Χάρε Κρίσνα... Ηλία Ζούρο

Η ώρα έχει πάει... τρεις τα ξημερώματα, που γράφω αυτές τις αράδες, είναι λίγο δύσκολο, αλλά έπρεπε να κάνουμε ένα μικρό μπρέικ

Μετά από τέτοιες νίκες, η υπερένταση είναι μεγάλη και το διάλειμμα απαραίτητο, όσο το νερό στο διψασμένο, αν και ως συνήθως ...για φαΐ πήγαμε.

Στο κέντρο του Βίλνιους, που έχει φωταγωγηθεί σε...μπασκετικό στυλ (με λαμπιόνια που σχηματίζουν καλάθια, πάνω στις κολώνες και μπάλες, αν δεν καταλαβαίνετε την ...αρτιστίκ φωτογραφία μου) η πιτσαρία που μας φιλοξενεί έπαιζε σε βίντεο τον αγώνα της Εθνικής.

Όταν ήρθε το παγωτό, άρχιζε το τέταρτο δεκάλεπτο: "Δεν φεύγουμε" πρότεινα διστακτικά, σκεπτόμενος ότι έπρεπε να επιστρέψω στο ξενοδοχείο για να γράψω.

"Θα' σαι τρελός; Τώρα θα φύγουμε; Τώρα, που θα τα βάλουμε όλα;" αντέτειναν οι ...νεαροί της παρέας. Είχαν δίκιο.

Το να ξαναβλέπεις ένα τόσο δραματικό φινάλε είναι ιδιαίτερα ευχάριστο. Φυσικά, αυτό ισχύει όταν έχεις κερδίσει. Αν έχεις χάσει, δεν θες να ξαναδείς το παραμικρό. Αφήστε, που δεν θα πηγαίναμε καν να φάμε! Κατευθείαν για ύπνο και ...πολύ θα μας ήταν.

Ωραία βόλτα...

Αλλά έτσι είναι οι νίκες. Ξεχνάς όλη την ταλαιπωρία μιας ατέλειωτης μέρας που ξεκίνησε με μια ωραία βόλτα στο Βίλνιους (πρώτα με κρύο, μετά με ήλιο, στο τέλος με βροχή...κλασικά πράγματα) όπου για πρώτη φορά (ενώ έχω έρθει τρεις-τέσσερις φορές) απόλαυσα ένα περίπατο στην πανέμορφη παλιά πόλη της λιθουανικής πρωτεύουσας.

Τι έκανα τις άλλες φορές; Με θερμοκρασία συνήθως κάτω από το -15, η βόλτα δεν μπορεί να κρατήσει πάνω από ...δέκα λεπτά.

Ενώ τώρα, όχι μόνο περπατήσαμε, αλλά πέσαμε ακόμη στην πιο ...αναπάντεχη παρέα που θα μπορούσαμε να συναντήσουμε ή εν πάση περιπτώσει να σκεφτούμε ότι θα συναντήσουμε στον δρόμο μας:

Ναι, ναι, Χάρε Κρίσνα και δεν συμμαζεύεται ενώ και έξω από την Πλατεία του Δημαρχείου, η διακόσμηση θυμίζει ...μπάσκετ. Φρόντισα να πάω αρκετά αριστερά να μη κρύψω τη μεγάλη πορτοκαλί μπάλα, αν και όπως διαπίστωσα φαίνεται η δική μου μπάλα-στομάχι, που έχει μεγαλώσει επικίνδυνα (εντάξει, άρχισε ο Τριαντάφυλλος δίαιτα, λογικά θα τον ακολουθήσω...)

Μυστήρια πράγματα

Η μέρα ξεκίνησε ωραία, αλλά πριν φτάσουμε καν στο γήπεδο, μέσα στο ταξί, έφταναν τα πρώτα μαντάτα για τα δημοσιεύματα των Τούρκων, τις αιχμές για κάποιον που "πλησίασε" διαιτητές, πριν από τον αγώνα Ελλάδας-Σκοπίων και άλλα τέτοια κατασκοπικά.

Τελικά, την απορία μάς την έλυσε η ίδια η FIBA, δηλαδή ο Παπαδογιάννης που έψαξε και ξανάψαξε και τελικά ανακάλυψε καταχωνιασμένη την ανακοίνωση της πειθαρχικής επιτροπής για τον "κύριο Σταύρο Ελληνιάδη" τον οποίο η διεθνής ομοσπονδία τιμώρησε με 15.000 ευρώ.

Τώρα, πως η FIBA έχει το δικαίωμα να βάλει πρόστιμο σε ένα ...ιδιώτη (όπως και η ίδια παραδέχεται καθώς δεν τον συγχέει σε καμιά περίπτωση με την Εθνική Ελλάδας) είναι ένα άλυτο μπασκετικό μυστήριο, είναι και η ώρα περασμένη, πού να το αναλύουμε, πολύ περισσότερο να το εξηγήσουμε.

Αρχίζει το ματς

Η αλήθεια, πάντως, είναι ότι ακολούθησε ένα ματς που μας αποζημίωσε. Η Εθνική ομάδα ήταν απολαυστική για ένα ημίχρονο (ή για 16 λεπτά, αν προτιμάτε) καθώς προηγήθηκε με 15π διαφορά (35-20) έκανε τη ζωή της δύσκολη κολλώντας στη ζώνη του Μάλκοβιτς, έπαιξε ένα πολύ κακό τρίτο δεκάλεπτο (σκορ 21-7 για τους Σλοβένους) και τελικά ...ξέσπασε στο τέλος.

Ο Κώστας Παπανικολάου στην πρώτη του ουσιαστικά μεγάλη εμφάνιση στο Ευρωμπάσκετ, έδωσε το έναυσμα με δυο συνεχόμενα τρίποντα και μετά ήρθαν ο ηγέτης Νίκος Ζήσης και ο ανέκφραστος εκτελεστής Αντώνης Φώτσης, η ψυχοσύνθεση του οποίου αποτυπώνεται μόνο όταν αναψοκοκκινισμένος, μετά από ένα εύστοχο τρίποντο επιστρέφει στην άμυνα.

Ένα φιλάκι στον Μπόζα;

Ο Ζήσης, που μοίραζε φιλάκια στην εξέδρα, ευχαριστώντας και ανταποδίδοντας τη συμπαράσταση για τη νίκη. Ίσως θα έπρεπε να στείλει κι ένα στον Μάλκοβιτς, που όλως περιέργως στα τελευταία 28 δευτερόλεπτα με το σκορ στο 60-64 τον άφηνε να κατεβάζει τη μπάλα, μέχρι να κάνει -με όλη του την άνεση- το τρίποντο "ταφόπλακα" για τους Σλοβένους στα 10''.

Μιλάει ο Ζούρος (για μπάσκετ)

Ο Ζούρος σήκωσε τα χέρια ψηλά και πανηγύρισε. Για πρώτη φορά σε αυτό το Ευρωμπάσκετ τόσο χαρακτηριστικά.

Λίγο αργότερα τον ξεμονάχιαζα στην μικτή ζώνη: "Το πιο σημαντικό απ' όλα είναι ότι παίξαμε μια ματς-απ ζώνη στο τέλος που μας έδωσε μια μεγάλη νίκη" έλεγε ο προπονητής της Εθνικής για να προσθέσει: "Κάναμε κάποια μικρολαθάκια, αλλά σε γενικές γραμμές είμαι ικανοποιημένος. Σας είχα πει ότι θα παίξουν κι αυτοί ζώνη. Μόνο, που παίξαμε κι εμείς και νομίζω ότι κάπως έτσι αιφνιδιάσαμε τους Σλοβένους. Πήγαμε καλά, είχαμε σχέδιο, αλλά χάσαμε τη διαφορά, γιατί ενώ παίζουμε καλά στην άμυνα, μερικές φορές πάμε βιαστικά στην επίθεση, χωρίς λόγο"

Το Κάουνας είναι κοντά. Ο Ζούρος εκεί έχει...σπίτι, γιατί είναι και προπονητής της Ζαλγκίρις, αλλά όπως λέει "θέλουμε μια ακόμη νίκη για να σιγουρευτούμε".Μήπως όμως πρέπει να προετοιμαζόμαστε για τα προημιτελικά; "Να πάμε πρώτα στο Κάουνας με το καλό και τα λέμε. Κάναμε καλή δουλειά ως τώρα και μόνο σε ένα παιχνίδι δεν είχαμε καλή αμυντική αποδόση, διότι επιθετικά είχαμε προβλήματα και σε άλλα ματς. Δεν χρειάζονται μεγάλοι πανηγυρισμοί, ούτε μεγάλες απογοητεύσεις, όμως. Θέλουμε πίστωση χρόνου γιατί είμαστε μια νέα ομάδα, που επενδύει στο μέλλον της,

Τι μπορεί να σκέφτεται, όμως, ένας προπονητής όταν βλέπει την ομάδα του να χάνει διαφορά 15 πόντων; "Δεν μπορείς παρά να κυνηγήσεις το ματς. Προσπαθήσαμε μέσω των αλλαγών να δώσουμε πνοή. Το καταφέραμε, γιατί όλοι οι παίκτες του πάγκου έδωσαν λύσεις και θα έλεγα ότι ξεκόλλησαν το κάρο από την λάσπη. Γι αυτό επιμένω, στη λέξη ομάδα. Είμαστε ομάδα" απάντησε. Και εξήγησε τον δικό του πανηγυρισμό στο ...τρίποντο (την τριποντάρα δηλαδή) του Νίκου Ζήση: "Πανηγύρισα γιατί είχαμε δουλέψει πολύ αυτό το ματς και πήγε να μας ξεφύγει σε κάποια στιγμή. Αξίζαμε τη νίκη και χάρηκα πολύ που την πήραμε"!

Σωστός Δημήτρη...

Για το τέλος αφήσαμε το βιντεάκι του Δημήτρη Μαυροειδή. Ο σέντερ της Μπιλμπάο τα λέει μια χαρά και κυρίως προειδοποιεί ότι δεν είναι ...αστείο να χάνεις τέτοιες διαφορές, έστω κι αν έχει σασπένς αλλά και ευτυχές τέλος. Δείτε το: