Από τον Μίτσιτς στον Γιουλ ένας δρόμος γεμάτος Ολυμπιακό

Λες και ήταν χθες που ο Βασίλιε Μίτσιτς με ένα τρίποντο γέμιζε πίκρα τον κόσμο στο Βελιγράδι. Σα να μην πέρασε μια μέρα, ο Σέρχιο Γιουλ έριξε το μανταρίνι του, 3.2'' πριν από το τέλος σκοτώνοντας τον Ολυμπιακό και κάνοντας, σχεδόν, αβάσταχτο το ταξίδι της επιστροφής.

Η μάχη τελείωνε με την άστοχη προσπάθεια του Κώστα Σλούκα και τη Ρεάλ θριαμβεύτρια για 11η φορά στην ιστορία της. Έντεκα τρόπαια σε 20 τελικούς εξηγούν γιατί οι "μπλάνκος" είναι -και στο μπάσκετ- το κορυφαίο κλαμπ της Ευρώπης.

Αλλά για σταθείτε. Ήταν πράγματι σαν να μην πέρασε μια μέρα, έζησε ο Ολυμπιακός το ίδιο ακριβώς συναίσθημα, άλλοι μίλησαν ακόμα και για ένα νέο Τελ Αβίβ. Ναι το συναίσθημα όταν τρως το καλάθι στην τελευταία φάση είναι το ίδιο. Ναι, όπως και στο Ισραήλ πριν από 29 χρόνια η "ερυθρόλευκη" ομάδα ήταν μπροστά με 6-7 πόντους λίγο πριν από το φινάλε.

Όμως όχι. Κανείς δεν μπορεί να διαγράψει τη φετινή διαδρομή του Ολυμπιακού από την αρχή ως το τέλος της EuroLeague, Σαράντα ένας αγώνες, 28 νίκες 13 ήττες. Ακριβώς όσο και το ρεκόρ της πρωταθλήτριας Ρεάλ.

Κανείς δεν μπορεί να βάλει έτσι εύκολα ένα απλό x και να σταθεί απλά στον τελικό, την ήττα, τις δυο χαμένες βολές που στέρησαν το πλεονέκτημα στο τέλος να γίνει ο τελικός ματς τριών (και όχι δυο) κατοχών, το φάουλ που έγινε ή δεν έγινε, ακόμα και την τύχη που είχε η Ρεάλ, αν δεχθούμε -όπως φαίνεται από το ριπλέι- ότι μετά το σουτ του Γιουλ η μπάλα βρήκε λίγο στα δάχτυλα του Φαλ, με αποτέλεσμα να αλλοιωθεί η πορεία της και να καταλήξει στο καλάθι!

Θα χάσει την ουσία όποιος μείνει αποκλειστικά στην ήττα, όχι γιατί δεν έχει σημασία κάθε άλλο είναι το ματς-τίτλου, αυτό που πρέπει οπωσδήποτε να πάρει κανείς για να ανέβει στο πόντιουμ, αντί να παρακολουθεί αποσβολωμένος την απονομή στους πρωταθλητές,

Δεν είναι όμως και ο αγώνας που μπορεί επί της ουσίας να καθορίσει την φετινή πορεία στην Ευρώπη, που ναι μεν είχε ένα πικρό -όπως πέρσι- αποτέλεσμα, εν τέλει, όμως, ήταν ένα βήμα παραπάνω, μπορεί και περισσότερα.

Ο συναρπαστικός Ολυμπιακός

Όχι δεν θέλω να χρυσώσω το χάπι, δε γίνεται. Η ήττα είναι ήττα και η νίκη νίκη. Όμως ο φετινός Ολυμπιακός ήταν ακόμα πιο συναρπαστικός από τον περσινό, καντάρια καλύτερος από τον προπέρσινο και φυσικά δεν είχε καμιά σχέση με την ομάδα που δεν μπορούσε να προκριθεί στους "8", έμοιαζε καρυδότσουφλο στη θάλασσα του Πειραιά, αναζητώντας τον εαυτό του.

Τα εγκώμια, πραγματικά και όχι προερχόμενα από την ευγένεια του πρωταθλητή Τσους Ματέο, ο γενικός θαυμασμός μέσα στη σεζόν για το μπάσκετ που είδε η Ευρωλίγκα από τους Πειραιώτες, η αποδοχή κυρίως από τον κόσμο που γέμιζε το ΣΕΦ ανυπόμονος να παρακολουθήσει την επόμενη παράσταση, οι αριθμοί που απεικονίζουν αυτή την εικόνα και οι διθύραμβοι κάθε τόσο και λιγάκι από ξένα χείλη πείθουν για του λόγου το αληθές.

Είναι ίδιος ο προ τριών ετών, σχεδόν ξεχασμένος, Ολυμπιακός που έμοιαζε εύκολη λεία για τις ομάδες της ελίτ, ακόμα και μέσα στο ΣΕΦ; Που δεν μπορούσε να προσελκύσει παίκτες πρώτης διαλογής γιατί απλά είχε κατέβει επίπεδο; Όχι φυσικά.

Η πρόοδος είναι φανερή, οι δυο συνεχόμενες προκρίσεις στο φάιναλ-φορ, ο πρώτος τελικός μετά το 2017, είναι οι απαντήσεις. Και το μπάσκετ που -σε γενικές γραμμές- έπαιξε η ομάδα η επιβεβαίωση.

Μένοντας πιστός στο μοντέλο

"Ωραία και τι πρέπει να κάνουμε ρε μεγάλε; Να χαρούμε μετά από μια τέτοια ήττα;" θα μπορούσε κανείς να αντιπαραβάλλει σε όσα έγραψα πιο πάνω. Προφανώς και όχι. Αν ο Κάναν είχε βάλει μια βολή, αν ο Βεζένκοβ είχε ευστοχήσει σε ένα τρίποντο, αν ο Σλούκας έβαζε το τελευταίο, μπορεί τώρα η σαμπάνια του Κυπέλλου να είχε μεθύσει ολόκληρο τον Πειραιά.

Το θέμα είναι, ωστόσο, να κοιτάς όσο γίνεται περισσότερο -είτε στην ήττα, είτε πολλές φορές και στη νίκη- την ουσία. Ο Ολυμπιακός έχασε το τρόπαιο, που είχε αγκαλιάσει πάρα πολύ, σχεδόν και με τα δυο χέρια του Κώστα Παπανικολάου, για δυο -τρεις λεπτομέρειες, γιατί στο τέλος δεν ηττήθηκε από τίποτε φούφουτους αλλά από παικταράδες όπως ο Γιούλ ή ο απίστευτος Τσάτσο Ροντρίγκεθ.

Σίγουρα οι τίτλοι γιγαντώνουν ένα σύλλογο, αυτόν κυνηγάς όταν είσαι η καλύτερη ομάδα της κανονικής περιόδου, υπάρχει όμως και η διάρκεια, η προσπάθεια μιας ομάδας να διακρίνεται, να μπορεί να παίζει σε Final Four και να διεκδικεί τρόπαια. Είναι πολύ καλύτερο από το να κάθεται σπίτι της και από τον καναπέ να αναπολεί τα μεγαλεία του παρελθόντος.

Η ιστορία γράφεται από τους παρόντες. Και ο Ολυμπιακός φέτος δήλωσε ένα βροντερό παρών,βελτιωμένος, ισχυρός και μπασκετικά ένα βήμα πιο μπροστά.

Σαφώς και τον πειράζει που έχασε το Κύπελλο, δεν πήγε στο Κάουνας για την "εμπειρία", είναι όμως απαραίτητο να συνεχίσει στον δρόμο που διάλεξε, στο μοντέλο που επέλεξε και με τις κατάλληλες προσθαφαιρέσεις στο ρόστερ του να παρουσιαστεί το ίδιο ισχυρός και του χρόνου. Το ίδιο έτοιμος, ενδεχομένως και ένα κλικ περισσότερο, έτοιμος να σηκώσει το Κύπελλο...

"Με μια ζώνη σαράντα λεπτών"

Η Ρεάλ Μαδρίτης έφτασε στην κορυφή με μια ζώνη, λες και στον πάγκο της δεν καθόταν ο Τσους Ματέο, αλλά ο Πέδρο Φεράντιθ, πριν από σαράντα και πενήντα χρόνια, όταν η βασίλισσα ξεκινούσε να συλλέγει κύπελλα. Αλλά για κάτσε, εσύ που κάνεις τον έξυπνο, αν ήσουν ο Τσους Ματέο τι θα έκανες;

Είσαι ο προπονητης της Ρεάλ, που δεν έχει τέσσερις καλούς παίκτες στο φάιναλ-φορ (Ντεκ, Πουαριέ, Γιαμπουσέλε και Κορνελί) ο Ταβάρες πρέπει να προστατευτεί γιατί αλλιώς μένεις χωρίς σέντερ (εναλλακτική λύση ήταν ο βασανισμένος από τραυματισμούς και σχεδόν άκαπνος φέτος, Άντονι Ράντολφ) και εκτός των άλλων στο ροστερ σου βρίσκονται 6 παίκτες +34 ετών.

Τι θα έκανες; Θα έλεγες "παιδιά είμαστε η Ρεάλ, πάμε να τους διαλύσουμε με μαν-του- μαν και το παιχνίδι μας;"

Όχι, βεβαια. Ο προπονητής που άκουσε τα χίλια μύρια (τι νομίζετε, οι Ισπανοί είναι καλύτεροι από μας;) πήγε στην ... αναχρονιστική άμυνα από ανάγκη, ξέροντας όμως ότι έτσι θα μπορέσει στα τελευταία λεπτά του κρίσιμου τελικού θα είχε στη διάθεση του πρώτα τον καλύτερο αμυντικό του και σκιάχτρο Έντι Ταβάρες και ύστερα τους τρεις πολύπειρους βετεράνους.

Τον Ρούντι, που έκανε βουτιές για να σώσει μπάλες, πήγαινε με πάθος να κερδίσει έστω ένα επιθετικό ριμπάουντ, τον απαράμιλλο Ροντρίγκεθ να οργανώνει μαεστρικά, να σκοράρει και να πασάρει στοχεύοντας κατάστηθα τον Ολυμπιακό και φυσικά τον Γιουλ, που έκανε όλο κι όλο ένα σουτ μέσα στο ματς, πετυχαίνοντας το καλάθι της νίκης. Το καλάθι του τίτλου.

Και άξιοι και με μυαλό και με κοχόνες, όπως θα 'λεγαν και στη Μαδρίτη.