Έκανε καλά ή όχι ο Σοφοκλής;

Έκανε καλά ο Σοφοκλής Σχορτσιανίτης, που “κοπάνησε” τον οπαδό της Χάποελ , αμέσως μετά τη λήξη του αγώνα Χάποελ-Μακάμπι, όταν τον άκουσε να κραυγάζει και να απειλεί το παιδί του; Ο ίδιος ζήτησε συγγνώμη, για τους υπόλοιπους οπαδούς της Χάποελ, που βρέθηκαν στον δρόμο του “και ενδεχομένως να κινδύνευσαν” όπως είπε ο Έλληνας σέντερ, αλλά σχολίασε με νόημα: “Έχω παίξει σε πολύ φανατισμένη ατμόσφαιρα και μπροστά σε περισσότερο κόσμο. Κάπου, όμως, υπάρχει ένα όριο. Κι αυτό ήταν το παιδί μου ”.

Η αλήθεια είναι ότι ο “Σόφο” δεν πήγε στο Τελ Αβίβ, για να ζήσει την κόντρα Μακάμπι-Χάποελ, ανεκπαίδευτος. Η εμπειρία του από τα ντέρμπι Ολυμπιακού-ΠΑΟ, στα οποία πρωταγωνίστησε και έγινε σύνθημα (σε ρίμες ως συνήθως κακόγουστες και χυδαίες) του χρησιμεύει ως αντίδοτο σε κάθε είδους απρέπεια που μπορεί να συναντήσει μέσα στο γήπεδο.

Ακόμη, όμως, κι ένας τόσο “εκπαιδευμένος” μπασκετμπολίστας, έχασε την ψυχραιμία του, όταν ο οπαδός της Χάποελ έβαλε στο “κάδρο” το παιδί του. Ο Σχορτσιανίτης κινδυνεύει να τιμωρηθεί με οκτώ αγωνιστικές, ενώ ήδη στο Τελ Αβίβ, όπως θα συνέβαινε και στην Ελλάδα, υπάρχουν δυο απόψεις.

Η μία επικροτεί την ενέργεια του Έλληνα άσου, διότι “δεν μπορεί ο κάθε τρελός να πηγαίνει στο γήπεδο και να σε βρίζει στα καλά καθούμενα”. Η δεύτερη καταδικάζει την ενέργεια, τονίζοντας ότι “ακόμη κι όταν σε βρίζουν, πρέπει σαν επαγγελματίας να κρατάς την ψυχραιμία σου, γιατί διαφορετικά δίνεις λάθος παράδειγμα...”

Κάποιοι άλλοι θεωρούν ότι η έδρα της Χάποελ είναι τελείως ακατάλληλη, γιατί οι εξέδρες είναι πολύ κοντά στον αγωνιστικό χώρο, ενώ οι οπαδοί της Μακάμπι τύπωσαν φανελάκι με την φωτογραφία του “Σόφο” και την απειλή στους “κόκκινους” της Χάποελ, οι οποίοι με τη σειρά τους εξαγριώθηκαν και βρίζουν ασύστολα τον παίκτη.

Τα ναι και τα όχι

Πάμε, όμως, στο προκείμενο. Έκανε καλά ή όχι ο Σοφοκλής; Η απάντηση δεν μπορεί να δοθεί με ένα ναι και με ένα όχι. Υπάρχουν πολλά ναι, υπάρχουν αρκετά όχι, υπάρχουν και τα “ναι μεν αλλά”.

Σίγουρα, ο Σχορτσιανίτης έχασε την ψυχραιμία του. Το ματς είχε τελειώσει, η ομάδα του είχε νικήσει, θα μπορούσε να πάει στα αποδυτήρια, κάνοντας ότι δεν άκουσε. Ναι, αλλά τι δεν άκουσε;

Ότι ο ...παλικαράς της εξέδρας θα βίαζε το παιδί του; Ακόμη και ηρεμιστική ένεση να έχεις κάνεις, σου ανάβουν τα λαμπάκια, ξεχνάς ότι είσαι επαγγελματίας, πόσα λεφτά παίρνεις, την καθωσπρέπει συμπεριφορά και ορμάς στην εξέδρα.

Κάποτε, όταν τον έβριζαν στα γήπεδα, ο Γιάννης Ιωαννίδης είχε πει ότι “όλοι όσοι τρώνε παντόφλα στο σπίτι από τη γυναίκα τους, έρχονται στο γήπεδο και βγάζουν τα απωθημένα τους”. Μπορεί να είναι κι έτσι. Έχουμε ακούσει κάθε είδους διεστραμμένο σύνθημα στα ελληνικά γήπεδα, μέχρι που στο τέλος γινόμαστε και αναίσθητοι.

Δεν είναι όλοι, όμως, χοντρόπετσοι. Υπάρχουν και πράγματα, που δεν μπορούν να γίνουν αποδεκτά. Αν απορείτε, βάλτε τον εαυτό σας στη θέση ενός παίκτη, ενός προπονητή, ενός διαιτητή.

Η εύκολη απάντηση είναι “εντάξει ρε μεγάλε, με οκτακόσια χιλιάρικα και ένα εκατομμύριο το χρόνο, κάνω τον βλάκα κι ας βρίζουν και τη μάνα μου...”Η δύσκολη απόφαση είναι να πας στο γήπεδο, σεβόμενος τον αντίπαλό σου. Όχι μόνο τον παίκτη, αλλά και τον οπαδό.

Να σου χτυπήσει την πόρτα και να σε βρίζει

Εντάξει, ποτέ ένα γήπεδο ποδοσφαίρου, ή μπάσκετ, δεν πρόκειται να μετατραπεί σε εκκλησία. Πάντα θα υπάρχει αντιπαλότητα, πάντα θα υφέρπει ο ρατσισμός, ο εξυπνακισμός, ακόμη και η ψυχολογία του όχλου Πάντα θα σηκώνονται ντροπιαστικά πανό, που θα προσβάλλουν ακόμη και νεκρούς και το φαινόμενο δεν είναι μόνο ελληνικό, αρκεί να ανατρέξετε σε πρόσφατα ρεπορτάζ από την Ιταλία, για δυο πανό που ανέβασαν οι τιφόζι της Γιουβέντους σε αγώνα με την Τορίνο.

Μη μας ... φαίνεται περίεργο, όμως, που κάποιες φορές υπάρχει και αντίδραση από τους όποιους θιγόμενους. Και, μάλιστα, είναι λίγες, σε σχέση με το τι έχει κατά καιρούς ακουστεί σε ολόκληρο τον κόσμο.

Ποιους θυμόμαστε, άλλωστε; Τον Καντονά, τον Αρτέστ και; Σπάνια θα βάζαμε και ένα τρίτο. Πόσες φορές, όμως, έχουμε ακούσει εμετικά συνθήματα; Άπειρες. Κι όμως, κανείς απ' αυτούς που βρίζει χυδαία, ασχημονεί, είναι έτοιμος ακόμη και να ... σημαδέψει τον αντίπαλο αθλητή, δεν θα ανεχόταν, ένα βράδυ, να χτυπούσε, ας πούμε, ο Σχορτσιανίτης την πόρτα του και μόλις του άνοιγε, να τον άκουγε να κατεβάζει καντήλια για αυτόν και την οικογένειά του.

Αλλά και πάλι άκρη δεν βγάζουμε. Αν σε κάθε βρισιά, σε κάθε αποδοκιμασία, οι αθλητές απαντούσαν, θα γινόταν της κακομοίρας. Ο Σοφοκλής, πηγαίνοντας στην εξέδρα για να βρει αυτόν που έβριζε το παιδί του, σήκωσε το χέρι. Αν τραυμάτιζε άθελά του, κάποιο από τα παιδιά που παρακολουθούσαν, τώρα θα μιλάγαμε τελείως διαφορετικά.

Αν του ορμούσαν καμιά 50αριά θερμόαιμοι τι θα έκανε; Τι θα γινόταν; Ίσως το καλύτερο που μπορούμε να κάνουμε είναι να αλλάξουμε το τροπάριο. Και να συνειδητοποιήσουμε ότι πάμε στο γήπεδο και όχι στο Κολοσσαίο, όπου τα λιοντάρια έτρωγαν τους μονομάχους...