Αν για κάποιο λόγο δεν είχες δει τον αγώνα της εθνικής μας με την Κολομβία και πετύχαινες μόνο τις δηλώσεις των διεθνών μετά τον αγώνα, υπήρχε περίπτωση να πιστέψεις ότι, στην χειρότερη περίπτωση, το ματς ήταν ισοπαλία και είχαμε χάσει ένα τσουβάλι άχαστα.

Κατανοητό ότι ο παίκτης θέλει να πιαστεί από κάπου όταν έχει φάει μια σφαλιάρα και μάλιστα την έχει φάει και εύκολα. Αβίαστα. Σα να περπατάς στο πάρκο και να έρχεται κάποιος να σου σκάει μια από πίσω και να φεύγει τρέχοντας. Έτσι ένιωθαν οι διεθνείς μας. Ότι είχαν την κατοχή, την υπεροχή και ότι ακόμα και μετά το 1-0 ήταν θέμα χρόνου να βάλουν γκολ και να γυρίσουν το ματς. Το είπαν άλλωστε... “Στο ημίχρονο στα αποδυτήρια ήμασταν σίγουροι ότι θα γυρίσουμε το ματς”.

Ήταν κανένας από εμάς που το βλέπαμε στην τηλεόραση τόσο αισιόδοξος; Δεν μιλάω για ελπίδα, αλλά για την πραγματική εικόνα. Μια μισοευκαιρία του Κονέ και μια κεφαλιά του Τοροσίδη δεν σε κάνουν ομάδα υπεροχής, ώστε να λες ότι ο αντίπαλός σου είναι ο...τίποτας. Αλλά εδώ το είπε ο Τοροσίδης μετά το ματς. “Δεν υπήρχε η Κολομβία στο γήπεδο”. Άμα είσαι αυτός που έχει κάνει τη δήλωση και την ακούσεις ξανά μετά, οφείλεις να καταλάβεις τι παπαριά είπες. Αν έχεις φάει τρία γκολ από ομάδα που δεν υπάρχει στο γήπεδο, τότε πρέπει να ψαχτείς περισσότερο και από όταν έχεις φάει πέντε από ομάδα που...υπάρχει.

Μετά από τέτοιο παιχνίδι άμα θέλεις να γίνεις κακός είναι εύκολο. Δεν υπάρχει λόγος. Μπορείς όμως να πεις ότι δεν θέλεις να σε δουλεύουν κατάμουτρα. Και να είναι καλά ο Σάντος που έβαλε τα πράγματα στη θέση τους όσον αφορά την “ατυχία” και την “δικαιοσύνη”. Οχι μόνο γιατί καταλάβαμε ότι δεν είμαστε τρελοί, αλλά κυρίως γιατί αυτός είναι το κουμάντο. Άρα υπάρχει μια ελπίδα να μην πάμε άπατοι, επειδή πιστεύουμε ότι παίξαμε μεγάλη μπάλα στην πρεμιέρα αλλά τα απόνερα της πανσέληνου μας στέρησαν μια μεγάλη νίκη.

Σβηστά χάσαμε από την Κολομβία. Αυτή είναι η αλήθεια. Στο δοκάρι του Γκέκα θυμίζω ότι χάναμε 2-0 και δεν είχαμε καταλάβει πως τα φάγαμε. Λέμε όμως ότι αν έμπαινε του Φάνη θα το γυρίζαμε. Μάλλον επειδή είμαστε ο περιούσιος λαός και μας χρωστάει χάρες ο ύψιστος. Η αλήθεια είναι ότι τελικά φάγαμε και τρίτο.

Αν ακούγομαι χαιρέκακος να διευκρινίσω ότι δεν μου καίγεται καρφάκι για το αν η εθνική θα κερδίζει για...εθνικούς λόγους. Για μπάλα, οκ, να μιλήσουμε. Το ποδόσφαιρο είναι μαϊμού εθνική υπόθεση. Καλά είναι να κερδίζεις, ακόμα καλύτερο να βλέπεις και κάτι να το χαίρεσαι αλλά δεν αισθάνομαι καμία υποχρέωση να είμαι ντε και καλά εθνικά υπερήφανος με τη μπάλα. Άμα παίξεις καλά να σε χαρώ κι εγώ παλικάρι μου. Άμα η παράσταση είναι χαμηλής ποιότητας, γιατί να κάτσω να την δω;

Ήταν λίγοι οι περισσότεροι διεθνείς μας χθες. Ανέτοιμοι για την περίσταση, αργοί και αναποτελεσματικοί. Απέναντι σε μια απλά καλή (χθες) ομάδα, είχαν τη μπάλα στα πόδια τους, αλλά δεν ήξεραν πραγματικά τι να την κάνουν γιατί δεν έχουν μάθει να παίζουν έτσι. Πάνω από δέκα χρόνια, το παιχνίδι μας βασίζεται στην καταστροφή. Όχι απαραίτητα με την αρνητική έννοια του όρου. Αυτή είναι η τακτική και σε γενικές γραμμές την έχουμε υπηρετήσει καλά. Δεν τρελαίνομαι, αλλά δεν πληρώνομαι γι αυτό. Αυτοί που πληρώνονται, το έχουν καταφέρει. Δεν υπάρχει λοιπόν λόγος να πάμε διαφορετικά. Ας πορευτούμε με το ίδιο (αντιτουριστικό) σχέδιο αλλά ας πάμε με αυτούς που μπορούν να το κάνουν. Όχι με αυτούς που “πρέπει” να είναι εκεί.

Η πιο ενοχλητική λογική που υπάρχει, πάντα, στα τελικά μιας μεγάλης διοργάνωσης είναι η “υποχρέωση” του προπονητή να πάρει μαζί όλους τους παίκτες που τον πήγαν μέχρι εκεί, ενώ έχει και άλλες επιλογές. Άλλο τι έγινε δυό χρόνια πριν, άλλο τώρα, άλλο τα προκριματικά με τα χωριά της Ευρώπης άλλο το Μουντιάλ στην Βραζιλία. Θα πείτε βέβαια, “ξέρεις εσύ και δεν ξέρει ο Σάντος”. Οκ, δεκτό. Άλλα άμα ξέρει μπορούμε να δούμε κάτι καλύτερο; Γιατί είναι ωραία να είσαι στη μεγάλη γιορτή, να το χαίρεσαι και...μπλα,μπλα αλλά μην μας έχει την απαίτηση να πορωθούμε μαζί σου.

Και για να το κλείσουμε, χωρίς να μπούμε σε ονόματα και πικραθούμε περισσότερο, μπορούν να κόψουν οι ταλιμπάν της εθνικής (στα ΜΜΕ) κυρίως να πιπιλάνε το γλειφιτζούρι ότι οι διεθνείς δεν έχουν να δώσουν λόγο για τίποτα; Δεν είπαμε στους παίκτες να πέσουν να παίρνουν κάμψεις, αλλά δεν θα ζητάμε και άδεια για να μιλάμε. Πέρασες με μπαράζ από έναν όμιλο όπου έπρεπε να έχεις περάσει πρώτος, μαγκιά σου που πήρες τη Ρουμανία, αλλά δεν μπορείς να αποθεώνεσαι στις νίκες (ακόμα και όταν μας βγάζεις την ψυχούλα) και να μην δέχεσαι κουβέντα όταν τρως σφαλιάρες. Τα πράγματα είναι απλά. Άμα γουστάρεις να μένεις στην σκηνή και να παίζεις στην παράσταση θα πρέπει να ξέρεις ότι το κοινό δεν είναι ταγμένο να σε χειροκροτεί ακόμα και αν δεν βλέπεσαι, μόνο επειδή κάποτε πήρες Όσκαρ. Νισάφι δηλαδή...