Τα πολλά λόγια είναι φτώχεια
Ο Δημήτρης Κωνσταντινίδης βλέπει έναν Ολυμπιακό που πάει «σφαίρα», έναν Παναθηναϊκό που έχει ξεχάσει τον εγωισμό του, δίνει χίλια δίκια (στον κάθε) Σπανούλη και σημειώνει πως ένας παράγοντας έχει διάρκεια ζωής όση και οι επιτυχίες της ομάδας του.
Να αρχίσουμε από το τέλος. Δικαιολογώ οποιαδήποτε απάντηση στους κάφρους της εξέδρας (που δεν είναι μόνο οι οργανωμένοι), από οποιονδήποτε παίκτη, προπονητή, διαιτητή έχει ακούσει -κατ΄επανάληψη- να του βιάζουν εν χορώ τη μάνα, τη γυναίκα, τα παιδιά και ότι άλλο έχει.
Δεν έχει να κάνει με χρώμα φανέλας. Ο Σπανούλης στο ΟΑΚΑ (υποθέτω και παλαιότερα στο Φάληρο με την πράσινη φανέλα), ο Διαμαντίδης στο ΣΕΦ (ακόμα και αν δεν έχει κάνει κάτι αντίστοιχο ως απάντηση) και οποιοσδήποτε άλλος, φτάσει μέχρι εκεί κάποια στιγμή, έχει μια τεράστια δικαιολογία. Και στην τελική όταν κάνουν κάτι, καλά το κάνουν μετά από όλα αυτά που έχουν περάσει.
Ήταν χαζή, όμως, η κίνηση του Σπανούλη; Εντελώς! Όχι γιατί όφειλε ως υπερεπαγγελματίας και «πρότυπο» να συγκρατηθεί (αυτά είναι μπούρδες) αλλά γιατί δεν έπρεπε να τινάξει στον αέρα ένα ματς που πήγαινε ρολόι για την ομάδα του. Όχι γιατί, με ότι έγινε, κινδύνευε μετά να το χάσει ο Ολυμπιακός (δεν τέθηκε τέτοιο θέμα) αλλά γιατί σε αυτές τις περιπτώσεις, κερδίζεις, φεύγεις και αφήνεις στον άλλον να διαχειριστεί το πρόβλημα.
Και ο Παναθηναϊκός έχει τεράστιο πρόβλημα που πρέπει να σουλουπώσει όπως μπορεί για να πάει στα πλέϊ οφ με στόχο να αλλάξει την κατάσταση. Με την κίνησή του όμως ο Σπανούλης, μετέφερε την κουβέντα στην δικιά του ευθύνη, την πρόκληση κ.λ.π και έδωσε στον αντίπαλό του ένα χαράκωμα να οχυρωθεί και συναισθηματικά, μια βραδιά που βίωσε την πιο εύκολη ήττα του, τα τελευταία χρόνια μέσα στο σπίτι του, από τον αιώνιο αντίπαλό του.
Γιατί αυτό συνέβη πραγματικά στο ΟΑΚΑ το βράδυ του Σαββάτου. Και ο κόσμος του Παναθηναϊκού που ανδρώθηκε μπασκετικά από τα επιτεύγματα της πράσινης αυτοκρατορίας την τελευταία (περίπου) 20ετία, ξέρει καλά τι συνέβη. Γι αυτό αν και χειροκρότησε, χλιαρά έστω, αυτή τη φανέλα (όχι απαραίτητα όλους τους παίκτες που την φοράνε γιατί, όπως είπαμε, ξέρει μπάσκετ) έφυγε πιο προβληματισμένος από ποτέ από ένα ντέρμπι. Τα «εξοχικά», το βάρος της φανέλας, η αρχηγική αύρα του Διαμαντίδη, το μέταλλο του πρωταθλητή, η παράδοση των ανατροπών και κατακτήσεων είναι όπλα που υπάρχουν ακόμα και μπορούν να μιλήσουν σε μια σειρά αγώνων (αν φτάσουμε μέχρι εκεί), αλλά η εικόνα έχει θαμπώσει.
Ο Ολυμπιακός κέρδισε με επίδειξη δύναμης. Ήταν ίσως η πρώτη φορά που το έκανε τόσο ώριμα και ψύχραιμα στο ΟΑΚΑ επιδεικνύοντας υψηλότερη μπασκετική παιδεία από τον μεγάλο αντίπαλό του. Ο Παναθηναϊκός έχει πάρει νίκες σε τέτοια παιχνίδια και με κακή εμφάνιση, γιατί κάποια στιγμή έπαιρνε ενέργεια, πείσμα και…άρνηση ήττας από τα στελέχη του που έχουν σηκώσει αυτή τη δυναστεία. Αυτή τη φορά δεν κατάφερε να βγάλει ούτε καν την επιθυμία να παλέψει. Τον εγωισμό.
Η ομάδα του Ιβάνοβιτς έβγαλε παραίτηση, από νωρίς. Και η αναφορά στον Μαυροβούνιο τεχνικό δεν είναι τυχαία. Μπορεί τα όσα του χρεώνονται τον τελευταίο μήνα να φτάνουν στην υπερβολή, αλλά μερικά κοντινά στιγμιότυπα με μουρμούρες στον πάγκο, όπως και ο τρόπος που (δεν) δούλεψαν οι παίκτες του πάνω στο πλάνο του, δείχνουν ότι η εμπιστοσύνη απέναντί του από αυτούς που έπρεπε να είναι οι μαχητές του, δεν είναι κάτι δεδομένο. Το αντίθετο. Το ποιος φταίει, θα το βρει η διοίκηση του Παναθηναϊκού. Αλλά επειδή και αυτή (ή κυρίως αυτή λόγω μπάτζετ) φτιάχνει το ρόστερ κάποιος πρέπει να κρίνει και αυτούς που… πρέπει να κρίνουν. Μπέρδεμα. Γιατί όταν το πράγμα φτάνει στο να υπάρχουν πολλοί που πρέπει να κριθούν, το συμπέρασμα είναι πως έχουν γίνει πολλά λάθη. Αρκεί να ψάξουμε σε ποιο γήπεδο ήταν (γιατί στο ΟΑΚΑ δεν εμφανίστηκαν) παίκτες που έπρεπε να δηλώσουν έστω «παρών» και θα βρούμε απαντήσεις, περί ποιότητας κ.λ.π.
«Μη βιάζεσαι μεγάλε. Το έχουμε ξαναδεί το έργο» θα πουν πολλοί Παναθηναϊκοί. Περισσότεροι από αυτούς που πιστεύουν πραγματικά ότι θα το ξαναδούμε στο τέλος Μάϊου. Η ομάδα τους έχει δώσει το δικαίωμα της πίστης, για να είναι και περήφανοι και απαιτητικοί. Η πορεία, όμως, των δύο ομάδων αυτή τη στιγμή μοιάζει να έχει αντίθετη κατεύθυνση. Και η εικόνα σε αυτό το τελευταίο ματς δεν μπορεί να δικαιολογηθεί από την απουσία του Γκιστ.
Κομβικός ο ρόλος του και για το ρόστερ που έχει ο Παναθηναϊκός και για το πόσο πιο χαρούμενο κάνει μέσα στο γήπεδο τον Διαμαντίδη (που πρέπει να έχει κάποιον να αξιοποιεί την μπασκετική του ευφυία), αλλά και για το πόσο μπερδεύει το παιχνίδι του Ολυμπιακού, αλλά αν οι Πράσινοι έχουν φτάσει στο να εξαρτώνται από έναν παίκτη (που δεν είναι και ο ηγέτης τους) για το αν θα παλέψουν ένα ντέρμπι, τότε καταλήγουμε –και πάλι- στο ότι υπάρχει μεγάλο ποιοτικό έλλειμμα σε σχέση με το παρελθόν.
Αυτό που δεν μοιάζει να είναι λάθος είναι η επιλογή του Γιάννη Σφαιρόπουλου για τον πάγκο του Ολυμπιακού. Με ένα ρόστερ που δεν έφτιαξε αυτός (και δείχνει και την αξία των επιλογών του Μπαρτζώκα όσο και αν δεν μπόρεσε ο ίδιος να τις διαχειριστεί) έδωσε στην ομάδα του την ηρεμία και το πλάνο που ήθελε για να γνωρίσει καλύτερα τον εαυτό της και να πιστέψει σε αυτόν. Στον αγώνα μοιάζει να διαχειρίζεται ψύχραιμα και με σχέδιο ότι μπορεί να προκύψει, χωρίς να μεταφέρει ένταση και νεύρα στους παίκτες του. Είναι πρωταγωνιστής χωρίς να θέλει να κλέψει αυτός την παράσταση. Αυτά δεν μπορεί να τα αμφισβητήσει κανείς, όπως και την πρόοδο που είχε μαζί του ο Ολυμπιακός.
Τίτλο βέβαια δεν έχει κερδίσει ακόμα και αυτό για ομάδες με τη φανέλα του Ολυμπιακού είναι το μέγιστο κριτήριο. Αλλά χαράζει έναν δρόμο που μας δίνει πάλι τον εξολοθρευτή Ολυμπιακό. Και, ακόμα σημαντικότερο, φαίνεται πως έχει την εμπιστοσύνη των παικτών του. Όσο θα έρχονται και οι νίκες που είναι η μεγαλύτερη συγκολλητική ουσία για μία ομάδα, οι Ερυθρόλευκοι θα μπορούν να παινεύονται ότι είναι και η καλύτερη παρέα του ευρωπαϊκού μπάσκετ και να επενδύσουν πάνω σε αυτό πηγαίνοντας στην Μαδρίτη, πριν επιστρέψουν στην ψυχοφθόρα διαδικασία του εσωτερικού μετώπου.
Για τις δηλώσεις Δημήτρη Γιαννακόπουλου πέρα από το κουτσομπολιό της υπόθεσης νομίζω ότι γίνεται τζάμπα κουβέντα. Κάθε παράγοντας σε οποιοδήποτε άθλημα είναι τόσο σημαντικός όσο δικαιολογούν οι επιτυχίες της ομάδας του. Αν αυτές σταματήσουν να έρχονται παύει και ο ίδιος να είναι τόσο σημαντικός. Δεν έχει να κάνει με το συγκεκριμένο πρόσωπο. Είναι νομοτελειακό. Όλα τα άλλα είναι για να κάνουμε κουβέντα. Αν ο Παναθηναϊκός σταματήσει να είναι στο μπάσκετ αυτός που η οικογένεια Γιαννακόπουλου έμαθε στους οπαδούς του να είναι τότε αυτό και μόνο είναι το θέμα! Επίσης το πόσα λεφτά βγάζει ο κάθε παίκτης από τη δουλειά του, είναι σημαντικό θέμα μόνο αν δεν τα έχει δηλώσει στην εφορία ή έβαλε το πιστόλι στον κρόταφο κάποιου παράγοντα για να τα πάρει. Αυτό είναι το σύστημα. Ή το υπηρετείς ή όχι…
(Επί του πιεστηρίου). Αποθεωτική υποδοχή στην αποστολή του Ολυμπιακού στο ΣΕΦ. Εκεί που που είχαμε πέσιμο και κυνηγητά μετά τον προημιτελικό Κυπέλλου. Συνηθισμένα πράγματα έτσι; Το χειρότερο είναι ότι αυτοί που ήταν και τότε και τώρα εκεί θα λένε ότι η...δουλειά που έκαναν το πρώτο βράδυ έπιασε τόπο. Έβαλαν μυαλό οι παίκτες και κερδίζουν. Τι να πούμε κι εμείς οι άμπαλοι...
