν μέσα στην ευγένεια αλλά είχαν και μια ομάδα να υποστηρίξει τον τσαμπουκά τους. Τώρα τι; Θλίψη...

Αυτό που δεν γίνεται κατανοητό από τους οπαδούς της μεγάλης ομάδας, που φτάνει να παίζει για την σωτηρία της και το κάνει με τον τρόπο και τα μέσα που έκανε την Δευτέρα ο Άρης, είναι πως στα μάτια όλων των άλλων γίνεται τσίρκο. Πως με αυτό τον τρόπο κάνει τόσα βήματα προς τα πίσω που μαζί με την θέση της στην σουπερ λιγκ θα έχει χάσει και την αξιοπρέπειά της. Υπάρχει τέτοιο πράγματα στο ελληνικό ποδόσφαιρο; Κι’ όμως όσο και αν τρώμε τις σάρκες μας οπαδικά, υπάρχουν ορισμένες ομάδες που βαθιά μέσα του και ο αντίπαλος οπαδός, μέχρι κάποια στιγμή, τις μετράει, τις υπολογίζει ως ισότιμα μεγέθη. Είναι ένα είδος αξιοπρέπειας. Μια σφραγίδα "ποιότητας".

Θα πείτε, πως γίνεται όταν προέχει η μάχη της επιβίωσης να μιλάμε για αξιοπρέπεια και άλλα τέτοια γραφικά; Εδώ έχουμε πόλεμο. Βλακείες… Και ποιος λέει ότι η παραμονή του Αρη θα είναι και "επιβίωση"; Μετά το διπλό στο Περιστέρι πέρυσι όλοι πίστευαν ότι η σωτηρία θα φέρει και άλλα μυαλά. Νέο ξεκίνημα και άλλα τέτοια μεγαλεπήβολα. Αυτά τα μυαλά έφεραν μια διοίκηση που κράτησε την ομάδα στο πάτο και την αντικατέστησαν μια άλλη που είχαν καταψηφίσει στο παρελθόν, ως ανεπαρκής. Αυτές οι διοικήσεις θέλουν λεβέντες "Σούληδες" να πωρώνουν τον "λαό" στον υπέρ πάντων αγώνα για την σωτηρία. Και να κάνουν γαργάρα συμπεριφορές που φέρνουν, ήδη, τον Άρη σε μικρότερη κατηγορία.

Η απάντηση του οπαδού του Άρη σε όλα τα παραπάνω είναι απλή: "Άσε μας ρε (Αθηναίε) κωλοδημοσιογράφε που θυμήθηκες τώρα να ασχοληθείς με τον Άρη. Έτσι γουστάρουμε, έτσι κάνουμε...". Τίμιο από την πλευρά τους. Και με αυτή την λογική θα γίνονται όλο και περισσότερο ένα μικρό "χωριουδάκι", όπου αυτές οι συμπεριφορές θα μπορούν να κρατάνε τελευταία στιγμή την ομάδα στην σούπερ λιγκ ή να την ανεβάζουν εύκολα (ίσως) από την δεύτερη κατηγορία με την δύναμη του λαού και τη μαγκιά των "σούληδων".