Καλά μας το λεγαν στο σχολείο «πρέπει να βγεις στο εξωτερικό για να καταλάβεις τι σημαίνει Ελλάδα». Το 1994 είχα βρεθεί στο Τορόντο στην γιορτή της ελληνικής παροικίας, για χάρη της Εθνικής Ομάδας στο Μουντομπάσκετ του Καναδά.

Οι Έλληνες ομογενείς διψούσαν για οτιδήποτε ελληνικό, αλλά και κρατούσαν γερά την ανάμνηση της πατρίδας στην καρδιά τους, έχοντας φτιάξει μια ολόκληρη ελληνική γειτονιά με περίπτερα, καφενεία και κάθε τι άλλο που έβρισκες στην Αθήνα.

Και χθες, σήμερα (τα’ χουμε μπερδέψει για τα καλά με τη διαφορά ώρας) βρέθηκα σχεδόν 20 χρόνια πίσω. Όχι στον Καναδά, ούτε στο Τορόντο, αλλά στο Καράκας και στη Βενεζουέλα, όπου η ελληνική κοινότητα διοργάνωσε μια βραδιά για όσους έχουν ταξιδέψει ως εδώ.

Και δεν είμαστε μόνο εμείς. Οι … «πελαργοί» δεν έλειψαν ποτέ από κοντά μας τα τελευταία χρόνια. Καμιά 20αριά έφτασαν μέχρι τη Βενεζουέλα (με τρέλα, Άνγκελα δεκάρα δε σου δίνω και με δραχμές θα πάω στο Λονδίνο, όπως λέει το «φρέσκο» συνθηματάκι τους) ανάμεσά τους και ο θρυλικός γιατρός από το Αρκαλοχώρι, Μιχάλης Λαμπράκης που όταν ο Θάνος Μιλιούσης, ψυχή του συνδέσμου φιλάθλων της Εθνικής Ομάδας, του παραχώρησε το μικρόφωνο είπε την μια μαντινάδα πίσω από την άλλη (όχι παίζουμε)!

Η καρδιά της ελληνικής κοινότητας χτυπάει σε μια όχι και τόσο …ασφαλή περιοχή του Καράκας, αλλά μέσα της θα βρεις πραγματικούς Έλληνες, που δεν έχουν ξεχάσει τον τόπο, τον τρόπο και τον κόπο…

Οι περισσότεροι Έλληνες στη Βενεζουέλα ασχολούνται με το εμπόριο ρούχων, ρωτούν και ανησυχούν για την κρίση πίσω στην πατρίδα, αν και τα τελευταία χρόνια πολλοί έχουν επιστρέψει πίσω.

Ο Τσάβες και ο ιδιότυπος σοσιαλισμός του, με καθαρά λατινοαμερικάνικο στυλ και ιδιαιτερότητες είναι πολύπλοκο να γίνει αντιληπτός. Ειδικά στους επισκέπτες που απορούν για μια χώρα όπου ένα δίλιτρο αυτοκίνητο γεμίζει με … 1 ευρώ (δεν κάνω πλάκα) αλλά ακούνε διάφορες ιστορίες για τις συμμορίες οι οποίες μπορούν να σκοτώσουν επειδή στον δρόμο είδαν κάποιο να φοράει ένα ακριβό ρολόι.

Ο Τσάβες στο προσκήνιο

Η εθνικοποίηση των πετρελαϊκών εταιρειών, η πολιτική Τσάβες να δίνει παροχές στους φτωχούς, αλλά να μη κάνει αύξηση μισθών, οι φαβέλες όπου τα κορίτσια γεννάνε από τα 15 τους, σε ταυτόχρονη διάσταση με τη δωρεάν στέγη, τις τηλεοράσεις και τα μηχανάκια (!) που μοίρασε στον λαό ο «κομαντάντε».

Πώς να τα καταλάβεις όλα αυτά, μέσα σε λίγες ώρες, έστω μέρες; Εδώ δεν τα έχουν ακόμη συνειδητοποιήσει οι Έλληνες του Καράκας, που ωστόσο εξακολουθούν να ζουν και να προσπαθούν να προκόψουν.

Η κρίση έχει κάνει την Ελλάδα …διάσημη και τους Έλληνες συμπαθείς σε ολόκληρη την Βενεζουέλα. Η παρουσία της Εθνικής Ομάδας στο Καράκας τους δίνει το δικαίωμα να αισθανθούν λίγο περισσότερο υπερήφανοι και να δουν ότι κάτι ελληνικό μπορεί πράγματι να …κερδίσει, όπως συνήθως συμβαίνει στο μπάσκετ και όπως σωστά επισήμανε ο γγ της ΕΟΚ Τάκης Τσαγκρώνης δίνοντας μια φανέλα της Εθνικής στον πρόεδρο της κοινότητας Γιώργο Μπαλά.

Ο Τάκης Τσαγκρώνης γενικός γραμματέας της ΕΟΚ χαρίζει στον πρόεδρο της κοινότητας Γιώργο Μπαλά μια φανέλα της Εθνικής

Σχολείο, μπάσκετ, φαγητό και …συνθήματα

Ψυχή της κοινότητας ο πατέρας Μανώλης Ρεμουνδάκης, εκ Σητείας προερχόμενος πριν από 26 χρόνια. Έχει «οργώσει» όπως μας είπαν ολόκληρη τη Βενεζουέλα, έχτισε μια εντυπωσιακή εκκλησία, ενίσχυσε το σχολείο, το οποίο εξακολουθεί να μαθαίνει τα ελληνικά, με δάσκαλο τον Γιάννη Ραδαίο. Η απόσπασή του εδώ στο Καράκας (ενώ ήθελε να πάει στο …Μεξικό) έληξε, αλλά ο ίδιος παρέτεινε την παραμονή του καθώς η Βενεζουέλα ανέλαβε τη διοργάνωση του προολυμπιακού τουρνουά.

Το σχολείο της κοινότητας

Ένα βράδυ, που κύλησε με… μπάσκετ στο γήπεδο της κοινότητας, με αρκετό ελληνικό φαγητό και τραγούδια, πολλές φωτογραφίες και βίντεο, αλλά και εκμάθηση των συνθημάτων. Από τους «πελαργούς» στους Έλληνες του Καράκας και αντιστρόφως. Δηλαδή; Ε, οι ομογενείς σκαρφίστηκαν ένα ωραίο σύνθημα στα ισπανικά για τον σημερινό αγώνα με το Πουέρτο Ρίκο. Αν έχετε δυνατά την τηλεόραση μπορεί να το ακούσετε από τις εξέδρες στο «Πολύεδρο» όπου αναμένεται πολύ έντονο το ελληνικό στοιχείο.

Αχ Ελλάδα...

Οι οικογένειες Θεόδωρου Μαραγγέλη, Νίκου και Κώστα Μπακόπουλου , Βασίλη Κατερίνη, Τίμου Παρασκευά και Βαγγέλη Μπούγια αυτοί οι δύο από την μακρινή Μέριδα, Γιάννης Γιαννόπουλου, Θεόδωρου Λαλιώτη, Λάμπρου, Νίκου Δασκαλόπουλου, μέλη της πρεσβείας, επικεφαλής του προξενικού Γραφείου Άγγελος Χαρίτος και βέβαια ο Γιώργος και ο Ερμής τα δυο αδέρφια (ένας Ολυμπιακός και ένας Παναθηναϊκός!) που μας μετέφεραν από το ξενοδοχείο στην καρδιά της Ελλάδας μέσα στο Καράκας.

Ο επικεφαλής του προξενικού Γραφείου Άγγελος Χαρίτος, ο πάτερ Μανόλης Ρεμουνδάκης και ο δάσκαλος Γιάννης Ραδαίος

Όχι τίποτε άλλο, αλλά καμιά φορά ακόμη και ένας Σεφέρης που έγραψε το «όπου κι αν πάω η Ελλάδα με πληγώνει» διαψεύδεται. Έστω και προσωρινά…