Δεν υπάρχει λόγος να κολακέψεις τον ΠΑΟΚ. Δεν το απαιτεί η εμφάνισή του στο Φάληρο. Χαρακτηρίστηκε από μόνη της μεγαλοπρεπώς! Γιατί, στις εποχές των αυτοματισμών και της επιστημονικής προπόνησης είναι όμορφο να βλέπεις ότι παίζει πάντα ρόλο η έμπνευση και το προσωπικό παράδειγμα, για να φτιάξεις μια όμορφη ποδοσφαιρική ιστορία.

Για να είμαι σαφής εξ αρχής, ακόμα αμφιβάλω αν ο Δικέφαλος θα αντέξει μέχρι τέλους στο κυνήγι του Ολυμπιακού για τον τίτλο. Βαθμολογικά έγινε το πρώτο φαβορί για να πάρει το πρωτάθλημα. Το “μήκος” του ρόστερ του με κάνει να νιώθω αυτή την αμφιβολία. Αλλά επειδή την είχα (μαζί με πολύ κόσμο) από την αρχή αυτή την αμφιβολία και ο Αναστασιάδης με τους παίκτες του την πολεμάνε με τον καλύτερο τρόπο, η κουβέντα πλέον γίνεται από αυτούς και όχι από όλους εμάς που προσπαθούμε να λειτουργήσουμε με αυτή τη λογική. Γιατί αυτός έχει καταφέρει, να επιβάλει την δικιά του λογική, με την ανάδειξη νέων παικτών που παίρνουν χρόνο και πρωταγωνιστικό ρόλο, με τη συσπείρωση (γύρω του) “ταλαιπωρημένων” ή ξεχασμένων παικτών που έχουν πράγματα να αποδείξουν. Και πάνω απ όλα με την ηρεμία ακόμα και όταν έρχονται οι στραβές. Με αυστηρότητα, όταν απαιτείται, αλλά με την προσέγγιση “ρε αδερφέ δεν χάθηκε και ο κόσμος” ακριβώς αυτό που είπε πριν κατέβει η ομάδα στην Αθήνα για τον αγώνα με τον Ολυμπιακό.

Δεν τίθεται θέμα αγιοποίησης του Αναστασιάδη. Άλλα όπως λέμε ότι ο Μίτσελ (το πρώτο παράδειγμα λόγω και της άμεσης σύγκρισης στο ντέρμπι) έχει πάνω του χίλια θετικά, το ίδιο πρέπει να αναγνωρίσουμε στον προπονητή του ΠΑΟΚ και να τον αποθεώσουμε γιατί αυτό δικαιούται με αυτό που κάνει αυτή τη σεζόν. Και με τον τρόπο που το κάνει. Γιατί μπαίνει και η άλλη σύγκριση στο τραπέζι, αυτή με τον “βαρύ” και ακριβό όνομα τον Στέφενς. Σε όλους τους τομείς λοιπόν ο Έλληνας τεχνικός παίρνει ταυτότητες. Και δεν μιλάω μόνο για αντιπάλους. Αυτό είναι το φανερό, το αυταπόδεικτο. Άλλα κάνει το ίδιο και προς τα... μέσα πιστέψτε με. Αρκεί να ξέρατε πόσοι από αυτούς που τον αποθεώνουν από το βράδυ της Τετάρτης τον έλεγαν (ή θα τον πουν με την πρώτη ευκαιρία) “τσέλιγκα” πριν από αυτό το ματς, ακόμα και αν είχε πρώτο τον ΠΑΟΚ στη βαθμολογία. Πόσοι περίμεναν να χάσει στο Καραϊσκάκης για να δικαιωθούν! Δεν είναι κακό να τα λέμε αυτά. Βοηθάνε για να κατανοήσουμε μέσα σε πιο περιβάλλον κάνει ο καθένας τη δουλειά του.

Η άλλη μισή αλήθεια; Βρήκαν και τα έκαναν -αγωνιστικά- ο Αναστασιάδης και ο ΠΑΟΚ. Δεν ήταν καθόλου δύσκολο να διαγνώσεις ότι ο φετινός Ολυμπιακός δεν έχει ακόμα όχι μόνο συνοχή, αλλά και ψυχή να παλέψει. Να γυρίσει τον διακόπτη και να επιβληθεί με τον τσαμπουκά του κυρίαρχου όταν το ματς του πάει ανάποδα. Γιατί δεν έχει και συνολική αμυντική λειτουργία, ούτε αξιόπιστη άμυνα και δεν μπορεί η ομάδα να πιστέψει στον εαυτό της. Και οι παίκτες δεν μοιάζουν να έχουν “δεσμό” μεταξύ τους. Όλα αυτά είναι βούτυρο στο ψωμί κάποιου που ξέρει πως να ετοιμάσει σωστά την ομάδα του.

Ο Ολυμπιακός δεν δίνει την εικόνα της ομάδας που έδινε πέρυσι, το ίδιο χρονικό διάστημα, όταν ο Μίτσελ μετά από σκαμπανεβάσματα κατάφερε να βρει τη συνταγή που τον έβγαλε (και τον ίδιο) από τα δύσκολα στην Ευρώπη και πήρε διαφορά στο πρωτάθλημα. Τα ζητήματα αυτά ήταν φανερά και ανοιχτά πριν τον αγώνα. Ο Ολυμπιακός έκανε μια άθλια (μη) εμφάνιση στη Μαδρίτη και η αντιμετώπιση ήταν “εντάξει μωρέ, τέσσερα γκολ στη Μαδρίτη φάγαμε από την Ατλέτικο. Πολλοί μπορούν να το πάθουν”. Όταν θέλεις να κοιμάσαι πάνω στην πληρότητα του ρόστερ και όχι στο αν με αυτό φτιάχνεις ομάδα, τότε θα έρθει ένα καλύτερο σύνολο και θα σου κάνει τη ζημιά. Και (με την ευκαιρία να το σημειώσουμε και αυτό γιατί έφτασαν οι μέρες) καμία Μάλμε δεν θα έρθει να προσκυνήσει στο γήπεδό σου επειδή... είναι πρωτάρα στην Ευρώπη. Σε κάτι τέτοια ματς έχει πάθει χοντρές νίλες ο Ολυμπιακός. Το μόνο σίγουρο πάντως είναι ότι όλες αυτές τις αδυναμίες τις ξέρει πρώτος απ' όλους ο Μίτσελ. Όπως και ότι κανένας δεν μπορεί να νιώθει ποτέ αρκετά σίγουρος σε έναν πάγκο σαν του Ολυμπιακού. Άρα, έχει πλέον μεγάλο ενδιαφέρον το πόσο θα μπήξει το μαχαίρι στο κόκκαλο για να αλλάξει την κατάσταση και για να σώσει και το κεφάλι του.

Άκουσα μετά τον αγώνα ότι ο Ολυμπιακός έχασε τις περισσότερες “κλασικές” ευκαιρίες. Συγχωρέστε με αλλά δεν τις είδα. Αντίθετα είδα ότι στο τέλος (και πέρα από τη φάση του Τζανδάρη που δεν ήταν οφσάϊντ) με μια καλή μακρινή πάσα και ένα...ψιλοτσαφ στην άμυνα ο ΠΑΟΚ ήταν πιο κοντά στο γκολ. Αν εξακολουθεί, όμως, ακόμα να σας λέει κάτι η κατοχή της μπάλας και η πίεση στον αντίπαλο μπορούμε να φτάσουμε ακόμα και στο συμπέρασμα ότι ο Ολυμπιακός έχασε άδικα. Ο καθένας μπορεί να φτάσει σε όποια “αλήθεια” τον συμφέρει, αλλά για τους ερυθρόλευκους το πιο χρήσιμο είναι να πατήσουν στο τι συνέβη πραγματικά σε αυτό τον αγώνα. Αλλιώς υπάρχει ισχυρή πιθανότητα να έχουμε συμπτώματα...δελαπατρίδη. Σε αυτή την περίπτωση ο τίτλος θα γίνει ακόμα πιο δύσκολη υπόθεση.

Ο τίτλος λοιπόν. Το πρωτάθλημα. Ακόμα και να ήθελε (που δεν θέλει και ο Αναστασιάδης το έχει πει) ο ΠΑΟΚ να το αρνηθεί είναι πλέον βασικός διεκδικητής και με σφραγίδα. Με την προσέγγιση του Αναστασιάδη αυτό δεν μοιάζει να είναι βάρος. Γιατί, πέρα από τους πιτσιρικάδες, υπάρχουν και έμπειροι παίκτες να στηρίξουν (και) ψυχολογικά αυτή την προσπάθεια. Γιατί το πάει όσο...λάου,λάου πρέπει για να μην αγχωθεί κανένας. Ασφαλώς και ο ίδιος και ο ΠΑΟΚ θέλουν να το σηκώσουν και θα τους πονέσει αν δεν το καταφέρουν. Είναι λοιπόν ώρα να μάθουμε αν πήρε το μήνυμα ο Ιβάν Σαββίδης. Αυτός που πήγε σε άλλη συνταγή φέτος και όσον αφορά το όνομα του προπονητή και το μπάτζετ, αλλά και την δικιά του (πολλές φορές αποπροσανατολιστική πέρυσι) παρουσία. Δεν είμαι από αυτούς που πιστεύουν ότι μπορούν να γίνουν τρελά πράγματα μεταγραφικά τον Γενάρη αλλά ο ΠΑΟΚ δεν χρειάζεται “τρέλες”. Ο πρώτος που θα το απέρριπτε αυτό θα ήταν ο Αναστασιάδης για να μη χαλάσει η συνταγή. Αλλά απαιτείται ενίσχυση και έξυπνες κινήσεις μπορούν να γίνουν. Το αφεντικό του ΠΑΟΚ μπορεί λοιπόν, πολύ εύκολα, να αποδείξει πόσο “μάγκας” είναι σε αυτούς που τον κάνουν...μάγκα.

Άλλωστε όταν τελειώσει, όπως τελειώσει και για τους δύο (ΠΑΟΚ και Ολυμπιακό) η ιστορία της Ευρώπης, την άλλη βδομάδα, θα βρεθούμε μπροστά σε μια κατάσταση που μπορεί να ευνοήσει περισσότερο τον Ολυμπιακό, σε πρώτη ανάγνωση. Αν καταφέρουν να τα βγάλουν πέρα με τη Μάλμε οι ερυθρόλευκοι θα έχουν τον χρόνο να ηρεμήσουν και να αντεπιτεθούν. Το υλικό υπάρχει για να φτιάξει ο Μίτσελ (αν είναι και ο ίδιος ψύχραιμος) αυτό που θέλει και να καλύψει (όπως είπε και χθες) η ομάδα του τη διαφορά. Ακόμα και με προβάδισμα πέντε βαθμών η αποψή μου είναι ότι ο ΠΑΟΚ αυτό που έχει καταφέρει είναι να κάνει το ποσοστό του 50-50 στη μονομαχία τίτλου με τον Ολυμπιακό (η συμμετοχή ή όχι του Παναθηναϊκού στην κόντρα είναι μια άλλη κουβέντα). Οι κινήσεις του Σαββίδη και η αντοχή της συνταγής Αναστασιάδη, θα δείξουν αν ο ΠΑΟΚ μπορεί να κόψει τα φτερά του Ολυμπιακού με την αντοχή του.

Εντέλει όμως αυτό που έχουμε σίγουρα μπροστά μας είναι μια πραγματική μάχη τίτλου μετά από καιρό. Δεν ξέρω σε τι ποσοστό των φίλων του Ολυμπιακού (που έχουν καλομάθει στα εύκολα τελευταία) αρέσει αυτό, αλλά έχω την αίσθηση ότι είναι πολλοί αυτοί που έστω και...κατά μόνας θα παραδεχθούν ότι... ναι αυτός ο ΠΑΟΚ αξίζει και ότι η κόντρα που προσφέρει είναι ελκυστική, ότι μπορεί να κάνει και τη δικιά τους ομάδα καλύτερη. Και είναι “τυπικούρα” μεν αλλά η αξία αυτού που έχεις απέναντί σου για να σε αντιμετωπίσει είναι αυτή που σε φτιάχνει περισσότερο, αν τελικά κατακτήσεις κάτι.