Υπάρχουν πράγματα που λέγονται και δεν γίνονται και υπάρχουν πράγματα που γίνονται και δεν λέγονται. Το έχουμε ακούσει πολλές φορές από τότε που το είπε ο Κωνσταντίνος Καραμανλής, αναφερόμενος στην πολιτική και το έχουμε ζήσει τόσο πολύ στο ποδόσφαιρο για να ξέρουμε ότι ταιριάζει “γάντι”, ειδικά σε αυτό το χώρο.

Από τα όσα λέγονται δημόσια αυτό το διάστημα ελάχιστα πράγματα είναι πραγματικά χρήσιμα όσον αφορά το τι θα γίνει στο ποδόσφαιρο. Οι κατ ιδίαν συναντήσεις, ο “εξοπλισμός” κάθε πλευράς για τη μάχη της ΕΠΟ, ο ρόλος που θέλει να παίξει ο Σταύρος Κοντονής, οι άκρες (αν υπάρχουν) στην κυβέρνηση και τα “λάδωμα” (προκειμένου να είναι λειτουργικά) παλαιών αξιόπιστων “όπλων”, είναι για τους παράγοντες του ελληνικού ποδοσφαίρου οι πραγματικά σημαντικές δουλειές. Όπως ήταν πάντα. Αυτές που γίνονται αλλά δεν λέγονται (ακόμα και αν έχεις καλή ασφάλεια ζωής γιατί στην τελική άλλος θα τα πάρει τα λεφτά).

Υπάρχει άραγε λόγος να έχει αλλάξει κάτι; Επειδή μπορεί ένας πολιτικός (περαστικός όπως όλοι) να λέει ότι θέλει να αλλάξει τα πράγματα ή γιατί θέλουν να μας πείσουν ότι επιθυμούν διακαώς το ίδιο όσοι θέλουν να γίνουν οι καινούργιοι βεζύρηδες; Όταν λέμε “αλλαγή” δεν εννοούμε να υπηρετήσει καινούργιο αφεντικό το παλιό σύστημα, αλλά να πάψει να υπάρξει το σύστημα. Εκτός από ορισμένους πραγματικά υγιώς σκεπτόμενους φίλους του ποδοσφαίρου (που μπορεί πια να μην τους καίγεται και καρφάκι, αφού βλέπουν ευρωπαϊκά ματς στην τηλεόραση) αυτό είναι σαφές. Η μεγάλη επιθυμία είναι να δει ο ένας τον άλλον κρεμασμένο ανάποδα. Οι καινούργιοι τους παλιούς και το ανάποδο. Δεν τίθεται καν κουβέντα για μια “γραμμή” πίσω από την οποία θα υπάρχουν όλα τα παλιά και από αυτή θα ξεκινήσει το καινούργιο. Για να μην λέμε μπούρδες άλλωστε αυτό δεν συμβαίνει πουθενά. Ζήσαμε μια ζωή μέσα στον ρεβανσισμό και αυτό θα βιώσουμε αν αλλάξουν τα πράγματα και στο ποδόσφαιρο. Δεν υπάρχει άλλη περίπτωση.

Αυτή τη στιγμή ο πυρηνικός πόλεμος που είχε προαναγγελθεί από πέρυσι με την παρουσία τεσσάρων ισχυρών (ο καθένας στον τομέα του) παραγόντων στην ίδια μάχη είναι σε εξέλιξη. Τα πράγματα δεν είναι καθόλου καλά και είναι πολύ πιθανό να γίνουν πολύ χειρότερα. Για τον απλούστατο λόγο ότι οι ισχυροί παράγοντες νιώθουν ανεξέλεγκτοι, η ελληνική κοινωνία είναι υπό διάλυση, δεν υπάρχει κυβέρνηση να ασχοληθεί αποτελεσματικά με τα σοβαρά, πόσο μάλλον με το ποδόσφαιρο (που δεν θέλει και για άλλους λόγους) και η μάζα των οπαδών θρέφεται μα ατόφιο μίσος. Ακριβώς αυτός είναι και ο λόγος που σπέρνουν μίσος οι μεγάλοι παράγοντες. Είτε οι ίδιοι άμεσα με δηλώσεις τους, είτε μέσω όλων αυτών που έχουν επιστρατεύσει. Από ΜΜΕ, μέχρι συνδέσμους, που βομβαρδίζουν και αναδεικνύουν. Απόψεις, ανακοινώσεις, υπενθυμίσεις, ρουφιανιές, υποδείξεις και...υπενθυμίσεις. Τα πάντα χρησιμοποιούνται πλέον, από τους στρατευμένους (υποθέτουμε με το αζημίωτο) σε αυτή την υπόθεση. Από όλες τις πλευρές! Το “αν δεν είσαι με εμάς, είσαι με τους άλλους” είναι πλέον η προφανής τακτική.

Αλλά, πέρα από την μάχη χαρακωμάτων, το σκηνικό αυτό βολεύει απόλυτα για να ξεχάσουν αυτοί οι ίδιοι παράγοντες τα προβλήματα που θα είχαν αυτή τη στιγμή αν δεν είχαν καβαλήσει το άλογο για να οδηγήσουν τα στρατεύματα στη μάχη. Όλοι τους θα είχαν αρκετές απαντήσεις να δώσουν, στο δικό τους κοινό, επί αγωνιστικών θεμάτων, μεταγραφών, αποκλεισμών, μπάτζετ, προπονητή, κακού θεάματος. Αυτό το ίδιο κοινό τώρα μαντρώνεται και συσπειρώνεται (στην πλειοψηφία του) πολύ πιο εύκολα απέναντι στον εχθρό. Που είναι ιδιαίτερα επιθετικός βοηθώντας το έργο της συσπείρωσης απ' όλες τις πλευρές. Είναι περισσότερο από σαφές ότι κανένας από τους ηγέτες δεν μιλάει ((άμεσα ή μέσω τρίτων) πραγματικά σε ευρύ ακροατήριο. Όχι γιατί είναι χαζοί οι άνθρωποι. Το αντίθετο! Είναι πανέξυπνοι και γνωρίζουν ότι αυτός είναι ο σωστός γι αυτούς δρόμος. Δεν ενδιαφέρει κανέναν η μεγάλη εικόνα σε μια κοινωνία που έχει ήδη απαξιώσει το ποδόσφαιρο και το θεωρεί ότι πιο διεφθαρμένο υπάρχει στην Ελλάδα. “Αίμα και σπέρμα” που λέγαμε παλιά είναι το ζητούμενο. Συνεδριάσεις όπως αυτή της Super League με ειδήσεις “μηδέν” ( άντε μια του...Τούντορ) και κάργα μπινελίκι και κουτσομπολιό.

Είμαστε στην εξέλιξη της μάχης λοιπόν και έχουμε δρόμο μπροστά μας μέχρι το φινάλε. Δεν έχει καμία σημασία για αυτούς που έχουν τραβήξει το “όπλο” τους αν υπάρχουν γύρω μας σοβαρότερα προβλήματα. Προφανώς αυτοί τα έχουν λυμένα. Το ζητούμενο είναι η μάχη για την επικράτηση σε αυτό το πεδίο. Γιατί δεν έχουν μάθει να χάνουν αλλά και γιατί αυτό, το δικό τους κοινό, όσο εύκολα ακολουθεί κόντρα στον εχθρό άλλο τόσο ζητάει το δικό σου κεφάλι όταν δεν κάνεις πράξη τις υποσχέσεις. Το έχουν ζήσει, δεν τους αρέσει και δεν θα ήθελαν να συμβεί ξανά. Όλα τα άλλα είναι για να βγαίνουν ωραίοι τίτλοι.