Κάθε φορά που τελειώνει ένα φάιναλ-φορ κι ενώ ... σκέφτεσαι το επόμενο, ψάχνεις να βρεις τι έγινε. Τι συνέβη στη γιορτή που τελείωσε, ποιοι ήταν οι πρωταγωνιστές και ποιος θα θυμόμαστε τα επόμενα χρόνια.

Στη Μαδρίτη έγινε ένα ωραίο φάιναλ-φορ. Όχι τόσο συναρπαστικό όσο περιμέναμε, γιατί τελικά η επικράτηση της Ρεάλ ήρθε σχετικά εύκολα, αλλά με αρκετό σασπένς και σε κάποιες στιγμές ωραίο μπάσκετ.

Σοφότεροι δε γίναμε, για το που πάει το σπορ, καθώς είδαμε και ματς όπου ... βαρεθήκαμε να μετράμε πόντους (το Ρεάλ-Φενέρ) και ένα μεγάλο ημιτελικό που κρίθηκε σχεδόν στην εκπνοή (Ολυμπιακός-ΤΣΣΚΑ). Η ανωτερότητα της Ρεάλ δεν χωράει αμφισβήτηση. Μπορεί στη διάρκεια της χρονιάς να προκάλεσε ερωτηματικά, το τριήμερο στη Μαδρίτη, ωστόσο, ήταν η οικοδέσποινα που δεν "σήκωνε" πολλά-πολλά.

Μας θύμισε τον Ολυμπιακό του Λονδίνου, πάρα πολύ. Κέρδισε τη Φενέρ στο μπάσκετ των 90 πόντων. Νίκησε στον τελικό τον Ολυμπιακό στο μπάσκετ των 70π, προσαρμοζόμενη στο παιχνίδι που αγαπάνε οι "ερυθρόλευκοι" με ιδανικό τρόπο.

Ο Ολυμπιακός επέστρεψε στενοχωρημένος, σκασμένος ίσως γιατί δεν διεκδίκησε μέχρι τέλους το Κύπελλο που το ήθελε πάρα πολύ. Γύρισε, όμως, και πεισμωμένος πρώτα για τον εγχώριο τίτλο στην Ελλάδα και εν συνεχεία για τη διαδρομή μέχρι το Βερολίνο το 2016. Με τρείς συμμετοχές στα τέσσερα τελευταία χρόνια, τρεις τελικούς εκ των οποίων οι δύο νικηφόροι, οι Πειραιώτες έχουν κάθε λόγο να θεωρούν ότι με τις κατάλληλες διορθωτικές κινήσεις ή προσθήκες, θα είναι ακόμη πιο δυνατοί και στην 02 αρένα, ένα χρόνο από τώρα, έτοιμοι για ρεβάνς.

Μέχρι τότε ας κρατάμε ζωντανές τις εικόνες του φάιναλ-φορ της Μαδρίτης, το οποίο ανέδειξε και τέσσερις πρωταγωνιτές. Είτε θετικούς, είτε αρνητικούς. Αυτοί είναι, κατα τη γνώμη μας τουλάχιστον, οι:

Παμπλο Λάσο (47 ετών, προπονητής Ρεάλ Μαδρίτης):

Πέρσι όλοι ήθελαν να του πάρουν το κεφάλι.Τη γλίτωσε, μάλλον, επειδή είχε ισχυρό συμβόλαιο. Ο Βάσκος, άλλοτε πλέι-μέικερ της Ρεάλ (ακόμη είναι πρώτος στις ασίστ στη λίγκα ACB) και πνευματικό παιδί του Ζέλικο Ομπράντοβιτς, ένα χρόνο μετά από το στραπάτσο στο Μιλάνο και την ήττα από τη Μακάμπι Τελ Αβίβ, παίρνει μια θριαμβευτική ρεβάνς. Η δική του Ρεάλ, βρήκε επιτέλους τον τρόπο να πάρει την Ευρωλίγκα, την περίφημη "novena" όπως λένε οι Μαδριλένιοι. Είκοσι χρόνια το πάλευε. Άλλοτε ... έβλεπε τα τρένα να περνούν, καθώς δεν συμμετείχε καν στη κορυφαία διοργάνωση, αλλά και την τελευταία διετία μια ανάσα πριν στεφθεί πρωταθλήτρια Ευρώπης. Τη μια ο Σπανούλης, την άλλη ο Ράις, της έπαιρναν τη μπουκιά από το στόμα. Φετος ήταν η σειρά της. Η σειρά της βασίλισσας. Η σειρά της ομάδας του Λάσο.

Όσα του "έσουρναν" πέρσι, τα παίρνουν πίσω. Ο πάγκος της Ρεάλ είναι ένας από τους πιο δύσκολους που υπάρχουν. Όπως, άλλωστε, ο Λάσο αποκάλυψε, όλοι τον αμφισβήτησαν. Ακόμη και ο ίδιος ο γιος του φρότνισε να αμφιβάλλει για το αν θα μπορούσε να μείνει για τόσα χρόνια στη Ρεάλ.

Η αλήθεια είναι ότι ο Λάσο δεν έπαψε ποτέ να είναι ένας εξαιρετικός προπονητής. Απλά αν χάνεις δυο συνεχόμενους τελικούς Ευρωλίγκας, δεν απέχεις πολύ από το να σε χαρακτηρίσουν λούζερ και να σου μείνει. Στην τρίτη του προσπάθεια ο Λάσο τα κατάφερε. Όπως συνήθως κάνει στην καριέρα του στη Μαδρίτη,

Γιατί, αν δε το ξέρετε επί της προπονητικής του θητείας, η Ρεάλ έχει παίξει σε 12 από τους 15 τελικούς, που θα μπορούσε να αγωνιστεί σε Ισπανία και Ευρωλίγκα. Πήρε οκτώ τρόπαια. Την Ευρωλίγκα του 2015, το πρωτάθλημα του 2013, τα Κύπελλα του 2015, του 2014 και του 2012 και τα σουπερ-καπ του 2014, του 2013 και του 2012. Ο στόχος του, από δω και πέρα: "Να πάρουμε σε μια χρονιά και τα τέσσερα τρόπαια που διεκδικούμε..."

Δηλαδή, να πάρει και το φετινό πρωτάθλημα κάνοντας το υπέροχο τέσσερα στα τέσσερα...

Άντρες "Τσάπου" Νοτσιόνι (36 ετών, MVP του φάιναλ-φορ, Ρεάλ Μαδρίτης):

Ο Τζέισι Κάρολ ήταν αυτός, που έκανε τη διαφορά στον τελικό με τα τρία συνεχόμενα τρίποντα στην πιο κρίσιμη στιγμή. Το βραβείο του ΜVP, όμως, πήγε στον γερόλυκο της Ρεάλ: "Να ξέρετε ότι το μπάσκετ δεν είναι μόνο πόντοι και ριμπάουντ. Είναι και κάτι άλλο, που μας το δίνει ο Τσάπου. Στην καριέρα μου δεν έχω δει τέτοια ψυχικά αποθέματα..." σχολίαζε ο Πάμπλο Λάσο, για τον 36χρονο άσο με τη μεγάλη καρδιά και τα τεράστια ψυχικά αποθέματα.

"Τα έδωσα όλα, δεν είχα κάτι άλλο" παραδεχόταν τρισευτυχισμένος ο "Τσάπου" (παρατσούκλι που του κόλλησαν στην Αργεντινή, από το περίφημο καρτούν Ελ Chapurlin) με το τρόπαιο του MVP στο ένα χέρι και το έπαθλο της Ευρωλίγκας στο άλλο: "Η καρδιά μου πήγε να σπάσει, γιατί ήρθα εδώ για να νικήσω και τώρα το κατάφερα" πρόσθετε ο φόργουορντ με τα σιδερένια χέρια, που το 2006 είχε χάσει την ευκαιρία να οδηγήσει την Αργεντινή στον τελικό του Μουντομπάσκετ, όταν αστόχησε στο τελευταίο σουτ του δραματικού ημιτελικού με την Ισπανία. Σε εκείνο το τουρνουά είχε σκοράρει 23π με 4/4 δ και 5/5 τρ, στο ματς με τη Νιγηρία. Που το περίεργο θα πείτε. Το προηγούμενο βράδυ, ενβαντίον της Βενεζουέλας είχε πάθει ... βαρύ διάστρεμμα και οι γιατροί απέκλειαν τη συμμετοχή του

Μέλος της χρυσής ομάδας της Αργεντινής, που το 2004 κατέκτησε το χρυσό μετάλλιο στους Ολυμπιακούς Αγώνες της Αθήνας, έγινε γνωστός πριν από δεκα πέντε χρόνια όταν ερχόταν μικρό παιδάκι στην Ευρώπη για να παίξει με την Ταού του Ντούσκο Ιβάνοβιτς, πήγε στο ΝΒΑ όπου έκανε σπουδαία καριέρα με Σικάγο Μπουλς, Σακραμέντο Κινγκς και Σίξερς, παίζοντας συνολικά σε 514 αγώνες και έχοντας 10.5π και 4.5ρ.

Στη δύση της καριέρας του, έκιανε ένα μεγάλο φάιναλ-φορ (12π και 6ρ με Φενέρ, 12π και 7ρ εναντίον του Ολυμπιακού) δίνοντας και τη ψυχή του για τη νίκη της Ρεάλ, πανηγυρίζοντας σαν παιδί και λέγοντας: "Ωραίες στιγμές, θα τις θυμάμαι όταν πάρω τη σύνταξή μου..."

Βασίλης Σπανούλης: (32 ετών, αρχηγός του Ολυμπιακού)

Στον ημιτελικό με την ΤΣΣΚΑ, ενώ είχε χάσει 11 σουτ, βρήκε το χέρι του την κατάλληλη στιγμή σκορπίζοντας τον τρόμο στην ΤΣΣΚΑ και τον θαυμασμό στον υπόλοιπο κόσμο του μπάσκετ. Ο Μανού Τζινόμπιλι τον θαύμαζε από την τηλεόραση, γράφοντας στο twitter

Ο αρχηγός του Ολυμπιακού, έμοιαζε έτοιμος να συνεχίσει το σερί των συνεχόμενων νικών του σε φάιναλ-φορ. Η ΤΣΣΚΑ έπεσε στα χέρια του σαν ... κουρασμένη αρκούδα. Η Ρεάλ, όμως, δεν ήταν το ίδιο. Ο Βασίλης που ήθελε πάρα πολύ να οδηγήσει τον Ολυμπιακό σε ένα ακόμη θρίαμβο, μπλοκαρίστηκε από τους Μαδριλένιους. Δεν ήταν ότι αστοχούσε (0/4 σουτ, 1/4 βολές). Ήταν ότι δεν έπαιρνε τις προσπάθειες, γιατί όπως έλεγε και ο ίδιος "σε μια από τις σπάνιες φορές στην καριέρα μου, δεν έβλεπα το καλάθι".

Η Μάρκα έκανε λογοπαίγνιο, την επόμενη μέρα, με το όνομά του. Θέλοντας να δώσει έμφαση στην άμυνα της Ρεάλ πάνω στον Kill Bill, έγραψε Spanulo. Όπου nulo στα ισπανικά, ίσον μηδέν.

Ο Βασίλης δεν αρνήθηκε ότι έπαιξε άσχημα. Άλλωστε παρότι πολλές φορές δείχνει ανίκητος μέσα στο παρκέ, δεν παύει -και αυτός- να είναι ένας κοινός θνητός. Ένας αθλητής, που ναι μεν θέλει να κερδίζει τους πάντες, που έχει καταφέρει πάρα πολλά στην καριέρα του (και θα κάνει κι άλλα, μην ανησυχείτε) αλλά κάποιες στιγμές θα χάσει κιόλας. Ο ίδιος το είχε πει, αμέσως μετά τα όργια που έκανε κόντρα στην ΤΣΣΚΑ και τον μετέτρεψαν σε μεγάλο πρωταγωνιστή της γιορτής στη Μαδρίτη: "Ο κόσμος πρέπει να ξέρει, ότι όπως πανηγυρίζουμε τώρα, στον αθλητισμό υπάρχει και η ήττα"...

Μίλος Τεόντοσιτς (28 ετών, πλέι-μέικερ της ΤΣΣΚΑ Μόσχας)

Σε αντίθεση με τον Σπανούλη, που μετρουσε ως τώρα μόνο νίκες, ο Μίλος Τεόντοσιτς στα φάιναλ-φορ της καριέρας του δεν είχε να επιδείξει κάτι σημαντικό. Ο Σέρβος έχασε τις ευκαιρίες πρώτα με τον Ολυμπιακό (2009, 2010) και ύστερα με την ΤΣΣΚΑ στα τέσσερα τελευταία φάιναλ-φορ. Σύνολο έξι διοργανώνεις, κανένα τρόπαιο και πολλή αμφισβήτηση.

Λες και το ...τραβάει ο οργανισμός του, κάθε φορά που η ομάδα του χάνει, ο Μίλος μπαίνει στο επίκεντρο της κριτικής. Φέτος, σχεδόν ζητήθηκε ο εξοστρακισμός του από τον ρωσικό Τύπο, γιατί θεωρήθηκε ο βασικός υπαίτιος της ήττας από τον Ολυμπιακό στον ημιτελικό. Ο βασικός υπεύθυνος της νέας αποτυχίας, που φυσικά δεν χρυσώνεται με καμιά νίκη στον μικρό τελικό.

Ο Τεόντοσιτς καταλαβαίνει ότι οι μέρες του στη Μόσχα είναι μετρημένες. Προφανώς δεν θα μείνει χωρίς δουλειά, γιατί οι "κουμπάροι" στην Κωνσταντινούπολη, αλλά και η ... ίδια η Ρεάλ Μαδρίτης (αν φύγει ας πούμε ο Γιουλ για το ΝΒΑ) δεν θα πουν όχι να τον αποκτήσουν. Η περιπέτειά του στην ΤΣΣΚΑ αναδεικνύει πρώτα τη δική του αστάθεια, ειδικά στα μεγάλα ραντεβού, αλλά και τη γενικότερη νοοτροπία που υπάρχει στη Μόσχα.

Εκεί όπου θεωρούν δεδομένο ότι πληρώνοντας αδρά τους παίκτες (καμιά φορά, δυο και τρεις φορές παραπάνω από την αξία τους) θα έρχονται τα τρόπαια. Μέχρι που πέφτουν οι σφαλιάρες, κάθε χρόνο τέτοια εποχή, και όλοι αναζητούν τον λόγο που ... έχασαν ξανά. Κάθε φορά, πάντως, βρίσκουν τον "ένοχο". Τα προηγούμενα χρόνια ήταν ο Καζλάουσκας. Μετά ο Μεσίνα. Και τώρα ο Μίλος...

Δεκτές οποιεσδήποτε ενστάσεις και γνώμες. Και παρατηρήσεις. Τα λέμε και στο twitter ως @yiannifil