Αποτύχαμε, ενώ είχαμε ... πετύχει

Δεν είναι ώρα να κλαίμε, ούτε να γκρινιάζουμε, πολύ περισσότερο να τσακωνόμαστε μεταξύ μας, ΄πως συνήθως συμβαίνει στις ήττες. Η Εθνική ομάδα, απέτυχε ενώ είχε ... πετύχει. Με αυτό το σολοικισμό ίσως να μπορέσουμε να αποδώσουμε στην ερώτηση "τι κάναμε στην Ισπανία".

Δεν κάναμε κάτι το σημαντικό, αφού στους "8" προκρίθηκε δίκαια και με το σπαθί της η Σερβία, δεν ήταν όμως και μια τρύπα στο νερό, γιατί έχει προηγηθεί μια πρώτη φάση, όπου η Εθνική ομάδα μέτρησε πέντε σερί νίκες και -κατά γενική ομολογία- καλό μπάσκετ.

Δεν φεύγουμε με την ουρά στα σκέλια, όπως πριν από τέσσερα χρόνια στην Κωνσταντινούπολη, όταν είχαμε γίνει ... άνω - κάτω. Πρώτα, με τις "καρεκλιές" στο Ακρόπολις, το ματς-παρωδία με τη Ρωσία και -εν τέλει- την ήττα από την Ισπανία, που στο φινάλε του, είχε -εκτός των άλλων- και την ανακοίνωση από τον Διαμαντίδη ότι εγκαταλείπει την καριέρα του στην Εθνική Ομάδα.

Δεν φεύγει όπως πέρσι στη Σλοβενία, όπου υπήρχε διαρκής μουρμούρα και "συσκέψεις" στα δωμάτια των παικτών.

Αυτή τη φορά η αίσθηση είναι ότι υπάρχει μια ομάδα που μπορεί να στηριχθεί κανείς πάνω της. Που έχει πείρα και νιάτα μαζί, ένα προπονητή που κατάφερε με το "καλημέρα" να μεταβιβάσει στην ομάδα τη φιλοσοφία του, μια ομάδα με προοπτική που έδειξε ότι με την κατάλληλη "στοργή και προστασία", μπορεί να πάει πολύ καλύτερα.

"Πρέπει να είμαστε θετικοί και αισόδοξοι" έλεγε ο Φώτης Κατσικάρης, για τί "και οι 12 που ήταν εδώ και ορισμένοι, που έλειψαν, συνθέτουν ένα γκρουπ παικτών, πάνω στο οποίο μπορούμε να στηριχθούμε για το μέλλον".

Ανάλογη ήταν και η δήλωση του Κώστα Καϊμακόγλου: "Η ομάδα είναι καλή, ο προπονητής ο κατάλληλος. Πρέπει να υπάρξει στήριξη..."

Τι σημαίνει, όμως, στήριξη. Στο δικό μου το φτωχό το μυαλό, μια κίνηση που θα έδειχνε ότι "εντάξει, βαριά είναι η ήττα, αλλά προχωράμε" θα ήταν η επίσκεψη του Βασιλακόπουλου στα αποδυτήρια της ομάδας για δυο κουβέντες σε προπονητή και παίκτες. Αλλά, ας μην είμαστε... αιθεροβάμονες. Αρκεί να στηρίξει την ομάδα, χωρίς "παρεμβάσεις" κι αυτή θα βρει τον δρόμο της.

Τι δεν είχαμε...

Η ήττα από τους Σέρβους, βέβαια, απέδειξε ότι δεν ήταν όλα ... τέλεια στην ομάδα μας, ειδικά σε αυτό το πρώτο νοκ-άουτ παιχνίδι. Σε πνευματική προετοιμασία οι αντίπαλοί μας κέρδισαν κατά κράτος. Σε συγκέντρωση, ωριμότητα και ψυχραιμία, επίσης. Τι μας έλειψε εν τέλει, για να κάνουμε το παραπάνω "κλικ" και να βρεθούμε στους "8";

Ο παίκτης-ηγέτης, είναι το ένα. Ναι, εντάξει, καλό είναι να στηρίζεσαι -κάθε φορά- στην ομαδική λειτουργία, να υπάρχει ένας διαφορετικός σταρ-σκόρερ, αλλά στα μεγάλα ματς παίζουν ρόλο και οι μεγάλες προσωπικότητες. Αλλιώς θα ετοίμαζε το ματς ο Σάσα Τζόρτζεβιτς, αν ήξερε ότι στην ελληνική πεντάδα θα έπαιζε ο Σπανούλης. Εκτός αν έχετε ξεχάσει πως "κυνηγούν" οι αντίπαλοι του Ολυμπιακού και της Εθνικής, τον 32χρονο γκαρντ.

Ο δεύτερος σέντερ, πίσω από τον Μπουρούση, το άλλο. Ο Γιάννης τα πήγε μια χαρά, αλλά ήταν πολύ... μόνος του. Ο Βουγιούκας πολύ μακριά από τον καλό του εαυτό, ο Γλυνιαδάκης στη δύση της καριέρας του. Θα μου πείτε αν ο Σοφοκλής έχει διαρκώς προβλήματα, ο Βουγιούκας "δεν" γενικά, τότε ποιος;

Νομίζω ότι μια συζήτηση με τον Κώστα Κουφό, πρέπει να γίνει. Να τον πείσουμε ότι από την παρουσία του στην Εθνική ωφελείται και ο ίδιος. Αυτό, βεβαίως, προϋποθέτει και άλλου είδους λειτουργία των εθνικών ομάδων. Υπό ιδανικές συνθήκες, ο εθνικός προπονητής πρέπει να είναι μόνιμος, να ασχολείται όλη τη σεζόν με τους διεθνείς, να δίνει κατευθύνσεις στους υπόλοιπους ομοσπονδιακούς, να υπάρχει μια ενιαία γραμμή σε όλες τις ομάδες.

Ιδανικές συνθήκες, είπαμε αλλά μιλάμε για την ... ελληνική ομοσπονδία μπάσκετ, οπότε ξεχάστε το. Ωστόσο, την κουβέντα με τον Κουφό, μπορούν να την κάνουν, ώστε να ξέρουμε αν μπορούμε, ή όχι να τον εμπιστευτούμε...

Τι είχαμε...

Πολλά πράγματα μένουν, ως παρακαταθήκη, κι αυτό είναι το πιο σημαντικό παρά τον αποκλεισμό. Η Εθνική ομάδα είχε και φιλοσοφία και διάθεση και σχέδιο πάνω στο παρκέ. Έπαιξε ωραίο μπάσκετ, με διάβασμα του αντιπάλου, με πολλά τρικ στην επίθεση και με ενέργεια στην άμυνα.

Θα επιμείνουμε ότι στη Σεβίλλη, η Ελλάδα έπαιξε πέντε αγώνες, δείχνοντας στοιχεία που είχαμε καιρό να δούμε σε τόσο υπερθετικό βαθμό. Κι είναι κρίμα που ήρθε η ήττα με τους Σέρβους για να χαλάσει την εικόνα.

Ξαναβρήκε, ακόμη η Εθνική, ένα σπουδαίο γκαρντ, όπως ο Νικ Καλάθης, πολύ βελτιωμένος από το ΝΒΑ και εξαιρετικός στο να κατευθύνει την ομάδα.

Και βεβαίως παρουσίασε σε πρώτη "παγκόσμια εμφάνιση" τον Γιάννη Αντετοκούμπο. Ένα τεράστιο κορμί, ένα αστείρευτο ταλέντο, που μπορεί κανείς να επενδύσει πάνω του, για τα επόμενα δέκα (τουλάχιστον) χρόνια. Ο Γιαννάκης, θα γίνει Γιάννης και η Εθνική Ομάδα, μόνο κέρδος μπορεί να έχει από την παρουσία του.

Άξιζε να πάρουμε την wild card;

Οι "αντίθετοι" ξεσάλωσαν μετά την ήττα, λέγοντας "ορίστε, τι τη θέλαμε την wild card, αφού αποκλειστήκαμε;" Τα ίδια... από την ανάποδη έλεγε ο πρόεδρος της ΕΟΚ μετά τη νίκη επί της Αργεντινής: "Αν δεν την είχαμε πάρει την wild card, δεν θα τα βλέπαμε όλα αυτά".

Κάποιοι, πάντως, ανακαλύπτουν ξαφνικά την Αμερική. Ή το κάνουν από άγνοια, ή σκοπίμως. Ο θεσμός της wild card υπάρχει στο μπάσκετ, σε όλα τα επίπεδα. Δεν το συναντάμε πρώτη φορά. Έχει χρησιμοποιηθεί στα τρία τελευταία Μουντομπάσκετ, ενώ με wild card, παίζουν αρκετές ομάδες στην Ευρωλίγκα.

Η άποψή μου. Καλώς την πήρε η Ελλάδα την wild card, με λάθος τρόπο όμως. Ευθύς εξ' αρχής θα έπρεπε να βάλει τα πράγματα σε μια σειρά. Με απόλυτη διαφάνεια και ξεκάθαρες εξηγήσεις. "Δώσαμε τόσα, μας τα έδωσε ο τάδε, το κάναμε γι αυτό".

Αλλά είπαμε. Η ΕΟΚ έχει τις δικές της συνήθειες. Όσα χρόνια κι αν περάσουν, δεν πρόκειται να τις αλλάξει. Εκτός αν αλλάξει η ίδια, λέμε τώρα...