Ο Γιάννης Αλαφούζος μπορεί να πιστεύει ότι έχει επικοινωνιακό χάρισμα. Ότι μπορεί να μαγεύει τα πλήθη όταν μιλάει πείθοντας για την ειλικρίνειά του. Πως με την ανάληψη της ευθύνης, ανά διαστήματα, για τα όσα δεν πηγαίνουν καλά στον Παναθηναϊκό, τις “από καρδιάς” τοποθετήσεις και τις συγγνώμες, η οποία ένταση θα αποσυμπιέζεται και η ομάδα θα πηγαίνει ένα βήμα παρακάτω.

Ε λοιπόν, έχει δίκιο! Με όλα αυτά η ομάδα πηγαίνει ένα βήμα παρακάτω. Όχι παραπέρα. Παρακάτω! Αν το αφεντικό του Παναθηναϊκού αρχίζει να μετράει το τι έχει πετύχει το διάστημα που ηγείται της εταιρίας τα επιτεύγματά του, οι πραγματικές αναπτυξιακές κινήσεις θα είναι πολύ λιγότερα από τις συγγνώμες του.

Δεν αμφιβάλουμε για την ειλικρίνειά του όμως. Φαίνεται ειλικρινής. Και όταν ζητάει συγγνώμη για τα λάθη του και όταν δηλώνει ότι θα έμπαινε και αυτός μέσα στα επεισόδια (που τσάκισαν την δικιά του ομάδα). Δεν έχει σημασία αν (ο ίδιος το είπε) όλο αυτό το κόστισε 1.000.000 ευρώ στην εταιρία που ο ίδιος διαχειρίζεται και αυτά τα χρήματα της λείπουν (πολύ). Αλλά θα έμπαινε και αυτός μέσα. Είναι ειλικρινής πραγματικά. Γιατί και παλαιότερα έχει δώσει δίκιο σε αυτούς που ξεσπάνε με αυτό τον τρόπο.

Θα αναγνωρίσουμε (για ακόμα μια φορά) πως, όπως παρουσιάστηκε η ιστορία, όταν ο Παναθηναϊκός χαρίστηκε (άδειο κουφάρι δολοφονημένο από τη λαίλαπα των πολυμετοχικών) στον Γιάννη Αλαφούζο δεν υπήρχε άλλη λύση. Ας αποδεχθούμε λοιπόν ότι αυτός έσωσε τον Παναθηναϊκό από τη Γ' Εθνική. Αυτό έλεγε η τρομολαγνεία εκείνης της εποχής, αφού ήταν και φρέσκο της παράδειγμα της ΑΕΚ. Αλλά, να είμαστε δίκαιοι, οκ τότε αυτή μπορεί να ήταν η μοναδική λύση που υπήρχε. Τώρα τι γίνεται; Θα παίζεται για πάντα το επικοινωνιακό παιχνίδι του (έμπειρου σε αυτό μιντιάρχη) Γιάννη Αλαφούζου ή θα μιλήσουμε για ποδόσφαιρο;

Αν κάνουμε το δεύτερο, μετά το 0-3 και την εμφατική κατάκτηση του Κυπέλλου στην πρώτη σεζόν Αναστασίου τι ακριβώς έχει να επιδείξει ο Παναθηναϊκός. Τι πραγματικά αισιόδοξο; Τι άλλο πέρα από τις συνεχείς καταγγελίες του Αλαφούζου για κλεμμένα πρωταθλήματα και τίτλους που θα κριθούν στα δικαστήρια (αναμένονται οι εξελίξεις), που όχι μόνο δεν εξυπηρετούν την ομάδα του αλλά δίνουν και σε πολλούς παίκτες τη δικαιολογία να κάνουν σαν κακομαθημένα παιδάκια μέσα στο γήπεδο, γιατί αυτό αρέσει και στον πρόεδρο;

Το αν παίρνεις ή όχι αυτά που οφείλει να σου δίνει η διαιτησία μέσα στο γήπεδο, δεν μπορεί να κρύψει τις αγωνιστικές, διοικητικές και οργανωτικές σου αδυναμίες, όταν αυτές υπάρχουν. Δεν μπορείς να κρύβεσαι συνέχεια κάτω από το πάπλωμα της αδικίας και να επικαλείσαι έναν μπαμπούλα που δεν σε αφήνει να σηκωθείς από το κρεβάτι σου.

Είναι ο Παναθηναϊκός ο σούπερ αδικημένος από τη διαιτησία και την αθλητική ηγεσία; Όχι όσο θέλει να φαίνεται προς τα έξω το αφεντικό του. Πέρα από το γεγονός ότι η όλη επικοινωνιακή τακτική του προέδρου του γύρω από αυτό το θέμα θυμίζει τις χρυσές εποχές του μνημονιακού ΣΚΑΙ, όσον αφορά την ένταση και τις ακραίες εκφράσεις, είναι δεδομένο ότι δεν βγάζει πουθενά, στην ανάπτυξη του ίδιου του Παναθηναϊκού. Είναι απλά η συνέχεια της περιχαράκωσης στο «κάστρο» και τα περιορισμένα μεγέθη της Λεωφόρου, υπό το φόβο μιας τραγωδίας (όπως αυτή της ΑΕΚ) από το χέρι του “μαύρου μετώπου” που θέλει να πλήξει τον σύλλογο.

Ωραία η ιστορία αλλά, πρώτον, η ζημιά στην ΑΕΚ έγινε από μέσα (και αυτό πρέπει να το προσέξουν στον Παναθηναϊκό) και δεύτερον η επί σειρά ετών περιχαράκωση γύρω από αυτή τη νοοτροπία σε μικραίνει όσο δεν πάει. Σε συνδυασμό με συνεχόμενα λάθη στο αναπτυξιακό κομμάτι, όσον αφορά την ίδια την ομάδα. Είναι ωραίο να φωνάζεις και να στρέφεις τα φώτα επάνω σου με αφορμή τις καταγγελίες που κάνεις και ξέρεις ότι είναι πιασάρικες, αλλά…

Τι ακριβώς έκανε αυτό το Γενάρη ο Γιάννης Αλαφούζος; Ξεπάτωσε ότι υποτίθεται ότι έφτιαχνε από τη στιγμή που ανέλαβε τα ηνία. Ασφαλώς είναι και δικαίωμά του και γούστο του και καπέλο του. Δεν αντιλέγει κανείς. Αλλά υπάρχει και ο λογαριασμός που λέει τα εξής:

*** Έκανε λάθος σε όλο τον σχεδιασμό του καλοκαιριού, με αποτέλεσμα να δείξει την πόρτα πρώτα στον Αναστασίου και μετά σε μια σειρά από παίκτες.

*** Φόρτωσε (πάλι) τον σύλλογο με καμιά δεκαριά νέα συμβόλαια, χωρίς να είναι κανένας σίγουρος ότι οι μισοί από αυτούς του παίκτες θα προσφέρουν πραγματικά στον Παναθηναϊκό. Δεν θα ήταν μεγάλο πρόβλημα αυτό αν αυτά τα συμβόλαια δεν προστίθενται σε αυτά που συσσωρεύτηκαν από τις προηγούμενες περιόδους με παίκτες που κάνουν προπόνηση με τις μπουλντόζες ή πληρώνονται για να κάθονται.

*** Έστειλε σπίτι τους στο μέσο της περιόδου Φύσσα και Βόκολο που έπινε νερό στο όνομά τους και τους άφησε να παίξουν μπάλα ελεύθερα με (όπως αποδεικνύεται με την αποπομπή τους) ανεπιτυχές αποτέλεσμα. Ποιος εγγυάται ότι δεν θα επιλέξει λάθος και με τον επόμενο; Και αν δεν επιλέξει κανένας πως θα παίξει αυτός, με τόσα συνεχόμενα λάθη, αυτόν το ρόλο;

Χώρια από τον ασφυκτικό εναγκαλισμό με τους οργανωμένους, μερίδα των οποίων, έχει φέρει την ομάδα στο χείλος του γκρεμού. Για τον Γιάννη Αλαφούζο είναι «τα παιδιά που προκλήθηκαν» όπως προκύπτει από αλλεπάλληλες δηλώσεις του για το φαινόμενο της βίας. Μια θέση βέβαια που, με την άλλη ιδιότητά του ως ιδιοκτήτης οργανισμού ΜΜΕ, δεν θα την υποστήριζε για αυτούς που «προκαλούνται» από την αδικία της εξουσίας και τα σπάνε στους δρόμους. Να αποφασίσουμε όμως ποια αδικία δικαιολογεί βία και ποια καθιστικές διαμαρτυρίες και τραγούδια.

Η αλήθεια είναι πως όπως η κυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ δεν είναι καμία κυβέρνηση αριστερής κοινωνικής αλλαγής, έτσι και ο Γιάννης Αλαφούζος δεν είναι ο επαναστάτης που θα αλλάξει το ελληνικό ποδόσφαιρο. Γιατί αυτό δείχνει να τον ενδιαφέρει περισσότερο από το μέλλον του Παναθηναϊκού.

Το να εφευρίσκεις εχθρούς ή να φροντίζεις να μεγαλώνεις τη σκιά τους, είναι μια παλιά προσφιλής τακτική. Στην Ελλάδα που πιστεύουμε πανεύκολα και όποιον μας τάζει καθρεφτάκια και επαναστάσεις, αυτό το μεροκάματο είναι παιχνιδάκι.

Ποια είναι όμως η αλήθεια για τον Γιάννη Αλαφούζο και τον Παναθηναϊκό; Ότι κάθεται κάθε λίγο και κάνει καταμέτρηση των λαθών του την ίδια ώρα που έρχονται όλοι να τον προσπεράσουν μιλώντας πολύ λιγότερο. Και ο Μελισσανίδης του μικρότερου μπάτζετ τον έβαλε πλάτη και ο Σαββίδης με μια ομάδα ασανσέρ, μέχρι τώρα στη σεζόν, μοιάζει να έχει καλύτερο μέλλον. Τον ίδιο τον ενδιαφέρει μόνο το κομμάτι της καταγγελίας, της μόστρας, της “κάθαρσης” και της δακρύβρεχτης συγγνώμης. Αλλά τελικά όπως σε όλα τα πράγματα όταν αρχίζεις να συνηθίζεις την απαξίωση δεν δεν πειράζει και πολύ πόσο πιο κάτω θα πας. Κάπως έτσι δεν είναι και η κατάσταση στη χώρα;