Στη μια οθόνη έπαιζε το ματς Γιάννινα-ΟΦΗ και στην άλλη η τελετή απονομή της "χρυσής μπάλας" στον καλύτερο ποδοσφαιριστή του 2010.

Και τα δυο είχαν ενδιαφέρον, έστω κι αν η απόσταση που χωρίζει τους Ζωσιμάδες με το... σπίτι του Μέσι στη Βαρκελώνη είναι τεράστια, ου μην και χαώδης. Μπορεί, όμως, να είναι ίδια η γραφικότητα. Ας προσπαθήσουμε να δούμε το γιατί.

Τα ελληνικά γήπεδα είναι σίγουρα γραφικά, περισσότερο κι από τη Φολέγανδρο, που λέει κι ο Κρεκούκιας. Όχι γιατί υπάρχουν ακόμη σκηνές, με φιλάθλους πάνω σε πολυκατοικίες (τουλάχιστον αυτό είναι ανώδυνο) αλλά επειδή αποδεικνύεται πως όλα μπορούν να συμβούν!

Πρώτα απ' όλα ένα ποδοσφαιρικό ματς μπορεί να διαρκέσει τρεις ώρες και δώδεκα λεπτά. Σιγά τα ωά, θα πείτε. Εδώ, ο αγώνας Κυπέλλου στο μπάσκετ, ανάμεσα σε ΠΑΟΚ και Ολυμπιακό, συμπλήρωσε τετράωρο! Γιατί κι ένα ποδοσφαιρικό ματς να μη κρατήσει τρεις ώρες;

Επίσης, σε ένα ελληνικό γήπεδο μπορεί ένας χουλιγκάνος να μπει στο τερέν να πλακωθεί με τον τερματοφύλακα της φιλοξενούμενης ομάδας και να ... μην ασχοληθεί κανείς μαζί του. Ο αγώνας, όχι μόνο δεν διακόπτεται (παρά τις δυο σχετικές παρατηρήσεις που είχε κάνει ο διαιτητής) αλλά είναι πολύ λογικό να συνεχιστεί, μετά από διακοπή μιας ώρας!

Ο ίδιος διαιτητής, πάντως, μπορεί να κάνει λάστιχο τον κανονισμό και να αποβάλλει τον παίκτη των φιλοξενουμένων, που απώθησε τον εισβολέα.

Έτσι, λοιπόν, νομιμοποιείται (και) με τη βούλα η οποιαδήποτε εισβολή μέσα στο γήπεδο, τα χαστούκια στους ποδοσφαιριστές, οι κλωτσιές και οι μπουνιές. Μήπως έχει δίκιο ο Σηφάκης, που πρόσφατα απεφάνθη ότι μετάνιωσε για την ολύμπια ψυχραιμία που είχε επιδείξει όταν ένας χουλιγκάνος του Ηρακλή είχε μπει στον αγωνιστικό χώρο και κολλώντας το πρόσωπο στο δικό του, τον στόλιζε με διάφορα γαλλικά!

Το ξέρω. Αν διακοπτόταν ο αγώνας, τα Γιάννινα κινδύνευαν με αφαίρεση βαθμών και ενδεχομένως να υπήρχε ένα αίσθημα αδικίας στην πόλη, καθώς ο ΠΑΣ έχει ένα προνόμιο. Είναι από τις ελάχιστες ομάδες από την οποία έχουν αφαιρεθεί βαθμοί λόγω χρεών.

Και θα αρχίσει η περίφημη διελκυστίνδα, αγαπημένο χόμπι των Ελλήνων: "Θυμάστε, τότε που έτσι κι αλλιώς, εσείς είχατε κάνει τα άλλα και τα εκείνα;" Γι αυτό και είμαστε υποχρεωμένοι, κάθε φορά, να βαθαίνουμε το βαρέλι προσπαθώντας να βρούμε τον πάτο!

Φέτος δεν ήταν ο Μέσι

Καμιά φορά, όμως, γραφικότητα υπάρχει και στο... άλλο ποδόσφαιρο. Το υποτίθεται "αμόλυντο". Ο Λιονέλ Μέσι πήρε τη χρυσή μπάλα και ανακηρύχθηκε καλύτερος ποδοσφαιριστής της χρονιάς που πέρασε στο δημοψήφισμα που από φέτος το France Football δέχθηκε να το συνδιοργανώσει με την FIFA (με το σχετικό αντίτιμο, βεβαίως-βεβαίως).

Κανείς δεν μπορεί να αμφισβητήσει την ποδοσφαιρική ιδιοφυΐα του νεαρού Αργεντίνου. Αλλά, μετά συγχωρήσεως, σε μια σεζόν όπου η Ισπανία του Τσάβι και του Ινιέστα πήρε το Μουντιάλ και η Ίντερ του Σνάιντερ το τρεμπλ (τσάμπιονς-λιγκ και νταμπλ στην Ιταλία, άντε δεν βάζουμε μέσα το διηπειρωτικό Κύπελλο και τη συμμετοχή στον τελικό του Παγκοσμίου Κυπέλλου) ο Μέσι που ... προσπαθούσε να βάλει γκολ στα γήπεδα της Ν.Αφρικής, αλλά δεν κατάφερε να νικήσει ούτε τον Τζόρβα, μάλλον δεν θα περίμενε ούτε ο ίδιος να είναι ο καλύτερος.

Προφανώς, όμως, το ποδοσφαιρικό μάρκετινγκ δεν αντέχει παίκτες όπως ο αθόρυβος Τσάβι, ο πραγματικός ηγέτης Ινιέστα και "αντιεμπορικός" Σνάιντερ. Γι αυτό πρέπει να "καταπιούμε" τον Μέσι, όπως κατάπιαμε τον Ροναλντίνιο και τον Μπέκαμ...

Αν έχω κάπου λάθος, δεκτή η οποιαδήποτε παρέμβαση!