Το Final Four του Κάουνας πέρασε στην ιστορία με τη Ρεάλ ν' ανακηρύσσεται για 11η φορά στην ιστορία της πρωταθλήτρια Ευρώπης, τον Ολυμπιακό να χάνει μια μεγάλη ευκαιρία, την Μπαρτσελόνα να κάνει ξανά μια τρύπα στο νερό και τη Μονακό να μοιάζει ευχαριστημένη, καθώς στην παρθενική συμμετοχή της νίκησε τουλάχιστον στο μικρό τελικό.

Η όμορφη Ζαλγκίριο Αρένα γέμισε και τις δυο ημέρες, η πόλη έζησε το τουρνουά, οι φίλοι του Ολυμπιακού έκλεψαν ξανά την παράσταση με τη δυναμική παρουσία τους, είδαμε σπουδαίο μπάσκετ και με τον τελικό να κρίνεται στο φινάλε χάρη σε ένα σουτ του Γιουλ (και ένα άστοχο του Σλούκα) η EuroLeague επιβεβαίωσε και μέσω της κορύφωσης του αγωνιστικού διημέρου ότι φέτος ήταν η πιο ανταγωνιστική όλων των εποχών.

Δεν ήταν, βέβαια, όλα ωραία στο Κάουνας. Η υπερφόρτωση μιας μικρής πόλης με χιλιάδες επισκέπτες έστειλε αρκετό κόσμο μακριά από το κέντρο του τουρνουά. Ναι, εντάξει οι αποστάσεις στη Λιθουανία είναι μικρές, όταν όμως καθημερινά κάνεις 120-200 χιλιόμετρα για να βρεθείς στο γήπεδο, υπάρχει πρόβλημα.

Ο δρόμος από το Βίλνιους, την πρωτεύουσα της χώρας όπου έμενε μια μεγάλη μερίδα των φιλάθλων, μέχρι το Κάουνας ήταν σπαρμένος από έργα. Μια διαδρομή όχι πάνω από 60 λεπτά, έφτασε να διαρκεί (με την επιπρόσθετη κίνηση) δυο και δυόμισι ώρες.

Η μεγαλύτερη δυσκολία ήταν η πρόσβαση στην πόλη του Final Four, αφού οι απευθείας πτήσεις είναι ελάχιστες και για να φτάσεις θα έπρεπε να κάνεις τον γύρο της Ευρώπης. Μια παρέα οπαδών του Ολυμπιακού από τη Γερμανία, για παράδειγμα, λόγω αυτής της αδυναμίας, πήγε αεροπορικώς στη Βαρσοβία και μετά με το αυτοκίνητο βρέθηκε στη Λιθουανία.

Όχι, όμως, στο Κάουνας, όπου δεν υπήρχαν καταλύματα (και όσα ήταν διαθέσιμα, οι ιδιοκτήτες τους ζητούσαν τιμές Μονακό) αλλά στο Αλίτους, περίπου 70 χιλιόμετρα μακριά.

Θα πει κανείς, ακόμα κι έτσι, οι οπαδοί του Ολυμπιακού (και όσοι άλλοι ταξίδεψαν, εν τέλει) έδωσαν χρώμα στο Κάουνας, πλημμύρισαν τις εξέδρες που και τις δυο ημέρες ήταν ασφυκτικά γεμάτες. Φαινομενικά, λοιπόν, η λίγκα πέτυχε απόλυτα στην επιλογή της πόλης του F4. Ναι, μόνο που πέτυχε διάνα και στην ταλαιπωρία αρκετών.

Μεταξύ μας η EuroLeague γνωρίζει τις δυσκολίες που υπάρχουν σε αυτές τις πόλεις που αγαπάνε υπερβολικά το μπάσκετ, όπως το Κάουνας, ή η Βιτόρια (οικοδέσποινα του F4 το 2019) για αυτό και του χρόνου επανέρχεται σε μια μητρόπολη, όπως το Βερολίνο και η πρόθεση της να διοργανώνει το τουρνουά των τεσσάρων κορυφαίων σε ευρωπαϊκές πρωτεύουσες.

Ή μεγάλες πόλεις, τουλάχιστον, όπου και η πρόσβαση είναι πιο εύκολη και τα καταλύματα μπορούν να φιλοξενήσουν όλο τον όγκο των φιλάθλων που ταξιδεύει και βλέπει τους αγώνες.

Πες μου μια λέξη

Από την άλλη, το φετινό F4 αν και είχε μια ιστορική σημασία, μένει στην ιστορία ως το πιο "σιωπηλό" όλων των εποχών από την εποχή που ιδρύθηκε στη σύγχρονη μορφή της η EuroLeague.

Η απουσία -για πρώτη φορά-του Τζόρντι Μπερτομέου συνδυάστηκε με μια εκκωφαντική σιωπή της διοργανώτριας αρχής, παρότι το δίδυμο που υπάρχει στην ηγεσία (Μάρσαλ Γκλίκμαν και Ντέγιαν Μποντιρόγκα) έκανε βόλτες στο Κάουνας και στην Ζαλκγίριο Αρένα.

Θα περίμενε κανείς δυο - τρεις κουβέντες για το μέλλον, μια συνέντευξη, μια εξαγγελία. Και να 'λεγε κανείς πως δεν υπάρχουν θέματα...

• Η επικείμενη αύξηση των ομάδων σε 20 (από την σεζόν 2024-25).
• Οι συζητήσεις με τη FIBA που φαίνεται ότι βρίσκονται σε καλό δρόμο, με πρώτη συμφωνία αυτή για τα παράθυρα των προκριματικών.
• Η περιβόητη πρόταση από το Ντουμπάι και η εξέλιξη των διαπραγματεύσεων με τα Ηνωμένα Αραβικά Εμιράτα.
• Το θέμα των wild cards της νέας σεζόν.
• Ακόμα και τα επεισόδια στο Ρεάλ-Παρτίζαν με τις τιμωρίες που επιβλήθηκαν θα μπορούσε να είναι ένα από τα πολλά ζητήματα προς συζήτηση με τις "κεφαλές" της EuroLeague.

Τίποτε απ' όλα αυτά δεν συζητήθηκε. Ό,τι έχει δημοσιευτεί από 'δω κι από 'κει, χωρίς την επιβεβαίωση ή τη διάψευση από επίσημα χείλη. Η εναρκτήρια συνέντευξη Τύπου μετατράπηκε σε σόου, με τη βράβευση του MVP Σάσα Βεζένκοβ να "κλέβει" την παράσταση από τις δηλώσεις προπονητών και παικτών που συμμετείχαν, ο Τζο Αρλάουκας έκανε μάλλον κακής ποιότητας χιούμορ και οι Ισπανοί -κατά την προσφιλή τακτική τους- έκαναν ερωτήσεις στη γλώσσα τους.

Δεν υπήρχε, όμως, ούτε εκεί ο άνθρωπος που θα έδινε και το έναυσμα για την εκκίνηση του Final Four. Ο Ντέγιαν Μποντιρόγκα ήταν παρών, αλλά χρησιμοποιήθηκε μόνο για να δώσει το βραβείο του πολυτιμότερου παίκτη στον Βεζένκοβ!

Η μοναδική -εξωαγωνιστική- πρες κόνφερανς που είδαμε ήταν αυτή της Ένωσης Προπονητών όταν μάθαμε δια στόματος του αντιπροέδρου Γιάννη Σφαιρόπουλου, ότι το συνέδριο της στην Αττάλεια θα διεξαχθεί υπό την αιγίδα της EuroLeague με τις δυο πλευρές να αναβαθμίζουν τις σχέσεις τους (πέρσι οι προπονητές δεν είχαν συναντηθεί με τη διοργανώτρια αρχή στο ετήσιο ραντεβού τους) ενώ επιβεβαιώθηκε και η συνεργασία των κόουτς με την ένωση παικτών.

Οι εσωτερικές διεργασίες

Προφανώς τόσο ο Γκλίκμαν όσο και ο Μποντιρόγκα δεν αποφάσισαν ξαφνικά να βάλουν φερμουάρ. Απλά οι εσωτερικές διεργασίες συνεχίζονται, αφού το κενό Μπερτομέου μπορεί να καλύφθηκε με τον Αμερικανό τεχνοκράτη και τον Σέρβο πρώην μπασκετμπολίστα, οι ακριβείς αρμοδιότητες τους, ωστόσο, δεν έχουν ακόμα προσδιοριστεί απόλυτα.

Οι Ισπανοί που στα είκοσι χρόνια της "βασιλείας" του Μπερτομέου είχαν πάντα το προβάδισμα, γκρινιάζουν παρασκηνιακά, για την έλλειψη προσανατολισμού της EuroLeague αν και η φετινή σεζόν είναι απόλυτα επιτυχημένη καθώς σημειώθηκε εξ νέου αύξηση του μέσου όρου εισιτηρίων, ενώ οι νέες τηλεοπτικές συμφωνίες (όπως συνέβη στην Ελλάδα) απέφεραν μεγαλύτερα έσοδα για τις ομάδες.

Όμως τα στρατόπεδα παραμένουν πίσω από τα χαμόγελα, ενώ βρισκόμαστε και μπροστά από κάποιες σημαντικές αποφάσεις, όπως η αντικατάσταση του Ρίτσαρντ Στόουκς, που όπως έγραψε ο Σπύρος Καβαλιεράτος βρίσκεται στην πόρτα της εξόδου από την διεύθυνση της διαιτησίας.

Το ερώτημα σε αυτές τις περιπτώσεις είναι "ποιος αναλαμβάνει" και επειδή μιλάμε για διαιτητές υπάρχει μια αρκετά μεγάλη συζήτηση. Ήδη ακούστηκε το όνομα του Σρέτεν Ράντοβιτς, που αποχωρεί από τη δράση, αλλά μάλλον είναι δύσκολο ο Κροάτης να αναδειχθεί, τόσο γρήγορα, σε αρχιδιαιτητή της Ευρωλίγκας.

Με το παρασκήνιο μεταξύ των μετόχων να υφίσταται, στο Κάουνας επικράτησε, εν τέλει, η αφωνία. Σφάλμα; Σίγουρα. Υποτίθεται ότι η Ευρωλίγκα έχει μπει σε μια νέα εποχή, όπου οι ομάδες έχουν τον πρώτο λόγο στη λήψη των αποφάσεων και γενικότερα στο μάνατζμεντ της διοργάνωσης. Η εσωστρέφεια δεν ευνοεί κανέναν...