Θαύματα έκανε ο Χριστός

Πρώτα απ’ όλα να οργανωθούμε. Δεν πέθανε κανένας να τον κλαίμε! Ούτε καν μεταφορικά. Στον αθλητισμό η ήττα, η αποτυχία, είναι μια από τις πιθανότητες. Σίγουρα η απευκταία, αλλά είναι πάντα εκεί και σε περιμένει, σε απειλεί. Μπορεί όταν έρθει να είναι αποτέλεσμα συγκυριών. Μπορεί όμως να συνέβη επειδή δεν φρόντισες να είσαι τόσο οχυρωμένος όσο πρέπει για να την αποφύγεις.

Τα πολλά χρόνια παρουσίας του Ολυμπιακού σε υψηλό επίπεδο στο ευρωπαϊκό μπάσκετ, τα τρία ευρωπαϊκά, οι παρουσίες σε φαϊναλ φορ και τελικούς κάνουν το ποτήρι του αποκλεισμού από τα προημιτελικά πολύ πικρό. Σε συνδυασμό βέβαια με την πρόκριση του Παναθηναϊκού. Το ίδιο ασφαλώς θα συνέβαινε και για την άλλη πλευρά αν τα πράγματα ήταν ανάποδα. Η αποτυχία του μεγάλου αντιπάλου είναι πάντα κάτι που μπορεί να φτιάξει τη μέρα μας, σε αυτή τη χώρα (αλλά όχι μόνο εδώ), ή να απαλύνει τον πόνο μας.

Ακόμα και αυτοί που θα ψάξουν πιο ήπιες λέξεις ξέρουν ότι είναι αποτυχία να μείνεις εκτός Top16. Τέλος.

Γι αυτό άλλωστε, ότι και να συμβαίνει τώρα στην Ευρωλίγκα και οι δύο πλευρές ξέρουν καλά ότι το τελικό…ξύρισμα του γαμπρού θα γίνει με την κούπα του πρωταθλήματος. Αυτή είναι μια ελπίδα (διαχρονικά) για όποιον αποτυγχάνει στην Ευρώπη και μια ανησυχία για όποιον πετύχει εκεί. Ότι μπορεί αυτή η επιτυχία να μη μετρήσει και τόσο. Έχει άλλους κανόνες αυτή η εσωτερική μάχη.

Αυτό που έχουμε στο χέρι όμως τώρα είναι η ευρωπαϊκή αποτυχία του φετινού Ολυμπιακού. Μπορούμε να βρούμε αρκετές άλλες λέξεις για να τη χαρακτηρίσουμε αλλιώς αλλά δεν υπάρχει λόγος να κουραζόμαστε. Το να φτάνεις σε φάιναλ φορ και τελικούς (και βέβαια κούπες) είναι επιτυχία. Το να μένεις στο Top16 πως θα το πεις; Σε τελική ανάλυση ακόμα και αυτοί που θα ψάξουν πιο ήπιες λέξεις ξέρουν ότι είναι αποτυχία. Τέλος.

Γράφτηκαν και ακούστηκαν πολλά ήδη από την προηγούμενη εβδομάδα, όταν ο αποκλεισμός ήταν (κατά 95%) οριστικός. Τότε ήταν που αγγίξαμε το όριο της γραφικότητας στο δημοσιογραφικό μοιρολόι για πράγματα που ήταν εμφανή πολλούς μήνες τώρα στον Ολυμπιακό. Τότε κλάψαμε τον «μακαρίτη» και για να λέμε την αλήθεια, γι αυτή την ομάδα, αυτό ήταν πραγματικά το άδικο. Αρκετοί δεν μπορούν να το κατανοήσουν. Γενικότερα, όμως, υπάρχει ένα πρόβλημα κατανόησης σε αυτές τις καταστάσεις. Από ανθρώπους μάλιστα που θα έπρεπε να ξέρουν ακριβώς τι λένε, γιατί τα ίδια τους τα λόγια μπορεί να ακυρώνουν την προσπάθειά τους.

Δεν παίζεις με υπέρ σου χάντικαπ όταν έχεις χαμηλότερο μπάτζετ. Όλα τα παιχνίδια ξεκινάνε από το μηδέν με τους ίδιους κανόνες για όλους.

Θα ξεπεράσουμε τα όσα είπε ο Γιάννης Σφαιρόπουλος περί κατευθυνόμενου Τύπου το βράδυ της Παρασκευής και γιατί δεν μας αφορούν και γιατί ήταν συναισθηματικά φορτισμένος αλλά και γιατί είναι σαφές ότι τη στιγμή που θέλεις να συσπειρώσεις τον κόσμο είναι πάντα μια καλή λύση να στοχοποιείς τα ΜΜΕ. Δεν είναι πρόβλημα, γιατί ο κόουτς του Ολυμπιακού έχει πραγματικά ζητήματα με τα οποία πρέπει να ασχοληθεί και από αυτά κρίνεται το (άμεσο) μέλλον της ομάδας, αλλά και το δικό του. Οπότε γρήγορα η κουβέντα φεύγει από τα ΜΜΕ και επιστρέφει σε αυτόν.

Καιρό τώρα όμως, προκαλούν εντύπωση οι επαναλαμβανόμενες δηλώσεις για το μπάτζετ των αδελφών Αγγελόπουλων. Και στις επιτυχίες και στις αποτυχίες. Οι συνεχείς επισημάνσεις τους για τα πόσα έχει καταφέρει ο Ολυμπιακός με μπάτζετ χαμηλότερο από αυτό των υπολοίπων διεκδικητών είναι προφανώς αναγκαιότητα για αυτούς αλλά δεν λέει τίποτα. Η επανάληψη, μάλιστα, ακούγεται σαν προσπάθεια να δικαιολογήσουν κάτι. Ειλικρινά δεν το έχουν ανάγκη.

Πρώτα απ’ όλα το μπάτζετ είναι κάτι που το αποφασίζουν οι ίδιοι. Και όταν ήταν μεγαλύτερο και μετά που μειώθηκε δραστικά. Δεν τους το επιβάλει κάποιος ώστε να λένε ότι αναγκαστικά (χωρίς να το έχουν επιλέξει) παλεύουν με αυτό και αφού καταφέρνουν μεγάλα πράγματα πρέπει να το φωνάξουν. Επίσης δεν παίζεις με υπέρ σου χάντικαπ όταν έχεις χαμηλότερο μπάτζετ. Όλα τα ματς ξεκινάνε από το μηδέν με τους ίδιους κανόνες για όλους.

Να δεχθούμε ότι σου προκαλεί μεγάλη ικανοποίηση το γεγονός ότι έκανες τόσο καλές επιλογές, ώστε εσύ, με χαμηλότερο μπάτζετ, να επιτυγχάνεις πράγματα που δεν καταφέρνουν οι άλλοι που χώνουν χρήμα. Ειδικά όταν παλαιότερα που έβαζες κάποιοι άλλοι έκαναν το ίδιο σε εσένα. Είναι κάτι που έχεις συμβεί δεκάδες φορές στην ιστορία του ομαδικού αθλητισμού σε υψηλό επίπεδο. Αλλά δεν είναι ο κανόνας. Το είπαν οι ίδιοι οι αδελφοί Αγγελόπουλοι: «Αυτή είναι η ομάδα των υπερβάσεων και των θαυμάτων». Και όντως είναι! Γι αυτό και έχει αυτό το μέταλλο που την κάνει να παλεύει μέχρι την τελευταία στιγμή.

Όμως η αλήθεια λέει πως το «θαύμα» είναι η τελευταία ελπίδα όταν έχουμε εξαντλήσει όλα τα άλλα μέσα, πρακτικά και λογικά. Το θαύμα το χρειάζεσαι όταν έχεις πέντε ψωμιά, δύο ψάρια, πρέπει να ταΐσεις καμιά χιλιάδα ανθρώπους και δεν έχεις μια στην τσέπη. Έγινε μια φορά και γι αυτό μνημονεύεται. Κανονικά ή λες «παιδιά δεν υπάρχει ούτε ευρώ οπότε μένετε νηστικοί» ή βάζεις το χέρι στην τσέπη και χορταίνουν όλοι. Αναλογικά ο Ολυμπιακός έχει κάνει περισσότερα θαύματα, αλλά και αυτό έχει ένα ταβάνι.

Το «θαύμα» είναι η τελευταία ελπίδα όταν έχουμε εξαντλήσει όλα τα άλλα μέσα, πρακτικά και λογικά.

Όταν λοιπόν χαρακτηρίζεις την ομάδα σου «των υπερβάσεων και των θαυμάτων» ναι της βάζεις ταβάνι. Η μάλλον ορίζεις το ταβάνι εσύ και στις προσδοκίες. Το μεταφυσικό όμως είναι κάτι που χρησιμοποιείται επικουρικά στον αθλητισμό. Δεν είναι ένας από τους πυλώνες που χτίζεται μια ομάδα.

Έχουμε υπογράψει πολλές φορές την άποψη ότι Αγγελόπουλοι και Γιαννακόπουλοι ρίχνουν επί χρόνια χρήματα σε μια μαύρη (οικονομικά) τρύπα. Αυτό είναι όσον αφορά την ανταποδοτικότητα το ευρωπαϊκό μπάσκετ (και βέβαια το ελληνικό). Άρα δεν μπορείς να τους πεις εύκολα "βάλε παραπάνω". Δικιά τους τσέπη, δικές τους αποφάσεις, δικές τους όμως και οι συνέπειες.

"Ναι αλλά τα λεφτά δεν φέρνουν την ευτυχία. Δεν κοιτάς πόσες ομάδες δεν τα έχουν καταφέρει;" έρχεται πάντα η απάντηση με παράθεση αρκετών παραδειγμάτων. Μπούρδες κύριοι! Οι ομάδες αυτές είναι οι εξαιρέσεις και τέτοιου είδους απόψεις θυμίζουν αυτούς που λένε: "Ναι αλλά αν φορούσε ζώνη ασφαλείας θα είχε σκοτωθεί" επειδή στα 1000 ατυχήματα υπάρχει και ΕΝΑ που γίνεται κάτι ανάποδα!

Ο κανόνας και στο ποδόσφαιρο και το μπάσκετ είναι ότι, τελικά, αυτοί που έχουν τα χρήματα και τους σωστούς ανθρώπους να τα διαχειριστούν (και αυτό είναι κομβικό κομμάτι του μπάτζετ) στο τέλος θα επιτύχουν. Γιατί έχουν μεγαλύτερη δυνατότητα όχι μόνο για καλύτερες επιλογές, αλλά και για να διορθώσουν στην διάρκεια της προσπάθειας τις τυχόν αστοχίες αλλά και τις ατυχίες που θα προκύψουν. Ειδικά στο μπάσκετ που έχεις αυτή τη δυνατότητα μέσα στη σεζόν. Μικρότερο μπάτζετ σημαίνει, μεγαλύτερη δυσκολία κινήσεων, περισσότερο ψάξιμο, ανάγκη να τραβάς περισσότερα "λαχεία" σε επιλογές παικτών από το μεσαίο ράφι και χαμένες ευκαιρίες γιατί ο άλλος που δίνει περισσότερα χρήματα πείθει τον καλό παίκτη πριν από εσένα. Έτσι έχουν τα πράγματα και σε αυτή την περίπτωση οι "υπερβάσεις" και τα «θαύματα» είναι για τα βιβλία θρησκευτικών.

Στον αθλητισμό η αλήθεια είναι στο αποτέλεσμα. Και στη νίκη και στην ήττα.

Ο Ολυμπιακός δεν θα σταματήσει να είναι ένα μεγάλο ευρωπαϊκό μέγεθος στο μπάσκετ. Θα συμφωνήσουμε με την άποψη ότι αυτή τη αποτυχία μπορεί να του κάνει και καλό. Πέρα από όσες δικαιολογίες ακούγονται μπορεί να βάλει τα πράγματα σε πιο σωστές βάσεις. Από το μπάτζετ, τις επιλογές, το επιτελείο (πολλοί τραυματισμοί παιδιά!) και όλα όσα εμπλέκονται σε έναν μεγάλο αθλητικό οργανισμό. Συμβόλαιο με την επιτυχία και τους τελικούς δεν έχει κάνει κανένας και η φανέλα από μόνη της δεν μπορεί πάντα να δίνει τη λύση. Ακόμα και αυτοί που άλλα λένε μπροστά στην κάμερα ξέρουν πολύ καλά που είναι η αλήθεια. Ειδικά από τη στιγμή που από τη νέα σεζόν τα πράγματα σε ευρωπαϊκό επίπεδο θα γίνουν πολύ πιο ζόρικα. Άλλωστε οι δικαιολογίες είναι κάτι που μπορείς να το χρησιμοποιήσεις μέχρι ενός σημείου. Μετά υπάρχει ο κίνδυνος να σου γίνουν συνήθεια. Στον αθλητισμό η αλήθεια είναι στο αποτέλεσμα. Και στη νίκη και στην ήττα.