Ναι αποτύχαμε. Η Εθνική δεν κατάφερε ούτε αυτή τη φορά να κάνει την υπέρβαση και να βρεθεί στην τετράδα ενός μεγάλου τουρνουά. Η Γερμανία δεν μας άφησε σε χλωρό κλαρί. Όχι μόνο γιατί ξεκίνησε το ματς με 8/11 τρίποντα, αλλά επειδή φάνηκε να έχει διαβάσει απόλυτα την τακτική της ελληνικής ομάδας και κυρίως το κρυφό της όπλο, δηλαδή το small ball, με το οποίο εν τέλει πήρε τις νίκες σε όλο το τουρνουά.

Τα εύσημα τα παίρνουν σίγουρα ο Γκόρντον Χέμπερτ και οι παίκτες της Εθνικής Γερμανίας. Ο Σρέντερ, ο Βάγκνερ, ο Τάις, ο Ομπστ, ο Φόγκτμαν, αλλά και ο Λο, ο Τίμαν, ο Γουάιλερ - Μπαμπ. Ό,τι μας είχε δείξει μέχρι τώρα το γερμανικό συγκρότημα το ξεδίπλωσε πάνω στο παρκέ στο πιο κρίσιμο παιχνίδι της διοργάνωσης. Μέχρι το επόμενο.

Μια ομάδα με αστέρια του ΝΒΑ, παίκτες EuroLeague, πολύ ομαδική και κυρίως αθλητική. Έχοντας αντέξει στον όμιλο της φωτιάς (με Σλοβενία, Γαλλία, Λιθουανία) μας είχε δείξει ότι είναι ικανή να βγάζει σαραντάλεπτα σε πολύ υψηλούς ρυθμούς και ακόμη μεγαλύτερα σκορ. Ήταν σαφώς καλύτερη από την Ελλάδα και άξιζε με το παραπάνω την πρόκριση.

Εμείς δεν βγήκαμε στο δεύτερο μέρος

Ποιος το περίμενε; Η Ελλάδα έχοντας υπομείνει την αδιανόητη ευστοχία των Γερμανών στο πρώτο μέρος και στο τέλος την ξεπεράσει με ένα καλό δεύτερο δεκάλεπτο και την βόμβα του Σλούκα από το κέντρο του γηπέδου, βρισκόταν μπροστά με +4 πόντους.

Πηγαίνοντας οι παίκτες στα αποδυτήρια κανείς δεν υποψιαζόταν ότι οι δικοί μας δεν θα... έβγαιναν για την τρίτη περίοδο. Έχοντας γυρίσει το παιχνίδι, είτε γιατί ο Γιάννης έπαιζε πιο σοφά από ποτέ (19 πόντους - 8 ασίστ), είτε επειδή ο Γιαννούλης Λαρεντζάκης έκανε τη ζωή δύσκολη στον Βάγκνερ, ήταν η Ελλάδα που έβγαινε μπροστά στο σκορ έχοντας μάλιστα σημειώσει και 61 πόντους.

Με το τρίποντο του Σλούκα να έχει ανεβάσει την ψυχολογία στα ύψη, αυτό που έμοιαζε πιο λογικό, θα ήταν να μπει η ομάδα μας αποφασισμένη να παίξει δυο τρεις, τέσσερις καλές άμυνες, να δώσουμε βρε αδερφέ και λίγο ξύλο, όπως κάναμε στα προηγούμενα παιχνίδια όταν έπρεπε να αλλάξουμε την ροή των αγώνων. Αντί να το κάνει η Ελλάδα, το έκανε η Γερμανία!

Και το έκανε με τον πιο εντυπωσιακό τρόπο:

• Σερί 20-1 για να πάρει μια διαφορά, που την έκανε να αισθανθεί πολύ άνετα και να σουτάρει με τεράστια αυτοπεποίθηση, αν και αυτό το είχε δείξει από το ξεκίνημα του αγώνα.
• Πλήρης κυριαρχία στον αέρα. Ενώ στο πρώτο μέρος η Ελλάδα είχε πάρει τέσσερα ριμπάουντ περισσότερα (14-18) στο δεύτερο η Γερμανία πήρε 32 και οι Έλληνες μόλις 14. Η συγκέντρωση που είχε η Ελλάδα σε αυτό τον τομέα στο πρώτο ημίχρονο (με τα εννιά επιθετικά ριμπάουντ) πήγε περίπατο.
• Κάθε καλάθι της Γερμανίας πονούσε σαν μαχαιριά στα πλευρά της Ελλάδας, με το σώμα της να αποσυντίθεται το μυαλό να θολώνει (ο Γιάννης δεν έδωσε ούτε μια ασίστ, δοκιμάζοντας είτε να περάσει από την τρύπα της βελόνας όταν τον έκλειναν οι δυο αντίπαλοι ψηλοί, η δοκιμάζοντας τρίποντα χωρίς νόημα) και το ματς να εξελίσσεται σε μαρτύριο.

Δεν ξέρω αν ο κόουτς Ιτούδης θα έπρεπε να ρισκάρει περισσότερο, ανοίγοντας το ροτέισον νωρίτερα, πιέζοντας πιο πολύ σε όλο το γήπεδο καθώς οι Γερμανοί, όταν η ελληνική ομάδα σε κάποια στιγμή πίεσε, φάνηκε να απορρυθμίζονται. Έχοντας όμως πάρει ήδη μια μεγάλη διαφορά, έβαλαν τους πόντους που έπρεπε για να εξασφαλίσουν τη νίκη.

Η αλήθεια είναι ότι ο προπονητής δοκίμασε ένα σωρό σχήματα, έκανε αλχημείες, αλλά του έλειπαν άλλοι έντεκα Λαρεντζάκηδες για να γυρίσει τον τροχό του ματς.

Η ήττα δεν χωράει αμφισβήτηση και πόνεσε πολύ, κυρίως γιατί δεν κάναμε και τίποτε να την αποτρέψουμε. Δεν είχαμε συνηθίσει, τουλάχιστον σε αυτό το Ευρωμπάσκετ, την Εθνική...

Ήταν μεγάλη προσδοκία

Καθώς η αποστολή της Εθνικής επιστρέφει στα πάτρια εδάφη, η απογοήτευση είναι πολύ μεγάλη. Η ίδια η Ελλάδα είχε δημιουργήσει τις προσδοκίες για κάτι καλό. Ή μήπως παρασυρθήκαμε από την ευφορία των πέντε συνεχόμενων νικών, χωρίς να διαβάσουμε κάποιες αδυναμίες. Μη ξεχνάμε ότι σχεδόν σε όλα μπήκαμε με τους αντιπάλους να παίζουν... καλύτερα. Στο τέλος όμως μετρούσε η ποιότητα, η κλάση των παικτών μας και η συνολική εικόνα μιας ομάδας που ήξερε να παίρνει ό,τι ήθελε.

Ναι αυτή τη φορά η ομάδα δεν αγκομαχούσε όπως έκανε στο Παγκόσμιο της Κίνας, ή το 2017 στο Ευρωμπάσκετ. Θύμιζε -ίσως και να 'ταν καλύτερη- από τις καλές ομάδες που εμφανίσαμε και το 2014 στο Παγκόσμιο και το 2015 στο Ευρωμπάσκετ, όταν στον προημιτελικό αποκλειστήκαμε στις λεπτομέρειες και χάρη στο τρομερό παιχνίδι του Πάου Γκασόλ.

Δεν ελπίζαμε άδικα ωστόσο. Ο καλύτερος Γιάννης με τη φανέλα της Εθνικής, η ωριμότητα μιας σπουδαίας φουρνιάς παικτών που έχει ψηθεί στην Ευρωλίγκα, προπονητής υψηλής εμπειρίας όπως ο Δημήτρης Ιτούδης, σε συνδυασμό με το 6-0 μέχρι να μας περιλάβουν οι Γερμανοί, δημιουργούσαν την αίσθηση ότι είμαστε έτοιμοι να τα καταφέραμε.

Τότε γιατί γυρίζουμε πίσω, πριν από την ώρα μας; Πολλά μπορεί να απαντήσει κανείς.

Ίσως όλη αυτή η λαχτάρα για μια διάκριση, μετά από το 2009, να βάζει βάρη και ευθύνες σε όλη την ομάδα, που στο κρίσιμο ματς λυγίζει. Ίσως πάλι, που είναι και το πιο λογικό, οι άλλοι να είναι καλύτεροι από μας. Δεν είναι κακό να το παραδεχθούμε, κάθε άλλο. Θα βρούμε και κίνητρο να τους ξεπεράσουμε...

Ακόμη δεν ξοφλήσαμε, ωστόσο

Δυστυχώς αποτύχαμε, λοιπόν. Δεν επτωχεύσαμεν ωστόσο! Τα δάκρυα των παικτών, οι δηλώσεις τους ότι τίποτε δεν τελείωσε, αλλά μόλις τώρα αρχίζει, κρατάνε την φλόγα αναμμένη. Νομίζω ότι το ματς με τη Λετονία τον προσεχή Νοέμβριο είναι κλειδί, καθώς αν το πάρει η Εθνική, σχεδόν εξασφαλίζει την πρόκριση της στο Παγκόσμιο Κύπελλο.

Το έγραψα και το πιστεύω. Αυτή η ομάδα, τουλάχιστον σε βάθος διετίας (Παγκόσμιο Κύπελλο και Ολυμπιακοί Αγώνες) έχει την προοπτική να πετύχει κάτι καλό. Να χαρίσει μια διάκριση, ένα μετάλλιο, πολλά χαμόγελα. Είναι η πρώτη φορά που το ελληνικό μπάσκετ αρχίζει και κεφαλοποιεί τον Γιάννη Αντετοκούμπο συνειδητοποιώντας πόσο τεράστιο είναι το μέγεθος του Έλληνα σταρ.

Μόλις τον προηγούμενο μήνα μαζεύτηκαν 20.000 φίλαθλοι στα φιλικά της Εθνικής στο ΟΑΚΑ. Υπήρξε ένα ρεύμα για το αντιπροσωπευτικό μας συγκρότημα, που είχε λείψει και το είδαμε μετά από πολλά χρόνια. Μπορεί να μην ήρθε η επιτυχία, μόνο κέρδη, ωστόσο, μπορεί να εισπράξει το σπορ απ' όλη αυτή την ιστορία.

Και του χρόνου από την Ασία, η επιστροφή να έχει μόνο χαρούμενα πρόσωπα!

ΥΓ: Υπάρχει και μια ακόμη πιο σημαντική κουβέντα. Για το πως πρέπει να λειτουργούν οι εθνικές ομάδες και το αναπτυξιακό πρόγραμμα, διότι το μεγαλύτερο πρόβλημα είναι οι επόμενες γενιές που... δεν έρχονται. Κάποια στιγμή, πρέπει να γίνει, χωρίς αφορισμούς και κυρίως με αγάπη για το μπάσκετ...

Δείτε την Game Night μετά τον αποκλεισμό της Εθνικής από την Γερμανία: