Σ’ αγαπάω ρε Κριστιάνο. Μα την Παναγία, που τις έχετε και δεκάδες και στην Πορτογαλία, είσαι η λατρεία μου. Δεν υπάρχει σεξουαλικό υπονοούμενο. Το θέμα είναι καθαρά πνευματικό. Και ψυχολογικό! Δεν το βλέπω πάντα έτσι, το ομολογώ αλλά είναι στιγμές που φτάνεις εσύ στο επίπεδο που μονό να υποκλιθώ μπορώ. Και –ρε μπαγάσα- έχεις βρει ένα εντελώς διαφορετικό τρόπο από αυτόν που περιμένουμε για να γλεντήσουμε παρέα!

Τελικός στη Λισαβόνα (μας την κάναμε με «ο» και αυτή πατριώτες!). Ο Κριστιάνο είναι διακριτικά παρών γιατί όπως (σχεδόν) πάντα είναι τόσο ψυχάρα ώστε να αφήσει τους συμπαίκτες του να απλώσουν το ταλέντο τους στο γήπεδο και να μην τους καπελώσει. Σε άλλα παιχνίδια που δεν έχουν και μεγάλη βαθμολογική σημασία ξεδιπλώνει το ταλέντο του για να ξεκουράζονται και οι άλλοι. Επιστρέφουμε Λισαβό(ω)να….

Ο Κριστιάνο παρά την περί του αντιθέτου αίσθηση (ότι δηλαδή βγήκε στο 10’ μαζί με τον Ντιέγκο Κόστα για να παιχτεί στα ίσα το ματς) είναι μέσα. Που και που εκτελεί φάουλ, που και που βουτάει, αλλά (οκ) είναι εκεί. Σε μια μάχη με την μισή (τουλάχιστον) ανθρωπότητα. Όλοι κρατάνε στην ανάσα τους! Η Ατλέτικο είναι μπροστά με 1-0, ο χρόνος περνάει, η Ρεάλ έχει τη μπάλα και πιέζει, ο λόχος του Σιμεόνε κρατάει το οχυρό Ρούπελ με τον Γοδίν σε ρόλο Πρέκα, ο Μπέϊλ ξηλώνει τα χορτάρια του Ντα Λουζ σουτάροντας (γιατί λεφτά έχουμε πληρώνουμε και το φτιάχνουμε) αλλά στο μυαλό όλων είναι το αγόρι με το «7».

Στα social media, εκατομμύρια δάχτυλα έχουν φαγούρα. Posts και tweets (ελπίζω να ξέρετε τα βασικά για να μιλάμε σύγχρονα εδώ μέσα έτσι;) είναι γραμμένα και περιμένουν τον κωδικό εκτόξευσης. Φωτογραφίες με το κλάμα του Κριστιάνο, στα γήπεδα της υφηλίου έχουν γίνει upload σε σχόλια γεμάτα φαρμάκι. Αλλά όλοι είναι (είμαστε) κότες. Γιατί οκ, έχουμε γλεντήσει με Κριστιάνο πολλές φορές αλλά πώς να είσαι σίγουρος; Η ρουφιάνα η φύση του έχει δώσει τέτοιο και τόσο ταλέντο, που μπορεί μερικές φορές να προσπεράσει και την μοίρα του. Μπορεί τελικά να είναι αυτός που θα βάλει το καθοριστικό γκολ. Μπορεί να είναι αυτός που θα κερδίσει τη μάχη με τον Ρούντι Φερνάντεθ για τον πιο ταλαντούχο μπλοκαρομυάλη του παγκόσμιου αθλητισμού. Αλλά οκ, η βραδιά του Σαββάτου δεν ήταν αυτή που θα συνέβαινε αυτό.

Ήταν, όμως, ακόμα μια βραδιά που μας έφερε πολύ πιο κοντά στην πεποίθηση ότι ο Ύψιστος και μπάλα βλέπει και χιούμορ έχει. Ο Σέρχιο Ράμος βρήκε την μπάλα στην επιστροφή της από τη στρατόσφαιρο μετά το πέναλτι στον ημιτελικό του 2012, την κάρφωσε στα δίχτυα του Κουρτουά, ισοφάρισε έσωσε την παρτίδα και πήρε το Όσκαρ πρώτου (εντελώς) αντρικού ρόλου. Ο Μπέϊλ έβγαλε μέρος από τα 100 εκατομύρια με το χορευτικό στο τελείωμα για το 2-1 και ο Μαρσέλο βρήκε ένα διάδρομο απογείωσης ανάμεσα στα δέντρα (πλέον) της άμυνας της Ατλέτικο και καθάρισε την μπουγάδα. Είχαμε φτάσει στο 118’. Ο Κριστιάνο ήταν ακόμα στο γήπεδο. Είχε εξασφαλίσει ότι δεν θα κλάψει και όλοι οι άλλοι είχαμε σβήσει την πνευματική μας εργασία νικημένοι από τις περιστάσεις. Αλλά…

Πόση χαρά μπορεί να σου προσφέρει ένα πέναλτι στο 119’ σε ένα ματς τελειωμένο όπου η μια ομάδα έχει παραδώσει το πνεύμα; Μοναδικό φαινόμενο να χαρούμε όλοι υπό αυτές τις συνθήκες! Και ο Κριστιάνο και όλοι οι υπόλοιποι. Η λογική μας λέει ότι όταν είναι έτσι τα πράγματα και εσύ έβλεπες το σαφάρι μέσα από το τζιπ, δεν πας να πυροβολήσεις το κουφάρι πανηγυρίζοντας για να φωτογραφηθείς μετά πατώντας επάνω του. Αυτό ακριβώς ήταν το πέναλτι και το 4-1 από τον άνθρωπο που θα μπορούσε να γίνει φίρμα (ούτως ή άλλως) με το Κριστιάνο, αλλά ήθελε να πατήσει επάνω (και) στο Ρονάλντο. Μια «αμαρτία» που μπορεί και να την πληρώνει.

Πήρε την Ρεάλ από το χεράκι μέχρι τον τελικό; Πέτυχε 17 γκολ σε μια σεζόν Champions league και έσπασε το δικό του ρεκόρ; Έχει κάθε δικαίωμα να πανηγυρίσει για όλα αυτά, γιατί πολύ απλά…έτσι γουστάρει γιατί είναι παικταράς και ομορφόπαιδο; Αυτά και άλλα τόσα παραπάνω. Ίσως όμως να ήταν και πιο μάγκας αν άφηνε να σφραγίσει αυτή τη νίκη με πέναλτι ο Ράμος. Αυτό που τον έβγαλε το 93’ από το τίποτα και του έβαλε μια κούπα στην αγκαλιά.

Δεν έχει σημασία που δεν το σκέφτηκε. Για δύο λόγους. Πρώτον γιατί αυτός είναι και θα είναι πάντα ο αρχιτσόγλανος που αγαπάμε όλοι να κράζουμε (και να θαυμάζουμε σιχτιρίζοντας όταν κάνει απίστευτα πράγματα στο γήπεδο) και δεύτερον γιατί κατάφερε έστω και στην τελευταία αναπνοή ενός τέτοιου αγώνα να μας δώσει αυτό που περιμέναμε. Την αντίδραση του κάγκουρα. Τον Κριστιάνο μας!

Ναι ρε παικταρά! Έτσι ή αλλιώς μπορούμε πάντα να υπολογίζουμε σε εσένα για την διασκέδασή μας.