Ήταν εμφανές με τη λήξη του αγώνα στο Καραϊσκάκης. Το χειροκρότημα, η θετική αύρα, τα χαμόγελα στις εξέδρες. Η Εθνική είχε μόλις ηττηθεί 1-0 από τη Σκωτία στο φαληρικό γήπεδο, αλλά δεν υπήρχαν σκυμμένα κεφάλια και απογοητευμένα πρόσωπα. Προφανώς κι υπήρχε στεναχώρια για την ήττα και για τον τρόπο που ήρθε, αλλά έως εκεί.
Η ίδια εικόνα υπήρχε και στη μικτή ζώνη λίγη ώρα αργότερα. Οι παίκτες της Εθνικής αποχωρούσαν από το γήπεδο με το κεφάλι ψηλά, με μία αυτοπεποίθηση αντιστρόφως ανάλογη του αποτελέσματος, χωρίς να θέλουν να πουν πολλά λόγια. Σταμάτησα έναν εξ αυτών. Δεν έχει σημασία ποιος ήταν, αλλά τι μου είπε. Τον ρώτησα πώς βλέπει τα πράγματα ενόψει της ρεβάνς. Μου απάντησε με χαμόγελο και σιγουριά πως “αν είμαστε όπως πρέπει, τότε θα βάλουμε τρία γκολ στη Σκωτία και θα πάρουμε την άνοδο”.
Η προφητεία βγήκε αληθινή, αλλά αυτό έχει τη μικρότερη σημασία. Το σημαντικότερο είναι πως τα λόγια του λένε πολλά τόσο για το κλίμα εντός της ομάδας, όσο και για την εικόνα της Εθνικής νωρίτερα μέσα στον αγωνιστικό χώρο. Το αποτέλεσμα του πρώτου αγώνα μπορούσε να χαρακτηριστεί ως “τσάμπα ήττα”. Κι έτσι ήταν.
Οι Σκοτσέζοι δεν ήταν καλύτεροι από εμάς συνολικά, αλλά εκμεταλλεύτηκαν το κερδισμένο πέναλτι και στη συνέχεια διαχειρίστηκαν το υπέρ τους προβάδισμα, παρά την πίεση που άσκησε η Εθνική, απόρροια και του ενθουσιασμού που προσέφεραν τα νέα πρόσωπα, με μπροστάρη τον τρομερό Κωνσταντίνο Καρέτσα.
Η Εθνική των ονείρων μας
Κι ήρθε η εμφάνιση στη Γλασκώβη, τρεις ημέρες αργότερα, να επιβεβαιώσει πως ο Ιβάν Γιοβάνοβιτς χτίζει με μεθοδικότητα την Εθνική των ονείρων μας. Τζολάκης, Βαγιαννίδης, Κουλιεράκης, Ζαφείρης, Μουζακίτης, Καρέτσας, Κωνσταντέλιας, Τζόλης. Όλοι μέσα. Σαν να τους είπε: “Είστε τόσο καλοί; Μπείτε και αποδείξτε το”. Κι η νέα γενιά της Εθνικής όχι μόνο το απέδειξε, αλλά μας χάρισε μία απ’ τις απολαυστικότερες εμφανίσεις σε εκτός έδρας ματς.
Μετά τα πρώτα 20 λεπτά, μία ομάδα υπήρχε στο γήπεδο και αυτή ήταν η δική μας. Φρεσκάδα, ένταση, μαχητικότητα και τρομερές συνεργασίες. Από παίκτες που δεν έχουν ξαναβρεθεί μαζί στον αγωνιστικό χώρο. Κι όμως, ήταν λες και παίζουν μαζί κάθε εβδομάδα. Όνειρο για εμάς, εφιάλτης για τους Σκοτσέζους.
Που είδαν τον Κωνσταντέλια να πραγματοποιεί εμφάνιση καριέρας με ένα γκολ και δύο ασίστ, τον Καρέτσα να επιβεβαιώνει τον τίτλο του “wonderkid” και να πετυχαίνει το παρθενικό τέρμα πριν καν συμπληρώσει 90 λεπτά συμμετοχής με το εθνόσημο. Που είδαν τον φανταστικό Τζόλη να ξεχρεώνει κάτι γραμμάτια από το πρώτο παιχνίδι, με ένα τελείωμα τοπ κλάσης. Που είδαν τον Μουζακίτη να τους κόβει στη μέση με τις κάθετες, τον Ζαφείρη να μην τους αφήνει σε ησυχία και όλη την άμυνα, μαζί με τον Τζολάκη, να τους λέει σε κάθε φάση πως “απόψε δεν θα βάλετε γκολ, αποδεχτείτε το”.
Αυτή η ομάδα ανήκει στην ελίτ
Ομάδα με ταυτότητα, ομάδα με αστείρευτη ποιότητα, ομάδα με υπογραφή Ιβάν Γιοβάνοβιτς. Με ποδοσφαιριστές που (οι περισσότεροι εξ αυτών) αγωνίζονται στο κορυφαίο επίπεδο και πλέον θα παίζουν και με την Εθνική απέναντι στην ελίτ του ευρωπαϊκού ποδοσφαίρου.
Εκεί που ανήκουν πραγματικά και μόχθησαν για να τα καταφέρουν. Εκεί που τους οδήγησαν οι αποτυχίες των προηγούμενων ετών. Διότι αν δεν έχεις βιώσει την αποτυχία, δεν μπορεί να εκτιμήσεις την επιτυχία. Γι’ αυτό το λόγο, οφείλουμε να σεβόμαστε κάθε ποδοσφαιριστή που φοράει το εθνόσημο. Προφανώς η νέα γενιά είναι θελκτική και όμορφη στο μάτι, αλλά κάθε παίκτης που φοράει το εθνόσημο είναι σημαντικός και καθοριστικός για να έρθει το επιθυμητό αποτέλεσμα.
Το σπουδαιότερο, ωστόσο, όλων είναι πως βρισκόμαστε ακόμα στην αρχή. Αυτή η Εθνική σφύζει από υγεία, διαθέτει σπουδαία ταλέντα και έναν προπονητή που δείχνει ικανός να την οδηγήσει όχι απλά σε μία τελική φάση, αλλά σε μία ξεχωριστή (και ελπίζουμε μακρά) πορεία.
Όπως αξίζει σε εκείνον, αλλά όπως αξίζει και στους παίκτες της Εθνικής. Διότι είναι οι μοναδικοί που μέσα σε ένα ιδιαίτερα τοξικό ποδοσφαιρικό περιβάλλον, μας προσφέρουν στιγμές ξεγνοιασιάς, χαράς και μας κάνουν να ανυπομονούμε για τον επόμενο αγώνα τους.
Ευτυχώς ο Ιούνιος δεν αργεί. Έστω κι αν πρόκειται για φιλικά παιχνίδια.
