Το επάγγελμα αυτό το διάλεξα, εκτός των άλλων, γιατί σου δίνει την ευκαιρία να γνωρίσεις όλο τον κόσμο. Και να τον γνωρίσεις σε στιγμές που η ανθρώπινη δύναμη ξεπερνάει, η προσπαθεί να ξεπεράσει τα όριά της.

Το να καλύψεις μια μεγάλη αθλητική διοργάνωση έχει μια ξεχωριστή μαγεία. Δεν ξέρω πως τη βλέπετε εσείς, αλλά εγώ ακόμη και τώρα, έτσι αισθάνομαι. Όπως όταν έμπαινα στο Ολυμπιακό Στάδιο το 1982, μαθητούδι ακόμη, για να καλύψω για το ΦΩΣ το Ευρωπαϊκό Πρωτάθλημα στίβου. Το περίφημο ΕΠΑ 82...

Δεν είμαι μανιώδης συλλέκτης αναμνηστικών. Αν κρατούσα τις διαπιστεύσεις όλων των διοργανώσεων, που έχω καλύψει θα έφτιαχνα ένα ωραίο κάδρο. Εν πάση περιπτώσει, δεν είναι εκεί το θέμα μας. Έχει περάσει και η ώρα και πρέπει να ετοιμάσω τη βαλίτσα μου, για ένα ακόμη ταξίδι. Ένα ακόμη Ευρωμπάσκετ.

Μπορεί τα δεκάχρονα του Sport24.gr να τα βάλαμε Σεπτέμβριο, αντί για Μάιο, όπως ήταν το κανονικό, επειδή θέλαμε να συμπέσουν με τη νέα αγωνιστική σεζόν, πέσαμε όμως ακριβώς στην ...επέτειο από την πρώτη μας αποστολή. Εντάξει, δεν ήταν ακριβώς η πρώτη. Ή μήπως ήταν; Όχι, δεν τα έχασα (ελπίζω) ακόμη. Απλά αναρωτιέμαι αν θα έπρεπε να θεωρήσουμε ως πρώτη αποστολή αυτή του φάιναλ-φορ του 2005 στη Μόσχα, ή το Ευρωμπάσκετ του Σεπτέμβρη στο Βελιγράδι.

Θα καταλήξω ... ευθαρσώς στο δεύτερο. Γιατί στη Μόσχα, έτσι κι αλλιώς είχα προγραμματίσει να πάω. Δεν ήταν, άλλωστε, μια αμιγής αποστολής του Sport24. Αντιθέτως, στο Ευρωμπάσκετ όπου η Εθνική ομάδα μπάσκετ επέστρεψε στην κορυφή της Ευρώπης, η αποστολή ήταν δική μας. Ήταν η πρώτη φορά, που με τον Πάνο Βελαχουτάκο κάναμε τον προϋπολογισμό, βρήκαμε τα εισιτήρια, το ξενοδοχείο και κανονίσαμε το ταξίδι. Δέκα χρόνια τώρα, κάθε χρόνο τέτοια εποχή, η ίδια ιστορία γίνεται.

Δέκα χρόνια ταξίδια, λοιπόν. Δεν έχω παράπονο. Πήγαμε παντού (με την Εθνική μπάσκετ). Φτάσαμε, μέχρι την Ιαπωνία (το 2006), αλλά και στο Καράκας στη Βενεζουέλα του Τσάβες (το 2012).

Δεν ήταν όμως μόνο ότι πήγαμε εκεί. Μοιάζει λίγο υπερφίαλο αυτό που θα γράψω, είναι ωστόσο και η αλήθεια. Ό,τι κάνουν οι περισσότερες αθλητικές ιστοσελίδες στις αποστολές τους, έχουν πρώτα δοκιμαστεί και εφαρμοστεί από μας, εδώ στο Sport24.gr

Και προφανώς, δεν έγινε επειδή, ήμουν ο ... Κύρος Γρανάζης ή έπαιζα την τεχνολογία στα δάχτυλα. Κάθε άλλο. Είναι η εμμονή των ανθρώπων του Sport24 να πρωτοτυπήσουν. Να πρωτοπορήσουν. Η δική μου ιδέα να έχουμε βίντεο από τη μικτή ζώνη, ή τις προπονήσεις, εφαρμόστηκε άμεσα. Ακόμη κι όταν δεν υπήρχε η ευκολία των i-phone ή των androids. Μια απλή φωτογραφική μηχανή έφτανε. Πρώτα για να τραβήξει ορισμένες κουνημένες φωτογραφίες, που έγραψαν ιστορία στην φλου-αρτιστίκ καλλιτεχνική φωτογραφία (σύμφωνα με τον ΚΚ Μοίρη) κι ύστερα για να βιντεοσκοπήσει φάσεις, ή δηλώσεις.

Πρώτος μας σύμμαχος το rapid share, όπως είχαμε αποφασίσει σε μια σύσκεψη διαρκείας το 2006 με τον Κώστα Μακρυγιάννη και τον Στέφανο Τριαντάφυλλο. Κάπως έτσι αποτυπώσαμε ωραίες φάσεις, ζωντανές δηλώσεις. Να σαν αυτή του Θοδωρή Παπαλουκά, το 2007, αμέσως μετά τον θρίαμβο επί της Σλοβενίας στον αξέχαστο προημιτελικό της Ισπανίας.

Εδώ στο Sport24 ξεπεράσαμε πρώτοι τα όρια της κλασικής έντυπης δημοσιογραφίας. Διαβάσατε το μπλογκ του απεσταλμένου (το “ημερολόγιο” όπως το είχα ονομάσει το 2005 στο Βελιγράδι) αλλά και μπλογκ αθλητών, με τον Βασίλη Σπανούλη να γράφει αποκλειστικά για το σάιτ, πως έζησε το Μουντομπάσκετ του 2006 στη Σαϊτάμα.

Η κάλυψη των αγώνων μέσω live blog γινόταν επίσης για πρώτη φορά. Ο ενθουσιασμός μου ήταν τέτοιος, όπως όταν άρχιζα να δημοσιογραφώ, από τον τρόπο που καλύπταμε ένα μεγάλο αθλητικό γεγονός, προσαρμοζόμενοι ρώτοι απ' όλους (και πρώτα απ' όλα) στην εποχή που ζούμε.

Δέκα χρόνια μετά, ο ενθουσιασμός παραμένει ο ίδιος. Το Ευρωμπάσκετ του 2015 είναι μπροστά μου (ή έχει αρχίσει, αν το κείμενο που διαβάζετε δημοσιευτεί μετά την έναρξή του, δεν έχει σημασία). Και μεταξύ Κροατίας και Γαλλίας, που ελπίζουμε να πάμε, όλο και κάτι καινούργιο θα σας προσφέρουμε.

Έτσι δεν είναι Παντελή Διαμαντόπουλε;