Ναι, είμαστε στενοχωρημένοι που το χασε ο Γκέκας το πέναλτι (ή το έπιασε ο Νάβας, αν θέλετε), ναι θα μπορούσε η Εθνική να είχε βάλει ένα γκολ στην παράταση, ναι το πρώτο γκολ των Κοσταρικανών ήταν ένα δώρο που έκανε η ομάδα στον αντίπαλο, αλλά είναι καιρός να σταματήσουμε την γκρίνια και να πούμε ένα μεγάλο ευχαριστώ.

Δεν ξέρω τι έχετε ζήσει, αλλά εμείς οι λίγο παλιότεροι μεγαλώσαμε λίγο διαφορετικά. Βλέπαμε τα Μουντιάλ και τα Euro να περνούν και είχαμε γίνει λίγο πολύ … πολίτες του κόσμου. Οπαδοί της Αγγλίας, της Γερμανίας, της Ιταλίας, της Βραζιλίας, της Αργεντινής…

Και επειδή όλες αυτές τις μέρες ζήσαμε μια ωραία παράνοια, ακόμη και με τον παραλογισμό των social media και της φαρσοκωμωδίας με τον Κατσουράνη και το αν έπρεπε να παίξει ή όχι, αξίζει να θυμόμαστε το παρελθόν, μπας και χαλαρώσουμε λιγάκι γιατί σας βρήκα πολύ τσιτωμένους και έτοιμος να …αρπαχτείτε με το παραμικρό.

Καλό είναι να θυμηθούμε ότι σε Μουντιάλ δεν πήγε καν μια πολύ μεγάλη γενιά του ελληνικού ποδοσφαίρου με Δομάζο, Παπαϊωάννου, Κούδα, Δεληκάρη και τους άλλους γίγαντες της δεκαετίας του ’70.

Ούτε καν το σκεφτόμασταν

Βλέπαμε τις διοργανώσεις να περνούν και δεν σκεφτόμασταν καν πότε θα παίξει η Εθνική Ελλάδος σε ένα Παγκόσμιο Κύπελλο, σε ένα ευρωπαϊκό Πρωτάθλημα. Η φωτοβολίδα του 1980, το γκολ του Αναστόπουλου είχε μείνει σαν φάρος, μέχρι την πρόκριση στις ΗΠΑ, όπου η Ελλάδα έπαιξε το σύστημα 4-4-2 (10 γκολ).

Ναι, μια άλλη γενιά που συγκροτούσαν παικταράδες, όπως ο Σαραβάκος, ο Μανωλάς, ο Νιόπλιας, ο Μητρόπουλος, ο Αποστολάκης, ο Μαχλάς, που είχε όλα τα φόντα να πρωταγωνιστήσει στο Μουντιάλ του 94 ταπεινωνόταν με τρεις ήττες, δέκα γκολ, σκυμμένα κεφάλια και χλεύη…

Η μεγάλη κατάκτηση από το 2004 και μετά ήταν αυτό που νιώσαμε στον αγώνα με την Κόστα Ρίκα. Την απογοήτευση επειδή η Ελλάδα δεν προκρίθηκε στους «8»! Στους οκτώ του Παγκοσμίου Κυπέλλου, έτσι;

Το γαμώτο γιατί δεν ευστόχησε ο Γκέκας, ή γιατί δεν το έβαλε ο Μήτρογλου στο τέλος της παράτασης.

Μια δεκαετία που έφερε την Ελλάδα στο προσκήνιο. Πρώτα σαν μια απίστευτη Πρωταθλήτρια Ευρώπης και εν συνεχεία σαν μια ευρωπαϊκή ομάδα, η οποία δεν πρόκειται να σαρώσει τους τίτλους, να μαγέψει με την απόδοσή της, αλλά θα είναι πάντα παρούσα σε τέτοια μεγάλα ραντεβού. Έπαιξε (από τότε) σε άλλα δυο Euro και σε δυο Μουντιάλ.

Θα παλεύει με τον αντίπαλο, με τις δικές της αντιφάσεις, θα κάνει υπερβάσεις, θα βάζει γκολ στο 90 και θα μας απογειώνει, την στιγμή που τη …σιχτιρίζουμε. Αυτή είναι η μεγάλη της νίκη και στο Μουντιάλ της Βραζιλίας, όπου επιβεβαίωσε για μια ακόμη φορά τον χαρακτήρα και τη νοοτροπία, που έχτισε όλα αυτά τα χρόνια των επιτυχιών.

Βαθιά εκτίμηση

Εμείς οι λίγο παλιότεροι, δεν πρόκειται να εγκαταλείψουμε την …συνήθεια να είμαστε με άλλες εθνικές, αλλά θα βλέπουμε με βαθιά εκτίμηση αυτή την μαχητική ομάδα που θα μπορούσε το Σάββατο να παίζει με την Ολλανδία. Δεν πειράζει. Ήταν κι αυτή μια μεγάλη εμπειρία οδηγός για το μέλλον. Ναι, η Εθνική μπορεί να έχει κάποιους βετεράνους, αλλά διαθέτει κι ένα σωρό νεαρά παιδιά. Ξέρετε πολλές να έχουν δίδυμο σέντερ-μπακ Μανωλά και Παπασταθόπουλο; Είδατε πολλούς καλύτερους αριστερούς μπακ από τον Χολέμπας; Αν κάποιος Λατίνος έκανε τις ντρίπλες του Λάζαρου, θα … κάναμε αφιερώματα και θα γράφαμε για ζογκλέρ, μάγους κλπ.

Προσοχή. Δε λέμε ότι η Ελλάδα έγινε υπερδύναμη. Είναι όμως μια πολύ σοβαρή και αξιόπιστη ομάδα, που ήδη σκέφτεται την επόμενη μεγάλη διοργάνωση στην οποία θα πρωταγωνιστήσει. Το Euro 2016.

Αξίζουν και μπράβο και ευχαριστώ σε όλους. Και ιδιαίτερα σε εκείνους που εγκαταλείπουν την ομάδα. Στον προπονητή Φερνάντο Σάντος, για τον οποίο πολλά μπορεί να καταμαρτυρήσει κανείς, αλλά δεν μπορεί παρά να του βγάλει το καπέλο γιατί διαδέχθηκε τον «χρυσοδάκτυλο» Ότο Ρεχάγκελ και κράτησε την ομάδα στο υψηλότερο δυνατό επίπεδο.

Και βέβαια στον πολύ μεγάλο ποδοσφαιριστή, έναν από τους κορυφαίους Έλληνες αθλητές όλων των εποχών. Ο Γιώργος Καραγκούνης αποχώρησε αήττητος, έχοντας καταθέσει και την ψυχή του στα 120 λεπτά που έπαιξε, θα ήθελε να παίξει … άλλα τόσα με την Ολλανδία και περνάει στην ιστορία σαν ένας μεγάλος αρχηγός. Δεν ξέρω αν ήταν ο καλύτερος Έλληνας ποδοσφαιριστής, σίγουρα όμως ήταν ο πιο ψυχωμένος, ο πιο πεισματάρης και … μπαλαδόφατσα απ’ όλους. Κάρα να είσαι καλά…