Το πολύ το "κυρ ελέησον"

Ο Ολυμπιακός μπορεί να προκριθεί κόντρα στην Άντερλεχτ. Μπορείς να πεις ότι θα είναι και αποτυχία να μην τα καταφέρει κόντρα σε αυτή την ομάδα, όπως την είδαμε στον πρώτο αγώνα στις Βρυξέλλες. Κάποιος θα θεωρήσει υπερβολή την απλούστευση, γιατί δεν παίζεις με την κάτω τραχανοπλαγιά αλλά με ομάδα με βαριά φανέλα, ιστορία και αήττητη εδώ και καιρό στο σπίτι της. Βέβαια δεν υπήρχε ανάγκη να κερδίσεις ντε και καλά. Ας έβαζες ένα γκολ στις 3-4 καλές ευκαιρίες που είχες. “Το ποδόσφαιρο είναι απλό” όπως λένε, κυρίως, αυτοί που δεν έχουν παίξει υιοθετώντας την πρώτη παπαρολογία που είπε κάποιος δημοσιογράφος σε μια μετάδοση. Πάμε παρακάτω...

Θα συμφωνήσω με τον Διαμαντόπουλο, ότι το 1-0 τον φέρνει με την πλάτη στον τοίχο και -θεωρητικά- ο Ολυμπιακός έχει μάθει να λειτουργεί καλύτερα σε τέτοιες καταστάσεις. Αν και πιστεύω ότι αυτό το κάνει περισσότερο στο μπάσκετ να δεχθούμε ότι με αυτό το “στρυφνό” σκορ, πρέπει να έχεις το μυαλό σου στον στόχο σε όλη τη διάρκεια του αγώνα ενώ π.χ. το 1-1 κόντρα σε μια γρήγορη ομάδα μπορεί να σε κοιμίσει. Και πάλι όμως ένα γκολ στο πρώτο ματς σου κάνει τη ζωή πιο εύκολη. Μη λέμε τα αυτονόητα κάθε φορά.

Το θέλεις το γκολ. Το χρειάστηκες και στις Βρυξέλλες αλλά και κόντρα στην ΑΕΚ, ακόμα και με τον ΠΑΟΚ στο Καραϊσκάκης που φάνηκε να το καθαρίζει ο Ολυμπιακός το παιχνίδι με το “καλημέρα” αλλά όταν είσαι στο 1-0 αφεντικό στο ματς δεν νιώθεις ποτέ. Και εδώ έρχεται η κουβέντα που αγγίζει τον ταλαντούχο Μάρκο Σίλβα.

Ουδεμία ειρωνεία στο “ταλαντούχος”. Αυτό ακριβώς είναι ο Πορτογάλος και μαγκιά του Ολυμπιακού που τον ανακάλυψε για να αξιοποιήσει το ταλέντο του προς όφελος και των δύο πλευρών. Και ο σύλλογος να πάρει κάτι από άνθρωπο που θέλει να δουλέψει, χωρίς τη γραφικότητα του Περέϊρα και ο προπονητής να κάνει το όνομα που θέλει για το βήμα παραπάνω. Μην τρελαίνεστε ως ελληνάρες με το “παραπάνω βήμα”. Η Ελλάδα ως γνωστόν δεν είναι και το ιδανικό ποδοσφαιρικό μαγαζί της Ευρώπης (το βλέπουμε και στην περίπτωση του Πογέτ που -με το δίκιο του- αλληθωρίζει προς Αγγλία πλευρά κάθε τρεις και λίγο). Επιστροφή στο Σίλβα του Ολυμπιακού λοιπόν, που δεν είναι “προπονητάρα” (μπορεί και να γίνει όμως) αλλά μια πολλή καλή περίπτωση για να χτίσεις επάνω του...

Έχει ευθύνες για τη “μισή δουλειά” της ομάδας του στα τελευταία ματς; Δεν γίνεται διαφορετικά. Στην τελική θα είναι τεράστια γραφικότητα να του χρεώνεις μόνο τα (πολλά) καλά και τίποτα από τα κακά ή έστω “μη ικανοποιητικά” της ομάδας του. Να μπει δηλαδή ο ίδιος να σκοράρει επειδή ο Ιντέγε τα έχει φτύσει; Οχι βέβαια, αλλά όταν από την αρχή της σεζόν έχεις στείλει σε άλλες πολιτείες πέντε (5) επιθετικούς και μένεις τελικά με αυτόν που σου αρέσει και ακόμα έναν (Πουλίδο) που το ρεπορτάζ έλεγε πως ετοίμαζε βαλίτσες για Αμερική, στα μέσα Ιανουαρίου (αν δεν ήθελες ως προπονητής δεν θα γινόταν κουβέντα για να φύγει). Λογικό; Μπα...

Ότι και να λέμε, όποιος τρελός έρωτας και να υπάρχει με τον Πορτογάλο στην περίπτωση του επιθετικού έχει κάνει πατάτα. Με βασικότερο λάθος ότι δεν φρόντισε να κρατήσει ζεστό (πριν φτάσουμε να φύγει από τον Ολυμπιακό) τον Φινμπόγκασον που έμοιαζε να είναι η δεύτερη πιο αξιόπιστη λύση. Τι μας έδειξε ο Ισλανδός όσο έμεινε στον Ολυμπιακό; Ψιλοπράγματα, γιατί...ψιλοέπαιξε. Είναι δεδομένο ότι άξιζε περισσότερο χρόνο. Ώστε όταν τον διώξεις να είσαι και σίγουρος ότι δεν έχεις κάνει γκέλα. Όπως, βέβαια, μπορεί να άξιζαν και άλλοι παίκτες από το ροστερ του Ολυμπιακού. Και εδώ υπάρχει το δεύτερο θέμα που έχει βρει ήδη μπροστά του ο Σίλβα και καλείται να το διαχειριστεί μέχρι το τέλος της σεζόν έχοντας μπροστά του κύπελλο και Ευρώπη.

Ο προπονητής του Ολυμπιακού στο τέλος της καλοκαιρινής μεταγραφικής περιόδου βρέθηκε μπροστά στην πραγματικότητα των καθυστερημένων μεταγραφών βασικών παικτών. Δεν είχε πολλές επιλογές. Σε ένα ρόστερ 30βάλε παικτών με πολλές απαιτήσεις για το χρόνο συμμετοχής τους (από τους ίδιους) έπρεπε να παίξει άμεσα το κεφάλι του σε πρωτάθλημα και Ευρώπη. Επέλεξε να το κάνει με μια ομάδα 15-16 παικτών “κομάντο” δινοντάς τους φανέλα στο σπίτι και (εξ αυτού και) κίνητρο. Έτσι εκτόξευσε τον Φορτούνη, ξανακέρδισε τον Κασάμι, τον (κομμένο από την Ευρώπη) Ντουρμάζ και κατάφερε να κουμαντάρει τον (“το μυαλό μου πετάει σε μεγάλα πρωταθλήματα”) Μαζουακού. Ήταν έξυπνη κίνηση και έφερε αποτέλεσμα. Ανάκαμψη στην Ευρώπη και καλό πρώτο γύρο στο πρωτάθλημα, κυρίως στο διάστημα των ντέρμπι όταν κρίθηκε το βαθμολογικό αλλά και επικοινωνιακό κομμάτι. Του βγάζεις το καπέλο γι αυτό του Σίλβα. Και μετά ήρθαν δύο πράγματα. Η κούραση και το συναίσθημα (για πολλούς παίκτες) πως ότι και να γίνει η θέση είναι δικιά τους.

Δεν μπορεί να μην το περίμενε ο Σίλβα. Γιατί αν δεν το περίμενε τότε κάνεις και δεύτερες σκέψεις για την επάρκειά του. Αλλά ας πούμε, είτε ότι είπε στην αρχή “πάμε έτσι τώρα κι έχει ο Θεός μετά”, είτε υπάρχει και ένα έλλειμμα εμπειρίας σε ομάδες πιο υψηλού επιπέδου. Η ουσία όμως είναι το πρόβλημα. Γιατί η κούραση κάποιου που μπουκώνει αγωνιστικά, μπορεί να κάνει χειρότερο έναν παίκτη του 6 όπως π.χ. ο Σεμπά που όταν σου δίνει το 6 του είναι καλά αλλά όταν πέφτει στο 4 έχεις θέμα. Και η βεβαιότητα ότι δεν βγαίνεις από την ενδεκάδα σε κάνει μπλαζέ. Και τότε ο Σίλβα πρέπει να ψάξει στον πάγκο να βρει παίκτες ικανούς και κεφάτους να προσφέρουν. Πως όμως όταν στα 2/3 της σεζόν τους είχε στο ψυγείο; Τότε είναι που με το ζόρι ανακαλύπτεις έναν Ζντιέλαρ και όλα τα ΜΜΕ ασχολούνται μαζί του λες και βρήκες το μεγάλο αστέρι του μέλλοντος και βάζεις τον Πουλίδο βασικό στις προπονήσεις για να τρομάξει ο Ιντέγε, σε μια μπλόφα που δεν πιάνει πλέον.

Παρ όλα αυτά ακόμα και έτσι ο Ολυμπιακός ασφαλώς και μπορεί να περάσει την Αντερλεχτ. Κάπου εκεί στον πάγκο υπάρχει και ένας Καμπιάσο να βοηθήσει. Δεν υπάρχει βέβαια άλλη λύση (αν λείπει ο Σιόβας) στα στόπερ και χωρίς Πάρντο δεν μπορείς να κάνεις και πολλά πράγματα στα φτερά εκτός και αν παίξεις με Φορτούνη και Τσόρι. Και μπροστά θα κάνεις τον σταυρό σου να γινει ξανά ο Ιντέγε αυτός που ήταν (και μπορεί να είναι αν δεν καεί επειδή παίζει βρέξει χιονίσει).

Τελικά στην περίπτωση του Μάρκο Σίλβα υπάρχει πλέον αυτό που δεν θέλει και ο ίδιος να συμβαίνει στο ρόστερ του. Ο Πορτογάλος βίωσε μπόλικη αποθέωση και... σπατουλάρισμα σε σημείο που όσο και μετρημένος να είναι δεν μπορεί αυτό να μην τον επηρεάζει και να ψηλώσει και λίγο παραπάνω απ όσο πρέπει. Για το καλό του αλλά και της συνεργασίας του με τον Ολυμπιακό κάποια στιγμή πρέπει να δει και αλλιώς τα πράγματα. Άλλωστε το μόνο εύκολο είναι να βρεθεί με το λάθος χαρτί στο χέρι στο τέλος μιας χρονιάς που ο ίδιος μπορεί να την θεωρήσει επιτυχημένη, αλλά δεν θα έχουν όλοι στον Ολυμπιακό την ίδια αντίληψη.