Δεν είναι ελληνικό φαινόμενο το να ... μισείς, να είσαι hater, όπως λέγαμε και στο χωριό μου. Σε όλο τον κόσμο τυγχάνει να αντιπαθούν τους κατά τεκμήριο κορυφαίους. Σαν το Ρονάλντο και τον ... ΛεΜπρον Τζέιμς, για παράδειγμα. Αυτούς τους τύπους, είτε τους λατρεύεις, είτε τους μισείς. Μέση λύση δεν υπάρχει, για τους ορκισμένους εχθρούς και φίλους...

Στην Ελλάδα, βέβαια, με κάτι τέτοια πωρωνόμαστε ακόμη περισσότερο. Εδώ φτάσαμε στο σημείο να ... τσακωνόμαστε για το αν το ΟΑΚΑ πρέπει να μετονομαστεί Νίκος Γκάλης, στον Ρονάλντο θα κωλώναμε; Τι ήθελε και έχασε το πέναλτι ο Πορτογάλος; Της κακομοίρας. "Έσκισε το καλσόν" ήταν το ... "ελαφρύτερο" που ακούστηκε και γράφτηκε.

Επειδή το 2004, ο 19χρονος Πορτογάλος είχε βάλει τα κλάματα, μετά το χαμένο τελικό Πορτογαλίας-Ελλάδας, τον βγάλαμε "κλάψα". Απαγορεύεται ένας αθλητής να έχει συναισθήματα. Όταν δεν έχει και είναι κωλόπαιδο, κατακρίνουμε το δεύτερο. Όταν κλαίει είναι ... κλάψας.

Με το Ρονάλντο, άλλωστε, είτε έτσι κι αλλιώς οι haters βγαίνουν κερδισμένοι. Χτυπάει το τελευταίο πέναλτι του τελικού του Champions League, πανηγυρίζει και αμέσως έρχεται η ατάκα: "Έλα ρε σιγά το κατόρθωμα. Πως κάνεις έτσι;" Έλα ντε, πως κάνει έτσι; Το Champions League είχε κατακτήσει. Έπρεπε να κατεβάσει το κεφάλι, να ζητήσει συγγνώμη από τον αντίπαλο τερματοφύλακα, να φύγει σεμνός και ταπεινός για τα αποδυτήρια.

Χάνει το πέναλτι με την Αυστρία, ένας ... οργασμός χαράς στο twitter και στο facebook για τον υπερόπτη, αλαζόνα και εγωπαθή, αστέρι της Πορτογαλίας: "Δεν θα πάρεις τίποτε με την Πορτογαλία" πανηγυρίζουν, οι άνθρωποι που ... κραυγάζουν για τις αποτυχίες του Ρονάλντο. Λες και έχει πάρει ποτέ κάτι η Πορτογαλία και πρέπει σώνει και καλά, να πάρει τώρα.

Κατά ένα περίεργο τρόπο ο Ρονάλντο των 364 γκολ σε 348 αγώνες της Ρεάλ Μαδρίτης (!) έχει γίνει σχεδόν ισάξιος του Βλαχοδήμου (με αποτέλεσμα να αναρωτιόμαστε αν ο Ρονάλντο μιμείται τελικά τον Βλαχοδήμο). Το ότι στα 31 του είναι κορυφαίος σε συμμετοχές και πρώτος σκόρερ όλων των εποχών με την Εθνική Πορτογαλίας, πάλι δεν μας λέει τίποτε. Παραμένει ένας ... λούζερ, που κλαίει. Α και που δεν ξέρει ούτε να κερδίζει, ούτε να χάνει. Και τι ξέρει να κάνει; Να παίζει τάβλι;

Ο ΛεΜπρον που δεν θα γίνει Τζόρνταν, ή μήπως όχι;

Της ίδιας μεταχείρισης τυγχάνει και ο ΛεΜπρον Τζέιμς. Από την αρχή του ΝΒΑ, είναι υποχρεωμένος να κερδίζει και να ευστοχεί σε κάθε σουτ, που επιχειρεί. Οτιδήποτε άλλο αποτελεί αντικείμενο κριτικής και ... χλευασμού. Φτάσαμε στο σημείο κάποιοι φωστήρες να θεωρούν ότι οι 6 συμμετοχές του ΛεΜπρον σε τελικούς οφείλονται περισσότερο στο ότι στην Ανατολή οι καλές ομάδες είναι λιγότερες από τη Δύση. Οι ίδιοι διαπίστωναν με σιγουριά, μετά το 3-1 των Γουόριορς, ότι ο νέος βασιλιάς του ΝΒΑ είναι ο Στεφ Κάρι...

Αυτά παθαίνει κανείς όταν βιάζεται να κρίνει, ή κρίνει ... αυτά που θέλει να γίνουν. Οι haters του ΛεΜπρον, όχι μόνο στην Ελλάδα, περίμεναν πως και πως την αποτυχία του μεγάλου μπασκετμπολίστα, για να χύσουν το δηλητήριό τους.

Η πραγματικότητα, συνήθως, αποδεικνύεται διαφορετική. Ο ΛεΜπρον (και οι Καβαλίερς) έκαναν ένα τρομερό ντεμαράζ με τρεις συνεχόμενες νίκες και για πρώτη φορά, μια ομάδα που έχανε με 3-1 αναδείχθηκε πρωταθλήτρια.

Σε αυτούς τους τελικούς, ο ΛεΜπρον ξεπέρασε τον εαυτό του. Στη σειρά των εφτά αγώνων ήταν πρώτος σκόρερ (29.7π), πρώτος ριμπάουντερ (11.3), καλύτερος πασέρ (8.9), πρώτος στα κλεψίματα (2.6) και στα κοψίματα (2.3)., Τι άλλο να έκανε. Να καθάριζε και τα δυο γήπεδα; Να μοίραζε μπλουζάκια στους φιλάθλους στα τάιμ-άουτ. Μα αν χρειαζόταν ... θα τα έκανε κι αυτά.

Ο ΛεΜπρον είναι ο σύγχρονος μύθος του παγκόσμιου μπάσκετ. Αυτά που κάνει μέσα στο γήπεδο δεν υπάρχουν. Το περίφημο κόψιμο που έκανε στον Ιγκουοντάλα, είναι ανεπανάληπτο. Όπως το έβλεπα, ζωντανά το παιχνίδι, στις πέντε τα ξημερώματα έβγαλα μια κραυγή, που πρέπει να ξύπνησε τους γείτοντες. Τόσο τρομαχτικό ήταν. Ξαφνικά ο ΛεΜπρον εμφανίζεται στο πλάνο, ερχόμενος με χίλια, απογειώνεται το κεφάλι του φτάνει στο στεφάνι και κόβει τον αντίπαλό του, που βρίσκεται μισό μέτρο κάτω του.

"Καλός, αλλά δεν θα γίνει Τζόρνταν" λέγαμε όταν τον πρωτοείδαμε. Ίσως επειδή ήταν ... μονοκόματος, χωρίς να έχει την πλαστικότητα και το ρεπερτόριο του "μεγάλου". Ναι, εντάξει ο Τζόρνταν είναι ένας. Αλλά και για το ΛεΜπρον το ίδιο ισχύει. Και παρακαλώ ας κάνουμε την κουβέντα πάλι, όταν σταματήσει την καριέρα του.

ΥΓ: Το να θαυμάζεις ή να παραδέχεσαι Ρονάλντο και ΛεΜπρον, δεν σημαίνει αυτόματα ότι σου αρέσει και οχαρακτήρα τους. Ναι, δεν θα τους κάναμε παρέα (σιγά μη μας έκαναν αυτοί, βέβαια) αλλά στις ομάδες μας αν μας ρωτούσαν αν τους θέλαμε, θα λέγαμε ναι. Εκτός αν πράγματι έχουμε πρόβλημα στο μυαλό

ΥΓ2: Και ο ΛεΜπρον έβαλε τα κλάματα, μετά την τελική επικράτηση. Να τον ονομάσουμε κι αυτόν κλάψα; Επίσης, ένα κοινό χαρακτηριστικό με τον Ρονάλντο είναι πως τον έχει (και αυτόν) ταπεινώσει η Εθνική Ελλάδος. Το 2006, στο Μουντομπάσκετ της Ιαπωνίας

ΥΓ 3: Ένας τέτοιος μισητός αθλητής ήταν ο Ντράζεν Πέτροβιτς. Ειδικά, οι Έλληνες ήθελαν να τον "πνίξουν". Ο θάνατός του, αίφνης τον αγιοποίησε. Και όλοι τότε παραδέχθηκαν πόσο τρομερός και φοβερός ήταν...