Ο Παναθηναϊκός πανηγυρίζει τον τίτλο , σε μια εβδομάδα με έντονα συναισθήματα καθώς μεσολάβησε ο θάνατος του Παύλου Γιαννακόπουλου και ο Ολυμπιακός πέφτει στην εσωστρέφεια μιας δεύτερης σεζόν χωρίς τίτλο. Η αλήθεια μετά τους τελικούς είναι αυτή, με κοινό παρονομαστή τις αλλαγές που ετοιμάζονται στις δυο ομάδες.

Η αύρα του πρωταθλητή, δίνει το δικαίωμα στον ΠΑΟ να σκεφτεί την επόμενη μέρα με μεγαλύτερη άνεση, αν και κάθε απώλεια για μια ομάδα που έχει πάρει τον τίτλο μετράει «διπλά», σε σχέση με εκείνη που πρέπει έτσι κι αλλιώς να κάνει αλλαγές, γιατί απέτυχε.

Είναι δεδομένο, ωστόσο, ότι αυτός που κλυδωνίζεται περισσότερο μετά από το ματς της Κυριακής είναι ο Ολυμπιακός. Ήταν και ο τρόπος με τον οποίο ηττήθηκε που κάνει τον προβληματισμό ακόμη μεγαλύτερο.

Πρέπει να ξεκαθαρίσουμε ορισμένα πράγματα, γιατί στην Ελλάδα τα βάζουμε όλα στο μίξερ και φτιάχνουμε σούπες.

Άλλο η προβληματική μέχρις εσχάτων λειτουργία της ΚΕΔ, άλλο η αποδεδειγμένη ανεπάρκεια των διαιτητών που ορίζει η Επιτροπή (με ξεχωριστές περιπτώσεις τους «γίγαντες» της διαιτησίας Αναστόπουλο και Μάνο) άλλο οι συνθήκες διεξαγωγής ενός αγώνα ελληνικού πρωταθλήματος και άλλο η στάση μιας ομάδας στον αγωνιστικό χώρο. Ο Ολυμπιακός λειτούργησε την Κυριακή σαν ερασιτεχνικό σωματείο. Προειδοποίησε ότι στην πρώτη παραβατική συμπεριφορά θα έφευγε από το γήπεδο, κατήγγειλε κάτι τέτοιο στο ημίχρονο («επίθεση από δέκα οπαδούς του ΠΑΟ στην φυσούνα») αλλά έφυγε λίγο αργότερα, όταν έπεσαν αντικείμενα προς τον πάγκο της ομάδας.

Μετά από ένα τέταρτο ωστόσο ο Ολυμπιακός επέστρεψε στο γήπεδο. Και τι πέτυχε με όλα αυτά. Μια … τεράστια τρύπα στο νερό. Πρώτα απ’ όλα έχασε την ευκαιρία να συνεχίσει, ζεστός όπως ήταν, το «έργο» του στο πρώτο ημίχρονο, όπου είχε επιβάλλει τον ρυθμό του, είχε εκνευρίσει τον Παναθηναϊκό και κρατούσε μια μικρή διαφορά στο σκορ. Την ώρα που οι «πράσινοι» μπασκετμπολίστες έκαναν σουτ και ηρεμούσαν, στην έξτρα «ανάπαυλα» που τους δόθηκε, οι αντίπαλοί τους μπαινοέβγαιναν στα αποδυτήρια, έχοντας το μυαλό τους οπουδήποτε αλλού, εκτός από το μπάσκετ.

Αποτέλεσμα; Η τρίτη περίοδος να εξελιχθεί σε ένα πλήρη μονόλογο του Παναθηναϊκού, που πέτυχε μαζεμένους όσους πόντους είχε βάλει σε δυο δεκάλεπτα, στο πρώτο μέρος. Λογικό ήταν. Ηρέμησαν, αποφορτίστηκαν οι παίκτες του Πασκουάλ, αλλά και βρήκαν μπροστά τους μια ομάδα που έπρεπε να ξαναβάλει το «είναι» της στον αγώνα, ενώ … προσωρινά είχε βγει έξω.

Στις εκατό φορές που γίνεται μια τέτοια διακοπή, οι 99 βοηθάνε την ομάδα η οποία είναι πίσω στο σκορ. Αυτή, που είναι μπροστά και ελέγχει το ματς, ποτέ της δεν έχει «κερδίσει» κάτι από συγκεκριμένες ενέργειες.

Και εν πάση περιπτώσει όταν λες «φεύγω», παίρνεις την ομάδα και … φεύγεις, αναλαμβάνοντας στη συνέχεια και το κόστος που εμπεριέχει η συγκεκριμένη ενέργεια. Δηλαδή τον μηδενισμό και την αφαίρεση βαθμών, εν όψει της επόμενης σεζόν…

ΟΙ ΜΑΧΕΣ ΔΙΝΟΝΤΑΙ ΕΝΤΟΣ…

Κατά τη γνώμη μας όλες οι μάχες δίνονται εντός των γραμμών. Χρειάζεται γερό στομάχι και τεράστια υπομονή, ώστε να κερδηθούν, όμως γενικότερα στον Ολυμπιακό είχε διατυπωθεί μια άποψη το τελευταίο διάστημα ότι καλό θα ήταν να … αποχωρούσε η ομάδα, γελοιοποιώντας έτσι το πρωτάθλημα και το «σύστημα».

Πρώτα απ’ όλα η ομάδα είναι αυτοί που βρίσκονται μέσα στο γήπεδο, αυτοί που αν προτιμάτε δέχονται πρώτοι και καλύτεροι τα πλήγματα. Η δική μας άποψη είναι ότι η οποιαδήποτε αποχώρηση, προσβάλλει την προσπάθεια των παικτών. Την όποια προσπάθεια. Καλή, κακή, στραβή, ανάποδη.

Ο Ολυμπιακός δεν κερδίζει τίποτε από το να αποχωρεί, καταγγέλλοντας τους πάντες και τα πάντα. Αντιθέτως, έχει πάρα πολλά να αποκομίσει αν συνεχίσει να δίνει τη μάχη του για το «ξεκαθάρισμα» μιας πραγματικά αρρωστημένης κατάστασης που επικρατεί στην ΚΕΔ με προέκταση την ομοσπονδία.

Μια μάχη που δεν είναι εύκολη, καθώς ορισμένοι επιμένουν να παίζουν με τη νοημοσύνη μας, να θεωρούν ότι όλα είναι «καλώς καμωμένα» ενώ η μία παρανομία διαδέχεται την άλλη. Το ξεσκέπασμα της υπόθεσης των διαιτητών της Ευρωλίγκας ήταν η αρχή. Δε νομίζουμε ότι υπάρχει νοήμων άνθρωπος που ασχολείται με το μπάσκετ και να μην ενοχλείται από τον κυνισμό της ΚΕΔ και την «υπόθαλψη» από πλευράς ΕΟΚ.

Χρειάζεται ωστόσο ακόμη μεγαλύτερη μάχη, ώστε να γίνουν πραγματικότητα οι αλλαγές και να μπει η ελληνική διαιτησία σε άλλα καλούπια.

Η ΕΠΟΜΕΝΗ ΜΕΡΑ

Για τον Ολυμπιακό, η επόμενη μέρα έχει αρκετές αναταράξεις. Ο Γιάννης Σφαιρόπουλος συμπλήρωσε μια 4ετία στον πάγκο (να σκεφτείτε ότι από το 1991 και μετά, μόνο ο Γιάννης Ιωαννίδης είχε περισσότερη διάρκεια σε συνεχόμενη θητεία καθώς κάθισε στον πάγκο της ομάδας 5 χρόνια) και ενδεχομένως να έχει έρθει η ώρα για αλλαγή σελίδας.

Το καλοκαίρι έχει ακόμη Σπανούλη, Παπαπέτρου και Παπανικολάου, των οποίων τα συμβόλαια εκπνέουν αλλά και κάτι ακόμη. Την χάραξη μιας άλλης στρατηγικής για τα επόμενα χρόνια, καθώς το 2018 δεν είναι 2011, πολλά έχουν αλλάξει, αναθεωρηθεί και πρέπει να μπουν σε μια διαφορετική πορεία και τάξη…

ΥΓ: Το ελληνικό μπάσκετ αποχαιρέτησε έναν από τους πρωτεργάτες του θαύματος του 1987. Έναν οραματιστή, έναν προπονητή μπροστά από την εποχή του. Θα ακολουθήσει ξεχωριστό σημείωμα για τον Κώστα Πολίτη, στον οποίο είμαστε βαθιά υπόχρεοι δια βίου. Ας είναι ελαφρύ το χώμα που θα τον σκεπάσει…

Photo credits: Eurokinissi