H εμπειρία ενός El Clasico από τις εξέδρες του Καμπ Νου

Για κάποιο λόγο, όταν μπαίνεις για πρώτη φορά στο δωμάτιο του ξενοδοχείου σου, έχουν τα πάντα ανοιχτά. Το κλιματιστικό, τα φυλλάδια και τα μενού πάνω στο γραφείο, τα φώτα σε όλους τους χώρους, την τηλεόραση.

Είναι προφανές ότι θέλουν να κάνουν καλή πρώτη εντύπωση παρουσιάζοντας τις υπηρεσίες τους σε πλήρη ανάπτυξη και ξέρεις ότι αν την ώρα που έμπαινες μπορούσαν να σε αλείψουν με κρέμες (spa), να σε βάλουν πάνω σε ένα ποδήλατο (γυμναστήριο) και να σου δώσουν στο δεξί χέρι μια ντόπια cerveza (bar) και στο αριστερό ένα εκλεπτύσμενο -αλλά υπερτιμημένο- burger (εστιατόριο), θα ήταν οι πιο ευτυχισμένοι ξενοδόχοι στον κόσμο.

Το σκεφτόμουν την ώρα που ξεπακέταρα τα πράγματα μου, πόσο βάρος δίνουν στην πρώτη εντύπωση. Κι εκείνη τη στιγμή, από την ανοιχτή τηλεόραση, ακούστηκε μια χαρακτηριστική, λατρεμένα ενοχλητική φωνή. Μια φωνή σαν να μιλάει 15χρονο αγοράκι που μόλις ξύπνησε και ομιλάει λίγο βαριεστημένα και λίγο τσαντισμένα.

Ζοσέ Μουρίνιο.

"Δεν με ενδιαφέρει το Supercopa. Θεωρώ πως είναι ο τίτλος με τη μικρότερη σημασία και γι' αυτό δεν με ενδιαφέρει. Αν μπορούσα να χάσω το Supercopa και να κερδίσω τη Liga και το Copa Del Rey, θα το επέλεγα τώρα. Οπότε δεν ξέρω τι είναι αυτά που με ρωτάτε"

Ευτυχώς που έγινε μεταφραστής και μετά προπονητής γιατί ο τύπος δεν θα μπορούσε να γίνει με τίποτα ξενοδόχος. Παραμονή του 1ου εκ των 2 τελικών για το Σούπερ Καπ της Ισπανίας, με αντίπαλο τη Μπαρτσελόνα, στο Καμπ Νου και ο Ζοσέ αντί να παρουσιάζει τις φιλοδοξίες του σε πλήρη ανάπτυξη και τα εργαλεία-παίκτες με τους οποίους θα τις πραγματοποιήσει, προτιμάει να μουρμουράει.

Έχοντας έρθει γεμάτος ενθουσιασμό για τον τελικό του The Chance που διοργανώνει η ΝΙΚΕ στη Βαρκελώνη (εδώ το κείμενο μου για τα προημιτελικά και το αποτέλεσμα της προσπάθειας των 2 Ελλήνων . Και το παρατσούκλι που απένειμα στον καθένα) και για την παρακολούθηση του 1ου μου Εl Classico, μαγκώθηκα λίγο. Σαν να μπήκα στο δωμάτιο με τα φώτα κλειστά, να μυρίζει κλεισούρα και ένα σκαμπό να βρίσκεται στρατηγικά τοποθετημένο εκεί που πρέπει ώστε να μην το δω και να χτυπήσω το πόδι μου.

Τι να κάνεις.

Η μέρα συνεχίστηκε, η μουρμούρα του Ζοσέ ξεχάστηκε και φτάσαμε στις 21:30 της βραδιάς του αγώνα με ώρα έναρξης τις 22:30. Το ξενοδοχείο είναι στα 20' περπάτημα από το γήπεδο οπότε πήγαμε περπατώντας. Έχοντας το εισιτήριο στην τσέπη και τσεκάροντας κάθε 5' ότι βρισκόταν προσεκτικά τοποθετημένο εκεί (ψέματα, κάθε 2' τσέκαρα αλλά δεν θέλω να παραδεχτώ ότι μου δημιούργησε τικ),διάβαζα την 11άδα της κάθε ομάδας στο τουίτερ. Η Μπαρτσελόνα σε απαρτία, αν και ήλπιζα σε μια έκπληξη με Βίγια, και η Ρεάλ Μαδρίτης με την αγαπημένη τετράδα Οζίλ-Τσάβι Αλόνσο-Κασίγιας-Ρονάλντο που δεν έχει χάσει ούτε 1 από τα 11 #elclasico του Μουρίνιο.

Η κάθοδος προς το Καμπ Νου ήταν... ήσυχη! Δεν υπήρχε ψυχή στους δρόμους και σύντομα μας έγινε φανερό ότι αυτό το βορειοευρωπαϊκό συνήθειο του "πηγαίνω στο γήπεδο 10' πριν ξεκινήσει ο αγώνας" δεν ισχύει στην Καταλωνία. Προχωρούσαμε κατευθυνόμενοι προς το φως των προβολέων μέχρι που ξαφνικά φάνηκε το στάδιο.

Δέος.

Ένα τεράστιο σε άνοιγμα στάδιο, σκοτεινό απ' έξω αλλά εκτυφλωτικό μέσα. Άλλη μια αντίθεση με τα βορειοευρωπαϊκά έθιμα. Το θέαμα είναι μέσα, εκεί πρέπει να βλέπει -και να φθονεί- το μάτι ώστε να του γεννηθεί η επιθυμία κάποτε να παρευρεθεί.

Τυχεροί.

Η πύλη του εισιτηρίου μας βρισκόταν ακριβώς εκεί που μας έβγαλε ο δρόμος. Έχω την εντύπωση πως αν βρισκόταν στην απέναντι πλευρά αυτή τη στιγμή θα έγραφα για το πως κατορθώσαμε και χάσαμε τα πρώτα λεπτά.

Το τικ να ελέγχω το εισιτήριο συνεχίζεται, το βγάζω από την τσέπη και ο σεκιουριτάς το παίρνει όπως αν του έδινα ένα γραμματόσημο αξίας πολλών ευρώ. Το πιάνει προσεκτικά από τις άκρες, με τα δυο δάχτυλα, δίχως να ακουμπάει ουσιαστικά το τυπωμένο μέρος του εισιτηρίου και κόβει μια τοσοδά γωνίτσα για να μείνει ακέραιο όσο το δυνατόν περισσότερο. Ο σεκιουριτάς ξέρει.

Λίγα μέτρα ακόμα, 2ος έλεγχος, πολλά πολλά σκαλιά προς τα επάνω και φτάνουμε. Τα 10 βήματα που μπαίνεις μέσα, όλα κατηφορικά, σου δημιουργούν την εντύπωση ότι δεν τους αρκεί που θα σου σφιχτεί η καρδιά από το γεμάτο γήπεδο αλλά θέλουν να σου κοπεί η ανάσα από το συναίσθημα του ιλίγγου, λόγω ύψους.

Καθώς έβρισκα τη θέση μου γκρίνιαζα ότι για να βλέπουμε θα είμαστε "αναγκασμένοι" να έχουμε το κεφάλι μας σε ελαφριά κλίση προς τα κάτω, αρχιτεκτονική ανάγκη ή προσπάθεια να υποκλιθείς ανεπαίσθητα στο ναό τους; Πιθανότατα, συνδυασμός και των δυο.

Μπαίνουν οι ομάδες, ξεκινάει ο ύμνος της Μπαρτσελόνα.

Εν τάχει η παρουσίαση των παικτών της Ρεάλ Μαδρίτης και μετά αργά, βασανιστικά, αποθεωτικά η παρουσίαση εκείνων της Μπαρτσελόνα:

Το θέαμα στο πρώτο ημίχρονο ήταν όπως και το σκορ: 0-0 (έτσι ήταν και η φάτσα μας 0-0). Ο Ζοσέ, συνειδητοποιημένος, αδιαφορούσε για την κατοχή που επιφέρει το τίκι-τάκα ποδόσφαιρο της Μπαρτσελόνα και την είχε παραχωρήσει εν αφθονία. Έκλεινε τον Μέσι από 3 πλευρές με Αλόνσο (κυρίως), Κεντίρα & Καχεγιόν (Καχεποιός; Πού ήταν ο Ντι Μαρία; Οεο;), κατέστρεφε το επικίνδυνο κάθετο passing-game έξω από την περιοχή του και καθόταν αναπαυτικά στα μπάκετ καθίσματα του Καμπ Νου περιμένοντας από τον Οζίλ να απελευθερώνεται για να βρίσκει τον Κριστιάνο Ρονάλντο και τον Μπενζεμά.

Ο Τίτο, από την άλλη, δεν είχε αλλάξει πολλά απ' όσα θαυμάζουμε τα τελευταία χρόνια. Τσάβι-Ινιέστα σε εξαιρετική κατάσταση (καλά καλά δεν άρχισε η σεζόν ρε παιδιά!) κατακτούσαν το κέντρο με άνεση, ο Πικέ με φοβερή αυτοπεποίθηση στο γνώριμο ρόλο του καθοδηγητή από τα μετόπισθεν, ο Μέσι να τυραννάει όποιον έκανε το σφάλμα να τον ακολουθήσει στα πλάγια και η Μπαρτσελόνα να επιτίθεται δίχως επιθετικό.

Το δεύτερο ημίχρονο ξεκίνησε με... ή μάλλον όχι. Πάμε ξανά.

Το δεύτερο ημίχρονο καθυστέρησε χάρη στην -πάγια τακτική αν δεν κάνω λάθος- του Μουρίνιο να μπαίνουν οι ομάδες του στον αγωνιστικό χώρο όταν αυτός κρίνει πως είναι έτοιμος και συνήθως αυτό είναι 1-2 λεπτά μετά τον αντίπαλο αλλά και το διαιτητικό τρίο.

Το Καμπ Νου δεν χάρηκε:

Ούτε χάρηκε λίγα λεπτά αργότερα όταν ο Κριστιάνο Ρονάλντο γινόταν μόλις ο 3ος παίκτης της Ρεάλ Μαδρίτης που σκόραρε σε 4ο συνεχόμενο Εl Clasico (Ζαμοράνο και Λέκουε οι άλλοι 2).

Χάρηκε όμως ένα λεπτό αργότερα όταν ο Μασκεράνο έβγαλε μια υπέροχη μακρινή μπαλιά στον Πέδρο κι εκείνος έκανε το υποδειγματικό κοντρόλ, αυτό που σιχαίνονται οι αμυντικοί, στρώνοντας τη μπάλα μπροστά στην πορεία του τρεξίματος του και ισοφαρίζοντας με σουτ στην αντίθετη γωνία του Κασίγιας.

Τελευταία φορά που είχαν σημειωθεί 2 γκολ σε 1 λεπτό ήταν το 2001. Ο Ριβάλντο έκανε το 1-1 για τη Μπαρτσελόνα και ο Ραούλ το 2-1 για τη Ρεάλ Μαδρίτης.

Το Καμπ Νου δεν το ενδιέφεραν τέτοια στατιστικά, του αρκούσε η ορμή και η χαρά που είχαν επιστρέψει.

Χάρηκε ακόμα περισσότερο όταν η Μπαρτσελόνα κέρδισε πέναλτι (σωστά, κι ας καθυστέρησε ο διαιτητής να το δώσει) το οποίο εκτέλεσε ο ποδοσφαιριστής που όλο το γήπεδο φώναζε το όνομα του πριν πάει να στήσει τη μπάλα: Μέσι, Μέσι, Μέσι.

Με αυτό του το γκολ, το "10" της Μπαρτσελόνα ισοφάριζε το ρεκόρ όλων των εποχών για συνολικά γκολ σε El Clasico: 14. Ο Λιονέλ Μέσι ισοφάρισε τον Σέζαρ Ροδρίγκεζ και καραδοκεί. Έχοντας πετύχει ήδη 55 γκολ μέσα στο 2012 (για χώρα & σύλλογο) και όντας 6 γκολ μακριά από το να σπάσει το ρεκόρ των 60 που πέτυχε μέσα στο 2012, ο Σέζαρ ας ετοιμάζει σιγά σιγά έναν ιπποτικό λόγο για το πόσο περήφανος είναι που παραδίδει την πρωτιά στον Λιονέλ.

Και, ο κόσμος του Καμπ Νου, χάρηκε ακόμα περισσότερο όταν είδε μπαλιά-τρύπα στην άμυνα της Ρεάλ Μαδρίτης και τον Τσάβι να πλασάρει στη γωνία του Κασίγιας γράφοντας το 3-1.

Η βραδιά κυλούσε υπέροχα για τους Καταλανούς. Τόσο υπέροχα που έγινε αλλαγή ο Τσάβι για να μπει ο Φάμπρεγας, ενώ ο Ινιέστα (για τον Τέχο) είχε βγει λίγα λεπτά νωρίτερα. Ο Μουρίνιο είχε στήσει την παγίδα, έχοντας βάλει από τις αρχές του Β' ημιχρόνου τον Ντι Μαρία (αντί Καχεγιόν) και λίγο αργότερα τον Μαρσέλο (αντί Οζίλ) και περίμενε.

Όσο ο Ζοσέ περίμενε, ο κόσμος στην κερκίδα έκανε κύμα

Και, βλέποντας τον κόσμο του Καμπ Νου να χαίρεται συνεχώς, ο Βαλντές είπε να τους προσγειώσει άτσαλα κάνοντας ένα σφάλμα που το μεσημέρι της ίδιας ημέρας είχε κάνει ο τερματοφύλακας στις ακαδημίες της Μπαρτσελόνα έχοντας αντίπαλο εμένα (μεγάλη ιστορία - υπομονή). Μόνη λεπτομέρεια; Το μεσημέρι ο τερματοφύλακας ήταν ένας δημοσιογράφος που δοκίμαζε τον εξοπλισμό της ΝΙΚΕ, ο Βαλντές είναι κανονικός τερματοφύλακας.

Τελικό σκορ: 3-2, με 5 γκολ σε 1 ημίχρονο, τη νίκη στη Μπαρτσελόνα και τον επαναληπτικό στη Μαδρίτη.

Οι αγώνες μεταξύ τους είναι πλέον 87 νίκες η Μπαρτσελόνα, 27 ισοπαλίες και 87 νίκες η Ρεάλ Μαδρίτης.

Ο επαναληπτικός έχει ακόμα μεγαλύτερο ενδιαφέρον.

Το συζητούσαμε στα 10 λεπτά που μας πήρε να βγούμε από το γήπεδο, μαζί με 91.704 ακόμα άτομα.

Εντυπωσιακά καθησυχαστικός χρόνος για να βγεις από το γήπεδο.

Καθησυχαστικά εντυπωσιακό παιχνίδι για να ξαναπάς σε γήπεδο.

Ήταν φανερό πως το #ElClasico είχε ανάψει όλα του τα φώτα, είχε παρατάξει όλα του τα όπλα και είχε τα αστέρια του σε πλήρη διάταξη. Ήταν η πρώτη μας γνωριμία και ήθελε να μας κερδίσει.

Το κατάφερε, κατά κράτος.

-Στατιστικά από Infostrada Sports
-Μετάφραση δηλώσεων Μουρίνιο από τα λίγα ισπανικά μου
-Φωτογραφίες & Βίντεο από iPhone 4
-Εισιτήρια από NIKE
-Κείμενο γραμμένο στο iA Writer (διαθέσιμο μόνο σε mac/ipad/iphone)

Η ενημέρωση από το ταξίδι του Φρέντου στη Βαρκελώνη συνεχίζεται μέσω blog, twitter , instagram , facebook , foursquare .