Ο Δημήτρης Μελισσανίδης και ο Βαγγέλης Μαρινάκης σίγουρα δεν αγαπήθηκαν ξαφνικά και αποφάσισαν ότι θα βαδίσουν δίπλα – δίπλα για το καλό του ελληνικού ποδοσφαίρου. Το «δίπλα-δίπλα» μπορεί να μην αφισβητείται σε αυτή τη φάση, (ακόμα και αν δεν είναι ακριβώς συμπόρευση) αλλά το αν αυτό συμβαίνει με το ποδόσφαιρο να είναι σε πρώτο πλάνο σηκώνει μπόλικη κουβέντα. Δεν θα είναι όμως η πρώτη φορά που ένα πλάνο με επιχειρηματικές (ή σε άλλες περιπτώσεις και πολιτικές) προεκτάσεις θα συμπεριλάβει και τη μπάλα στον γενικότερο σχεδιασμό. Είτε για καλό (τώρα π.χ.) είτε για κακό.

Είναι περισσότερες οι φορές που έχει συμβεί αυτό από όσες έχουμε καταλάβει, όσα χρόνια ο καθένας μας παρακολουθεί το ποδόσφαιρο στην Ελλάδα. Μιλώντας πάντα από τα χρόνια και μετά που μόνο οι (περιστασιακά ή παραδοσιακά) ισχυροί οικονομικοί παράγοντες έκαναν (ή ήθελαν να κάνουν κουμάντο) στις μεγάλες ομάδες

Από την Πέμπτη που κυκλοφόρησε η είδηση του μορατόριουμ ανάμεσα στους δύο επιχειρηματίες το μόνο σίγουρο είναι ότι στο μυαλό όλων κυκλοφορούν διάφορες σκέψεις και γίνονται αρκετές εκτιμήσεις. Στη δεύτερη περίπτωση αυτή που επικρατεί είναι ότι στην πρώτη στραβή, στο ντέρμπι του Σαββάτου ή σε τυχόν άλλο παιχνίδι που θα εμπλέκονται η ΑΕΚ και ο Ολυμπιακό, η ανακωχή θα πάει περίπατο. Μπορεί να είναι και έτσι. Δεν μιλάμε και για τους πιο ήρεμους ανθρώπους για να ορκιστείς ότι θα διαχειριστούν με ψυχραιμία κάτι που θεωρούν ότι τους προκαλεί. Χώρια τα όσα θα ακούσουν από τους οπαδούς για τη συνεργασία με τον…εχθρό, σε αυτή την περίπτωση.

Έδω όμως μπαίνει και η μεγαλύτερη πρόκληση γι αυτούς και έχει ενδιαφέρον το όλο θέμα. Το μπάχαλο είναι το εύκολο. Σαφέστατο και αυταπόδεικτο. Είναι αυτοφυές, δεν χρειάζεται να το ποτίσεις, τρέφεται με μίσος το οποίο υπάρχει άφθονο στις μέρες μας, όχι μόνο στο ποδόσφαιρο αλλά παντού. Πουλιέται αβέρτα αλλά και πουλάει πολύ. Έχουν στηθεί καλές δουλίτσες που δίνουν εξαιρετικό μεροκάματο, ειδικά στις μέρες μας, και στα media. Το δύσκολο όμως είναι να συνυπάρξεις. Δεν μιλάμε για αγάπες και λουλούδια, ούτε για τα διδάγματα του Μαχάτμα Γκάντι. Θα μπορούσε απλά να είναι για…μπίζνες η συζήτηση. Ακριβώς αυτό που λείπει από το σύγχρονο ελληνικό ποδόσφαιρο.

Εδώ και χρόνια κάνουμε την ίδια κουβέντα. Είναι κουραστικό και για εμάς που τα γράφουμε και γι εσάς που (δεν) τα διαβάζετε (πλέον). Όταν κοιτάς προς δυσμάς και βλέπεις το χρήμα που κινείται γύρω από το ποδόσφαιρο, σε όλο το εμπορικό του κομμάτι, όπου υπάρχει ένα υγιές περιβάλλον, απορείς γιατί αυτοί που ασχολούνται με αυτό στην Ελλάδα, γουστάρουν περισσότερο να υπηρετούν τον εγωισμό τους παρά την τσέπη τους. Γιατί όμως να σε λένε «καβούρια» π.χ. επειδή δεν βάζεις λεφτά για μεταγραφές, όταν θα μπορούσες να μην τα βάζεις από την τσέπη σου αλλά να τα φέρνει το «μαγαζί». Αλλά κανένας δεν λέει όχι στον παράγοντα με τη μεγάλη τσέπη και τις μεταγραφάρες. Μέχρι τη στιγμή που θα αποδειχθεί ότι η τσέπη δεν ήταν δικιά του και η εταιρία θα βρεθεί με συλλογή από φέσια ή το αφεντικό θα αποφασίσει ότι αρκετά έδωσε, δεν του χρησιμεύει άλλο η «επένδυση» και θα κουνήσει μαντίλι. Σε κάθε περίπτωση η ομάδα θα είναι η χαμένη.

Ξεφύγαμε από το θέμα μας; Όχι, γιατί αυτό είναι το θέμα. Οι μεγαλοπαράγοντες κάποια στιγμή πρέπει να αποφασίσουν αν θα τη λένε ο ένας στον άλλον, με ατάκες που πλέον έχουν αρχίσει να μην λένε τίποτα ούτε στον κάφρο ή αν θα δείξουν και στο ποδόσφαιρο ότι είναι τόσο καλοί επιχειρηματίες, όσο (οι φήμες λένε πως) είναι σε άλλους τομείς. Μη μπερδεύεστε, για να συνεννοούμαστε. Για επιχειρηματίες μιλάμε, όχι για αγίους και αγγελάκια. Αυτό ψάχνει και το ποδόσφαιρο.

Οι επιλογές δεν είναι πολλές…

'Η οι βαριές κουβέντες που έχουν εκτοξεύσει ως πυροτεχνήματα ο ένας για τον άλλον οι Μαρινάκης, Μελισσανίδης οι οποίες μπορεί να τους αρέσουν και να σκάνε και ένα χαμόγελο για αυτά που λένε, αλλά δεν βγάζουν πουθενά (προφανώς το κατάλαβαν αμφότεροι).

'Η η έξαλλη σκηνική παρουσία και ο ασφυκτικός εναγκαλισμός με τους οργανωμένους οπαδούς, του trendy (ελέω social media) Γιάννη Αλαφούζου, που πιστεύει ότι είναι ο Παλαιών Πατρών Γερμανός που υψώνει τη σημαία της επανάστασης στο ελληνικό ποδόσφαιρο, αλλά πάει να γίνει ο Σαμουήλ στο Κούγκι και να ανατιναχθεί μαζί με τον Παναθηναϊκό λες και αυτός τον ίδρυσε.

'Η «μπάλα» όλοι μαζί στο ίδιο γήπεδο, χωρίς να παίρνει ο ένας τα πόδια του άλλου.

Δεν μπορώ να πω ότι έχουν φουσκώσει τα πανιά μας από αισιοδοξία. Υπάρχουν περισσότεροι λόγοι να είμαστε επιφυλακτικοί, δύσπιστοι, κυνικοί, σαρκαστικοί, αδιάφοροι (ότι θέλει ο καθένας) στο άκουσμα τέτοιων ειδήσεων που δεν συνάδουν με τα...ήθη και έθιμά μας. Η αλήθεια όμως είναι πως με όσα βιώνουμε τον τελευταίο καιρό είναι πάντα προτιμότερο να πηγαίνεις προς ένα ντέρμπι με ηρεμία χωρίς μουρμούρες, γκρίνιες, μπηχτές και προειδοποιήσεις. Ως γνωστόν η ελπίδα…εκτελείται πάντα τελευταία στην Ελλάδα. Ε, μπορεί στο ποδόσφαιρό μας να καταφέρει και μια φορά να επιβιώσει.