Όταν το καλοκαίρι του 2024 ακούστηκε για πρώτη φορά ότι ο Ολυμπιακός φλέρταρε με τον Εβάν Φουρνιέ, ειπώθηκαν πολλά και γράφτηκαν ακόμη περισσότερα.

Κάποιοι έβαζαν το χέρι τους στη φωτιά πως ο Γάλλος είναι μέγκασταρ.

Κάποιοι κρατούσαν μικρό καλάθι εξαιτίας των δύο χλιαρών τελευταίων σεζόν του στο NBA. Κάποιοι τον ισοπέδωναν. Στέκονταν στην ηλικία του, στέκονταν σε μία πιθανή έλλειψη κινήτρου. Κι όταν εκείνος μπήκε, πράγματι, χλιαρά στη σεζόν, οι τελευταίοι ένιωθαν δικαιωμένοι. Στο πρώτο χιλιόμετρο του μαραθωνίου.

Μετά από τη ραψωδία του στη Μαδρίτη, λογικά πείστηκαν και οι τελευταίοι ότι ο Φουρνιέ δεν ήρθε για τη σύνταξη.

Έχουν περάσει τρεις μήνες κι ο Εβάν Φουρνιέ έχει ήδη αποδείξει (όχι πως χρειαζόταν να αποδείξει οτιδήποτε) ότι είναι ένας από τους ελίτ παίκτες της EuroLeague. Στην πρώτη σεζόν του στη διοργάνωση, στην πρώτη σεζόν του στον Ολυμπιακό που είναι γι’ αυτόν κάτι πολύ βαθύτερο από μία ομάδα.

Φουρνιέ κι Ολυμπιακός δεν έχουν τη σχέση που έχει ένας υπάλληλος με τον εργοδότη του. Ο Γιώργος Μπαρτζώκας ίσως το βλέπει κάπως πιο ψυχρά επαγγελματικά (η χθεσινή του δήλωση συζητήθηκε), σίγουρα όμως ξέρει κι αυτός ότι σε ένα σύνολο που είναι όλοι ίσοι (αλλά όχι όλοι ίδιοι) υπάρχουν σχέσεις που ξεπερνούν τα όρια της μπασκετικής καθημερινότητας. Και σε αυτές τις σχέσεις ο Γάλλος έχει κάνει all-in από την πρώτη στιγμή που έγινε μέλος του οργανισμού.

Στο gala για την απόσυρση της φανέλας του Γιώργου Πρίντεζη, ο Φουρνιέ έδειχνε κάπως… χαμένος. Ντροπαλός, μαζεμένος, τρακαρισμένος, δεν ήξερε πολύ κόσμο, προσπαθούσε να ενσωματωθεί στο νέο περιβάλλον της ζωής και της καριέρας του.

Κι εκεί, στα πηγαδάκια που στήθηκαν Σεπτέμβρη μήνα στη Βουλιαγμένη, υπήρχαν αυτές οι αμφιβολίες που πάντα ακολουθούν έναν NBAer που επιλέγει να παίξει στην Ευρώπη μετά από μακρά καριέρα στο κορυφαίο πρωτάθλημα του κόσμου.

Δεν είχε τη διάθεση να είναι benchwarmer

Μόνο που αυτός, δεν ήταν “άλλος ένας NBAer που έβγαλε λεφτά και γυρίζει για να κλείσει την καριέρα του στη EuroLeague“.

Ο Φουρνιέ δεν υπήρξε ποτέ τέτοιος παίκτης. Από το 2015 έως το 2022, ξεκίνησε 457 φορές σε 473 αγώνες κανονικών περιόδων με Μάτζικ, Σέλτικς και Νικς.

Ο Φουρνιέ είχε επτά σεζόν με αποδοχές από 16.2 έως 18.9 εκατομμύρια δολάρια. Στο NBA είναι πιθανό να πάρεις ένα μεγάλο συμβόλαιο, που θα ξεπερνάει το πραγματικό σου ταλέντο. Επτά σεζόν με τόσα χρήματα, εννέα στις δέκα φορές τα παίρνεις επειδή τα αξίζεις. Μέχρι το τελευταίο σεντ.

Ο Φουρνιέ μπορούσε να παίζει και φέτος στο NBA, μπορούσε να παίρνει πάνω-κάτω τα χρήματα που πήρε από τον Ολυμπιακό, ίσως και λίγα περισσότερα. Είχε τις προτάσεις, δεν είχε όμως τη διάθεση να φορέσει την ταμπέλα του benchwarmer.

Ο Φουρνιέ πέρασε δύο δύσκολες σεζόν σε Νέα Υόρκη και Ντιτρόιτ, στη διάρκεια των οποίων είτε δεν έπαιζε, είτε έπαιζε σποραδικά, σίγουρα όμως δεν είχε τον ρόλο που πίστευε ότι άξιζε και τις αρμοδιότητες που είχαν ανάγκη ο χαρακτήρας και η ψυχοσύνθεσή του.

Για τον Φουρνιέ ο “υποβιβασμός” στη EuroLeague δεν ήταν αναγκαστικός. Ήταν επιλογή. Δεν ήταν ο παίκτης που δεν έβλεπαν οι ομάδες της Α1 κι αναγκάστηκε να κατέβει στην Α2. Δεν ήταν ούτε ο παίκτης που “είχε” Α1 και κατέβηκε στην Α2 για τα χρήματα. Πήρε μία συνειδητή απόφαση επειδή ήθελε, πολύ καθαρά και πολύ ξάστερα, να νιώσει ξανά σημαντικός. Να αγαπηθεί.

Τον Ολυμπιακό ο Φουρνιέ τον είχε “στοχεύσει”, όπως όλοι γνωρίζουν, από το Final Four του 2022. Αν και με τον Ολυμπιακό είχε δεθεί από το 2010, όταν ήταν ακόμη 18 ετών. Ο Ολυμπιακός, από τη δική του πλευρά, ήταν ήδη σεταρισμένος. Είχε επενδύσει στον Λούκα Βιλντόσα, στον Τάιλερ Ντόρσεϊ και στον Σάσα Βεζένκοβ και ένιωθε ήδη καλύτερος από πέρυσι. Όταν όμως ο Φουρνιέ σου χτυπάει την πόρτα, απλώς την ανοίγεις και τον καλωσορίζεις.

Ο Φουρνιέ προσφέρει στον Ολυμπιακό πολλά περισσότερα από πόντους και τρίποντα και μεγάλα σουτ και και και… Εννοείται πως αυτά έχει ανάγκη η ομάδα, όμως στο 2025, χρειάζεται κι ο ρομαντισμός που δεν υπάρχει πια παρά σε ελάχιστες περιπτώσεις. Ο Φουρνιέ, ένας μπασκετμπολίστας που έβγαλε 150 εκατομμύρια στο NBA, είναι κάτι περισσότερο από ένας παίκτης για τον Ολυμπιακό κι ο Ολυμπιακός είναι για τον Φουρνιέ κάτι πολύ σημαντικότερο, κάτι πολύ βαθύτερο από εργοδότης του.

Στην Ελλάδα ο Φουρνιέ βρήκε ξανά την αγάπη για το παιχνίδι.

Στο ΣΕΦ ο Φουρνιέ δουλεύει όσο δούλευε στις ΗΠΑ κι ακόμη περισσότερο.

Στον Ολυμπιακό ο Φουρνιέ θέλει μόνο να νικήσει. Με κάθε τρόπο.

Στα 32 του ξέρει ποιος είναι, ξέρει που βρίσκεται, ξέρει ποιος είναι το νούμερο 1 της ομάδας, ξέρει πόσο σημαντικές είναι οι σχέσεις του ενός με τον άλλο, ξέρει τι πρέπει να πει στα media και πώς να διαχειριστεί κάθε κατάσταση στη διάρκεια ενός αγώνα. Και τσαλακώνεται. Χωρίς ίχνος βεντετισμού.

Στα 32 του απολαμβάνει κάθε προπόνηση, κάθε ταξίδι, κάθε αγώνα, κάθε ατμόσφαιρα σε κάθε πόλη και σε κάθε χώρα. Απολαμβάνει φέτα και μπουγάτσα, τα μικρά πράγματα που ένας “γεμάτος” από τη ζωή άνθρωπος εκτιμά περισσότερο. Μοιράζεται τις στιγμές στα social media, ενώνεται με τον κόσμο και με την κουλτούρα μας, φοράει custom μπλουζάκια με τις φιγούρες των συμπαικτών του, φοράει καπέλα με το όνομα του Ολυμπιακού, το ζει. Και το ζει αληθινά.

Έρχονται μεγάλα ματς

Και όχι, ο Φουρνιέ δεν είναι τελειωμένος. Ίσα-ίσα που ακόμη δεν τον έχουμε δει να πλησιάζει το 100% του. Έρχονται μεγάλα ματς, τεράστια ματς, τεράστιες προκλήσεις, έρχονται δύο καυτά ντέρμπι με τον Παναθηναϊκό που θα τον περιμένει πώς και πώς για ρεβάνς για όσα έκανε στις 8 Νοεμβρίου στο ΟΑΚΑ.

Για τον Φουρνιέ, ο Ολυμπιακός είναι καταφύγιο. Μια οικογένεια που του άνοιξε την αγκαλιά της και του έδωσε χώρο να κάνει όσα πιστεύει ότι δεν τον άφησαν τα προηγούμενα δύο χρόνια ο -συχνά ξεροκέφαλος- Τομ Τίμποντο και οι Πίστονς που ούτως ή άλλως βρίσκονταν και συνεχίζουν να βρίσκονται σε φάση ανοικοδόμησης.

Την πόρτα του Ολυμπιακού ο Φουρνιέ την πέρασε με ένα αίσθημα αδικίας κολλημένο στην πλάτη του, με κίνητρο να γίνει ξανά σημαντικός και για πρώτη φορά στην καριέρα του να γίνει ηγέτης. Υπήρξε ηγετικός και στο NBA, έβαλε πολλά μεγάλα και πολλά νικητήρια σουτ. Τα δύο σκηνικά όμως, είναι πολύ διαφορετικά.

Είναι πιθανό στο τέλος της σεζόν ο Γάλλος να έχει κάνει το 4/4. Να κερδίσει και τα τέσσερα τρόπαια που διεκδικεί μαζί με την ομάδα του. Είναι επίσης πιθανό να την κλείσει με 1/4, με το Super Cup και με ήττες σε Κύπελλο, πρωτάθλημα και EuroLeague. Ή με κάτι ενδιάμεσο.

Ό,τι μα ό,τι κι αν γίνει, το μόνο που δεν θα αλλάξει είναι το γεγονός ότι ο Εβάν Φουρνιέ είναι ένας παλαιάς κοπής μπασκετμπολίστας, ένας ρομαντικός τύπος που θα μπορούσε να… αγοράσει μια ομάδα της EuroLeague, αλλά αντ’ αυτού στόχευσε τον Ολυμπιακό, μπήκε στον Ολυμπιακό, αποδέχθηκε το σύστημα και την φιλοσοφία του και αναβαθμίζει ολόκληρο το ελληνικό και το ευρωπαϊκό μπάσκετ.

Και τον ευχαριστούμε γι’ αυτόν τον ρομαντισμό του, που ελπίζουμε ότι θα πείσει κι άλλους Ευρωπαίους να γυρίσουν στα μέρη μας σε καλή ηλικία για να γεμίσουν τις βραδιές μας με όμορφο μπάσκετ. Ήδη έχουμε κάποιος στο μυαλό μας.

Για την ιστορία, στο σερί των επτά νικών του Ολυμπιακού ο Φουρνιέ μετράει (σε έξι αγώνες, καθώς έχασε εξαιτίας ίωσης το ματς με τη Μπάγερν) 20.8 πόντους 28.8 λεπτά συμμετοχής. Από την 7η έως την 22η αγωνιστική, αν αφαιρέσουμε την απαράδεκτη εμφάνισή του στο Βελιγράδι απέναντι στον Ερυθρό Αστέρα, μετράει 20.1 πόντους ανά αγώνα, όσους έχει δηλαδή ο Σάσα Βεζένκοβ στη σεζόν και σχεδόν όσους έχει ο Κέντρικ Ναν που είναι πρώτος στη EuroLeague με 20.4.

Υ.Γ.: Όταν το λένε οι ίδιοι οι πρωταγωνιστές, οφείλουμε να το ακούμε. Ας απολαύσουμε αυτό που ζούμε, δεν είναι αυτονόητο ότι ο Φουρνιέ κι ο Ναν, ο Βεζένκοβ κι ο Λεσόρ, ο Μιλουτίνοβ κι ο Χουάντσο θα είναι για πάντα εδώ. Η ευκαιρία είναι “χρυσή”. Για το άθλημα, για την εύθραυστη ψυχολογία μας, για τα παιδιά που γεμίζουν τα γήπεδα. Θα είναι κρίμα να την (ξανα)κλωτσήσουμε.