Δεν ήταν καν μυστικό. Παρότι χρειάζονταν η κυριακάτικη παρέλαση στη Γλασκώβη για να κοινοποιηθεί. Στον πλανήτη. Απανταχού.

Να συνταιριαστεί – για παράδειγμα – η εντυπωσιακή εμφάνιση, το επιβλητικό πέρασμα της Εθνικής από τη Σκωτία κι ο προβιβασμός της στην κορυφαία κατηγορία του Nations League με ηλικίες.

Τόσο ο ένας, τόσο ο άλλος, φοβερά, τρομερά κι ατίθασα νιάτα που δεν έρχονται, αλλά – πλέον – ήρθαν.

Να γίνουν, όλοι τους, τάση οικουμενική. Αυτά τα πεπραγμένα του ενός wonderkid στο “Χάμντεν Παρκ”, αυτά του άλλου.

Να αναγκάσουν, έκαστος ξεχωριστά κι όλοι συνολικά, σε εγκώμια όχι με κατάληξη την τριάρα, αλλά απλώς και μόνο με δαύτη αφορμή και αφετηρία, παρακαταθήκη για ένα μέλλον που ξεκίνησε.

Δεν ήταν όμως, μυστικό. Ίδιοι ήταν και το… Σάββατο. Ίδιοι και την περασμένη Δευτέρα που μαζεύτηκαν. Ίδιοι – κι όμως – και το περασμένο καλοκαίρι όταν και έγινε η αλλαγή εκλέκτορα κι η συμφωνία με τον Ιβάν Γιοβάνοβιτς.

Ίδιοι και πριν από τον Σέρβο. Εκεί ήταν. Καιρό τώρα. Ναι, με διαφορετικές καταβολές, αλλά ένα(ς) ένα(ς) έρχονταν.

Φαίνονταν, φώναζε. Και ένα(ς) ένα(ς) το κάθε κομμάτι, έπαιρνε, στο κατάλληλο χρόνο, την κατάλληλη στιγμή τη θέση του.

Δεν ήταν καν μυστικό. Το γνώριζαν, πρώτα και κύρια, αυτοί που στελεχώνουν τούτη την ομάδα. Αυτοί που χρόνια τώρα, τη βλέπουν να διαμορφώνεται. Και την περίμεναν. Ακριβώς έτσι όπως εμφανίστηκε στα Ηighlands.

Ανεξαρτήτως αν αποτέλεσαν ή αποτελούν κομμάτι αυτής της φουρνιάς, της πιο αναμενόμενης φουρνιάς στην ιστορία του ελληνικού ποδοσφαίρου.

Εδώ, για γνώση μιλάμε. Κι αυτοί, ναι, το ήξεραν. Το έβλεπαν, το περίμεναν. Και δεν το έκρυβαν.

Μια μικρή μόνο, απολύτως πρόσφατη, αναδρομή στις δηλώσεις, στον τόνο, στο περιεχόμενο και στο ύφος, των διεθνών μετά το πρώτο ραντεβού με τους νησιώτες, ενδεικτικό.

Δεν “πνίγηκαν” όπως τόσες και τόσες φορές έχει γίνει στο παρελθόν. Δεν έβγαλαν παράταιρη του αποτελέσματος, αβάσιμη αισιοδοξία. Νέτα σκέτα, απλά, με ό,τι οι ίδιοι, στο γήπεδο ένιωσαν και διαπίστωσαν.

Ό,τι έγινε, έγινε, μένει άλλο τόσο, είμαστε καλύτεροι, θα το γυρίσουμε. Εκεί. Χωρίς να τους νοιάζει

Πιστοποίηση η εξέλιξη στο Nations League

Χωρίς… μεγάφωνα. Χωρίς ενισχυτές και ηχεία. Δεν τα χρειάζονται. Μέσα σε κάτι παραπάνω από δύο χρόνια, τούτη η ομάδα, είχε ορατή, μετρήσιμη εξέλιξη.

Άλλη με περισσότερες νίκες στο Nations League δεν έχει υπάρξει. Δύο προβιβασμοί σε αυτό το διάστημα κι από την άγονη γραμμή της τρίτης κατηγορίας στην ελίτ της πρώτης, αν μη τι άλλο, το προφανές αξιολογικό μέτρο που καταγράφει αυτή την εξέλιξη.

Ούτε και για εμάς όλους, τους τρίτους, τους έξω από την ομάδα, τους πανηγυρτζήδες που την περιμένουμε στα καλά για αποθέωση και τους μίρλες που τη σταυρώνουμε στ’ άσχημα, ήταν μυστικό.

Κι όχι εξαιτίας αυτής της συγκεκριμένης… πιστοποίησης προόδου, όχι. Ούτε καν μετράει.

Πάντα, ή έστω τις περισσότερες φορές, μια Γεωργία θα βαραίνει συλλογική συνείδηση και αξιολόγηση περισσότερο από ένα “Γουέμπλεϊ”.

Φάνηκε, επίσης, την περασμένη Πέμπτη. Κατάληξη, κι αυτό, μιας διαδικασίας εκμάθησης, αναγνώρισης και προσμονής. Το αποτέλεσμα, παραδόξως, σε ένα ποδοσφαιρικό έθνος που τρέφεται, κρίνει, δικάζει και… καταδικάζει μόνο με τέτοια, πέρασε σε δεύτερο πλάνο.

Πρώτα (σ)το γήπεδο, μετά τα media, που μοιραία ακολούθησαν, αδυνατώντας να αγνοήσουν τα όσα εκπέμπει τούτη η ομάδα και τα περνάει – ποδοσφαιρικά και μόνο, αφήστε την πολιτική σε όσους, έτσι κι αλλιώς, την κάνουν – τα εκπέμπει απολύτως φυσικά.

Πώς λοιπόν να είναι μυστικό; Το σημείο που – ευκταία – θα μνημονεύεται εφεξής όχι ως καμπής, γιατί αυτή έχει συντελεστεί πολύ νωρίτερα, αλλά των αποκαλυπτηρίων ενός ποδοσφαιρικού μέλλοντος που επιτέλους έγινε παρόν.

Ενός παρόντος που συντρίβει ληξιαρχικές πράξεις και νόρμες οποιουδήποτε είδους. Που δεν καταλαβαίνει απολύτως τίποτα μπροστά στη φούρια του.

Που όλοι βλέπαμε πως έρχεται, πως έστω νιώθαμε πως έχει έρθει και ναι, επιτέλους, ήρθε. Μαζικά, κατακλυσμιαία, αγαπησιάρικα, προκλητικά.

Χωρίς τίποτα το συμβατικό, χωρίς τίποτα το “παλιό”. Πού να χωρέσει; Κι, αλήθεια, ποιος το μετράει;

Ο Κωνσταντέλιας ξεκίνησε χτες για δεύτερη φορά βασικός με το εθνόσημο. Ένα γκολ και δύο ασίστ “έγραψε”, στην πιθανότατα πιο μεστή εμφάνιση της ως τώρα καριέρας του.

Ο Καρέτσας για πρώτη φορά επίσης. Την Πέμπτη έγινε ο νεαρότερος που φοράει τη γαλανόλευκη, την Κυριακή ο νεαρότερος που σκοράρει, έχοντας νωρίτερα καταλυτική συμβολή στο πρώτο από τα τρία ελληνικά.

Ο Μουζακίτης, τον Νοέμβριο, είχε παίξει στα χασομέρια στο δικό του ντεμπούτο. Στη Γλασκώβη έκανε, επίσης, τη δεύτερη συμμετοχή του.

Από δική του “τρύπα” δημιουργήθηκαν οι προϋποθέσεις για το 0-2. Ο Ζαφείρης δίπλα του, ο πλέον… έμπειρος των εν λόγω με μόλις επτά συμμετοχές στα δικά του πόδια και τη χτεσινή, δεύτερη βασική του. Ήταν παντού.

Όπως όλοι τους, με τη σέντρα στο δεύτερο ημίχρονο, οι έξι του “μπροστά” μπλοκ βγήκαν αμέσως στο κυνήγι.

Πρώτα για να πάρουν την μπάλα της direct επίθεσης, χωρίς χασομέρι, ενδεικτική του τόνου παρά το 0-2, από το γέμισμα του Κουλιεράκη και μετά, όταν χάθηκε στην πρώτη επαφή, να λυσσάξουν για να την πάρουν πίσω.

Κι οι έξι. Σπριντάροντας λες και δεν μιλάμε για δέκα δευτερόλεπτα στο δεύτερο ημίχρονο, λες και δεν είχαν αβάντζο δυο γκολ, λες και παίζονταν όντως η ζωή τους από το αν θα πάρουν δική τους τη μπάλα. Την πήραν. Τρεις πάσες μετά, 0-3.

Δεν ήταν οι μόνοι. Ο Βαγιαννίδης ξεκίνησε για πρώτη φορά, ο Τζολάκης για δεύτερη, ακόμη και ο… εμπειρότερος Κουλιεράκης έκανε μόλις την όγδοη διεθνή συμμετοχή του.

Πού στο καλό, για όλους ως σύνολο και τον καθένα ξεχωριστά, φάνηκε; Αλήθεια, όμως μπροστά στην προσμονή, ποιος περίμενε να… φανεί;

Όχι, δεν ήταν μυστικό. Αυτοεκπληρούμενη προφητεία ήταν. Η αρχή της μόνο.

Προσδεθείτε. Ό,τι και να γίνει. Γιατί ό,τι γράφει, δεν ξεγράφει. Και χτες, ξεκίνησε.