Σε κάθε αποτυχία υπάρχουν ευθύνες. Όσο και αν παίζει και το ρόλο της η τύχη η ουσία είναι ότι, αν την έχεις αφήσει να μπει πολύ στο παιχνίδι, τότε δεν έχεις το σωστό πλάνο. Είναι επίσης καλό να μην μπερδεύουμε την τύχη και την ατυχία με την έλλειψη ικανότητας.

Ας μην πούμε με την ανικανότητα, γιατί δεν ακούγεται ιδιαίτερα κομψό. Αν και, από τα ξημερώματα της Παρασκευής και μετά τον αποκλεισμό του Ολυμπιακού, μόνο…κομψά πράγματα δεν έχουν ακουστεί. Εδώ όμως το θέμα δεν είναι η ευγένεια, αλλά οι ευθύνες.

Ο αποκλεισμός από την Άντερλεχτ είναι για τον Ολυμπιακό, χαστούκι. Ξεκάθαρα! Γιατί αποκλείστηκε από μια χειρότερη σε επίπεδο τακτικής ομάδα. Για να το πετύχεις αυτό που έκαναν οι Βέλγοι πρέπει να έχεις καλύτερες μονάδες ή (έστω) μονάδες που να λειτουργήσουν καλύτερα από του αντιπάλου σου σε αυτά τα δύο παιχνίδια. Και για να φτάσει η ψαλίδα μεταξύ τακτικής και ατομικής απόδοσης, ανάμεσα σε δύο ομάδες, να ανοίξει τόσο ώστε το άνοιγμα να είναι καθοριστικό για την πρόκριση πρέπει ο μέσος όρος της απόδοσης των μονάδων της ομάδας που αποκλείστηκε να είναι πολύ χαμηλός. Τότε δεν μπορούν υπηρετήσουν το πλάνο μέσα στο γήπεδο και το όποιο πλεονέκτημα στην τακτική πάει στα σκουπίδια. Συμπέρασμα; Ο Ολυμπιακός είτε έχει συνολικά, είτε είχε μόνο σε αυτά τα δύο παιχνίδια χειρότερους παίκτες από την Άντερλεχτ και έχασε. Παράδειγμα; Χρειάστηκαν δύο ενέργειες του Ντεφούρ, που μπήκε στην παράταση για να δώσει κάποια ποιοτικά λεπτά για να εκτεθεί ο Ολυμπιακός. Ας μην πάμε και σε άλλους.

Πως γίνεται αυτό όταν λέγαμε ότι το ρόστερ του Ολυμπιακού είναι το καλύτερο των τελευταίων ετών και από τα τέλη Σεπτεμβρίου μέχρι και αρχές Δεκεμβρίου το έδειχνε και στο γήπεδο; Η αλήθεια είναι ότι αν το «χρήσιμο» ρόστερ είναι «κοντό» τότε η επιτυχία είναι σαλάτα εποχής. Έχει ημερομηνία λήξης, όση και οι δυνάμεις των παικτών. Μετά είναι άχρωμο και άγευστο.

Μη λέμε τα ίδια γιατί κουραζόμαστε περισσότερο και από τους παίκτες του Σίλβα. Τα δείγματα ήταν σαφή στο δεύτερο ημίχρονο στο Βέλγιο. Ακόμα ένα άσχημο δεύτερο ημίχρονο στη ρεβάνς έφερε τον αποκλεισμό. Δεν έχει σημασία αν η ήττα ήρθε στην παράταση. Η εικόνα του δευτέρου ημιχρόνου του Ολυμπιακού ήταν κακή σε σημείο που να μην πιστεύεις ότι η ίδια ομάδα ήταν στο γήπεδο στο πρώτο μέρος. Το συμπέρασμα είχε βγει από τις Βρυξέλλες. Οι (καμιά 18αριά το πολύ) «επίλεκτοι» του Σίλβα, αυτοί με τους οποίους πορεύτηκε στο πρώτο μισό της περιόδου έχουν σκάσει. Και όσοι δεν έχουν παραδόσει ακόμα το (αγωνιστικό) πνεύμα δύσκολα θα τη γλιτώσουν. Υποθέτω ότι ο Μιλιβόγεβιτς μετά και τα χθεσινά χιλιόμετρα θα θέλει μια βδομάδα διακοπές για να ξαναμπεί στο γήπεδο. Και (να το γράψουμε ξανά και αυτό) με τα πνευμόνια του χωρίς αέρα ο χρήσιμος παίκτης του 6-7, θα έχει απόδοση κάτω από 5 και παρακάτω. Έχει αρκετούς τέτοιους «προλέτάριους» ο Ολυμπιακός που έκαναν καλά τη δουλειά για τον Σίλβα όσο είχαν δυνάμεις.

Το ροτέισον στον αγώνα με τον Ατρόμητο δεν έφτανε. Μάλιστα με την παρουσία και καλή απόδοση στο συγκεκριμένο παιχνίδι ορισμένων παικτών μπερδεύτηκε ακόμα περισσότερο η υπόθεση και στο κεφάλι του Σίλβα, ο οποίος ήταν προφανές (και την Κυριακή και την Πέμπτη) ότι έπεσε και θύμα (στο μυαλό του) της γκρίνιας για τη μη χρησιμοποίηση κάποιων ποδοσφαιριστών. Αν αυτή η γκρίνια ήταν έξω από την ομάδα δεν το ξέρουμε. Είναι όμως σαφές ότι ο Πορτογάλος πιέστηκε και ένιωσε την ανάγκη να εισχωρήσει ακόμα περισσότερο στα ενδότερα του ρόστερ του. Εκεί βρήκε τον Καμπιάσο και τον Πουλίδο και οι επιλογές του δεν ήταν κακές. Αλλά ήταν αυτός που δεν είχε φροντίσει να έχουν ρυθμό αυτοί οι παίκτες που θα χρειαζόταν μέσα στη χρονιά.

Οι εμμονές πληρώνονται στις περισσότερες περιπτώσεις και μπορεί να οδηγήσουν σε λάθος αποφάσεις, όταν πας να ξεφύγεις από αυτές. Μέσα ο (εδώ κα καιρό βαρύς) Τσόρι αντί του Σεμπά (ήθελες περισσότερος ξύλο παρά…δαντέλα σε εκείνο το σημείο), μέσα ο «επίπεδος» Ζντίελαρ αντί του έμπειρου (όσο και εκνευριστικά…μονίμως εκνευρισμένου αλλά χρήσιμου σε τέτοιες περιπτώσεις) Κασάμι. Τα λεπτά που ο κουρασμένος, πλέον, Καμπιάσο και ο Τσόρι ήταν μαζί στο γήπεδο ήταν (πέρα από γολγοθάς για τον Μιλιβόγεβιτς) τα λεπτά που χρειάστηκε η Αντερλεχτ για να πατήσει στα πόδια της, να ξεπεράσει τη ζαλάδα του πρώτου ημιχρόνου, να πάρει μέτρα και ηθικό. Μετά αντίο ζωή…

Αυτά τα είδαν όλοι. Και ο καθένας έχει βγάλει το δικό του πόρισμα. Να φύγουν όλοι, να φύγουν οι μισοί, να φύγει ο Σίλβα, να μην πουλάει ο Μαρινάκης. Δεν έχει σημασία μπορεί να είναι όλα σωστά ή όλα λάθος. Και δεν έχει σημασία γιατί εμείς δεν αποφασίζουμε. Εμείς απλά λέμε. Δεν κάνει και τίποτα. Εδώ είναι το θέμα τώρα. Τι έχουν στο μυαλό τους και τι έχουν καταλάβει αυτοί που έχουν τις ευθύνες και παίρνουν τις αποφάσεις. Για ακόμα μια σεζόν που θα κλείσει με πρωτάθλημα, μπορεί και νταμπλ (αφού είναι ακόμα μέσα στο κύπελλο) ο Ολυμπιακός καταφέρνει τον Φεβρουάριο να έχει τον κόσμο του ξενερωμένο.

Αυτή η κατάσταση εγκυμονεί (για κάθε ομάδα που τη βιώνει) έναν κίνδυνο. Να διαλύσει ότι έχει χτίσει μέχρι εκείνη τη στιγμή. Δεν σου αρέσει ένα παράθυρο; Γκρεμίζεις το κτίριο σα να λέμε. Κόντρα στο ρεύμα η άποψή μου είναι ότι ο Ολυμπιακός πρέπει να συνεχίσει να το παλεύει με τον Σίλβα (που κινδυνεύει τώρα να φορτωθεί όλο το φορτίο της αποτυχίας), αν και ο Πορτογάλος μάθει από τα λάθη του και δεν πάθει ζημία, καθώς από την αποθέωση γνωρίζει και την έντονη αμφισβήτηση.

Επαναλαμβάνω ότι ΔΕΝ είναι προπονηταράς, αλλά είναι εξελίξιμος και φιλόδοξος. Δεν αναιρούνται όλα όσα πέτυχε και για τα οποία του αποδόθηκαν τα εύσημα. Το θέμα είναι πόσα έχει κατανοήσει και αυτός από αυτή τη σεζόν. Πόσο ψύχραιμος είναι και στην αποτυχία. Αλλά για τον Ολυμπιακό, που τα περισσότερα χρόνια της απόλυτης κυριαρχίας του στο ποδόσφαιρο μπορεί να έχουν φέρει τίτλους και χρήματα, όχι όμως έναν δυνατό κορμό ομάδας μέσα στο γήπεδο, είναι αναγκαίο να δέσει το μέλλον του με κάποιον που θα μπορεί να υπηρετήσει το σχέδιο που οφείλει να έχει η διοίκηση. Σε διαφορετική περίπτωση το ξενέρωμα θα είναι μια ολοένα και πιο συχνή κατάσταση που δεν θα τη σώζει μόνο η εσωτερική ποδοσφαιρική ατζέντα και η συσπείρωση απέναντι στον όποιον Αλαφούζο, Μελισσανίδη, Σαββίδη. Γιατί στο τέλος η κουβέντα θα γίνεται πάντα για το πραγματικό ποδόσφαιρο αυτό που παίζεται (ή όχι) μέσα στο γήπεδο.