Η φετινή EuroLeague έχει τελειώσει εδώ και καιρό για τον Παναθηναϊκό. Είναι προφανές ότι ο Χρήστος Σερέλης προσπαθεί να αναδιατάξει τους ρόλους και να διαφοροποιήσει και τον τρόπο με τον οποίο παίζει μπάσκετ η ομάδα του.

Στόχος του να βρει ρυθμό εν όψει της συνέχειας στο ελληνικό πρωτάθλημα, ωστόσο, τα δυο διαφορετικά ρόστερ του δυσκολεύουν και αυτό το έργο.

Δεν θα περίμενε κανείς από τον ελλιπή ΠΑΟ να πάει στο πριγκιπάτο και να νικήσει τη Μονακό. Σε 14 ματς μακριά από το ΟΑΚΑ έχει κερδίσει μόλις δυο ματς. Απέναντι σε ένα συγκρότημα που καίγεται, πλέον, για τις νίκες, καθώς παλεύει για το πλεονέκτημα έδρας στα πλέι-οφ, το θέμα ήταν να μετρήσει τις δικές του δυνάμεις. Πόσο θα άντεχε, πόσο καλύτερο μπάσκετ θα έπαιζε.

Για το πρώτο σίγουρα ήταν ανταγωνιστικός για τριάντα λεπτά, τουλάχιστον με βάση την εξέλιξη του σκορ. Μετά ήρθε η πίεση της Μονακό και η ήττα. Για το δεύτερο, υπάρχουν μερικά σημάδια ότι κάτι αλλάζει αλλά και μερικά πως όλα τα ίδια μένουν. Ειδικά στο θέμα της πάσας.

Χωρίς Γκουντάιτις και Αγραβάνη, πρώτο μέλημα του Παναθηναϊκού, ήταν να προστατεύσει, όσο το δυνατόν περισσότερο, τον Γιώργο Παπαγιάννη. Αυτό, βέβαια, δεν σημαίνει ότι έπρεπε να περάσει ένα ολόκληρο ημίχρονο με τον ψηλό του Παναθηναϊκού να ... μην κάνει ούτε μια προσπάθεια. Από την άλλη, όπως κύλησε ο αγώνας, έμοιαζε με διαγωνισμό τριών πόντων, που ξεκίνησε η Μονακό και ακολούθησαν οι "πράσινοι".

Αίφνης, άλλωστε, ο ΠΑΟ με την προσθήκη του Τόμας και την επιστροφή του Γκριγκόνις δεν είναι πλέον η ομάδα με το "φτωχό" 36.2%. Ειδικά στο πρώτο μέρος η ευστοχία του από μακριά έφτασε στο 50% (7/14) και ήταν η διέξοδος της ομάδας του Σερέλη να μειώσει το +12 που είχε διαμορφωθεί από τη Μονακό 1:57 πριν από το τέλος.

Οι Μονεγάσκοι ήταν κι αυτοί εύστοχοι από τα 6.75μ (7/17), είχαν όμως ισορροπία γιατί επιτέθηκαν και μέσα από τη ρακέτα, κυριαρχώντας στις μάχες του αέρα, ειδικά με τα εννιά επιθετικά ριμπάουντ που σήμαινε ότι είχαν ανανεώσει ισάριθμες επιθέσεις...

Το -6 πάντως με τα δυο τρίποντα από Λι και Τόμας, έδινε ελπίδες στον Παναθηναϊκό για κάτι πιο δυνατό στην επανάληψη. Ειδικά αν ... ξυπνούσε ο Ντουέιν Μπέικον, που απέναντι στην πρώην ομάδα του, είχε περάσει σχεδόν απαρατήρητος με μηδέν πόντους και θα έλεγε κανείς, μηδενική διάθεση.

Θα μπορούσε κανείς να πει το ίδιο και για τον Μάικ Τζέιμς που είχε σκοράρει μόλις 4π στο πρώτο μέρος; Όχι ακριβώς. Τουλάχιστον αυτός ήθελε να παίξει μπάσκετ. Ο Μπέικον του πρώτου ημιχρόνου, έδειχνε το ακριβώς αντίθετο...

Η έκλαμψη του Μπέικον

Τα καμπανάκια χτύπησαν σίγουρα μέσα στο κεφάλι του και ο Αμερικανός εμφάνισε το ... κανονικό του πρόσωπο στην τρίτη περίοδο. Δέκα πόντοι μαζεμένοι, δυο εύστοχα μαρκαρισμένα τρίποντα, κίνηση χωρίς την μπάλα και θεαματικές προσπάθειες υπενθύμισαν το τρομερό ταλέντο του.

Ο Μπέικον έσπρωξε τον Παναθηναίκό ακόμη πιο κοντά στη Μονακό που χρειάστηκε την -σε κάποια στιγμή- απόλυτη ευστοχία του Τζόρνταν Λόιντ από τα 6.75μ (4/4τρ) και την επιμονή του Μάικ Τζέιμς που τα έκανε όλα σωστά, εκτός από τα τελειώματα του.

Οι δικοί του πέντε σερί πόντοι, το δίποντο στην εκπνοή της επίθεσης (και μετά από μια τρομερή άμυνα του Καλαϊτζάκη) και το τρίποντο στον αιφνιδιασμό κράτησαν το προβάδισμα της Μονακό που στο τελείωμα της τρίτης περιόδου είχε αυξηθεί κατά ένα πόντο.

Και οι δυο ομάδες είχαν αφήσει κατά μέρος τα πολλά τρίποντα, πήγαν περισσότερο κοντά στο καλάθι με τη Μονακό να συνεχίζει να μαζεύει τα επιθετικά ριμπάουν, τον Παναθηναϊκό να το παλεύει, αλλά να υστερεί ξανά σε δημιουργία...

Η αλήθεια είναι ότι ο Σερέλης είναι φανερό ότι ζητάει καλύτερη κυκλοφορία της μπάλας. Σε κάποιες στιγμές μάλιστα οι παίκτες του το κατάφεραν. Το μπάσκετ όμως που παράγει ο Παναθηναϊκός εξακολουθεί να προέρχεται από τις ατομικές προσπάθειες των παικτών παρά το καλό πάσινγκ-γκέιμ.

Αντί για ελεύθερο σουτ, μια τάπα

Η φάση κι ενώ το σκορ είχε γίνει 71-57 είναι χαρακτηριστική. Οι "πράσινοι" αλλάζουν τρεις πάσες. Ο Μπέικον έχει έξτρα πάσα στον Τόμας που περιμένει στη γωνία να πυροβολήσει. Ο Αμερικανός προτιμά την διείσδυση για ένα καλάθι εναντίον όλων. Αποτέλεσμα να δεχθεί μια μεγαλοπρεπή τάπα και να πάει, μετά από λίγο στον πάγκο.

Θέλει πολλή προσπάθεια να αλλάξει μια τέτοια νοοτροπία, δε νομίζουμε άλλωστε ότι ο Μπέικον θεωρεί πως έκανε λάθος στη συγκεκριμένη φάση. Στην πραγματικότητα η ομάδα του είχε χάσει την ευκαιρία να κάνει ένα ελεύθερο σουτ. Οι 13 ασίστ είναι λίγες (σε αντιδιαστολή μάλιστα με τα 18 λάθη) με τον αριθμό, μάλιστα, να είναι παραπλανητικός αφού οι τρεις-τέσσερις δόθηκαν στο τέλος, ενώ όλα είχαν κριθεί...

Η Μονακό θέλησε να ξεμπερδεύει με την υπόθεση νίκη στην τελευταία περίοδο. Τότε που έσφιξε πάρα πολύ την άμυνα της, έκλεισε διαδρόμους, πήγε δυνατά σε κάθε διεκδίκηση, έκανε μπλοκ και ένα σερί 15-2 που εκτόξευσαν τη διαφορά εκεί που ήθελε για να μην έχει άλλα προβλήματα.

Οι "πράσινοι" έμειναν με την όποια μάχη έδωσαν για ένα τριαντάλεπτο. Είναι δύσκολο, σε αυτο το σημείο της σεζόν και με όσα έχουν προηγηθεί να περιμένει κανείς περισσότερα, ειδικά κόντρα σε ομάδες που έχουν πολύ μεγαλύτερα κίνητρα.

Η μάχη Μονακό και Φενέρ

Η Μονακό έφτασε στις 17 νίκες και θα δώσει τη μάχη για το αβαντάζ έδρας, με κυριότερο αντίπαλο -αυτή την ώρα- τη Φενέρ. Η ήττα της τουρκικής ομάδας στο Τελ Αβίβ εξυπηρετεί τα σχέδια της. Η συνέχεια για τους Μονεγάσκους λέει τρία ματς εντός έδρας (Βίρτους, Βαλένθια, Παρτιζάν) και τέσσερα εκτός (Μπασκόνια, Ζαλγκίρις, Μπάγερν και Εφές). Δεν είναι τόσο εύκολο, ειδικά αν συνεχίσει να παρουσιάζει την αστάθεια των τελευταίων αγωνιστικών (ένα ματς κερδίζει, ένα χάνει).

Την ίδια ώρα η Φενέρ που έμεινε στο 16-10, έχει ένα ματς λιγότερο, κάτι που σημαίνει μεγαλύτερο περιθώριο βαθμολογικής συγκιμιδής αλλά και εν μέρει πιο βεβαρυμένο πρόγραμμα. Εντός έδρας θα παίξει με Μπαρτσελόνα, Μιλάνο, Ζαλγκίρις και Εφές, ενώ μακριά από την Κωνσταντινούπολη έχει Βαλένθια, Ρεάλ, Μπασκόνια και Ερυθρό Αστέρα.

Οι δυο ομάδες είναι πολύ πιθανό να συναντηθούν μεταξύ τους στα πλέ-οφ. Το θέμα είναι ποιος θα έχει το πλεονέκτημα έδρας στο δρόμο για το Κάουνας και το φετινό φάιναλ-φορ.

Πόσο μακρινά μοιάζουν όλα αυτά για τους φίλους του Παναθηναϊκού, που βλέπουν με μελαγχολία τις όποιες συζητήσεις και προβλέψεις για την συγκρότηση της τελικής οκτάδας; Είχαν συνηθίσει να σκέφτονται έτσι για τη δική τους ομάδα, εδώ και τρία χρόνια, όμως, τη βλέπουν να μένει εκτός πλέι-οφ. Δεν συζητάμε καν για το φάιναλ-φορ. Το τελευταίο των "πρασίνων" ξεθωριάζει σιγά-σιγά, έντεκα χρόνια πίσω. Το σχεδόν μακρινό 2012...

Τα δυο καρφώματα του Σαμοντούροφ στο τέλος δεν μπορούν να χρυσώσουν το χάπι, ίσως όμως να είναι μια εικόνα από το μέλλον, καθώς το ταλέντο αυτού του νεαρού δεν μπορεί να αμφισβητηθεί. Πρέπει όμως και να αξιοποιηθεί...