Δεν φτάνει μόνο ο προπονητής για να βγει ο Παναθηναϊκός από τη μέρα της μαρμότας

Χάνει κανείς το μέτρημα αν κάτσει και βάλει κάτω τις αλλαγές προπονητών στο μπάσκετ του Παναθηναϊκού από το 2012 και μετά, όταν δηλαδή αποχώρησε ο Ζέλικο Ομπράντοβιτς. Με εξαίρεση μια σεζόν (2017-18) την οποία έβγαλε εξ ολοκλήρου ο Τσάβι Πασκουάλ, σε καμία άλλη από τις υπόλοιπες εννιά ο προπονητής που ξεκίνησε τη σεζόν δεν έμεινε ως το τέλος.

Δώδεκα άνθρωποι έχουν κάτσει στην πρώτη θέση του "πράσινου" πάγκου. Κάποιοι εξ αυτών ανακύκλωσαν τη διαδρομή, όπως ο Αργύρης Πεδουλάκης, ο Γιώργος Βόβορας και ο Ρικ Πιτίνο. Ουδείς μπόρεσε να στεριώσει είτε ήταν τρανταχτά ονόματα όπως ο Πασκουάλ, Ντούσκο Ιβάνοβιτς και ο Σάσα Τζόρτζεβιτς είτε έμπειροι τεχνικοί στην EuroLeague, όπως οι Ντέγιαν Ράντονιτς και Δημήτρη Πρίφτη.

Άλλοι ήταν πιστοί στρατιώτες (Φραγκίσκος Αλβέρτης), άλλοι ανοιχτά στοιχήματα (Όντετ Κάτας) και άλλοι, απλά υπηρεσιακές λύσεις, όπως ο Σωτήρης Μανωλόπουλος και ο Κώστας Χαραλαμπίδης. Ο Χρήστος Σερέλης είναι το νο 13 στη σχετική λίστα, δεν ντεμπουτάρει ακριβώς, αφού πέρσι είχε επίσης κληθεί να προσφέρει τις υπηρεσίες του, σαν βοηθός του Γιώργου Βόβορα (όπως και ο Άρης Λυκογιάννης, που κάθισε στο πλευρό του Μανωλόπουλου, το 2015).

Τώρα θα δούμε το ακριβώς αντίστροφο, αφού έστω και για ένα ματς (αυτό στο Μιλάνο με την Αρμάνι) ο Βόβορας θα είναι συνεργάτης του Σερέλη! Ο Παναθηναϊκός του Δημήτρη Γιαννακόπουλου έσπασε κάθε ρεκόρ σε αλλαγές. Και ο πατέρας του Παύλος (μαζί με τον θείο του Θανάση) μέχρι να βρεθεί στο δρόμο τους ο Ζέλικο Ομπράντοβιτς, είχαν μια παρόμοια συνήθεια, αντικαθιστώντας 9 προπονητές σε 14 χρόνια, όχι όμως σε αυτή τη λογική.

Το καλοκαίρι του '99, όμως, έκαναν την σημαντικότερη συμφωνία της θητείας τους στο "πράσινο" μπάσκετ, δίνοντας τα χέρια με τον Ζοτς και ησύχασαν.

Αν η ιστορία επαναλαμβάνεται, τότε θα πρέπει να βρεθεί ο "Ομπράντοβιτς του Δ.Γιαννακόπουλου", για να ξαναπάρει μπροστά η "πράσινη" μηχανή. Μόνο, που προπονητές όπως ο Ομπράντοβιτς και ό,τι αντιπροσώπευαν, σπανίζουν πλέον. Για την ακρίβεια το δείγμα είναι μοναδικό και ο Παναθηναϊκός ευτύχησε που είχε τον Σέρβο στο τιμόνι του, περισσότερο από κάθε άλλο κλαμπ που εργάστηκε ο κορυφαίος προπονητής.

Εδώ που τα λέμε δεν είναι ακριβώς θέμα προπονητή το αν ο Παναθηναϊκός μπορέσει να ανακάμψει και ξαναβρεί τις ρίζες του χρυσού παρελθόντος του, αν και πάνω απ' όλα οι "πράσινοι" οφείλουν να αφήσουν τις ένδοξες εποχές των έξι αστεριών και των αμέτρητων τίτλων οριστικά πίσω τους. Όχι ότι δεν πρέπει να γνωρίζουν και να καμαρώνουν για την ιστορία τους, ωστόσο, πολλές φορές τα λάβαρα, οι στιγμές που πέρασαν, η προσωπικότητα των πρωταγωνιστών, όλα αυτά μαζί, βαραίνουν πολύ τον ουρανό του ΟΑΚΑ.

Συν τοις άλλοις δεν είναι ξεκάθαρη και η φιλοσοφία του Παναθηναϊκού, τα θέλω του, οι στόχοι του. Έχουν ειπωθεί τόσα πράγματα, που στο τέλος μπερδεύεσαι ακόμη και να τα απαριθμήσεις. Σχεδόν τίποτε δεν ήταν λάθος, κανένα σχέδιο, όμως, δεν εκπονήθηκε και δεν έμεινε ακέραιο ως το τέλος.

Όλο κάτι συνέβαινε, όλο κάτι προέκυπτε και η ομάδα άλλαζε ρότα. Δεν είναι τυχαίο πως αποχώρησαν όλοι οι προπονητές, ακόμα και οι πιο επιτυχημένοι, εκείνοι δηλαδή που κατέκτησαν τους τίτλους.

Ας δεχθούμε ότι ο Ράντονιτς ήταν ο πιο ανεπαρκής προπονητής που μπορούσε να βρεθεί στο δρόμο του Παναθηναϊκού και έφυγε κακήν κακώς, πλήρως αποτυχημένος. Χρεώθηκε και όλες τις αμαρτίες της χρονιάς, τον συνολικό σχεδιασμό και φυσικά τις ήττες πάνω στο παρκέ. Λίγο πολύ, όμως, την ίδια τύχη είχαν και οι προκάτοχοι του. Αποτυχημένος ο Ράντονιτς, αποτυχημένοι ο Πασκουάλ και ο Ιβάνοβιτς;

Ταυτόχρονα έφευγαν και οι άνθρωποι που κατά καιρούς ανέλαβαν να τρέξουν το τμήμα. Ο Μάνος Παπαδόπουλος, για χρόνια υψηλόβαθμο στέλεχος της "πράσινης" ΚΑΕ, αποχώρησε το 2020. Το δίδυμο Διαμαντίδη - Αλβέρτη αποδομήθηκε και απομακρύνθηκε, ο Πεδουλάκης επίσης.

Οι παλινωδίες άγγιξαν μέχρι το θέμα του ιδιοκτησιακού καθεστώτος, αφού τη μία η ΚΑΕ είναι προς πώληση (έναντι 25 εκ. ευρώ) και το μπάτζετ περιορισμένο και την επόμενη στιγμή, η ιδιοκτησία όχι μόνο δεν πουλάει και γίνεται λόγος για απεριόριστο προϋπολογισμό.

Ο Σερέλης συμμαζεύει και ο επόμενος χτίζει

Για ακόμη μια σεζόν, λοιπόν, κι ενώ ακόμη βρισκόμαστε στο τέλος Φλεβάρη, ο Παναθηναϊκός αλλάζει ξανά πλάνα. Ο Χρήστος Σερέλης φτάνει στο ΟΑΚΑ, αυτή τη φορά σαν πρώτος προπονητής για να συμμαζέψει μια χρονιά, που φαντάζει ολότελα χαμένη. Ο 48χρονος προπονητής αναλαμβάνει και ένα συνολικό ρόλο στον Παναθηναϊκού, αφού θα παραμείνει στον πάγκο σαν συνεργάτης του επόμενου προπονητή, τον οποίο αναζητά ο Δ.Γιαννακόπουλος.

Η ικανότητα του αιώνιου προπονητή του Λαυρίου να βρίσκει καλούς ξένους εκτιμάται ιδιαιτέρως από τους "πράσινους", αν και όπως όλοι εύκολα καταλαβαίνουν, άλλο είναι το Λαύριο και άλλο ο Παναθηναϊκός.

Η φημολογία των τελευταίων ημερών θέλει τον Παναθηναϊκό να έχει ανοίξει γραμμή με την Ισπανία, πρώτα με τον Πάμπλο Λάσο και ύστερα με τον Γιάκα Λάκοβιτς. Για τον πρώτο δεν χρειάζονται πολλές συστάσεις. Δημιουργός της Ρεάλ που σάρωσε τους τίτλους, πνευματικό παιδί του Ομπράντοβιτς, είναι ένας προπονητής κορυφής, που δεν έχει όμως εργαστεί ποτέ στο εξωτερικό.

Το 'χε επισημάνει και ο ίδιος ο Δ.Γιαννακόπουλος σε μια ανάρτηση του στο Ινσταγκραμ, όταν θεωρούσε ακόμα ότι η πιο ενδεδειγμένη λύση για τον πάγκο του Παναθηναϊκού ήταν ο Ντέγιαν Ράντονιτς. Προφανώς δεν φανταζόταν ούτε αυτός ότι η κατάσταση θα γινόταν ακόμα χειρότερη με τον Μαυροβούνιο στον πάγκο.

Ο Σλοβένος Λάκοβιτς από την πλευρά δεν έχει σχέσεις με τον Ομπράντοβιτς (αντίθετα όταν άφησε τον Παναθηναϊκό για την Μπαρτσελόνα, ο Ζοτς το κράτησε μανιάτικο) έκανε σπουδαία δουλειά στη φετινή Γκραν Κανάρια και θεωρείται λίαν εξελίξιμος. Στα 44 του χρόνια, ο Παναθηναϊκός μοιάζει με υπέρβαση για τον άλλοτε γκαρντ της ομάδας, με την οποία κέρδισε 4 πρωταθλήματα και 3 Κύπελλα. Έχει, όμως, συμβόλαιο ενός ακόμη έτους με την Γκραν Κανάρια.

Υπάρχει και ο εκρηκτικός Τζιανμάρκο Ποτσέκο, που με την ενέργεια του από τον πάγκο, τις φωνές και την εν γένει συμπεριφορά του είναι ένα... κινητό ηλεκτροσόκ! Από την άλλη, όμως, έχει ανάγκη από ένα τέτοιο χαρακτήρα ο Παναθηναϊκός;

Έχει τον χρόνο, το ελεύθερο όμως;

Αν μεταφράζουμε καλά τα όσα ακούγονται, ο Παναθηναϊκός θέλει να συμφωνήσει από φέτος με τον προπονητή της νέας σεζόν, ώστε να έχει το χρόνο να σχεδιάσει την επόμενη χρονιά. Να έχει δηλαδή την άνεση του σχεδιασμού χωρίς πίεση χρόνου, επιδιώκοντας τις καλύτερες δυνατές λύσεις για το ρόστερ.

Το θέμα είναι αν ο οποιοσδήποτε Λάσο ή Λάκοβιτς, θα έχουν το ελεύθερο ως το τέλος της θητείας τους; Οι ομάδες μπορεί να δυναμώνουν με δυο-τρεις κινήσεις και ένα καλό προπονητή στον πάγκο, θα υπάρχει, όμως, πολύς δρόμος ακόμα, για να χτιστεί ένας νέος Παναθηναϊκός.

Το ερώτημα, λοιπόν, είναι η υπομονή που θα δείξει όλο το κλαμπ σε μια πραγματική αλλαγή σελίδας και όχι σε διαρκή πισωγυρίσματα που δεν έχουν τέλος.

Ο Παναθηναϊκός χρειάζεται ξεκάθαρες σκέψεις, λύσεις και αποφάσεις, γιατί μοιάζει -εδώ και πολύ καιρό- να ζει την ημέρα της μαρμότας και να ανακυκλώνει την ίδια καταστροφική εσωστρέφεια, χωρίς την παραμικρή διέξοδο.

Αν συνεχίζει στο ίδιο μοτίβο, γκρεμίζοντας και χτίζοντας μέσα στην ίδια τη χρονιά, θα έρθει μια μέρα που ο όποιος Λάσο, απλώς δεν θα σηκώνει το τηλέφωνο.