Καλώς σας βρήκα λοιπόν! Είμαι πολύ χαρούμενη που μου δίνεται η ευκαιρία να έχω άμεση επικοινωνία με το φίλαθλο κοινό. Στόχος μου είναι μέσα από αυτό το blog να μπορέσετε να περάσετε στην αντίπερα όχθη....πιο μεταφορικά θα μπορούσα να πω ότι, στόχος μου είναι να σας βάλω στα μπασκετικά μου παπούτσια!

Αποφάσισα να τιτλοφορήσω το πρώτο μου άρθρο με έναν διφορούμενο θα έλεγα τίτλο, «Στις χαρές και στις λύπες μαζί (?)», και συνάμα να προσθέσω ένα ερωτηματικό στο τέλος αμφιταλαντευομένη για το αν θα έπρεπε να είναι κατάφαση ή ερώτηση...αλλά αυτό το αφήνω να το κρίνετε εσείς …άλλωστε γράφω αποσκοπώντας στο να ξεκινήσουμε μαζί ένα διάλογο....

Όπως όλοι γνωρίζετε – όσοι ασχολείστε με το γυναικείο μπάσκετ- η ομάδα μου «αυτοκτόνησε» κόντρα στον νεοφώτιστο Πρωτέα Βούλας την περασμένη Κυριακή. Με αποτέλεσμα να βρεθούμε εκτός Final Four κυπέλλου.

Προσωπικά και για να είμαι ειλικρινής, πιστεύω ότι δίκαια τα κορίτσια της Βούλας πήραν το ροζ φύλλο παρ’ όλο που καθ’ όλη την διάρκεια του παιχνιδιού ήμασταν μπροστά στο σκορ ακόμα και με 12 πόντους!

Η ομάδα που μας κέρδισε έπαιζε με ένα όπλο το οποίο εμείς στο τέταρτο δεκάλεπτο το αφοπλίσαμε...την καρδιά… και με πληγώνει που χάσαμε ένα τέτοιο παιχνίδι επειδή την στιγμή που έπρεπε να μιλήσει η καρδιά και το πάθος για την νίκη, εμείς κάναμε πίσω.

Δεν μ’ αρέσει να χάνω...ποτέ και σε τίποτα ....και πόσο μάλλον τώρα που παίζω για τον Παναθηναϊκό. Νιώθω υποχρεωμένη όχι μόνον στον εαυτό μου σαν παίχτρια, αλλά και στον κόσμο του Παναθηναϊκού που μας στηρίζει και είναι δίπλα μας. Έχω πει ότι το να φοράς την φανέλα αυτής της ομάδας είναι μεγάλη τιμή και θα το λέω ακόμα κι αν φύγω κάποια μέρα.

Μετά το παιχνίδι της Κυριακής νιώθω ότι χρωστάμε ένα συγγνώμη και μια υπόσχεση, στον κόσμο τον οποίο είχε κατακλείσει τον «Τάφο» στο παιχνίδι με τον ΠΑΟΚ και στον κόσμο που παραβρέθηκε στο κλειστό της Βούλας την Κυριακή... Συγγνώμη λοιπόν, γιατί ξέρω ότι σας απογοητεύσαμε ενώ περιμένατε πολλά από εμάς αλλά να ξέρετε ότι για έναν αθλητή το χειρότερο πράγμα είναι να απογοητεύει τον ίδιο του τον εαυτό και αυτό συνέβη σε εμάς!

Είμαστε μια νέα ομάδα με πολλές καινούργιες παίχτριες... Ξέρω όμως ότι αυτό δεν αποτελεί δικαιολογία, και πιστέψτε με δεν πρόκειται ποτέ να ψάξουμε να βρούμε δικαιολογίες γιατί γνωρίζουμε πότε πρέπει να αναλαμβάνουμε τις ευθύνες μας. Ούτε να απολογούμαστε είναι σωστό- άλλωστε εμείς οι αθλητές κρινόμαστε πάντα εκ του αποτελέσματος .....

Το βιβλίο του κυπέλλου λοιπόν έκλεισε δυστυχώς νωρίς, όμως ένα άλλο βιβλίο ανοίγει για εμάς το Σάββατο και σ’ αυτό το βιβλίο οι σελίδες είναι κατάλευκες! Είναι λοιπόν στο χέρι μας να τις βάψουμε πράσινες... Προσωπικά σας υπόσχομαι πως εγώ και η ομάδα μου θα παλέψουμε για το καλύτερο, αφού έχουμε υποσχεθεί , όχι μόνο στους εαυτούς μας, αλλά και η μια στη άλλη ότι θα μείνουμε ενωμένες....

Όχι μόνο στις χαρές αλλά και στις λύπες! Τίποτα όμως δεν μπορεί να γίνει χωρίς εσάς στο πλευρό μας. Εσείς μας δίνετε δύναμη να συνεχίζουμε να παίζουμε παρά τις αντίξοες συνθήκες που επικρατούν στο γυναικείο μπάσκετ , και ελπίζω όλοι σας να γνωρίζετε ότι εμείς –εν αντιθέσει με τους άντρες συναδέλφους μας- δεν παίζουμε για τα μεγάλα συμβόλαια και για τα χρήματα..

Άλλωστε όλοι ξέρετε ότι τα χρήματα στο γυναικείο μπάσκετ είναι πενιχρά για να μην πω ανύπαρκτα! Εμείς παίζουμε για τον κόσμο που μας στηρίζει και γιατί αγαπάμε τον Παναθηναϊκό... Εμείς παίζουμε για εσάς και χωρίς εσάς δεν πάμε πουθενά γιατί…

TOGETHER WE STAND DIVIDED WE FALL !