Ζώντας, αγαπώντας και αγωνιώντας για κλεισμένες τρεις δεκαετίες ως τέως άρρωστος οπαδός με κλάματα μετά από ήττες και νυν ψιλοαδιάφορος φίλαθλος της ΑΕΚ, έχω μάθει μια σειρά από πράγματα για τον εαυτό μου και για τη ζωή.

Το βασικότερο; Οι απανταχού ΑΕΚτζήδες είναι καταραμένοι:

α) να παραμιλούν για την αδιανόητη μπάλα που -όντως- είδαν στα πρώτα 90s

β) να μισούν τον Ολυμπιακό σε όλες του τις εκφάνσεις

γ) να εντοπίζουν το μοναδικό κάλπικο νόμισμα σε ένα σεντούκι-κληρονομιά γεμάτο χρυσάφι και να ασχολούνται μόνο με αυτό αγνοώντας ΤΟ ΣΕΝΤΟΥΚΙ-ΚΛΗΡΟΝΟΜΙΑ ΓΕΜΑΤΟ ΧΡΥΣΑΦΙ

Μεγάλωσα ως ΑΕΚτζής που ακόμα συζητάει για εκείνον τον εξάωρο, εξωφρενικό πονοκέφαλο εξαιτίας των πανηγυρισμών του στο 1-2 του Κατσουράνη στις καθυστερήσεις του ντέρμπι στη Ριζούπολη. Μεγάλωσα με κολλημένο πάνω από το κρεβάτι ένα πρωτοσέλιδο του Εθνοσπόρ (μετά από -άλλη- μια εντός έδρας νίκη της ΑΕΚ επί του Ολυμπιακού) με τίτλο ‘Η παλιά ιστορία της Νέας Φιλαδέλφειας’.

Με πόνεσε η φυγή του Ντούσαν για χάρη του εχθρού, με πόνεσαν κάτι απίθανοι Δημητρόπουλοι που χειρούργησαν την ΑΕΚ στο τσακισμένο Νίκος Γκούμας, με πόνεσε το πολυετές κατεστημένο του Ολυμπιακού, είτε αυτό μεταφραζόταν ως καλή μπάλα, είτε ως αισχρές διαιτησίες τα απογεύματα που δεν έφτανε η καλή μπάλα.

Τίποτα όμως δεν με πόνεσε περισσότερο από το γκρέμισμα του Νίκος Γκούμας. Τίποτα

Από το 2003 και μετά, με σταθερά, αλλά γεμάτα βήματα, η ΑΕΚ μέσα μου γίνεται διαφορετική από την ΑΕΚ για την οποία κάποτε έκλαιγα και οδυρόμουν. Ναι, οι ομάδες είναι ιδέα, αλλά η ιδέα της ΑΕΚ ως γηπεδούχος στο Μενίδι, στη Νέα Σμύρνη ή στην Καλογρέζα έχει υπάρξει αποκρουστική.

Και επίσης, ναι, οι ομάδες είναι ιδέα, αλλά αν όλα πάνε καλά στη ζωή του μέσου ανθρώπου, προκύπτουν και μεγαλύτερες προτεραιότητες από το ποιος θα κερδίσει το ντέρμπι και το ποια κερκίδα θα φωνάξει περισσότερο.

Μαζί με το Γκούμας γκρεμίστηκε κι η ΑΕΚ μέσα μου

Σημαίνει αυτό ότι με το χτίσιμο του γηπέδου στη Νέα Φιλαδέλφεια, η ΑΕΚ μέσα μου θα ξαναστηλωθεί; Όχι, όχι και όχι. Είναι χαμένη υπόθεση. Θα είμαι για πάντα φίλαθλος της ΑΕΚ και όσο περνούν τα χρόνια θα μισώ όλο και λιγότερο τον Ολυμπιακό. Γιατί; Γιατί μεσολάβησαν σχεδόν δεκαπέντε χρόνια πονεμένης, αυτοκαταστροφικής και αυτιστικής αεκτζήδικης Ιστορίας.

ΠΡΩΤΟΠΟΡΟΣ ΚΑΙ ΦΑΒΟΡΙ ΜΕΤΑ ΑΠΟ ΤΟΣΑ ΧΡΟΝΙΑ

Από το 2008 και το πρωτάθλημα που χάθηκε στα χαρτιά μέχρι τη φετινή σεζόν που η ΑΕΚ μπαίνει για πρώτη φορά σε δέκα χρόνια ως πρωτοπόρος του πρωταθλήματος σε ντέρμπι με τον Ολυμπιακό (και ως φαβορί, αν κρίνουμε από το στραβό κλίμα/ξεκίνημα στο αντίπαλο στρατόπεδο), η ομάδα υπήρξε φόβητρο στο χορτάρι μόνο στη Γ’ και τη Β’ Εθνική.

Όποιος ΑΕΚτζής δεν παραδεχτεί ότι ένιωσε τη γλυκιά θαλπωρή του να είσαι πάλι το μεγάλο φαβορί στο γήπεδο, βλέποντας την ΑΕΚ να ρίχνει 7άρες στη Γ΄Εθνική, φοβάμαι πως ψεύδεται. Μας είχε λείψει ακριβώς γιατί μεγαλώσαμε με μια ΑΕΚ υπερηχητική.

ΔΥΣΚΟΛΗ ΚΟΡΥΦΗ, ΑΚΟΜΑ ΠΙΟ ΔΥΣΚΟΛΗ Η ΙΔΕΑ

Η κατάσταση του να βρίσκεται η ΑΕΚ σε θέση ισχύος έναντι του Ολυμπιακού, έστω και για μια βδομάδα, έστω και μετά από ελάχιστες αγωνιστικές, εκτός από ευχάριστη είναι και ξένη για τον φίλο της ΑΕΚ. Μεγάλο πράγμα η συνήθεια, άτιμο πράγμα το να ξεσυνηθίζεις. Ότι τα κόζια στο ελληνικό ποδόσφαιρο έχουν αρχίσει να αλλάζουν -με φοβερά αργούς ρυθμούς αλλά με εμφανή αποτελέσματα- είναι κάτι που μπορεί να μυριστεί κανείς κι από κάτι φάουλ που καταλογίζονται ως πέναλτι όταν η ώρα περνάει επικίνδυνα και το αφεντικό δεν έχει ανοίξει το σκορ.

Δεν ξέρω αν είχε πρόθεση ο Βάτσιος ή αν μιλάμε για ανθρώπινο λάθος, αλλά στην προ Μελισσανίδη εποχή, το σφύριγμα δεν θα ήταν ούτε πέναλτι, ούτε φάουλ εκτός περιοχής. Θα ήταν επιθετικό φάουλ και η μπάλα στη Λαμία.

Το ότι τα κόζια ευνοούν σιγά σιγά την ομάδα μου δεν είναι κάτι που με κάνει χαρούμενο

Είναι κάτι που με ενοχλεί. Εκτός από καταραμένοι, οι ΑΕΚτζήδες είναι και περήφανοι, ακριβώς γιατί έχασαν φωνή και λογική ουρλιάζοντας τόσα χρόνια για τα όργια υπέρ του Ολυμπιακού. Για κάποιους σαδιστές, το σωστό είναι η ΑΕΚ να κερδίσει τον Ολυμπιακό με πέτσινο πέναλτι στις καθυστερήσεις. Μιλάμε για τόσο συσσωρευμένο πόνο. Δεν είμαι από αυτούς, ποτέ δεν ήμουν.

ΔΕΝ ΞΕΠΕΡΝΑΩ ΤΙΣ ΜΗΔΕΝΙΚΕΣ ΕΠΕΝΔΥΣΕΙΣ

Το πρόβλημά μου βέβαια, είναι πως δεν είμαι κι από τους άλλους. Αυτούς που μπορούν πραγματικά να χαρούν με την εξώφθαλμη φόρμα της ποδοσφαιρικής ΑΕΚ. Το μομέντουμ είναι σαφώς μαζί της: πρώτη στο πρωτάθλημα, νίκη στην πρεμιέρα των ομίλων του Europa League, ντέρμπι στο ΟΑΚΑ με πληγωμένο Ολυμπιακό και μπετά για το γήπεδο στη Νέα Φιλαδέλφεια.

Δεν ξέρω τι πάει λάθος με μένα. Πιθανολογώ ότι δεν μπορώ να ξεπεράσω την απόλυτη παρελθοντολαγνεία που οδηγεί σαν φωτεινό αστέρι την ομάδα επί Μελισσανίδη. Και τις πρακτικά μηδενικές επενδύσεις του πρόεδρου όσον αφορά την ομάδα.

ΚΑΙ ΠΟΙΟΣ ΜΠΟΡΕΙ ΝΑ ΠΕΙ ΤΙ ΣΤΟΝ ΤΙΓΡΗ;

Πήγα στο γήπεδο στο ματς με την ΤΣΣΚΑ Μόσχας και ήθελα να βάλω τα κλάματα. Όχι τόσο με την ανύπαρκτη ΑΕΚ, όσο με την ανύπαρκτη ενίσχυσή της από τότε που επέστρεψε. Κι ας παιάνιζαν από τα μεγάφωνα πριν το ματς, οι διθύραμβοι για την άδεια που πήρε λίγες ώρες νωρίτερα για γήπεδο στη Νέα Φιλαδέλφεια.

Η φετινή άποψη της διοίκησης για την επίθεση της ομάδας ήταν ο Μάρκο Λιβάγια, ένας παίκτης που υποφέρει από σφάχτες κάθε που πατάει στη μεγάλη περιοχή. Δεν απειλήσαμε ούτε για πλάκα, χάσαμε σβηστά στην Αθήνα και σβηστά στη Μόσχα, και μετά το φύλλο άρχισε να γυρίζει.

Η ομάδα στάθηκε υπερτυχερή στην κλήρωση των play-off για τους ομίλους του Europa, απέφυγε Μίλαν και Ντιναμό Κιέβου κι έπεσε στην Μπριζ, ενώ στην περίπτωση Αραούχο άρχισε από απίθανη να γίνεται όλο και πιο ρεαλιστική.

Στο πρώτο ματς με την Μπριζ, ο Μάνταλος πανηγύριζε που κέρδισε κόρνερ στο 2’ αντί να αναρωτηθεί πώς έχασε αυτό το γκολ εξ επαφής (μια random εικόνα του πόσο μικρή έχουμε καταστήσει όλοι, οπαδοί και παίκτες, την ΑΕΚ στο κεφάλι μας), αλλά στον επαναληπτικό, για πρώτη φορά εδώ και δέκα χρόνια, είδαμε κάτι που να θυμίζει σε συγκέντρωση και αποφασιστικότητα τη μεγάλη ΑΕΚ που αγαπήσαμε.

Και έκτοτε, η ομάδα έχει καβαλήσει στο αυτό το τρενάκι φόρμας/ρέντας/βατού προγράμματος και πορεύεται. Ο Αραούχο γύρισε, η διοίκηση όχι μόνο δεν πλήρωσε τη μηδενική της διάθεση να επενδύσει, αλλά αποθεώνεται στο ρυθμό του ‘είπε πως θα μας κάνει γήπεδο και το ‘κανει’ και εκτός συγκλονιστικού απροόπτου, η μνημονιακή λογική, το ‘δεν παίζω το παιχνίδι των μάνατζερ’ και όλη η 90s φιλοσοφία του προέδρου θα συνεχιστούν απτόητες.

Ακόμα κι αν ρίξουμε πέντε στον Ολυμπιακό, ακόμα και αν κατακτήσουμε το Europa League. Ακόμα κι όταν γίνει το γήπεδο στη Νέα Φιλαδέλφεια και το εσοδολόγιο του προέδρου αποκτήσει μια ολόφρεσκη, καινούργια πηγή.

Ας μείνουμε καβάλα στο τρενάκι

Κατανοώ ότι το παρόν κείμενο θα βγάζει περισσότερο νόημα αν χάσουμε από τον Ολυμπιακό, αλλά προς Θεού, δεν εύχομαι κάτι τέτοιο. Ας μείνουμε καβάλα στο τρενάκι του ‘όλα πάνε καλά’ για όσο περισσότερο κρατήσει. Μας είχε λείψει. Το κακό είναι ότι συμβαίνει πολύ νωρίς μες στη σεζόν και ως γνωστόν, όλα τα ωραία κάποτε τελειώνουν. Και το ρόστερ/φιλοσοφία της ΑΕΚ είναι πεπερασμένα. Ειδικά εκεί που μετράει για όσους γίναμε ΑΕΚ στα 90s, δηλαδή στην επίθεση.

Ενδεχομένως, η κορυφαία μεταγραφή/ελπίδα για λιγότερο μνημονιακή συμπεριφορά επί εποχής Μελισσανίδη είναι ο Νίκος Λυμπερόπουλος. Ευτυχώς, στα εντός χορταριού κερδίζουμε με τον συνετότατο Μανόλο Χιμένεθ, με μια αναπάντεχα συμπαγή άμυνα, το φορμάρισμα του Μάνταλου (ΕΠΙΤΕΛΟΥΣ!) και την παναθηναϊκή/ευρωπαϊκή υπερ-πείρα του Λάζαρου Χριστοδουλόπουλου.

Μέχρι πότε; Μέχρι τότε που θα φανεί ότι σπουδαία τα μομέντουμ, αλλά χωρίς βενζίνη, τα τρενάκια κάποια στιγμή θα φρενάρουν. Κι εμείς (εγώ έστω) προτιμάμε η βενζίνη μπαίνει στην ομάδα και όχι στις σφυρίχτρες.

Δεν ξέρω, λέτε να βλέπω το μοναδικό κάλπικο νόμισμα σε ένα σεντούκι με χρυσό;