Οι αναμνήσεις επέστρεψαν. Η εισαγωγή στο hall of fame της FIBA της τάξης του 2015, μας έφερε σαββατιάτικα στο ξενοδοχείο Casion Barriere της Λιλ. Δεν το μετανιώσαμε. Ο καιρός για πρώτη φορά ήταν “γλυκός”, τουλάχιστον δεν έβρεχε και οι νεοεισαχθέντες, ειδικά δυο εξ' αυτών, είχαν πολύ ενδιαφέρον.

Μας ταξίδεψαν πίσω στο χρόνο, μας θύμισαν τις ένδοξες στιγμές του παρελθόντος. Όχι μόνο του δικού τους, αλλά και του δικού μας.

Όπως και να' χει μια συνάντηση με τον Βλάντιμιρ Τκατσένκο και τον Σαρούνας Μαρτσουλιόνις έχει από μόνη της ξεχωριστό ενδιαφέρον. Ο αγαθός Ρώσος γίγαντας των 221 εκατοστών και ο κορυφαίος Λιθουανός γκαρντ, έκλεψαν την παράσταση, απάντησαν σε όλες τις ερωτήσεις, θυμήθηκαν Γκάλη και Γιαννάκη και αν είχαμε κι άλλη ώρα στη διάθεσή μας, ακόμη εκεί θα ήμασταν.

Φλας-μπακ. Πάμε 36 χρόνια πίσω. Απρίλιος του 1979. Η Εθνική Ομάδα της Σ.Ένωσης έρχεται στην Αθήνα για να δώσει φιλικά με τη δική μας Εθνική. Ο καιρός έχει ανοίξει και οι αγώνες φιλοξενούνται στο Παναθηναϊκό Στάδιο. Στα δεκατέσσερά μου, είχα την περιέργεια να δω από κοντά τους “Σοβιετικούς γίγαντες”, ώσπου μέσα στο περίφημο τούνελ του Σταδίου που οδηγούσε από τα αποδυτήρια στον αγωνιστικό χώρο, έπεσα σε ένα πραγματικά υπερφυσικό άνθρωπο.

Ο Βλάντιμιρ Τκατσένκο, στα 22 του χρόνια τότε, ήταν βασικό στέλεχος της ΕΣΣΔ. Ένας ...τρομακτικός στην όψη γίγαντας 221 εκατοστών, τεράστιος σε όγκο και μέγεθος. Του πρότεινα το χέρι. Μου έδωσε χειραψία και με έπιασε μέχρι τον ... ώμο. Έτσι τουλάχιστον ένιωσα. Τόσο μεγάλη, πίστεψα, ότι είναι η παλάμη του.

Που να το φανταζόμουν πως σχεδόν 40 χρόνια μετά θα βρισκόμουν σε ένα τραπέζι δημοσιογράφων απ' όλο τον κόσμο, παίρνοντας συνέντευξη από τον πιο αγαθό γίγαντα που έβγαλε ποτέ το ευρωπαϊκό μπάσκετ.

Επιβλητικός όπως τότε. Με το μουστάκι σήμα-κατατεθέν, ασπρισμένος πλέον. Το ίδιο ογκώδης. Το ίδιο συμπαθής. Το ίδιο ... εντυπωσιακός.

“Αν θυμάμαι το 87. Φυσικά...” απάντησε στην πρώτη “ελληνική” ερώτηση σημειώνοντας σωστά “ ότι αυτή η νίκη της Ελλάδας έγινε η αφετηρία της εκτόξευσης του ελληνικού μπάσκετ σε κάθε επίπεδο” και σα να το περίμενε η κουβέντα πήγε στην κατακέφαλη αγκωνιά στον Παναγιώτη Γιαννάκη, που είχε κολλήσει βδέλλα πάνω του, για να κλέψει την μπάλα: “Ναι, ναι. Με ρωτάτε για την αγκωνιά που του έριξα κατά λάθος” είπε πριν καν μεταφραστεί η ερώτηση στα ρωσικά. “Δεν το ήθελα. Άλλωστε του το έχω πει του Γιαννάκη όταν τον συνάντησα πρόσφατα. Θα χαρώ να τον δω ξανά...”

Ο Τκατσένκο, ή Τσατσένκο όπως τον λέγαμε, θεωρεί ότι η Ισπανία είναι φαβορί για τον τελικό, αλλά δεν ξεγράφει τη Λιθουανία: “Στον ημιτελικό με τους Σέρβους, οι Λιθουανοί έδειξαν ότι έχουν κότσια...”

• Πώς αισθάνεσαι που βρίσκεσαι εδώ, ως εκπρόσωπος του ρωσικού μπάσκετ, μπαίνοντας στο Hall of Fame

“Είναι υπέροχα. Μια μεγάλη έκπληξη και τιμή για μένα. Βέβαια, πιο πολύ αντιπροσωπεύω το σοβιετικό μπάσκετ. Κι αν με ρωτάτε, θα σας πω ότι νοσταλγώ εκείνη την εποχή, που έπαιζα στην Εθνική Ομάδα. Λογικό δεν είναι; Είμαι 58 ετών και με ρωτάτε για τα καλύτερα χρόνια της ζωής μου”

• Έχουμε δει βίντεο από τις ιστορικές μονομαχίες ΤΣΣΚΑ-Ζαλγκιρις για το σοβιετικό πρωτάθλημα. Ήταν πράγματι τόσο μεγάλη η ένταση;

“Κι ακόμη μεγαλύτερη. Οι αγώνες μεταξύ μας, έκριναν το πρωτάθλημα. Ήταν πάντοτε πολύ σημαντικά ματς...”

• Με τη Γιουγκοσλαβία δίνατε μεγάλες μάχες σε επίπεδο εθνικών Ομάδων...

“Αλήθεια είναι. Μέχρι μάλιστα να τη νικήσουμε το 1979 είχαμε χάσει δώδεκα φορές συνέχεια με αποτέλεσμα να μας δημιουργηθεί ένα είδος κόμπλεξ, Ευτυχώς το ξεπεράσαμε με μια νίκη. Ήταν μεγάλη ομάδα με Κιτσάνοβιτς, Νταλιμπάγκιτς, Ντελίμπασιτς. Αλλά πάνω απ' όλα βάζω τον Τσόσιτς, που πρώτα έβαζε το μυαλό του και μετά έπαιζε...”

• Πώς ασχολήθηκες με το μπάσκετ. Λόγω ύψους;

“Ε μάλλον. Δεν έψαξα για το μπάσκετ ήρθε και με βρήκε μόνο του. Στα 13 μου, ήμουν ήδη 1.98. Μέχρι τα 20 είχα γίνει 2.21 Είχα ένα πρόβλημα στα ρούχα και στα παπούτσια, αλλά το μπάσκετ μου έδωσε πάρα πολλά”

• Τι νούμερο παπούτσι φοράς

“54”

• Και μετά το μπάσκετ με τι ασχολήθηκες (έχουν ακουστεί διάφορα, αλλά ο Βλάντιμιρ απάντησε ευθέως)

“Ασχολήθηκα με μια επιχείρηση logistics ενώ συνεργάζομαι και με τρία σχολεία μπάσκετ που έχουν το όνομά μου”

• Πώς νιώθεις που είσαι ξανά σε ένα Ευρωμπάσκετ και θα τιμηθείς από τη FIBA;

“Πάρα πολύ ωραία. Βέβαια, είχα ένα μεγάλο όνειρο. Να συναντήσω επιτέλους από κοντά τον Μάικλ Τζόρνταν και να του σφίξω το χέρι. Για μένα είναι ο Θεός του μπάσκετ...”

Το τριπλό σπάσιμο της μέσης του Γκάλη...

Στο διπλανό τραπέζι, ο Σαρούνας Μαρτσουλιόνις, έλεγε τα δικά του. Κι αυτός θυμήθηκε το 87 και μάλιστα στην κάμερα του OTE TV είπε και το εξής: “ Όταν στενοχωριέμαι, βάζω και βλέπω τον τελικό του 87. Σε μια φάση, όπου ο Γκάλης κάνει τρεις φορές σπάσιμο της μέσης, αρχίζω και χαμογελάω. Παίρνω τηλέφωνο τον Τιχονένκο και του εξηγω: Βλέπω τον Γκάλη. Στο πρώτο σπάσιμο της μέσης εσύ ήσουν στο παρκέ, στο δεύτερο προσγειώθηκα εγώ και στο τρίτο όλοι οι υπόλοιποι...”

Ο 54χρονος “Μαρτσού” με την κορυφαία καριέρα στο ΝΒΑ, αποκάλυψε και τον καημό του: “Δεν έχω παίξει σε κανένα παιχνίδι ευρωπαϊκού Κυπέλλου. Ξαφνικά δεν είμαι και τόσο ... Ευρωπαίος παίκτης”. Συμφώνησε, πάντως, να μιμηθεί τον Πιερλουίτζι Μαρτζοράτι και να παίξει έστω και για τρία λεπτά σε μια ευρωπαϊκή διοργάνωση: “Καλή ιδέα...” αναφώνησε και έκανε αποκαλύψεις για τον Γιόνας Καζλάουσκας: “ Για μένα ήταν κάτι σαν πατέρας μου, καθώς ήμουν συγκάτοικός του στο δωμάτιο και με πρόσεχε πάρα πολύ καθώς ήμουν ακόμη μικρός. Όταν του έκανες πάσα και δεν την έπιανε, γκρίνιαζε και φώναζε “πάλι δεν έκανες καλά την πάσα”. Φαινόταν ότι θα γίνει προπονητής. Είναι ένας πολύ υπομονετικός άνθρωπος, του χρωστάμε πολλά και έχει μια μοναδική ικανότητα. Να σε προσγειώσει όταν βρίσκεσαι στα σύννεφα και να σε ανεβάσει ενώ είσαι στα πολύ κάτω σου...”

Έδωσε συγχαρητήρια για την τακτική εναντίον της Σερβίας, έβγαλε το καπέλο του στον Γκασόλ “γιατί εκτός από επίθεση όπου ξέραμε ότι είναι πολύ καλός παίκτης, τα δίνει όλα και στην άμυνα” έχρισε ηγέτη της ομάδας τον Γιόνας Ματσιούλις, αρνήθηκε ότι η δική του ομάδα ήταν η καλύτερη όλων των εποχών τονίζοντας πως “εκ του αποτελέσματος κορυφαία παραμένει αυτή του 2003, που πήρε το χρυσό” , εκθείασε τον υιό Σαμπόνις για το μέλλον και μίλησε για την σχολή μπάσκετ που έχει βγάλει ουκ ολίγους παίκτες: “ Δεν παίζουν εδώ οι Λαβρίνοβιτς, Γιασάιτις, Πότσιους και Γκετσεβίτσιους, έχουμε όμως σαν εκπροσώπους, τον Κουζμίνσκας και τον Καβαλιάουσκας...”

Πλήρεις αναμνήσεων κάναμε επιτέλους μια άνετη βόλτα στην ωραία Λιλ. Όπου όσο πιο πολύ μπαίνεις στην παλιά πόλη, άλλο τόσο πιο όμορφα είναι. Λόγω Σαββάτου και λόγω καιρού, όλος ο κόσμος είχε βγει από νωρίς-νωρίς στις πλατείες

Και το βράδυ έμενε μέχρι αργά για να θαυμάσει και το πολυθέαμα στη “Γκραν Πλας” με λέιζερ και υποβλητική μουσική.

ΥΓ: Τα λόγια του Μόργκαν Φρίμαν που προπονεί τη Χίλαρι Σουόνκ στο “million dollar baby” θυμήθηκε ο Σέρτζιο Σκαριόλο μιλώντας για τον τελικό: Δεν φτάνει μόνο το πάθος για να πυγμαχήσεις. Θα κερδίσεις, αρκετούς αλλά κάποια στιγμή θα χάσεις γιατί όλοι οι πυγμάχοι παίζουν έτσι. Με πάθος και ορμή. Αν βάλεις και λίγο το μυαλό θα ξεχωρίσεις αμέσως. Ο Γκασόλ ήταν πιο κυνικός: “Οι Λιθουανοί νίκησαν Γαλλία και Ιταλία. Αξίζουν το σεβασμό μας”.Ο Πάου ήταν παρών στον προηγούμενο τελικό Λιθουανίας-Ισπανίας σε Ευρωμπάσκετ. Το 2003 στην Στοκχόλμη όταν οι “λιετούβος” επικράτησαν εύκολα με πρώτους σκόρερ τος Μασιγάουσκας (21) και Εουρέλιους Ζουκάουσας (18). Κανείς από τους Λιθουανούς εκείνης της ομάδας δεν βρίσκεται στη φετινή. Αντίθετα, υπάρχουν δυο Ισπανοί. Ο Φελίπε Ρέγες που τότε είχε σημειώσει 4π και ο Πάου Γκασόλ. Τότε 23ετών, είχε σημειώσει 36π με 10/16δ, 2/2τρ, 10/18β παίρνοντας και 12ρ. Δεν έχει ... καμιά διαφορά με ό,τι κάνει και φέτος, δώδεκα χρόνια μετά, στη Λιλ...

ΥΓ2: Αφού ήταν επιτυχημένη η αποστολή της ομάδας στη Λιλ, όπως λέει η ομπσπονδια, γιατί ο πρόεδρός της πήρε το πρώτο αεροπλάνο και εξαφανίστηκε; Γιατί δε γύρισε μαζί με την ομάδα; Να κάνει και δηλώσεις στο αεροδρόμιο;