Υπό άλλες συνθήκες ο τίτλος του κειμένου που έχετε αρχίσει να διαβάζετε θα είχε τιτλοφορηθεί ως εξής: “Τώρα είναι καλός ο Ιβάν;”.
Και πώς αλλιώς να γινόταν αν όσοι αποφεύγουν την κοντή μνήμη θα θυμόντουσαν ότι μόλις πριν από τρεις -τέσσερις μέρες βγήκε κόσμος κι αμφισβήτησε τον προπονητή λόγω της επιλογής του να παίξει με συγκεκριμένους παίκτες το πρώτο παιχνίδι.
Όπως έχω πει και γράψει πολλές φορές, κανείς μα κανείς δεν μπορεί να ξέρει στο 100% τι συμβαίνει στα αποδυτήρια μιας ομάδας και σε ποια κατάσταση βρίσκονται οι ποδοσφαιριστές.
Η ουσία σε τέτοιες περιπτώσεις είναι να κοιτάξει κανείς τι έκανε ο προπονητής (σε αυτή την περίπτωση ο Γιοβάνοβιτς) για να διορθώσει τα -ας τα βαφτίσουμε λάθη- του πρώτου αγώνα με τη Σκωτία.
Κάτι που άλλο που οφείλουμε να σημειώσουμε είναι το ρίσκο του εκλέκτορα να ρίξει στο χορτάρι για την ανατροπή τους εξαιρετικά ταλαντούχους, αλλά άπειρους.
Το πίστεψε κι η δουλειά έγινε με εμφατικό τρόπο στην έδρα ενός σκληρού αντιπάλου.
Αντιλαμβάνομαι όσους διαβάζοντας θα πουν “μα τι λέει; Οι παίκτες είναι φαινόμενα” και θα το σεβαστώ.
Ωστόσο συνεχίζει να είναι εντυπωσιακό στα μάτια μου και δεν θα έπρεπε το γεγονός ότι η ποδοσφαιρική Ελλάδα αρχίζει και στρίβει το τιμόνι προς την πολύ μοντέρνα έκδοση του αθλήματος.
Ουδέποτε μπορούσαμε να φανταστούμε πως θα παίζουν βασικοί στην Ελλάδα 17 και 18 χρονών παίκτες.
Σαν να το έχουμε πιάσει επιτέλους ότι σε αυτές τις ηλικίες οι ποδοσφαιριστές πρέπει να είναι έτοιμοι και όχι να θεωρούνται δόκιμοι.
Όσοι είχαν τη γνώση για τον Καρέτσα, τον “Μούζα”, τον Τζολάκη, τον “Βάγια”, τον Κωστούλα και τον Τζόλη, ήξεραν πως αυτοί οι παίκτες είναι για επιπέδου Εθνικής ομάδας, αλλά παραμένει εντυπωσιακή η ταχύτητα που έγιναν όλα όπως κι η διάθεση του Γιοβάνοβιτς να παίξει μαζί τους, να πειραματιστεί ορθά και να δουλέψει νέα πράγματα σε μια Εθνική ομάδα που πάλευε με τέλμα της και είχαν χαθεί οι ιδέες ανασύνταξης.
Η πιο κρίσιμη στιγμή
Αυτή η περίοδος στην οποία μπαίνει το ελληνικό ποδόσφαιρο ενδείκνυνται για να αλλάξει στάση ο απλός φίλαθλος, ο δημοσιογράφος, οποίος ασχολείται τέλος πάντων.
Εκατό τοις εκατό η ομάδα αυτή πρέπει να προστατευτεί. Ο ενθουσιασμός έχει δώσει ελπίδα κι είναι χρέος όλων να χτίσουν μια γυάλα γύρω από το γκρουπ, υπό ποία έννοια όμως;
Γυάλα προστασίας, όχι αδιαφορίας ως προς κάποιο λάθος στην πορεία ή οτιδήποτε διαταράξει την ισορροπία του συνόλου.
Προστασία από τις υπερβολές και τις συγκρίσεις και τους χαρακτηρισμούς τύπου “καλύτερη Εθνική όλων των εποχών”.
Μακάρι να είναι, αλλά αυτά φαίνονται στο γήπεδο, οπότε κάτω η μπάλα κι ας συνεχίσουν με ηρεμία και χαμόγελο να χτίζουν τα όνειρά τους.
Κωνσταντέλιας φοβερός, εξαιρετικοί Έλληνες
Ο Γιάννης Κωνσταντέλιας ήταν εξαιρετικός στη Σκωτία. Τι παιχνίδι ε; Κομπιούτερ ο μεσοεπιθετικός του ΠΑΟΚ, όπως και τα δύο μπακ που αμφότεροι ήταν μέσα στα γκολ.
Για το “τελείωμα” Καρέτσα και τη γενική του παρουσία δεν θέλω να γράψω πολλά. Τα θεωρώ όλα φυσιολογικά. Ίσα ίσα πιστεύω πως “υποτιμούμε” το προϊόν όταν το αποθεώνουμε συνέχεια.
Πρέπει να συνηθίσουμε στην ιδέα πως ο Καρέτσας τέτοιος παίκτης είναι και τον έχουμε στην ομάδα μας. Δεν περίμενα κάτι λιγότερο από έναν ποδοσφαιριστή που εδώ και χρόνια παρακολουθούν οι μεγαλύτερες ομάδες της Ευρώπης.
Θα δούμε κι άλλα απίθανα από τον Καρέτσα, καλά να είναι πρώτα από όλα…
“Έδεσε” ωραία και το δίδυμο Ζαφείρη – Μουζακίτη και χωρίς καθαρό 6άρι στην πλάτη τους. Έκαναν δουλειά για τέσσερις αμφότεροι οι δύο χαφ.
Η Εθνική μας ομάδα πράγματι είναι ίσως η πιο ταλαντούχα των τελευταίων ετών και το ευχάριστο είναι πώς παίρνει κι άλλο όσον αφορά στη δουλειά, τις ιδέες και το στιλ παιχνίδι που θα φτάσει να υπηρετεί όταν είναι 100% έτοιμη για να το κάνει.
Μέχρι τότε καλή απόλαυση, γιατί απολαμβάνεις να βλέπεις την ελευθερία στο γήπεδο.
Προστασία όπως είπαμε κι η προοπτική επιστροφής σε μεγάλη διοργάνωση δεν αχνοφαίνεται πλέον. Αποτελεί στόχο.
