Η αποτυχία είναι αποτυχία. Δεν θα πούμε άλλες λέξεις. Δεν θα τις ψάξουμε κιόλας. Προφανώς και η αποστολή ακόμη στη Λιλ δεν ολοκληρώθηκε, υπάρχει ο αγώνας της Πέμπτης με τη Λετονία και το προολυμπιακό τουρνουά, όμως, ας μη γελιόμαστε. Για άλλα ήρθε αυτή η ομάδα στο Ευρωμπάσκετ, άλλα θα κάνει.

Δεν χρειάζεται να κάνουμε ξανά ανάλυση του χαμένου αγώνα με την Ισπανία. Τι έκανε και τι όχι ο Κατσικάρης. Ποιοι παίκτες "τράβηξαν" και ποιοι όχι. Δεν έχει καμιά αξία, γιατι δεν θα αλλάξει τίποτε. Αυτό, που μένει είναι η πικρή γεύση της αποτυχίας, το "γαμώτο" για μια χαμένη ευκαιρία, που όσο περνάνε τα χρόνια θα τη λέμε "μεγάλη χαμένη".

Σε αυτές τις περιπτώσεις αξίζει να δεις το μέλλον σου. Συνήθως μέσα από αποτυχίες , σαν αυτή της ομάδας στη Λιλ, δεν βλέπεις ... τίποτε. Δεν είναι όμως μια αποτυχία σαν αυτή πριν από δέκα έξι χρόνια στη Γαλλία, όταν πήγαμε, είδαμε και απήλθαμε πριν από την ώρα μας στη Ντιζόν και χαιρετήσαμε άδοξα, τελευταίοι και καταϊδρωμένοι.

Η αποτυχία μας είναι γιατί ενώ είχαμε στα λόγια και στη θεωρία μια από τις καλύτερες ομάδες όλων των εποχών, στο παρκέ αποδείχθηκε ότι ήμασταν λιγότεροι ικανοί από τη "μισή" ομάδα της Ισπανίας. Δεν θα μειώσουμε τις νίκες του πρώτου γύρου, ή αυτή στο νοκ-άουτ με το Βέλγιο. Ωστόσο, είναι αλήθεια ότι απέναντι στην πρώτη από τις λεγόμενες μεγάλες ομάδες, που βρήκαμε στο δρόμο μας πέσαμε σε ξέρα.

Αλλά για σταθείτε είχαμε εν τέλει την καλύτερη ομάδα όλων των εποχών; Σε ονόματα, ναι. Χωρίς αμφιβολία. Η ανάγνωση του ρόστερ φτάνει και περισσεύει για να πείσει και τον πιο αδαή. Μόνο, που υπήρχαν και συγκεκριμένα προβλήματα. Ο Παπανικολάου, ας πούμε, που πέρσι "πετούσε" και ήταν από τους καλύτερους παίκτες της ομάδας, βρέθηκε σε πολύ κακή κατάσταση. Έπαιξε ελάχιστα. Βοήθησε ακόμη λιγότερο.

Δεν είχαν ανάλογη απόδοση ούτε ο Καϊμακόγλου, ούτε ο Περπέρογλου, αν και στον δεύτερο είναι αλήθεια ότι του δόθηκε περιορισμένος ρόλος. Συν τοις άλλοις ο Μάντζαρης, ήταν εξ' ορισμού ο γκαρντ που δεν θα έπαιζε, ως πέμπτος στην ιεραρχία. Ουσιαστικά το ροτέισον της ομάδας ...είχε κοντύνει από μόνο του. Και ο Κατσικάρης δεν θέλησε, εν μέσω του τουρνουά, να κάνει τρικ και πειράματα.

Αν είχε κερδίσει την Ισπανία, κανείς δεν θα του λεγε τίποτε. Τώρα, που έχασε τα ακούει απ'όλους. Λογικό είναι. Και η μοίρα των προπονητών κρίνεται πάντα από το αποτέλεσμα. Από ένα ριμπάουντ, μια βολή, ή ένα σουτ. Πάντοτε οι καλύτεροι είναι αυτοί που δεν έπαιξαν και φυσικά εκείνοι που κόπηκαν στην προετοιμασία.

Πάμε παρακάτω, όμως. Γιατί εκεί πρέπει να φτάσουμε. Στο προκείμενο. Να δούμε τι μέλλει γενέσθαι. Ο στόχος του προολυμπιακού είναι ανοιχτή υπόθεση ακόμη. Ας υποθέσουμε το πιο λογικό. Ότι η ομάδα προκρίνεται να παίξει σε ένα από τα τρία προολυμπιακά τουρνουά.

Ήρθε η ώρα της ανανέωσης

Τι θα κάνει; Θα πει πάλι "να δούμε την επόμενη διοργάνωση", ή μήπως ήρθε η ώρα της ανανέωσης, που έτσι κι αλλιώς θα γινόταν και ο σχεδιασμός με προοπτική μιας δεκαετίας. Η δική μου γνώμη είναι ότι απαιτούνται γενναίες αποφάσεις και επιλογές. Δυστυχώς η ομοσπονδία δεν μας έχει συνηθίσει σε τέτοιες κινήσεις. Περισσότερο την ενδιαφέρουν οι εντυπώσεις, όπως το χρυσό μετάλλιο των εφήβων στο Βόλο, παρά η ουσία. Κάναμε δυο διοργανώσεις, φέτος, στην Ελλάδα ταλαιπωρήσαμε ... νέα παιδιά επί τρεις μήνες, για να πανηγυρίζουμε στο Βόλο μαζί με τον Αχιλλέα Μπέο.

Προς Θεού. Δεν υποτιμάμε το χρυσό και την εμφάνιση των εφήβων. Αλίμονο. Αυτό, που μετράει όμως περισσότερο από κάθε άλλο μετάλλιο στις μικρές ηλικίες είναι η προετοιμασία για τη μεγάλη Εθνική. Η ομοσπονδία έχει την τύχη να διαχειρίζεται δυο γενιές από χρυσάφι. Και αυτή του 90 και εκείνη του 94-95 βρίθει ταλέντου, ενώ και οι επόμενη είναι εξίσου "ελπιδοφόροι".

Μέσα στην πίκρα της ήττας, άλλωστε, το ματς με την Ισπανία ανέδειξε τον επόμενο ηγέτη της Εθνικής Ομάδας. Ο Γιαννης Αντετοκούμπο, έμοιαζε με ένα μαύρο άλογο που ξεχύθηκε να αλωνίσει το παρκέ της Πιερ Μορουά Αρένα. Αν έπαιρνε αυτός το τελευταίο ριμπάουντ ίσα που προλάβαινε να διασχίσει όλο το γήπεδο και να σουτάρει καλύτερα. Αλλα η μπαλα πήγε πρωτα στον Κουφό και μετά σε εκείνον!

Εδώ, όμως, δεν χωράνε δισταγμοί. Χτίζουμε την επόμενη ομάδα με βάση τον Αντετοκούμπο και το τεράστιο ταλεντο του και την ακόμη μεγαλύτερη προοπτική των 20 ετών. Με μόνιμο ομοσπονδιακό προπονητή (γιατί από το 2017 έρχονται και προκριματικοί αγώνες) με ραχοκοκαλιά πλέον τη γενιά του 90 και τους λίγο μεγαλύτερους ή λίγο νεότερους.

Η συνταγή δεν είναι καινύργια. Αντίθετα, δοκιμάστηκε και πέτυχε, το 2004 από τον Παναγιώτη Γιαννάκη. Ένα χρόνο αργότερα από εκείνη την ραγδαία ανανέωση η Εθνική Ομάδα κατακτούσε χρυσό μετάλλιο στο Ευρωμπάσκετ...